Vísir - 10.02.1953, Blaðsíða 7

foriSjudagirin 10. ietóiar.

mia

THOHAS B. COSTAIN:
j Ei má sköpum renna
I
IHMNIIHIHIIHi
brtij-tist aldrei.“
Haim hugsaði eitthvað á þessa leið:
„Það er hún, sem er að segja það, sem eg' ætti að segja, sem
eg ætlaði og vildi segja. Það verður bezt svona. Það er bezt, að
hún njóti ánægjuxmar sem sú tilhugsun kann að veita heimi,
að þetta væri tii lykta leitt samkvæmt hennar eigin ákvöðmn.“
ættum að komast héðan sem fyrst, áður en við lendum i vánd-
ræðum.“
„Vandræðum. við hvað áttu?“
„Fjólur, sahib, fjólur — og þær eru dýrar. Svo dýrar, að
haúsamir fjúka — ef greifafrúin heldur áfram að ganga með
þær. Er ekki hægt að fá hana tii þess að ganga með rósir svona
til tilbreytingar — eða fá haíia til þess að setjast í helgan
stein, ha?“
„Þú mundir kannske hlynntastur því.“
„Eg hefi alltaf verið hrifinn af greifafrúnni," sagði Topp
og glotti.
8.

Duirænar
frásagnir
0«Wný 09 huldu-
madtffinit
Frú Oddný. að
Álftafirði austur,
Starmýri I
kona Jóns
Flótti Levalettes haíði verið vandléga. undirbúinn. Kona hans,
greifafrúin, og hann áttu að hafa fataskipti í klefa hans, er
hún kom í heimsókn. Ef allt gengi að óskum átti Lavalette að
vera kominn fram hjá. innri vörðunum á sömu stundu og iIa11, íyT'Tum-' verzlunarstjóra í
Wilson drægi að; sér athygli varðmahnanna við hliðið. Allt var Seyðisfirði, lengi hreppstjóra í
undir. þvi komið að-þetta heppnaðist.
Það hafði snjóað allan daginn, en það varð krap úr þessu
hreppstjóra
Alítafirði, er dóttir Guðmund-
ar bónda að Starmýri, Sonar
á götxmum. Xiíklega rnundi verða asahláka úr þessu, en það -^jörleifs sterka frá Höfn. Hún
geifTi -ekkert "01. Liklega vmmdi .tetur takast að framkvæma 't upp hjá Stefám Ámasyni,
Eg er alveg viss um, að eg hefi komizt að réttri niðurstöSu. J-flóttann, ef dimmt væri yfir og hláka, en ef þurrt væri og m(;H5urföður sínum að Hvals-
Gerðu svo vel að álykta, að þetta hafi verið til lykta leitt, án
þess fleiri orð verði um það höfð. Svo að við verðum víst að
kveðjast, Frank.“
Það var hin rólega, jafnlvnda Margot, sem þannig mælti,
og hún brosti lítið eitt úm leið.
Hann hneigði sig án þess að mæla orð af vörum. Margot
sneri sér við og gekk frá honum, en í hinum enda herbergisins
nam hún staðar og snéri sér aftur að honum og mælti:
„Þetta breytir engu að öðru leyti. Þau fá sömu upphæð og
áður. Viltu segja Gabrielle það?“
„Hún mun ekki ætla sér að fara aftur á fund bróður síns.
Og eg tel ólíklegt, að hún vilji nokkuð þiggja sjálf.“
„Þetta er fjölskyldumál. Hér í landi höfum við okkar eigin
aðferðir í sambandi við þau mál. Eg vil ekki tala við hana fram-
ar, en eg mun senda Franco ábóta til hennar, til nauðsynlegra
ráðstafana. Viltu gera svo vel að segja henni það?“
„Eg skal segja henni það, sem þú hefir sagt.“
Hún greipp í bjöllustreng. Þegar þerna nokkur kom andar-
taki síðar mæli tún:
„Herra Ellery er á förum, Math’ilde.“
Þótt Frank væri mikill léttir að því, að þetta var til lykta
leitt, var hann í þungu skapi, er hann fylgdi þernunni til dyra.
Honum var ljóst nú, að hann hafði aldrei elskað Margot, -
það var hann sannfærður um — en honum þótti innlega vænt
um hana. Og hann fann, að það mundi ekki breytast. Féll hon-
um því þungt, að þau skyldu verða að skilja þannig. Þegar
hann nálgaðist dyrnar heyrði hann fótatak hennar og leit upp.
„Þú mátt fara Mathilde. Það er dálítið, sem eg þarf að segja
við herra Ellery.“
Þegar stúlkan var farin sagði hún:
„Við verðum að skilja sem vinir, Frank.“
„Mér þykir vænt um, að þú tekur þessu svona. Eg hefði
vonað —“
„Við höfum verið góðii- vinir — og það meira að segja langa
lengi. Eg mun aldrei gleyma hyersu góður þú hefir verið mér
og okkur öllum.“
Hún rétti honum báðar hendur sínar og hann tók þær í
sínar feginlega.
Þögul horfðust þau í augu um stund.
„Við eigum svo margar sameiginleg'ar minningar,“ sagði
hún. „Um Jeane Baptise Achille —“
„Og erjurnar við Mick Finnerty.“
„Og hve allt var dapurlegt, þegar vesalings Jean dó. Og þessi
langa ferð þegar við urðum að flýja frá London. Og eg mun
aldrei gleyma hvernig þú leizt út í fangelsinu, þegar við Jean
heimsóttum þig'.“
„Og bréfin þín. Eg hlakkaði alltaf til þess að fá þau.“
Hún brosti lítið eitt og dró til sín hendurnar.
„Það er miklu betra svona. Vertu sæll, Frank.“
„Vertu sæl, Margot.“
Þegar hann gekk út heyrði hann ábótann koma og segja
hressilega:
„En það. er varla þörf á að hafa listann í tvíriti.“
„Er ekki alltaf hyggilegra, að hafa slíka lista í tvíriti?“
Topp beið fyrir utan, skjálfandi af kulda.
„Af hverju fórstu ekki inn í hlýjuna, maður?“
Topp brosti eins og sá, sem veit hvað hann syngur.
„Svo vitlaus er eg ekki. Það er víst nóg, að deilt sé á einum
stað í húsinu.“
,Þú átt við, að þjónustufólkið hafi vitað —
..Það veit alltaf allt, sem gerist. Og þar sem við erum á för-
um mundi hún vinstúlka mín þarna í eldhúsinu hafa rekið
mig í gegn með gaffli eða emhverju að skilnaði, nei, eg veit
lengra en nef mitt nær.“
„Jæja, við komum ekki hingað aftur.“
veður gott.
Frank var á sveimi í nánd við fangelsið, vopnaður skamm-
byssu, sem hann hafði innan klæða, og var að hugsa um að
flytja hana í kápuvasa sinn, en var smeykur um, að varðmenn
gæfu honum gætur svo að hann þorði ekki að gera neitt, er
grunsemd kynni að vekja. Hann hugsaði eitthvað á þá leið,
að í rauninni næði þetta ekki nokkurri átt, að hann — enskur
maður — væri að hætta lífi sínu til þess að hjálpa manni til
að flýja, sem hann aldrei hafði augum litið. „Fjandann varðar-
mig í rauninni um þetta?“ hugsaði hann. — Þetta var fjar-
stæðukennt — og þó' hafði hann eitt sinn verið potturinn og
pannan í flóttatilraun í Englandi, endur fyrir löngu, er hann
þurfti að koma Gabrielle, Margot og ábótanum úr landi. Og
hvernig var það í Rússlandsferðinni? Hafði hann ekki þá alveg
eins og nú hætt lífi sínu vegna Gabrielle. En nú var þó ekki
um öryggi Gabrielle að ræða, eins og' í hin skiptin. Hvers vegna
höfðu þeir, hann og Sir Róbert Wilson, látið leiðast út í þetta?
Hann varð þess var, að einhver var að læðast skammt fyrir
aftan hann. Það hlaut að vera Bruce. í nokkurri fjarlægð gat
að líta burðarstól við gangstétt, en burðarmennirnir höfðu
setzt niður, eins og þeir væru að hvíla sig, skammt fiíi inngöngu-
dyrunum í fang.elsið. Bruce veitti honum eftirför, alveg eins
og um var talað. Við hliðið var Bruce einn á hælum hans.
Nú opnuðust dyrnar.
„Hvern þremilinn vilji'ð þér?“ æpti Frank. „Hafið þér aug-
stað á buddunni minni?“
„Eg er enginn þjófur,“ svaraði Bruce reiðilega á frönsku.
,Eg læt ekki neinn helvítis Englending draga heiðarleik minn
. efa?“
Orðaskipti þeirra höfðu dregi'ð að sér athygli varðmannsins,
Á k,völdvöl4.«iiiEii.
Eleanor Stevenson var starfs- 1 ekki, liafði gleymt síðustu or'ð-
maður Rauða krossins í Evrópu unum.
og víðar og sá það að liðsfor-1 „Já, drengur minn“, sagði
ingjarnir amerísku voru því I fa^irinn, „sá staður sem jiú
stendur á . . .
„Er votur.‘

Cíhu aíhhí
Um þetta leyti fyrir 35 árum
birtist m. a. grein í Vísi, sem
nefndist: „Myrkrið og myrkra-
verkin“. Segir þar m. a. á
þessa leið:
Nýlega fóru nokkrir menn
nesi í Lóni. Þegar hún var hátt
á sjöunda ári var hún einn dag
að byggja sér hús þar á bæn-
um, sem bömum er títt. Henni
varð þá litið allt í einu suður
yfir bæjargilið. Sér hún þá afa
sinn koma vestan að gilinu og
hverfa ofan í það og koma þeg-
ar upp úr því aftur. Henni varð
svo mikil löngun til að finna
hann, að hún rennir sér ofan
af mannhæðar háum vegg og
kemur niður standandi, og
hleypur á eftir afa sínum og
kallai- á hann, því að lítill spöl-
ur var á milli þeirra. En hann
hvorki leit til hennar né svar-
aði, en heldur nú upp á hól
nokkru ofar. Ofar frá hólnum
íók við undirlendi. Þar hvarf
hann. Þegar hún kom upp á
hólinn sér hún hann kominn
miðja vega upp að svonefndu
Klettatúni. Hár grjótgarður
var ofan við það tún. Maður-
inn kom nú brátt að grjótgarð-
inum. Hann brá annari hendi
á garðinn og sveiflaði sér yfir
hann. Var hann þó bæði hár og
breiður. Rétt áður leit hann til
hennar eins og hann segði:
„Komdu.“ Hún kom nú að
garðinum og fór að klifra upp
hann. Tókst henni það með
herkjum. Þá sér hún, að hann
hægir undanhaldið og smálít-
ur við. Hún ætlar þá að renna
sér niður, en þá er hún gripin
styrkum höndum, kippt yfir
aftur og spurt: „Hvert ætlar
þú, barn?“ — „Ná í hann afa,“
svaraði barnið, „þarna“ og
benti á manninn, sem skilaði
hægt undan. „Hann afi er
hérna,“ sagði sá rétti afi, sem
hafði nú tekið hana höndurn.
„Hvernig er þetta?“ sagði
Oddný, þegar hún sá tvo móð-
urfeður sína. „Þarna fer hann,
þarna fer hann,“ sagði Oddný
og benti nú rétta afanum. „Eng-
an sé eg,“ sagði hann. Þá leit
ekkert mótfallnir að lenda í
smá ævintýrum. Sumir bættu
ekki ráð sitt þó að þeir væri
kvæntir. Einn kunningi henn-
ar, sem ofursti var, kvæntist
stúlku, sem var hjúkrunarkona
í herliðinu. Brátt þurfti hún að
hverfa heim aftur. Ástæðan
var venjuleg og algeng; þau
áttu von á barni. Hann sást lít-
ið í heilan mánuð, en þá bjóst
hann sínum fínasta einkennis-
búningi og hugðist taka’ þátt í
gleðskap með félögum sínum hér um göturnar að' kvöldi til,; hún til og sá engan, og aldrei
og gestum þeirra. Á leið þang- í myrkrinu, og börðu menn og 1 síðan, þennan auka-afa. En af
að stingur hann hendinni í hröktu, sem gengu friðsamir því að þarna gat ekki verið um
vasa sinn og finnur þar bréf- ; leiðar sinnar. Þessir „ofbeldis- neinn mann að ræða, sern. svona
miða. Þar stendur skrifað með menn“. og „fantar“, eins og þeir mjög líktist Stefáni og enginn
hendi konu hans: „Svo þú ert pru kallaðir, liafa verið dregnir Var þá þar á ferð, þá fundu
þig upp —’ fýrir dómarann'pg fá væntan-' menn enga aðra skýringu á
j lega refsingu fyrir. Og menn þessu en þá, að þetta hefði ver-
| eru innilega sannfærðir um
það, að þeini' sé það maklegt
og vóna, að þeir sleppi ekki of
vel. „Auga fyrir auga og tömi
fyrir tönn“. Eða „snúðu
við og bíttu hann aftur*
búinn að dubba
hvers vegna?“
®
Litlum dreng
sinnis verið bannað að leika sér
á grasblettinum úti fyrir, þeg-
ar hann væri votur af regni.
Eitt laugardagskvöld heyrði
hafði m;u-g-
„Það vissi eg, áður en við komum,“ sagði Topp hressilega.! faðir drengsins að liann var að Mennirnir eru
„Og ef eg mætti segja mína skoðun held eg, að það sé fyrir hlýða sér yfir ritiiingargrein, lengra en það,
beztu, Hún — telpan — er 01-ðin fögur liefðarmær og vell-
auðug, eða svo er mér sagt. En, sahib, hún vill hafa taumana
í litlu höndunum ’sinum,— hún vill aka sjálf og ráða ferðjnni
. . .>»>*.»■ -f?■ ’ v ! ‘ ■---i'i.'t'*
hún. er ákyeðin; ;su litla, fullákveðiíi, finííSt mérp— en
•ffú
giftist hún hinum og það er allt í lagi. Annars held eg, að við
sem hann átti að
sunnudagaskólanum:
skó þína af fótuiii
staður, seiri : ýu'
lengra komst hann
ekki komnir ’
að þeir kunna
kunna í ekkert annað ráð til þess að
„Drag 1 leiða þá menn á rétta braut,
Mm
^ . með
iUu.
ið huldumaður í hyllingatil-
raun. Var henni þá tekinn
sterkur vari fyrir, að fara svo
langt, a'ð hún ekki sæi til bæj-
þér ar. „Og rækti eg það ráð vel,“
—[ segir Oddný, „því að lengi síð-
an var geigur í mér.“ (Skrifað
efth' sögn Oddnýjar 1921).
BF.ZT AÐ AUGI.TS A1VISI
i,T