Vísir - 19.02.1953, Blaðsíða 7

í'immtudaginn 18. febrúar 1953
... i .i**úi I iVmr „m i,■■■
▼ ISIfi
| ■ -■ - • , ..•'■ :
:3 ■* ■ ’ ”■■■- ■■ ■ ■ :'-'- •■■ ■■■ ! ■• ■■ ■■• ■- ■“
! THBIiftS B. CDSTAtN:
ma
i
bMIMHIIINHIW
107
renna. i
$
I
t
i
IIMHIHHIIUHU
jm minntist á það. Og við vorum að tala um þig í morgun.
Hún. horföi allt. í einu beint í augu háns og var sem hún
kenndi beygs.
„Héfir eitthvað komið fyrir, Frank?*-
„Nei, það hefir ekki neitt komið fyrir!“
„Af hverju ertu þá svona þungbúinn? Þú virðist ekkert glað-
ur yfir að sjá mig, Og eg er klædd fallegasta kjólnum mínum.
Og þú — sem alltaf ert svo riddaralegur — segir ekkert.“
í Dona Mendoza hafði haldið áfram: imx. í stofuna. Frank tók
undir hönd henhar og þau gengu hægt í sömu átt, en það var
sem Frank ætlaði ekki að geta dragnazt áfram.
„Hvað er um að vera?“ spurði hún. „Er eitthvað, sem á að
koma mér óvænt? Er kannske Lavalette markgreifi kominn?
Segðu mér hvað það er.“
Við dymar, sem nú opnuðust, nam hún staðar undrandi.
lið þeim Frökkum, sem sömu öriög vofa yfir og;vofðu yfir mér,
Hann er sannarlega mikill maður, Sir Róbert.“ . •
Mestum áhyggjum ollí Lavalette sýnilega, að hann yrði að
vera útlagi allt sitt líf.
Er hann hafði leitt Frank til dyra, sagði hann að skilnaði:
„Konan yðar hefir kannske gaman af að vita, að frænka
hennar ætlar að giftast bráðum. Það var búið að tiikynna trú-
lofunina. Hún ætlar að giftast Henri Lestange. Fyrirtaks ráða-
hagur. Hún hefir fengið aftur allar eigur sínar. Þér þekkið
hana kannske?“
„Eg kynntist þeim frænkum báðum í Englandi,“ sagði Frank
og hneigði sig.
„Vitanlega. Það var vegna þess, að þér voruð vinur hennar,
að hún gat vakið áhuga yðar og Sir Róberts fyrir mér. Það var
sannarlega heppilegt fyrir mig. Já, Margot litla er indæl stúlka
og mikið í hana spunnið. Hinn. ungi maður er sannarlega hepp-
inn áð fá hana fyrir konu.“
Frank flýtti sér heim til þess að segja Gabrielle tíðindin, en
hún vár þá háttuð, dauðhrædd um, að hún væri að fá slæmt
kvef, og vitanlega var Eufemia hjá henni, og Jósefa litla og
Potto. Það lifnaði heldur en ekki yfir Gabrielle, þegar hún
heyrði að Lavalette væri kominn.
„Hamingjunni sé lof, Frank,“ sagði hún. „Mér líður strax
betur.“
Eufemia reis á fætur, tregíega þó, og sagði:
„Það er kannske bezt að við förum?“
„Já, eg held það sé bezt, Eufemia mín. Eg þarf að ræða svo
margt við manninn minn. Eg bið að heilsa mömmu þinni og
segðu henni, að eg komi og heimsæki hana bráðum.“
„Josefa, stattu upp, og Potto, komdu.“
En Josefa vildi ekki fara, fyrr en hún hótaði henni að láta
Þeir, sem kynnu að þurfa á
því að halda, að skipta á
íbúð í Reykjavík fyrir ibúð
í Stokkhóimi, leggi nafn sitt
á afgr. Vísis fyrir kl. 3 á
morgun, merkt: „íbúöaskipti
— 454“,
Hún gát éngu orði upp komið. Þögnin sem ríkti fannst honum
boðá þimgan dóm. Hönd hennar, sem hvílt hafði á handlegg! Ijóta risann, Gabrackan, koma og taka hana, en hann óttast
hans, féll máttlaus niður. lallir litlir krakkar í Suður-Ameríku. I dyrunum staðnæmdist
. „GabrieUe," hvíslaði hann loks. „Eg ætlaði mér í þetta eina Eufemia eins og henni hefði dottið eitthvað í hug.
skipti, að koma fram eins og sá, sem valdið hefir, en eg finn,! „Þegar mamma er lasin að kvöldi merkir það, að lítið barn
að það er hlutverk, sem eg er illa fær um að gegna. Og eg vil i verður komið næsta mogrun. Kannske —“ og hún leit vonar-
aðeins segja þetta: Viljirðu ganga með mér upp að altarinu, ■ Þ^ungnum augum til Gabirelle, „þú ert að verða svoleiðis veik
mun eg veita þér öll þau ár, sem eg á ólifað, sömu aðdáun og
tryggð og eg hefi ávallt borið í brjósti til þín, frá því er eg ÞeSar hún var farin œtlaði Frank að faðma Gabrielle að sér,
fyrst leit þig augum, og eg’ bið ekki um annað en þá ást, sem en bun s;meygði sér undir sængina. „Þú mátt ekki kvefast af
þú getur veitt mér.“ mér, sagði hún.
Hún leit upp og horfði í augu hans og — tillit hennar var allt
annað en hann áður hafði séð í augum hennar, það bar efa
og mikilli furðu vitni, jafnvel uppgjöf, og hún leit fljótt niður
fyrir fætur sér, og þannig stóðu þau þögul nokkur augnablik,
og í þögninni, sem rikti, gat hann heyrt slög síns eigin hjarta.
Svo snerti hún aftur létt við handlegg hans og steig fram.
10.
„Engin hætta. Eg er ekki kvefgjarn.“
„Þú verður að yera í hæfilegri fjarlægð — og ef þú hagar
þér ekki skikkanlégá, færðu ekki að vera hérna.“
| Og hann sá, að bezt mundi að hlýða. Gabriélle tók lítinn
spegil og fór að líta i hánn. „Stelpan hafði rétt fyrir sér. Eg.er
jað verða rauð og þrútin um augun. Það verður ekki sjón að
I sjá mig í fyrramálið. Og þá óskarðu þér þess, að þú hefðh ekki
gengið að eiga mig, heldur —“
' ■
Hún lauk ekki við setninguna, en notaði tækifærið og sagði
henni frá trúlofun Margots. Gabrielle horfði þögul á hann langa
Veður breyttist skyndilega til hins verra og brúðhjónin urðu hríð.
að halda kyxru fyrir í Courtrai, en hefðu að sjálfsögðu helztj „Það gleður mig sannarlega,“ sagði hún. „Hún gerir Henri
viljað halda áfram ferðum sínum, ekki sízt vegna þess, að j að fyrirmyndar eiginmanni, og hann — bjálíinn sá arna —
fjölskyldan góða fór nú að fara í taugárnar á þeim. Brúðhjónin _ sættir sig við að vera það og ekkert annað. Það gleður mig
íengu nefnilega sjaldan tækifæri til að vera ein, nema blá
Þúsundír vita aO pœfan fyloir
hringunumfrá
SIGURÞÖR, Hafnaxstræti 4.
Margar gerSir fyrtrligftfandi.
SKiPAUTc;eRi>
RIKISINS
M»s. Helgi Heigason
fer til Vestmannaevja á morg-
un. Vörumóttaka daglega.
MARGT A SAMA STAÐ
LAUGAVEG 10 - SIMl 3387
nóttina. — Don Lope var alltaf utan í Frank og vildi fá hann
til þess að spila við sig, eða krakkarnir komu, símasandi, eða
þá að Rakel dvaldi stuíidunum saman hjá Gabrielle, og var
spurul úr hófi fram, jafnvel um einkamál Franks og Gabrielle.
En fimmtudaginn gerðist dálítið, sem varð Frank til mikils
léttis. Hann frétti, að Lavalette væri kominn til borgarimiar.
Hann fór undir eins til veitingahússins litla, þar sem hann hafði
sezt að um stundarsakir. Frank hraðaði sér á fund hans og' síðast leikinn á orgel aðaljárn-
fagnaði Lavalette honum vel. Þakkaði hann með fögrum orð- (brautarstöðvarinnar í New aði þetta
um aðstoð þá, sem hann og hinir Englendihgarnir höfðu veitt|York 8. des. 1941, er Banda- j stund, en
honum. Og svo spurði hann um „markgreifafrú de Vitrelle“.“ j ríkjamenn sögðu Japönmn stríð færðslu:
Á kvöldvöknnni.
Þjóðsöngur Bandaríkjanna,1 mömmu sína Segja frá því, að
„The starspangled Banner“, var nágrannakona væri búin að
eignast nýtt barn. Telpan íhug-
vandamál "dálitla
vildi svo fá meiri
á hendur. En þaðan af hefir
verið bannað að leika hann þar.
Fjöldi manns var staddur á
járnbrautarstöðinni og allir
stóðu kyrrir og hljóðir á með-
an þjóðsöngurinn var leikinn.
Þetta varð til þess,.að hundruð
manna urðu af lestunum, sem
„Hún er hérna hjá mér,“ sagði Frank og roðnaði upp i hárs-
rætur, „hún er nú konan mín.“
„Konan yðar —“ sagði Lavalette sem steini lostinn, en svo
áttaði hann sig — ,,eg óska yður hjartanlega til hamingju, þér
eruð sannai’lega heppinn. Greifafrúin er fögur og kona húg-
djörf.“
',-,Eg er allra manna heppnastur.“
„Það mætti eg enn frekar segja. Eg er frjáls orðinn. Það á
eg ykkur vinum mínum að þakka — _og hinni aðdáunarverðu þeir ætluðu sér áð ferðast með;
konu minni. Stundum finnst mér, að þetta hljóti allt að vera ®
draumur.“ J Börnin áttu að gera ritgerð
„Getið þér sagt mér nokkrar fréttir af konu yðar?“ og mælti kennarinn svo fyrir,
„Hún var enn í París, þegar eg fór þaðan. Og það er það, sem að þau skyldu ekki skáída neití
veldur mér mestum áhyggjum, ef hún verður látin gjalda hug- eða nota ímyndunarafl sitt. en
rekkis síns og tryg'gðar. Heilsa hennar er bágborin — og hún segja aðeins hvað þau hefði að
er enn í fangelsi. Hirðfólkið krefst þess, að heimi verði hegnt.“ geyma í raun og veru. Þessi
Hann skýrði frá því hvernig hann komst til Courtrai með að- ritgerð þótti mjög fara eftir
stoð Wilsons. Hely Hutcheson hafði farið í brezka sendráðið fyirrskipan kennarans og sýna
og fengið vegabróf handa Losack höfðusmanni. Þar hafði eng- bæði hreinskilni og nákvænmi.
inn heyrt hann nefndan, en írinn var ekki af baki dottinn. Hun hljóðar svp:
„Hann er vitanlega bróðir flotaforingjans“. Það vildi svo til,1 „Eg ætla ekki að segja neitl
að á lista yfir uppgjafa sjóliðsmenn var flotaforingi með þessu skáldlegt^teða óirúlégt. Eg ætla
nafni, og þar sem Hely átti að erfa jarlsdæmi í írlandi, baðst bara að skrifa um þá hluti,
sendiráðsritarinn afsökunar, og bjó út vegabréfið. Með þetta sem eg veit að eru í mér. í mér
vegabréf sem skilríki hafði Wilson ekið Lavalette út úr París eni mæinn, lúngun og lyfiurin,
í opnum vagni um hábjartan dag. Og engir erfiðleíkar urðu á tvö epli, tvær kökur og svo
„En heyrðu mamma, hvað
ætlar hún þá að gera við
gamla barnið?“
Vesturhöfnin
Sparið yður túna *g
ómak — biðjið
Sjóbiíðina
við í*r« n tlafju rö
fyrir smáauglýsingar
yðar í Vísi.
Þær borga sig alltaf
Skandinavia dress herra-
fötin klæða bezt.
Hverfisgötu 26.
vegmum.“
„Og hvar er Sir Róbert nú?“
;'Hánn fór áftúr til Faríáár. Og ég hygg, að hann muni1 veita
miðdagsmaturinnó
W
Útslitið. Klara
í*HtS I
litla heyrði
CiHtr Aimi tim...
Þetta mátti m. a. lesa í sím-
fréttum Vísis hinn 19. febrúar
1918:
Frá ísafirði
var símað í gær, að frostið
hefði komizt upp í 19 st'ig í
gEérdag, og ís rak inn, á Djúpið
og/fjörðinn, svo að.við lá, að
skipagöngur tepptust þar aftur.
Síðari hluta. dags tók þó aftui:
að. draga úr frostinu, og íslnn
virtfst losna í sundur ,og vona
menn, að hann frjósi ekki svo
saman, að skipagöngur teppist.
Vélbátarnir ísfirzku eru flestir
lagðir af stað suður, og leituðú
þeir hafnar á fjörðunum fyrir
vestan í fyrrakvöld undan of-
viðrinu, og spurðist til þeirra
allra í gær. En átta bátar vorú
ófarnir frá ísafirði.
Sunbeam
brærlvéiar

fyrirliggjándi. — Verð Kr,.‘
1285,00 með hakkavél kr.
1652,00.
VÉLA- OG
RAFTÆK J A VERZLUNIN
Bankastræti' 10. áimíi 2852.
Tryggviágötu 28, áíriíT“él279'.