Vísir - 25.03.1953, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 25. marz 1953.
VÍSIR

^ennijee —^nteá:
20
svo í fersku minni, svo að hún gat ekki komist i skap til þess
að njóta slíks fagnaðar. Ekkert, nema þessi fáu orð, sem Iands-
höfðinginn hafði látið sér um munn fara, minnti á, að enn var
styrjöld háð. Konumar voru klæddar í sitt fegursta skart og
þær voru áhyggjulausar og skemmtu sér hið bezta. Og það mátti
næstum það sama segja um karlmennina.
Seinna um kvöldið kynnti Lebrun hana ungum manni, Peter
Lessing að nafni, sem var aðstoðarmaður bankastjórans í banda-
ríska bankanum á evnni. Þegar hann komst að því, að Sara mátti
ekki dansa, stakk hann upp á því, að þau settust út á svalirnar.
Þar var dauf birta og þjónar gengu um hljóðlega og færðu þeim
hressingu, er þess óskuðu.
Peter varð þegar mjög hrifinn af Söru og sagði:
„Eg vona, að þér komið með mér á skemmtikvöldin í banda-
ríska klúbbnum, því að þótt þér dansið ekki, þá munuð þér
hafa gaman af að taka þátt í félagsskapnum þar. Þér ættuð að
vita hvað það er dásamlegt að hitta yður. Hér sér maður alltaf
sömu andlitin. Það eru innan við 300 Bandaríkjamenn, Bretar
og Frakkar á eynni — og mér finnst oft einkennilegt til þess
að hugsa, að við skulum vera á þessum afskekkta stað.“
„Þið eruð heppnir að vera svo fjarri vettvangi styrjaldarinn-
ar,“ sagði hún.
„Finnst yður það,“ sagði hann og varð allt í einu alvarlegur á
svip. „Eg er ekki á sama máli. Eg mundi fara þegar í stað, ef
þeir vildu mig í herinn, en annað lungað í mér er ekki í sem
beztu ásigkomulagi. Nú, jæja, það gerist stundum ýmislegt
taugaæsandi jafnvel hér. Það var talsverð hugaræsing í mönn-
um um það bil, er Chaveaux landsnöfðihgi lýsti yfir fylgi sínu
við De Gaulle. Einhver hafði náð tangarhaldi á hinum innfæddu
eyjarskeggjum og það kom til smáuppþota hér og þar, sem
stuðningsmenn Vichy-stjórnarinnar hrundu af stað. Ef Banda-
ríkjastjórn hefði ekki brugðið við og sent hingað orustuskip er
ekki að vita hvað hér hefði gerst. Og upp á síðkastið hefur verið
talsvert um skemmdarverk, ekki aðeins á Kristóferey, heldur
fleiri eyjum.“
„Skemmdarverk,” sagði Sara. „Hvaða skemmdarverk er hægt
að vinna hér, sem mótaðila í styrjöld væri hagur að?“
„Það má til dæmis nefna, að bandamenn hafa flotastöð í St.
Michael hinum megin á eynni. Þar hafa orðið sprengingar í
seinni tíð, kveikt í olíustöðvum og fleira gerst, sem „fimmtu
herdeildarmenn" eru valdir að. Vafalaust hefst upp á þeim um
það er lýkur, en það sem eg get ekki fengið neinn botn í er það,
að þeir skuli geta fengið hina innfæddu til þess að vinna slík
hermdarverk. Ekki geta peningarnir freistað þeirra, því að hin-
ir innfæddu kunna ekki að meta þá, en það er einhver einstakl-
ingur, eða flokkur manna, sem hefur náð valdi yfir þeim, og
notar sér það. Hér er um gátu að ráða, sem enn er óileyst, en
vafalaust verður ráðin bráðlega."
Sara hugsaði um þessa viðræðu á leiðinni heim. Hvernig stóð
á því, að landshöfðinginn hafði talað um þessi skemmdarverk
við Ben — skemmdarverkin, sem bæði hann og Lessing höfðu
minnst á. Ben hafði sagt henni, að hann væri að hverfa aftur til
Kristóferseyjar, til þess að líta efti'r plantekrum þeim, sem
haim hafði erft eftir föður sinn, en vinir hans, Whitworth og
kona hans virtust efast um, að svo væri. Henni sárnaði, að Ben
skyldi ekki hafa sýnt henni fullan trúnað í þessu.
Það var ekki fyrr en hún var háttuð og var í þann'veginn að
slökkva ljósið, sem barið var hægt á svefnherbergisdyr hennar.
Hún kallaði „kom inn“ hressilega, því að hún bjóst við, að
það væri Bernice, og brá henni mjög, er dyrnar opnuðust og
hún sá, að það var Iris, sem komin var. Hún var klædd svefn-
fötum, en hafði varpað yfir sig grænni kvöldskikkju, og hafði
háhæla, gyllta skó á fótum.
„Ef þér eruð ekld syfjaðar langar mig til þess að koma inn
og rabba við yður smástund,“ sagði Iris, vinsamlega, í afsök-
uhartón.
„Eg er ekkert syf juð,“ sagði Sara, „komið inn ef yður langai
til.“
„Skehimtuð þér yður á dansleiknum?“ spurði Iris. „Það fer
leitt, að yður skuli vera bannað að dansa. Eg veitti því nú að
vísu athygli, að þér dönsuðuð einn dans við Ben —“
Hún hikaði, en settist svo á rúmstokkinn hjá henni.
„Já, þér dönsuðuð einn dans við Ben. — Eg vona, að það
hafi ekki háskalegar afleiðingar fyrir yður.“
„Þetta var stuttur dans,“ tautaði Sara, en fór eins og hjá sér,
því að hana langaði ekkert til að fara að~iæða um þetta vio
Iris.
„Þið dönsuðuð ekki lengi, það er alveg satt. Þig lögðuð leið
ykkar út í garð. — Ó, Sara, misskiljið mig ekki. Eg er ekki að
áfellast yður. Eg mundi hafa kært mig kollótta um fyrirskip-
enir allra lækna heims og dansað við Ben. Einu sinni — eg veit
e ki nema eg ’hefði gert það nú, ef hann hefði boðið tiiér 'upþ —
en hann gerði það ekki, og eg verð að játa, að það særði mig,
þótt eg hinsvegar skilji afstöðu hans, en hvað sem öllu líður er
eg konan hans, og þýí engin furða, þótt eg tæki þetta dálítið
nærri mér.“
Hún horfði stöðugt á Söru, brosti lítið eitt, en var raunamædd
á svip. Söru Ieið mjög illa — og það, sem verra ýar, — hún fáníi
til sektar. Þó hafði hún aldrei alið nein áform um, að komast
upp á milli Irisar og Ben, ehda vissi hún ekki um tilveru Irisar,
er henni og Ben varð ljóst kvöldið góða, að þau höfðu fellt sterk-
an ástarhug hvort til annars. En í kvöld hafði hún vitað, að
Tris var konan hans. — Hvað hafði komið yfir hana, að leyfa
Ben nú að þrýsta henni að barmi sér og kyssa hana? — Hún
komst að þeirri niðurstöðu, að það hlyti að vera vegna þess,
að hún elskaði hann, og mundi alltaf elska hann, og það þótt
hann væri laglega bundinn annarri.
„Sara,“ sagði Iris blátt áfram og rólega, „eg vona að yður
mislíki ekki, þótt eg spjalli um Ben, — hjá því verður heldur
ekki komið. Eg hefi á tilfinningunni, að yður þyki vænt um
hann, og eg skil það mæta vel, því að allan þann tíma sem eg
hefi þekkt hann hafa konur orðð ástfangnar í honum, því að
hann hefur allt það við sig, sem konur dá, karlmannlegur, ynd-
islega hranalegur stundum, ef eg má orða það þannig, en við-
kvæmur undir niðri og drenglyndur. En hvað sem þessu líður,
ef þér hafið orðið ástfangnar í honum, þá vona eg, að þetta hafi
ekki gengið of langt, ykkar beggja vegna — og trúið mér, að- 1
allega yðar vegna, því að — eg er enn konan hans.“
„En — en þessi ógildi'ng," sagði Sara hikandi eftir nokkra
þögn. „Þér hljótið að hafa óskað eftir ógildingu fyrst —“
„Óskaði eg eftir henni — í raun og sannleika? Eg held ekki,
en eg taldi sjálfri mér trú um, að ekki gæti verið um aðra leið
að ræða. Þegar öldur tilfinninganna rí^a hátt gerir maður
stundum hina furðulegustu hluti, en nú —“ hún yppti öxlum —
„virðist ógildingin hafa verið ólögleg. Eg dvaldi ekki nógu
lengi í ákveðnu fylki í Bandaríkjunum til þess, og ógilding fæst
ekki, nema eg fari þangað og dveljist þar ákveðinn tíma.. Það
gæti eg að vísu gert — en — eg hefi komizt að raun um, að eg
hafi þrátt fyrir allt elskað Ben alltaf og geri enn.“
Sara svaraði engu. Hverju hefði hún getað svarað henni?
Henni lá við gráti.
„Hvers vegna slepptuð þér honum þá — úr augsýn yðar —
kröfðust ekki réttar yðar sem eiginkona? Það var ekki rétt af
yður, hvofki gagnvart honum né mér, að —“
Iris leit næstum biðjandi á hana.
„Við skulum umfram alla muni ræða þeíta, Sara. Víð verðum
að búa undir sama þaki um tíma .... og — þér hafið ekki þekkt
Ben lengi — ykkar á milli getur aðeins hafa sprottið vinátta?"
Hún sagði þettá með spurnarhi-eim, en hlaut að vita svarið
við þessari óbeinu spurningu, svarið, sem vitanlega kom ekki
, yfir varir Söru.
„Hvers vegna óskuðuð þér ógildingarinnar?" spurði Sara og
SKIPAUTGeRÐ
RIKXSINS
NLs. Hezðubreið
vestur um land til Akureyrar
hinn 30. þ.m. Tekið á móti
flutningi til Táknafjarðar, Súg-
andafjarðar, Húnaflóa-, Skaga-
fjarðar- og Eyjafjarðahafna í
dag og á morgun. Farseðlar
seldir árdegis á laugardag.
„Es|a"
vestur um land til Akureyrar
hinn 1. apríl. Tekið á móti
flutningi til áætlunarhafna á
morgun og á föstudaginn. Far-
seðlar seldir árdegis á laugar-
dag.
>»
A livöM’vök.iiiiiiI
Þau voru kornung og gengu
saman úti á fögru tunglskins-
kvöldi. Þá varð stjörnuhrap.
— Nú geturðu óskað þér,!
sagði liann.
— Æ, það er ekki til neins,
svaraði hún. Ósk á eg, en hún
getur víst aldrei orðið að veru-
ieika.
— Hvers vegna ekki? sagði
hann.
— Vegna þess að þú ert svo
óframfærinn.
Ekkjufrú ein í Sórey í Dan-
mörku hafði í fyrra boð inni,
sem ekki er í frásögur færandi.
Þegar gestirnir voru að fara
bauð frúin vindla og hélt hún
því fram að einn gesturinn
hefði tekið fimm vindla úr
kassanum. Sjálfur segist hann
hafa hcgðað sér eftir kurteisis-
venjum í samkvæmum og að-
eins tejdð einn vindil. En frú-
in bréiddj samt senv áður út þá
sögu, að hann hefði tekið 5.
Þetta vildi hann ekki láta á
sér sitja og höfðaði mál á hend-
ur henni vegna mannorðs-
spjalla. Krafðist hann skaða-
bóta fyrir ilhnælgi hennar og
það tjón, sem starfsemi hans
hefði beðið þeirra vegna. En
frúin situr fast við sinn keip
um vindlanna 5. — Gott er þó
að fólk getur einhversstaðar
fengið bætur fýrxir1 síúðúrsögúr
náungans.
í Iijúskaparréttinum. Dómar-
inn við vitnið: Það er sagt að
þér séðu sá maður, sem bezt
getið ger.t grein fyrir hvenær
og hvernig ósamlyndi hjónanna
hófst. Getið þér það?
Vitnið: Já, það ætti eg að
geta. Eg var annar af svara-
mönnunum við brúðkaupið.
17m Mhhí ðaK.*.
Meðal bæjarfrétta Vísis hinn
25. marz 1918 voru þessar:
Brezkt herskip
kom hingað í morgirn og lagð-
ist fyrir utan hafnargarða. Sagt
er, að sendinefndin og brezki
ræðismaðurinn muni fara með
því til Englands. Ráðgert er, að
það verði aðeins 48 tíma á leið-
inni.
Engin kol
hefir h.f. ,,Alliance“ fengið
loforð um í Bretlandi í „Jón
Forseta" og verður því að sinni
ekkert úr því, að hanri' fari ú
fiskveiðar.
DýrtíSarvimian.
Á láugardaginn' vár ;'höfðú
verið gfeiddar kr. 34.500.00 við
dýrtiðarvinnu bæjarins.
Getum bætt við
frágangsþvotti
Elli- og hjúkrunarheimilið
Grund
Þvottahúsið. Sími 3187.
Pappírspokageröin ii.f.
\VitastiQ 3. Állsk. pappírspokœ E
Vogabúar
Munið, ef þér þurfið að
að auglýsa, að tekið er á
mótí smáauglýsingum i
Vísi í
i * ■
Verzlun Arma J.
Sigurðssonar,
Laatglsolisvegl 174
Smáaugiýsingar Vísis
eru ódýrastar og
fljótvirkastar.
Margskonar
Koldafatnaiur
Hettuúlpur, skinnfóðraðar.
Jakkar með loðkraga.
Húfur.
Sokkar.
Síð nærföt o. fl.
MARGTÁSAMA STAÐ
l.AtiGAVEG 10 — SIMI 336?
Kvetipeysur
nýjasta tízka.
Kven- og barnasundbolir
Prjónagarnið er komið
Verzlun
Guðbjargar Bergþórsdóttir
Öldugötu 29, sími 4199.
Láfún-
stigaskinnur eru nú komn-
ar í:
Veggíjóðursy erzlun
Victors Kr. Helg assonar
Simi 5949. — Hverfisgötu 37.