Vísir - 21.02.1953, Blaðsíða 7

I^ugarda^n»t.ai^f^gáaMP-4ftS&

»»i"'"«
▼ISIS
;.’ A v'j'.-,;íV.»í'v
M..—MMIW.
TH8MAS B. COSTAIN;

ma
■■■niHiuwmMi

„Sir Róbert varð það á .að skriía bréf, þar sem um þetta var
rsett,“ sagði. Lavaiette og hristi höfuðið. ,JÞað var vinarbréí
tii; Grey jarls, og sagði hann alla söguna í bréfinu. Bréfið var
sent í sendiráðspósti, sem á að vera friðhelgur :— en mönnum
eins og Fouehe er ekkert heilagt. Erindrekar hans náðu bréf-
inu— ög-sahnJeikurinn. kom i ljós. Hvað verður gert við þá
— og vesalings konuna. mína?“
„1 þetta skipti getur hertoginn af Wellington ekki-komizt hjá
þvi, að skipta sér af málhui,“ sagði Frank meira í huggunar
skyni en. af sannfæringu.
„Hvað ætlL hann. geri,“ sagði Lavalette yonleysislega. „Gerði
hann nokkuð Ney til bjargar?" ö
„Hér er öðru máli að gegna. Þeir eru- enskir.“
„Hértogiim ykkar aðhefst ekkert,“ sagði Lavalette. „Þið skul-
uð sanna tíl. Og zarinn gerir ekkert. Hann heíir ekki áhuga
fyrir neinu nema miðilsfundum barónessu von Krudener. Hann
leitar handleiðslu að handan til þess að leysa vandamál heims-
ins. Hann veitir engum áheym.“
„Hvað verður gert við þá?“ spurði Gabrielle lágt. „Þeir verða
þó ekki líflátnir."
lrÞví ekki það,“ sagði Lavalette. „Hefnigirni þeirra manna,
sem nu fara með völdin, eru ekki nein takmörk sett.“
Eft>- nokkra þögn hélt hann áfram;
„Það ér allt mér að kenna. Eg hefði ekki átt að fallást á flótta-
áfórmið. Trúið því, vinir mínir, að eg var mjög hikandi við að
fallast á það. Eg vissi um -áhættuna. Eg spáði því, að eitthvað
þessu líkt myndi gerast, þótt flóttinn.heppnaðisL En eg lét und-
an — illu heillL“
„Nei, sökin er eingöngu mín,“ sagði Gabrielíe.
„Engum er um að kenna,“ sagði Frank. „Við eigum að snúa
okkur að því einu, hvað við getum gert þeim til bjargar?*1
En hvorki svipur Lavalette eða Gabrielle. gaf heitt til kynna
um hvað hægt væri að gera, né heldur gat Frank dottið neitt í
hug. Loks tók Lavalette til máls;
„Eg get ekki ráðlagt neitt, nema að þér farið hið skjótasta
til Englands, herra Ellery, og takið. Gabrielle með yður. Þér
eruð eigandi áhrífamikils blaðs. Kannske getið þér fengið stjórn
lands yðar til þess að hafa afskipti af málinu. Með því einu
getið þér orðið að liði.“
„Er nægur tími til þess?“
„Eg hygg svo vera — þeir geta ekki kveðið upp dóm fyrr
en að undangenginni réttarrannsókn."
„Það er skelfileg tilhugsun, að geta ekki gert neitt annað
en þetta. Mér finnst þetta næstum eins og eg væri að flýja.“
„Hvernig haldið þér, að mér muni líða?“ spurði Lavalette
beisklega. „Konan mín er fangi þeirra og eg' get ekkfert aðhafst
henni til hjálpar. Eg gæti farið til Parísar og gefið mig þeim á
vald, en hvað gagnaði það henni? Hún hefði þá lagt á sig mikl-
ar þjáningar, án þeirrar hugsvölunar að hafa bjargað lífi mínu.
Að hvaða g'agni mætti það koma vinum yðar, ef þér færuð til
Parísar og stæðuð við hlið þeirra í réttinum?"
„Eg sé, að þér hafið rétt að mæla, markgreifi,“ sagði Frank.
,,Við föi-um til London og gerum það, sem í okkar valdi stendur.“
11.
Þegar þau komu til London var allt snævi hulið, en hin
gráa, gamla borg hafði ekki glatað neinu af aðdráttarafli sínu.
Á leiðinni frá Courtrai til London höfðu þau ekki getað um
annað hugsað en hvað bíða mundi vina þeirra, en alltaf komizt
að þeirri niðurstöðu, að þau gætu ekki annað gert en beðið.
„Eg heyrði orðróm um það í Ostende, að luaða ætti réttar-
rannsókninni," sagði Frank, „eg vildi ekki segja þér það þá,
af því að þú varst í svo þungu skapi. Nú verð eg að segja þér
það, því að þar sem við erum hingað komin, getur þetta borizt
þér til eyrna hvenær sem vera skal.“
Gabrielle svaraði engu fyrst í stað.
„Hvenær heldurðu að við fáum fréttirnar?“ spurði hún loks.
„Hvenær sem vera skal. Eg gerði ráðstafanir til þess í Ost-
ende, að bréfdúfur yrðu sendar með fréttirnar. Eg er smeykur
um, að það sé orðið úm seinan að taka málið fyrir í blaðinu.“
Klukknahljómur barst allt í einu að eyrum.
„Ef þessi ómur boðaði nú, að brúði þinni væri vel fagnað,
Frank,“ sagði hún.
„Svona, svona, þú verður að vera hugdjörf, stúlka mín.“
„Það er gott og blessað, en eg veit vel hvað sagt mun verða
um mig — gleðikvendið, sem þú kemur heim með.“
Eftir nokkra þögn bætti hún yið, og svipur hennar varð
ögrandi: '
„Ef ekki væri þin vegna stæði mér hjartanlega á sama.“
„Það er líkt þér öð hugsa svo,“ sagði hann og þrýsti hönd
... ^,ít'l
hennar. „En viS látuiþ engá hindrun hafa áhrif á; okkur —
og fÖrum yfir þær á harða .stökjíijfc- &£•!& k rú'- .;. •;
- >rÁhárða stökki?" spurði hún. og reyndi að brosa.
„Á harða stökki — þannig skál það verða.“
.Þegar þau komu í Prater stræti .uppgötvaði Frank, að í stað
nafrvsins Patcher var komið nafnið Chester Cobbledick.
„Nýr húsráðandi, sahih," sagði Topp, sem kom rógarídi mfeð
flutning þeirra. „Verðum við hérna lengi?“
„í mesta lagi einn dag. Við tökum nú við yfirráðum í húsi
mínu hér í borg, Topp.“
Töpp lét í ljós mikla ánægju yfir þfessu og lcinkaði kolli tií
Gabrielle;
„Eg er viss um, að frú sahibsins er glöð yfir, að vera komin
til London aftur."
„ Já, vissulega,“ sagði. Gabrielle og brosti. „Nú finnst mér,
að eg sé komin heim.“
Hinn nýi húsráðandi. fagnaði þeini í forstofunni, klæddur
mustarðslitum frakka,
„Herra Ellery," sagði hann, „eg bjóst ekki við yður svona
snemma, því að bréf yðár til herra Patchers kom ekki fyrr en
í gær. Eg leyfði mér að opna það, þar sem eg hefi tekið við
öllu hér. Og þetta er konan yðar? Léyfið mér að bjóða hana
velkorana.“
„Eg þakka yður, herra Cobbledick, en hvert fór minn gamli
vinur Patcher?“
„Farinn tit Ameríku, herra Ellery, og hefir sezt að i borg,
sem. nefnist Baltimore. Hann var þeirrar skoðunar, að það væri
mikil framtíð þar í landi- fyrir tannlækni, þar sem mönnum
BRmCEÞÁTTVR f
4 4
4 vísis 4
*
v
♦
&
D-9-7-3-2
8-2
T-4-3-2
6-3
Suður spilar 4 V. V. kem-
ur út með A 3 og Austur lætur
K í. Hvernig er skýnsamlegast
fyrir Suður að spila spilið?
Suður á að' lofa A að eiga
fyrsta slag til þess að reyna að
komast hjá tígulspili frá V.
Austur á tæpast betra útspil en
RÁÐNING:
A G-6
V G-9-4-3
« K-8
* Á-G-7-5-4
A K-8-5-4
V 7-6
♦ Á-D-G-10-5
A D-10-9
A Á-10
VÁ-K-D-10-5
♦ 10-9-6
A D-10-9
að koma með A aftur. Suður
kemst þá inn og spilar tvisvar
V, sem nægir, og spilar út A.
Þegar svo Austur tekur á kóng
í fyrsta eða annað sinn, getur
hann ekki komið í veg fyrir að
Suður fleygi 2 ♦ í A-spil
frá Norðri.
Á kvöldvöknnni,
Biðillinn var .. afskaplega
feiminn, en herti sig upp og
stundi þessu upp:
„Heyrðu Jeiiny — heldurðu
ekki — að hún mamma þín —
gæti í alvöru — látið sér koma
til hugar — að verða tengda-
móðir mín?“ —
•
Tveir drengir, um það bil átta
ára, horfðu hugfangnir á það,
er rakarinn bar kerti að hári
viðskiptavinarins og fór með
logann um hárbroddana.
„Sjáðu bara, maður,“ varð
öðrum drengnum að orði.
„Hanii leitar að þeim með eld-
vörpu
i«
og þá þustu flugurnar inn.
Settust þær í hópum á froðuna
á ölkönnum gestanna.
Bretinn fekk að láni teskeið
hjá veitingamanninum og tíndi
flugurnar ofan af froðunni.
írinn blés hx-austlega á froð
una, lét svo slag' standa og
treysti hamingjunni um að
flugurnar hefði forðað sér, fekk
sér svo vænan sopa.
Skotinn átti mjög annríkt,
tíndi upp eina flugu í senn, hélt
hverri um sig yfir ölkönnunni
og vætt þær i-ækilega.
Frh. af 4. síðu.
S ' ? V 1
" í íl.
• i
farið í kvikmyndahús, sé .það /
í nánd við heimilið.
Farið í kaffihús.
Það er ekki gestrisniskorti
að kenna að fólk kerriur; lítið
saman, heldur þvi, hvernig
störfum er hagað. En kaffihús-
in eru mörg í Parisarborg og
tíðkast það mjög, að fólk komi
þár og fái sér hréssingu, áður
en það matast og skrafi þá um
leið við kunningja úr nágrenn-
inu. Áður fyrr voru það aðeins
karlmennimir, sem hittust á
kaffihúsúnum, en á vorum
dögum þykir frönskum hús-;
mæðrum eiruig gaman. að koma :
þangað.
Franskar húsmæður eru nyög ;
iðjusamar. Og þó að þær þurfi í
að sjá um heimili sín, stunda;
þær oft aðra vinnu samtímis. ■
Þegar kl. síær 12, flýta þær sér.
af vinnustaðnum til þess aði
komast í búð, til að verzla þar'
fyrir kl. 1, þegar lokað er. Síð-
an er haldið heim til að mat-
búa, áður en bóndinn kemur.
Sé maðuriim kaupmaður er
konan oftast við peningakass-
ann.
Þvegið einu sinni á ári
— eða tvisvár.
Franskar konur eru snilling-
ar að sauma. Sauma þær fatn-
að bæði handa bömum sínum
og sjálfum sér. En línskápur-
inn er þeim þó kærstur. Þó að
konan hafi komið með miklar
birgðir af línlökum á heimilið,
bíður hún ekki eftir því að þáð
slitni, svo að kaupa þurfi nýtt,
nei, hún kaupir ný lök við og
við, til þess að eiga alltaf nægi-
legt af slíku. Sumstaðar, til
sveita, háttar svo til ennþá, að
fólk þvær ekki nema einu sinni
eða tvisvar á ári. Sérstakt
geymsluloft er þá haft fyrir hin
óhreinu lök, hanga þau þar á
snúrum og er hirt eins vandlega
um þau eins og hreinu lökin í
línskápnum. Það er ekki ó-
venjulegt að stór heimili eigi.
hundruð línlaka. Það fer líka
heil vika í hinn árlega þvott.
Aðstaða franski-a kvenna
hefur batnað mikið á síðari ár-
um. Því að nú gefur ríkið með
hverju barni, sem fæðist og
meðlagið fer hækkandi eftir því
sem börnunum fjölgar. Bæði
fátækir og ríkir hafa rétt til
þess að fá meðgjöf með börnum
sínum. Hefur þetta orðið til
þess að fólk hefur fengið auk-
inn áhuga fyrir því að eignast
mörg börn og hjúskaparslit eru
fátíð.
(Þýtt).
Drengirnir komu úr suunu-
dagaskóla og þar hafði prestur-
. irux talað mikið um sauði og
hafar. Siggi var mjög áhyggju- !
fullur og segir við vini sína:
j ,.Mér þykir það verst að eg yeit
ekki hvað eg er. — Mamma
kallar mig lambið sitt, en pabbi
kallar mið kiðlinginn."
©
Skoti, íri og Breti sátu sam-
án í veiúngahúsi á fögru sum-
arkveldi. Það var heitt í veðri
og dyr veitingastofunnar voru
I opaðar til þess að svala gestum,
Cmu j/hHi tíar....
í fi’éttum í Vísi fyrir 35 ár-
um, eða 21. febr. 1918, er skýrt
fi'á eftirfarandi:
Heiðursgjöf
færðu „skandinavar“ hér í
bænum síra Bjarna Jónssyni
dómkirkjupresti á sunnudaginn
í þakklætisskyni fyrir starf
hans fyrir þann hluta safnaðar-
ins. Gjöfin var mahogny skrif-
bofð, smíðað af Jóni Halldórs-;
syni & Co. og 300 krónur í pen-
ingum, og fylgdi gjöfinni
skrautritað ávarp.
Skjólabúar.
Það er drjúgur spölur inn
t Miðbæ, en til að boma
smáauglýsingu í Vísi,
þarf ekki að fara
lengra en í
Neshúð*
ftesvegi 39.
Sparið fé með.þvlað
sétja smáauglýsinga í
Vísi.
■■ ...........................................................................................<