Vísir - 11.02.1953, Blaðsíða 7

11, febrúar 19S3,
TISIH
MWniHIHiiMHIllllMIUHSMIIHMinilllHaHÍHHH*
THOMAS B. COSTAIN:
| Ei má skðpum renna.
i
WU»—.
100
IIHIIHHIIUHHI
svo að Tiann veitti því enga athygli, að dyrnar höfðu opnazt.
„Ef þér eruð að ybbast upp á mig, Englendingur, ér bezt að
við gerum út um þetta 1 einvígL Við -—“
,,Áíram,“ skipaði varðmaðurinn, „gerið út um deilu ykkar
einhversstaðar annarsstaðar.“
„Eg leita aðstoðar yðar, varðmaður," sagði Bruce. „Þér heyrð-
uð hvemig hann móðgaði mig.’1
Kona nokkur var allt í einu komin þama og sagði beizklega:
„Þessir Englendingar — maður skyldi'ætla, að þeir ættu'
París. Og þeir kunna enga mannasiði, þessi svín.“
Frank uppgötvaði sér til mikilla furðu, að það var Gabrielle,
sem mælt hafði, en hún hafði ekki látið á sér bæra síðan leik-
húskvöldið. Nú hafði hún fengið sitt hlutverk við framkvæmd
f-lóttans. — Varðmaðurinn kom niður þrepin og bandaði þeim
burt með hendinni. Hliðið að baki hans hafði opnast og út kom
kona klædd dökkum kufli, sem hallaði sér að ungri stúlku, sem
virtist um tvítugt. Konan virtist snökktandi og hélt vasáklút
að augum sér. Frank sá þegar, að þetta mundi vera Lavalette
sjálfur, en ekki Lavalette greifafrú. Allt var í bezta lagi enn
sem komið var.
„Þér megið trúa því, varðmaður, þorparinn var í þann veginn
að stinga hendinni í vasa minn.“
Og Frank fór að tuskast við Bruce. Og þeir tókust á svo
myndarlega, að við lá, að varðmaðurinn ylti um koll. Allt gekk
svo fljótt fyrir sig, að hann vissi vart sitt rjúkandi ráð, en
kallaði þó til konunnar:
„Þér eigið að skila aftur aðgöngukortinu, frú.“
Stúlkan afhenti það og sagði:
„Leyfið mér að afhenda yður það. Móðir min er sárlasin.11
„Engin furða,“ sagði varðmaðurinn, braut saman miðann og
staklc honum í vasann. Hann steig fram eitt skref og var sem
hann ætlaði að fara að framkvæma einhverja nánari athugun.
Allt var undir því komið, sem gerast mundi á næstu sekúndum.
Mundi hann krefjast þess, að konan kippti vasaklútnum frá
andlitinu?
„Eg kæri til hertogans af Wellington, að Englendingar séu
ræntir á götunum,“ hrópaði Frank og þóttist hinn reiðasti.
Hann lagði hönd sina á handlegg varðmannsins. „Þér sáuð það.
Þér getið verið vitni.“
Gabrielle hrópaði háðslega:
„Við hirðum ekkért um þennan Villainton," (hér er um orða-
leik að ræða, því að „villain" þýður: þorpaiú).
Varðmaðurinn hafði ekki heyrt þessa leiksviðsfyndni og fór
að hlæja og leit á Gabrielle.
„Villainton, ha, ha,“ sagði hann, „fyrirtak, ungfi-ú. Nei, við
höfum engar áhyggjur af honum. Fjandinn hirði VilIainton.“
„Þú verður kannske ekki alveg áhyggjulaus," sagði Frank og'
þóttist enn vera öskureiður, „þegar eg hefi lagt fram skýrslu
mína.
Konurnar voru komnar að burðarstólnum og annar mann-
anna við hann opnaði dyrnar og konan, sem hélt vasaklútnum
fyrir andlitinu steig inn í hann og settist, en burðarmennirnir
tóku sér stöðu fyrir framan hann og aftan milli burðarkjálk-
anna og roguðUst af stað með byrðina, sem var síður en svo létt.
„Ó,,Frank, .við höfum bjargað honum. Er það ekki dásamlegt?“ |-ac»flflO<»0|eOi»egOflqga8
Bruce, sem var nokkrum skrefum á undan, nam staðar, sneri
sér að þeim:
„Uss! Talið ekki svoria hátt,“ hvíslaði hann. Hann beið eftir
þeim. Nú var farið að rigna og í hliðargötunni, sem þau sveigðu
inn í, var ekki sála á ferð. Bruce klappaði á öxl Gabrielle og
sagði:
,J>ér lékuð yðax hlutverk meistaralage, kæra greifafrú.“
. „Hann er frjáls, er það ekki aðdáanlegt," sagði Gabrielle
himinlifandi, og var sem hún gæti ékki amrað sagt í bili, og
svo bætti hún við: „Finnst ykkur þetta ekki taugaæsandi?“
„Helz-t til um of,“ sagði Bruce, “það lá við að hjarta mitt
hætti að slá, þegar mesta hættan var yfirvofandi. Eg játa þaðf
hreinskilnislega."
Burðarmennirnir settu burðarstólinn niður, þar. serri tveir
leiguvagnar biðu.
,^Þá erum við komnir hen'a, greifi,“ ságði annar burðar-
manna og mátti glögg't heyra, að það var menntaður maður,
sem mælti.
Lavalette kom út og leit óttaslegnum augum í kringum sig.
Hann hafði skipt um föt í burðaTstólnum í svo mikium flýti,
að hann hafði gleymt að'fara í annan skóinn.
„Fljótir nú,“ sagði buxðarmaðurinn, „inn í fremri vagninn."
„Ert það þú, Georges, gamli vinur,“ sagði greifinn og flýtti
frásagnir
Kýr » Brekkudal.
Hólmfríður dóttir síra Þor-
leifs í Hvanurii í Dalasýslu (er
fékk það kall 1841), og systir
síra Jóns skálds, segir svo frá,
að þegar Þorbjörg Hálfdánar-
dóttir, móðir hennar, var hjá
stjúpföður sínum, Jóni presti
Árnasyni að Söndum í Dýra-
firði (1817—1827), gekk Þor-
björg -eitt sinn fram í svonefnd-
an Galtadal að tína grös. Sá
hún þá tvær kýr, mjög væn-
legar, vera að kroppa yfir í svo
sér að vagninum, en svo var ekið af stað í skyndi. Bruce, Frank ^ölluðum BrekkudaL Önnur
og Gabrielle voru í seinni vagninum. |var sægrá( en hin: rauð Hún
„Jæja, aUt fór þetta vel," sagði Bruce. „Þekktuð þið ekilinn undast þetta Var hún skýr
1 fremri vagninum? Það var enginn annar en hann Wilson kona vel Qg giöggþekkin. Vissi
okkar." hún strax, að þessar kýr áttu
-----Það var koldimmt í húsinu í Faubourg St. Honoré, þeg- hvergi heima í grennd. Datt
ar þau komu. Og Guillaume gætti þess að opna ekki dymar henni { hug( að þær væri £
fyrr en hann hafði gægst gegnum rifuna á hurðinni.
„Eg verð ekki heima hver sem kemur," sagi Bruce, — „en
vitanlega hleypið þið Wilson inn, þegar hann kemur. En það
getur orðið bið á því.“
Bmce leiddi Gabrielle að arninum en fór svo að athuga hvaða
víntegundir væru nærtækar. Gabrielle hneig rnður í stólinn,
ánægð en næstum örmagna og haUaði aftur augunum.
„Ertu mjög þreytt?“ sagði Frank og dró stól til hennar og
settist.
„Dálítið,“ sagði hún og opnaði augun* og brosti til hans. Hún
lagði hönd sína sem snöggvastiá handarbak hans og dró hana
svo til sín.
„Frank, eg hefi jafnað reikningana."
„Já, hann getur þakkað þér, að hann komst undan.“
„Nú finnst mér í fyrsta skiþti síðan Sosthéne gerðist svik-
ari, að þungri byrði sé af mér létt. Eg er hamingjusöm. Þú
þekktir mig ekki strax,“ sagði hún og brá fyrir glettni í augum
hennar.
„Ekki þegar í stað. Gerfi þitt var ágætt. En auðvitað þekkti
eg þig undir eins og þú tókst til máls.“
„Vesalings vörðurinn lét illa blekkjast. Hann hélt að eg væri
— hið sama og þú hélzt fyrst. Eg varð að búa til heimilis-
fang handa honum. — Heldurðu, að Sir Robert reiðist mér
fyrir að taka þátt i þessu?“
Á kvöldvöknnni,
Skoti var á ferð tU Aberdeen
og réðust þá þrír bófar á hann
og vUdu ræna hann. Hann barð-
ist eins og hetja við þá og lék
þá svo hart að þeir voru stór-
lestraðir. En að lokuin gátu
þeir yfirbugað hann. Þeir leit-
uðu á manninum og fundu loks
í fórum hans sex pence með
„Hefði hann haft óskaddað-
drepið okkur alla þrjá.“
skarði í. Þá sagði einn bófinn
Það brakaði í stólnum og það var eins og merkí um, að eitthvað jönuf?ur í máli.
væri grunsamlegt við þetta, og það lá við að Frank gæti ekki
stUlt sig um að kalla: „Ekki of hratt, ekki of hratt, því að ann-
ars vaknar grunui', hægara, hægara.“
En það var eins og burðarmennirnir hefðu fengið hugskeyti.
Þeir hægðu á sér. Og varðmaðurinn sagði við Gabrielle:
„Þetta var frú Lavalette, — aumingja konan, og dóttir henn-
ar. Seinasta heimsóknin.“
„Er það?“ spurði GabrieUe og lézt vera steinhissa. „Þér verð-
ið að segja mér frá því.“
Hún daðraði óspart við hann og reyndi að draga að sér alía
á næstu grösum við húsið niitt
— þó að í mílu fjarlægð væri
— ætla eg að biðja þig að
staldra þar við.
únu AikHi $ar.
Hinn 11 febrúar 1918 mátti
an shilling á sér, hefði hann . m. a. lesa þetta í bæjarfréttum
Vísis:
íri einn liitti konu, sem hafði Maður strauk
legið veik og spurði nú um líð-
an hennar af mestu hugulsemL
„Það lá við að eg dæi,“ svar-
aði hún. „Þetta var einhvers-
konar eitrun — eg fekk hana
athygli hansýen Bprice ‘fór að fiká sig burt og' Frank sömuleiðis. 'af skemmdum mat.“
,Er þetta satt?“ sagði Irimi.
„Já, það er bágt að verða fyrir
slíku." Svo sagði hann í mesta
einhvern daginn af dönsku
seglskipi, „Helen“, sem hér
liggur á höfninni, en Páll
Árnason lögregluþjónn náði
honum uppi í Mosfellssveit í
gær
3 seglskip
hafa komið hingað þessa dag-
ana frá Færeyjum. Þau komu
tóm, og eiga að taka hér fisk.
Gabrielle háfði sméygt hÖnd sinni undir handlegg varðmanns-
ins og var hin elskulegasta við hann og hann hnykkti til höfð-
inu og hló að einhverju, sem hún sagði. Hann leit ekki einu
sinni í áttina til þeirra. Og Frank hugsaði sem svo: „Þetta hefir trúnaði: „Þegar maður hugsar
gengið að óskum. Við höfutri bjargað honum:“ jum þessa eitrunarsjúkdóma og
En — það gat ekki hjá þvhfarið, að fljótt mundi komást úpp svo béaða brennivínsdelluna þá j Hlutavelta
um fiótta svo mikilvægs fanga. Kannske höfðu íangaverðir þeg- liggur við, að maður þori hvorki I Sjúkrasamlagsins, sem hald-
ar komist að raun um, áð það var ekki maikgreifinn, heldur að iáta ofan í sig
kona hans, sem lá í hnipri á bekknum : í fangaklefanum. Og drykk."
Frank.bjóst nú við því á hverri stundu, að heyra köll og óp og
stroki. En þó voru þær þarna
langan tíma makráðar, en
hurfu síðan óeðlilega fljótt.
Þegar heim kom sagði hún frá
þessu og trúðu allir slíkri
merkiskonu. Síðan var grand-
varlega spui'st fyrir um kýmar,
bæði hjá kirkjufólki og öðrum
og gerð af rekistefna nokkur.
En aldrei vitnaðist hvaðan
kýmar voru eða hver ætti
þær. Hugðu menn þær því álfa-
kýr, (Þjs. S. S. ).
Sögn af Jóni Finnbogasyni.
Jón Finnbogason frá Arnalds
stöðum í Skriðdal, Suður-Múla-
sýslu, er dó 1904—1905 í Breið-
dal, hafði alizt upp að Víði í
Skriðdal. Hann var snemma
hæfileikamaður mikill og vin-
sæll, og síðar verksnillingur á
ýmsan hátt. — Þegar hann var
að alast upp á Víðilæk, er mælt,
að álfamey úr Víðilækjarhól-
um— er þá þóttu álfabæli mik-
ið — legðist á hugi við Jón,
og hefði við hann hyllingatil-
raunir, en hann færðist þó held-
ur undan í fyrstu. En enginn
veit hve langt það hefur kom-
izt, því að mærin var afar íög-
ur og Jón góðmenni og þá ung-
ur mjög. En aldrei þýddist hann
hana verulega, af því að hún
var álfamey. Því hálfreiddist
hún, en sagði samt, að hún gæti
eigi verið að hefna þess á hon-
um, því að það væri honum
föður hans að kenna. „Þér muu
því flest vel takast, sem þú
leggur hönd að, eða skiptir
þér af.“ —- Skildi með þeim
því skipti þeirra. En álög þessi
þóttu rætast ótrúlega á Jóni.
— Hann var talinn völundur í
vegagerð og vegghleðslu, smið-
ur góður og' ljósfaðir, og undar-
lega og óskiljanlega forspár,
svo að jafnan vissi hann heima
hjá sér, ef einhver veiktist í
sveitinni, og var kominn þar
áður en menn varði. En alltaf
þótti hann eirðarlítill. (Þjs.SS).
byssuskot og annað, sem boðaði flóttann. Hann fór að bjástra
mat eða in var í gær, var betur sótt en
dæmi eru til. Fylltist húsið á
svipstundu og mannþyrpingiri
Irinn ætlaði að vera gestris-
f . . ., . ,<-'t ' t.v-' '1 \ i
við að færa skammbyssuiia í kápuvasa sinn, er einhvér sner^ ^ inn og 'sagðii, við nýjan kunn-i
yið handlegg hans. ”Þáð var. Gabrielle, lafmóð, sem bvísíaði íjingja:
hugaræsingu: | Ef þú verður einhvern tíma
Bogota (AP). — Langferða-
bifreið hrapaði niður 100 feta
háar skriður fyrir helgina. og
biðu 7 farþeganna bana.
jafnþétt ,út ( í Templarasund.
Allt var dregið úpp og stóð . ferð í brattri hlíð, er hemlarnir
hlutaveltan aðeins 5—6 tíma biluðu. Ellefu farþeganna hlutu
með eins klukkutíma h],éi, . , -j | nWVHvfetÞirf-tfÁdiítsi; -d