Vísir - 12.03.1953, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 12. marz 1953.
VlSIR
„Sara, það er.dálítið, sem eg ætti að segja þér ....“
En einkennisklæddur maður stóð allt í einu við hlið þeh'ra
og sagði:
„Þér eruð ungírú Siddley,“ sagði hann á frönsku með spurn-
arhreim, „viljið þér gera svo vel að sækja vegabréfið yðar, svo
að eg geti athugað það hér. Þér verðið þá ekki fyrir töfum, er á
land kemur."
Þegar Sara kom með vegabréfið voru þau Lebrun og Bernice
að stíga á skipsfjöl. Sara gekk á móti þeirn. Lebrun rétti henni
hönd sína, hneigði sig og brosti:
„Kæra Sara, eg á engin orð yfir hve það gleður okkur, að
þér eruð komnar.“
Bernice steig fram og kyssti Söru, fyrst á annan vangann,
svo á hmn.
„Já, það er indælt, að þú ert komin, Sara mín.“
Það fór ekki fram hjá Söru, að hún var taugaóstyrk. Var hún
því fegin, er Ben kom og sagði:
„Komið þér sælir, Lebrun.“
Hann sagði þetta án þess að brosa, en Lebrun brosti, og það
varð ekki vart neinnar andúðar í brosi hans eða svip.
„Sælir, Weston, jæja svo að þér eruð komnir heim. Eg hafði
fi'étt, að þér væruð væntanlegur.“
„Höfuð þér frétt það?“ spurði Ben undrandi.
„Nú, það var væntanleg'a ekki nein leynd yfir heimkomu yð-
ar,“ sagði hann góðlátlega, eins og hann væri að erta kunn-
ungja sinn.
„Engin leynd,“ sagði Ben, „aðeins ....“
Lebrun beið kurteislega eftir því, að hann lyki við setning-
una, en það varð ekki, svo að hann sneri sér að Söru og mælti:
„Jæja, Sara, eg verð að fara að líta eftir farangrinum þínum.
Heyrðu væna mín.“ — og’ hann sneri sér að konu sinni, „þarna
er Madame Dussy, kona skipstjórans. Þú verður að tala við hana
kurteisi vegna. Gleymdu ekki að minnast á, að hún er jafnan
velkomin og maður hennar, á heimili okkar.“
Sara furðaði sig á hve hreyfingar hennar voru óeðlilegar.
Hún minnti hana á einhvern, sem er undir dáleiðsluáhrifum,
sem gerir eins og skipað er ■—■ sem í leiðslu. Hún starði á eftir
henni, eins og hún botnaði ekki neitt í neinu. Þetta var ekki
sama Bernice og hún hafði áður þekkt. Það var blátt áfram
óhugsandi.
Þegar hún allt í einu heyrði stúlkurödd sneri hún sér skyndi-
lega við. Sú, er maalti var stjupdóttir Lebrún, en hún hafði
flutt sig nær þeim hjónum.
Hún var tuttugu og sjö eða átta ára að aldri, fremur hávaxin
með jarprautt hár. Hún var grannvaxin og prýðilega vaxin.
Fi-amkoman var þannig, að hún bauð af sér hinn bezta þokka.
Varir hennar voru þunnar og var Sara miklu munnfríðari, Augu
þessarar stúlku voru grænleit frekar en grá.
„Þú hefur ekki kynnt mig vinstúlku þinni, Ben,“ sagði mærin.
„Hvað er þetta, hefur mér láðst það?“ sagði Ben í léttum tón,
en það var þungi undir niðri. Það fann Sara glöggt.
„Jæja,“ sagði stúlkan með spurnarhreim.
„Þetta er Sara Siddley, sem þér hlýtur að vera kunnugt um,
þar sem hún verður gestur stjúpföður þíns og konu hans. Og
þetta er Iris.“
Hann sneri sér að stúlkunni og mælti:
„Og hvað kallar þú þig núna, Iris?“
Hann sagði þetta, eins og honum væri skennnt, en Sara fann
glöggt, að honum var þungt í hug.
„Nú, það var næsta einkennileg spurning, Ben?“ sagði stúlk-
an og vii'tLst hissa, „hvi skyldi eg kalla mig öðru nafni en því,
sem þú gafst mér — frú Benjamín Weston.“
4.
Sará var alveg viss um, að sér hefði misheyrst, Það var ó-
husgandi, að þessi stúlka hefði getað sagt þetta? Hún gat ekki
yerið kona Bens Weston, mannsins, sem stóð við hlið hennar
-— það hlutu að vera tveir menn samnefndir, ög þó hafði hún
Íitið ákveðin á Ben, eiýhún -H- Sará.leit spyi'jandi áugum á Ben.
Vafalaust mundi háhn segja eitthvað á næsta andartáki, til þess
að afsanna þetta, eða sem leiddi í Ijós, að þetta hefði verið sagt
sem glens.
En memi höfðu ekki í flimtingum um annað eins og þetta.
Og þó — þó vissi hún, að stúlkan hafði ekki verið að gera að
gamni sínu. Hún sá, að hinn hörundsbrúni félagi hennar var
orðinn sótrauður — reiðin sauð í honum. Hún fanrx, að haim
kreppti hnefana: Það var sem dökkir skuggar væru að leggjast
á allt, þótt bjart væri yfir — og' að verið væri að traðka undir
fótum allar hinar Ijúfu tilfinningar, sem vaknað höfðu í huga
hennar. Þessi þögn virtist svo óralöng, en fráleitt ríkti hún
cema brot úr xrdnútu. 1,:
,;Eg !á víst að-te’ia mér það til1 tekna, að þú vilt !énn notást
við nafn mitt, Iris,“
„Þú hefur þá ekki fengið bréfið mitt?“
„Hvaða bréf?“
„Bréf, sem eg skrifaði þér fyrir um það bil 10 dögum. Kann-
ske varstu lagður af stað. En samt hefðirðu átt að fá það, því að
eg sendi það í flugpósti.“
Hann hristi höfuðið.
„Eg fékk ekki neitt bréf, Ii'is.“
„Andartak hélt eg, að þú hefðir komið vegna bréf míns, — (
það var heimskulegt af mér,“ sagið hún og gerði sér upp hlátur. (
„Óneitanlega — eins og ástatt var,“ sagði hann hörkulega. |
„En þú veizt þá ekkert hvað í því stendur,“ svaraði hún, „og |
eg er ekki frá því, að ef þú hefðir lesið það, Ben, mundi afstaða
þín hafa breyzt.“
Hún mælti mjúkum rómi og horfði á hann blíðlega — næst-
um biðjandi. {
„Var nokkuð sérstakt í þessu bréfi?“ spurði hann og var enn
harka í röddinni. „Einkennilegt, að þú skyldir fara að skrifa
mér allt í einu eftir sjö ár.“
„Já, var það ekki einkennilegt,“ sagði hún og kinftaði kolli,
og brosti, dálítið dapurlega — og eins og hugur hennar væri
óralangt í burtu. „Eg verð að játa, að mér fannst það einkenni-
legt að grípa penna í hönd til þess að skrifa þér, eins og eg gerði
svo oft þegar þú varst við háskólanám í Bandaríkjunum. Manstu
hvað eg skrifaði þér oft — löng, löng bréf, Ben?“
„Eg hefi ekki gleymt neinu, sem þig varðar, Iris,“ sagði Ben
kuldalega.
Aftur hló hún, næstum angurvær á svip.
„Ber mér að skilja þetta, sem þú sért að slá mér gullhamra,
Ben? Nei, það var víst ekki þannig meint. Þú hefur verið að
hugsa um hitt. Það var skelfilegt —“
Og það fór eins og hrollur um hana. Sara gat ekki betur séð
en að stúlkan náfölnaði.
„Er nokkur ástæða til þess að fara að ræða það, Iris?“
„Nei — eg vona, að það sé ekki nein ástæða til þess. Við vilj-
um sjálfsagt bæði gleyma því. Eg sagði þér í bréfinu, að eg
væri staðráðin í að gleyma þessu. Og eg hélt, að þú kynnir þá
að geta gleymt því lika.“
„Það er mjög vinsamlegt af þér, Ii'is, að bjóðast til að gleyma
því, að þú eitt sinn leizt á mig — ekki aðeins sem flagara — held-
ur sem mann, sem hafði gerst sekur um það, sem ekki var rnoroi
betra. Það er einkar vinsamlegt af þér —“
„En þú varst svo ungur — eins og eg var líka, og — og —“
„Æska mín gat ekki verið mér til afsökunar, ef eg hefði gerst
sekur um slíkt.“
„Ben,“ sagði hún og rétti fram, granna, hvíta hönd, „getum
við ekki gleymt þessu. Ef — eftir öll þessi ár — Lebrun er fús
til að gleyma, því skyldum við þá ekki —“
„En það er sitt af hverju, sem eg get ekki gleymt, og ætla
mér ekki að fyrirgefa,“ greip hann hranalega fram í fyrir henni.
Fjársöfnun handa
Hnífsdælingum.
Hnífsdælingar, búsettir í
Reykjavik og nágrenni, hafa
kjörið nefnd í því skyni, að
hefja fjársöfnun til þess að
bæta tjóii það, er varð, er
baraaskólahúsið í Hnífsdal
fauk.
Starfar nefnd þessi í sam-
ráði við Kristján Jónsson,
skólastjóra í Hnífsdal, en hann
er einnig formaður Lestrarfé-
lags Hnífsdælinga. Hlutverk
nefndarinnar er að safna fé
meðal gamalla Hnífsdælinga
hér syðra og einnig að veita
viðtöku bókagjöfum í væntan-
legt bókasafn, sem gerspilltist
er húsið fauk. f nefndinni eru:
Baldvin Þ. Kristjánsson, Ás-
vallag. 46, Elísabet Hjartar-
dóttur, Úthlíð 10 og Páll Hall-
dórsson, Drápuhlíð 10.
Á kvöldvökiiniti.
Heuss, forseti V.-Þýzkalands,
hafði lengi lofað íbúum lítiis
þorps í Svartaskógi að koma
þangað í opinbera heimsókn.
Drógst þetta von úr viti, en {
loks kom forsetinn' þar, og er
hann gekk inn í þorpið, stóðu
börn í löngurn röðum meðfram
götunni.
Heuss sagði þá við formann
móttökunefndarinnar: „Hvern-
ig stendur á því, að svo mörg
börn eru í ekki stærra þoi’pi?“
„Já, sjáið _i.il, herra forseti“,
svaraði maðurinn. „Við höfum
haft góðan tíma, til þess að
undirbúa komu yðar hingað“.
i
'&
íslandsmeistaramot
í frjálsum íþróttum.
Sunnudaginn 22. marz n.k.
verður efnt til íslandsmeistara
móts (innanhúss) í frjálsum
íþróttum í hinu nýja í?rótta-
húsi K.R. við Kaplaskjólsveg.
Keppt verður í langstökki
án atrennu, hástökki án at-
rennu og kúluvarpi.
Það er engmn leikur að muna
nöfn krónprins Síams. Piltur-
inn heitir Vajiralonkorn
Boromcharkrayadisorn Santa-
towong Thewetthamrong Su-
boribarn Abhigunooprakarn
Mahitladudej Phumiþhonna-
veretvarangkur Kittisirsom
Booranasasapgkawadh Broom-
kattiyrrajkumar. (Birt án
ábyrgðar). Annar er fyrsta
nafnið aðalatriðið', og nægir, að
menn noti það,
9
Skömmu áður
heimspekingurinn
Croce andaðist í
spurði einn vina hans, hyort
hann yæri ánægður með líf sitt.
Croce hugsaði sig um stutta
stúhd, ’og svaraði síðan: „Já,
ég er ánægður með það, eins
en ítalski
Benedetto
hárri elli,
og það hefur verið, þegar ég
ber það saman við það, sem það
hefði getað orðið, en ekki við
það, sem eg hafði óskað mér
að það hefði orðið“.
Qhu Jimi ðat....
Einú sinni var. ............". . .
' Eftirfarandi bæjarfréttir voru
í Vísi 12. marz 1918:
Skipsstrandið.
Skipið, sem strandaði hér
fyrir utan í gær á Bygggarðs-
boðum, er danskt og heitir
Köbenhavn. Það var á leið frá
Philadelphia til Liverpool með
smurningsolíu. Hreppti versta
veður í hafi og missti út björg-
unarbátana, og hélt svo hingað
til þess að fá nýja báta, áður
en það héldi inn á hafnþanns-
svæðið, Skipið er-að :sogn 3700
smálestir . að stasrð. Géiy náði
skipinu af bcðunum um kl. 5
í gær og hélt með það upp á
Eiðisvíkina og lá þar með það
það sem eftir var dagsins. Skip-
ið var eitthvað talsvert brotið,
en ekki hefir Vísir fengið ná-
kvæmar fregnir af því, hve
mikið það var.
Leildiúsið.
Á fÖstudaginn ætlar leikfé-
lagið að sýna hinn góðkunna
gamanleik „Frænka Charleys“,
. . ^ í 1. 1 ' 1 • P. >! i
og raun Jens Waage leika aoul-
hlutverkið.
Nýkomið
Smábarnabolir
Bleyjubuxur
Skóbuxur
Bleyjuefni
Skriðbuxur
Naflabindi
Barnakot
Smádrengj af o 1
Uilarbolir
Ullarbuxar
Kvenullarsckkar
Skólavörðustíg 3.
H. Toft
PLASTIC
Plast í mörgum litum og
breiddum verð frá 5,90
metrinn 1,40 á breidd.
VERZLC"
EDWIN ARNASON
UNOÍÍRPÖTU 25 SÍMU745
Pappírspokagerðin íi.l.
l?ttastig 3. Állsk. pappirspoíun