Vísir - 27.03.1953, Blaðsíða 7

Föstudaginn 27,: marz 1953.
VÍSIR

^enni^er ^Amei:
.30 s
r
1
súlarátt.
„Eg bakaði ykkur öllum miklar áhyggjur, að því er virðist,
en eg varð að nauðlenda á Haiti. Hingað kom eg' í morgun
snemma. Og þú ert vitanlega glög yfir að sjá mig aftur?“
Brosið hafði ekki horfið af vöurm hans.
„Eða — kannske eg sé aðeins hetjan í gleymdu ævintýri?“
Sara minntist alls þess, sem gerst hafði og furðaði sig á kald-
lyndi hans og hroka.
„Eg held, að eg hefði helzt kosið að gleyma þér, Mark, ef
eg hefði getað.“
Brosið hvarf af vörum hans og ertnin úr svip hans. Hún
minntist þess nú, hve snöggum skap- og svipbreytingum hami
gat tekið.
„Sara, elskan mín, eg særði þig víst djúpt — eg varð líka að
líða fyrir þetta. Þú særðir mig líka — manstu ekki, að þú
fórst frá mér án þess að kveðja mig. Það var grimmdarlegt.“
„Grimmdarlegt?“ sagði Sara undrandi.
„Já, Sara,“ og enn skipti hann um skap og svo og stóð þarna
næstum ásakandi. „Grimm og skilningslaus varstu. Eg hafði
sagt þér í allri hreinskilni, að aðstæðurnar væru þannig, að eg
gæti ekki gengið að eiga þig. Eg hélt ekki, að þegar tvær mann-
eskjur bæru sömu tilfinningar í brjósti og við hvort til annars,
gæti það verið móðgandi, sem eg sagði við þg. Hverng gat það
verið móðgun, þar sem eg elskaði þig framar öllu öðru í heim-
inum? Og ef þér fannst í allri einlægni, að þú gætir ekki orðið
við óskum mínum, gaztu neitað. Hafðirðu svo lítið álit á mér,
að efast um, að eg mundi taka tillit til þess„ er þú vildir?"
Það var sem neistar hrykkju úr dökku augunum hans, og
rauðir dílar voru komnir í kinnar hans. Einhvern veginn hafði
honum tekizt að snúa á hana og láta það líta svo út, sem það
hefði verið hún, sem kom illa fram við hann.
„Við skulum ekki vera að ræða þetta frekar, Mark,“ sagði
hún en gat ekki mælt stöðugri röddu.
„Ekki ef þér er það móti skapi — og þó •—“ — nú var hann
orðinn næstum auðmjúkur — „eg vil ekki að þú haldir, að
eg hafi viljað gera þér rangt til, Sara, að minnsta kosti máttu' henni.
vita, að eg hefi orðið eins mikið illt að þola og þú, fyrir það,
sem gerðist. Getum við ekki verið vinir nú? Eg er fús til þess
að játa, að þetta hafi verið að dálitlu leyti mér að kenna. Eg' ir[s Hann er í símanum.“
hafði ekki gert mér grein fyrir hve lítt veraldarvön þú varst.
Einhvern veginn gengur maður út frá því sem gefnu að stúlka,
sem er atvinnudansari, sé veraldarvön. Eg gerði þér rangt til
og bið þig fyrirgefningar á því......En þú ngðir þér brátt,
Sara — og þessi sár greru fljótt?“
,,Eg var mjög ung — og sár gróa kannske fyrr, þegar maður
er ungur.“
hennar, því að hún hugði að Bernice mundi kamrske ekki vilja
neinar trúnaðarræður svo fljótt eftir viðræður þeirra í gær. Og
undir niðri var þetta: Sara vissi í hjarta sínu, að Bernice mundi
vilja ræða við hana um Mark, og um hann vildi hún ekki ræða.
Koma hans hafði komið miklu róti á hugsana- og tilfinningalíf
hennar, og bezt að þann sjó kyrrði, áður en þær ræddust frekara
við. Einhverjar krumlur virtust teygjast fram úr þoku hins
liðna og reyna að hremma hana. Og hún fann til sömu löngunar,
að leggja á flótta og í Berlin forðum daga. En hér í La Torrette
var næstum ógerlegt, að komast undan honum, þótt henni tækist
tvívegis að forðast hann þennan morgun. Honum var það vel
Ijóst, hvað fyrir henni vakti og er hin dökku augu hans hvíldu
á henni- og hann horfði á hana með ertnis- og hæðnissvip, var
sem hann ögraði henni að reyna að komast undan sér framvegis.
Um morguninn hafði henni fundist hann eins og er þau voru
saman í Berlin, en nú sá hún að hann var orðinn elli- og þreytu-
legri á svip, harðir drættir í andlitinu og svipurinn bar áhyggju
vitni. Undir borðum spurði Lebrun hann um framtíðarfyrir
ætlanh' hans.
„O — eg hefi ekki miklar fyrirætlanir á prjónunum. En það
veit sá, esm allt veit, að eg fer ekki að þræla hér á Kristófersey
fyrstu dagana. Síðdegis í dag hafði eg hugsað mér að sýna Söru
það markverðasta — fara í ökuferð með hana.. Við erum gamlir
vinir — eg var nánast unnusti hennar einu sinni, og eg hefi
reynt að sannfæra hana um, að það væri ekki svo vitlaust að
taka upp af nýju þessa gömlu þræði.“ hann hló — og aðrir með
— nema Iris. Hún brosti, en er hún leit á Mark vottaði fyrir
reiðiglampa í augum hennar. En enginn veitti því athyg'li nema
Bernice, sem fölnaði.
Brátt var staðið á fætur og gengið út á veröndina, þar sem
kaffi var fram borið. Er ræðst hafði verið við í nokkrar mínút-
ur, sagði Lebrun við konu sína:
„Þú tókst- ekki skammtinn þinn í gæi'kvöldi, ástin mín. Eg
leit inn í herbergi þitt áðan og sá, að hann lá óhreyfður á nátt-
borðinu".
Eftir stutta þögn svaraði Bernice:
„Eg var ekkert lasin í gærkvöldi, Henri, eg þurfti ekki á hon-
um að halda.“
„Það var óhyggilegt af þér. Dr. Benois fullvissar mig um,
að þú náir þér ekki nema þú notir þá.“
„En eg er vel frísk, Henri,“ sagði hún og talaði hærra, og
var auðheyrt, að hún reyndi að. hafá hemil á móðursýkitil-
kenningum, — „alveg frísk, máttu trúa.“
„Það er fyrirtak, ástin mín,“ en Sara las allt annað úr svip
hans. Henni fannst hann vilja segja, er hann leit á sig:
BRIDGE
Ú.tspil V
A
V
♦
*
G
A
V
A-G-6-4
Á-K-7-2
7-6-5
10-8

K-7
D-6-4
♦ Á-D-G-4-3
A Á-K-D
Suður og norður enda í 6
gröndum án þess að austur. eða
vestur hafi sagt nokkuð. Út-
spilið er hjarta gosi. Hvernig
fer suður að því að vinna?
BwȒ :
Leldréttingar við
nýtt og gamait.
Eg hefi gaman af krossgát-
um. Þær stytta mér stundir,
eða þar sem eg er ekki vinnu-
fær, hjálpa þær mér við, e.5
drepa tímann.
í Vísi 17. marz stendur í
gátunni skýring, lárétt 11:
Skeiðabær við, Hvítá. Sá eg
strax, aö þar væri átt við Iðu,
en sá galli er á því, að Iða er
ekki í Skeiðahreppi, hún er i
Biskupstungnahreppi, og hafa
fleiri flaskað á þessu vegna
þess að hún er framan Hvítár,
en þannig er það, að 4 bæir
austan og. framan Hvitár eru í
Biskupstungnahreppi. Þeir eru
Auðsholt, Eiríksbakki, Helga-
staðir og Iða. Á þessu flaskaði
„Þarna sjáið þér hve ósanngjörn hún er. Það sannar, sem við J Tíminn einu sinni eða tsúsvar
höfum . sagt. En. við verðum að ástunda þolinmæði gagnvart og ságði Helgastaðd á Skeiðun-
1 uih.
Á því augnabliki kom þjónninn og mælti: J Og úr því að eg er farinn að
„Herra Benjamin Weston óskar eftir að tala við yður, ungfrú leiðrétta, langar mig að minn-
ast á 3 gamlar villur að svip-
uðu tagi.
í dagblaðinu Vísi í fyrra var
sagt frá ferð Guðm. Jónas-
sonar yfir holt og heiðar beint
til Þingvalla, og sagt að riann
hefði lagt upp frá Lögbeigi í
Mosfellssveit, en sá galli er á
A kvöldvökunni
Karlinn var á heimleið í að þessu núna í eldiviðarskort-
vagni sínum og hafði fengið inum?“
„Já, eg mátti svo sem vita það, að þú mundir ekki hafa grátið sér heldur mikið neðan í því. | Skrifstofustúlka svaraði. —1 því að Lögberg er ekki í Mc
mig lengi,“ sagði hann og kenndi beizkju í röddinni, en andar- Þegar hann nálgaðist hehnili „Við brennum aukreitis öílum ‘ fellssveit, og hefur ekki verið,
taki síðar beygði hann sig yfir hana, greip hendur hennar og' ( sitt lá leiðin upp háls og hest- . umsóknum um aukinn elds-
mælti af ákafa: | urinn hrasaði og féll við. Ann- 1 neytisskammt.“
„Kannske, Sara mín, a'ð okkur hafi báðurn fundizt, að hið aðhvort gat hann ekki reist sig
liðna hafi átt þá töfra, að allt gæti orðið hér eins og það áður upp aftur, eða hann vildi það
var.“ i ekki og karlinn varð öskuvond-
Andartak var sem hin gamla hrifni hennar ætlaði að vakna ur. Loks hrópaði hann: „Stattu
af nýju, því að þetta var maðurinn, sem henni hafði fundizt, Upp ófétið þitt — eða eg ek yfir
að hún elskaði af öllu sínu hjarta, en undir eins og hann þig!“
sleppti höndum hennar, fann hún nístingskulda fara um sig
alla. Hún gerði sér upp hlátur og mælti kæruleysislega:
„Hver veit hvað gerast kann, Mark? Það er sagt, að það sé
Q*w áirni iðaK
Meðal bæjarfrétta Vísis hinn
27. marz 1918 voru þessar:
„Ingólfur“,
Faxaflóabáturinn, kom hing-
að frá Borgarnesi í fyrradag.
Var vélbátur hafnarinnar
Huggun í hörmum. ísak og
mjög títt, að fólk missi sitt rétta ráð 1 hitatíeltislöndunum. En Móses fóru inn á matsölustað,
þú verður að vera mjög sannfærandi, ef þér á að takast að láta ’þar sem þ&ir höfðu ekki áður
mig verða fyrir þeim áhrifum aftur, að mér finnist þú „róm- komið og keyptu sér máltíð.
antískur“.“ , En þegar reikningurinn kom fenginn til að draga hann það-
„Eg get vissulega verið sannfærandi, Sara,“ sagði hann hlæj- datt ofan yfir þá og ’þá sár- an- Haldið er, að takast mætti
andi, ,,og skrambi „rómantískur“ hér syðra, eins og þú munt kenndi til yfir því að þurfa að gera við vélina hér, ef efni
komast að raun um.“ ’ láta út svona mikið fé. Móses væri til þess, en það verður að
Nokkru seinna, þegar Mark var farinn, og hún var að klæða hóf hávær mótmæli, en fsak Há útlöndum, svo að gera
sig, fannst Söru það næstum ótrúlegt, að þessi viðræða hefði átt þaggaði niður í honum og hvísl- ma ra® fyrir, að báturinn fatl-
sér stað. Hún hugsaði um þetta fi'am og aftur og var ekki alveg aði: (isf ^ra ferðum um alllangan
laus við ótta. Vegna sinnar gömlu hrifhi og tungumýktar hans, „S.uss-ss- ;eg hefi skeiðarnar . tijha, Er í ráði að leigja vélbát
til þess að fára ferðirnar.
og eins og sér; til verndar dór hún að: hugsa .um Ben. En henni í vasa mínum.“
varð það til títils hugarléttis, eins og nú var ástatt. í ráuninni | ©
vissi hún lítið um hann og það, sem hún vissi, var til þess fallið í Noregi var eldsneytis- ' Húnvetningar um fánamálið.
að fella hann í áliti. Og svo gat hún akirei komist fram hjá þessu: skömmtun og þar kom hús- A þingmálafundi á Blöndu-
Hann var eiginmaður Irisar. Kona, sem hafði fyrirfarið sér, freyja inn á eina skömmtunar- ósi í gær samþykktu Húrivetn-
hafði nefnt hann sem elskhuga sinn, og hvað sem um Iris var, skrifstofuna. Þarna er nú ekki ingar að skora á þingið að
hlaut hún áð hafa trúað þvi, þar sem hún haíði yfii-gefið hann hitaveita eins og í Reykjavík, krefjast fánans nú þegar eða
á brúðkaupsdegi sínum, en konan var sárfegin þegar J skilnaðar við Dani að öðrum
„Einhverja skýringu hlýtur að vera á þessu að finna,“ sagði hún kom inn, því að þar var kosti.
hún við sjálfa sig. „Ben gæti ekki hafa gert neitt þessu likt — funheitt, ofninii auðsjáanlega
hann gæti það ekki. Og ef Iris hefði elskað hann hefði hún vel kyntur. Hún gat ekki á sér
treyst honum. .... En þar sem Iris var eiginkona hans og elsk- setið og sagði við skrifstofu-
aði hann, hvernig gat hún þá vejtthonum ást sína?‘1 • liðið: „Dæinaláust 'ér góður
Bernice sást ekki uá' mórgUninn og Sara fór ekki til herbergis' hiti Kéma. 'Hvérnig farið þiÖ
en er og hefur alltaf verið í
Seltjarnarneshreppi. Rétt á
eftir segir útvarpið okkar frá
annari fjallaferð, sem farin var
á jeppum, og lagt af stað frá
Stardal í Mosfellsveit. En það
■ var sama .villan — Stardaiur er
ekki í þeirri sveit.
En litlu síðar tilkynnir Al-
þýðublátlð okkur, að StardaLur
sé í Þingvallasveit, en það er
heldur ekki rétt — Stardalur
er í Kjalarneshreppi og Jcnas
böndi Magnússon í Stardal er
oddviti þeirra Kjalnesinga iriéð
meiru.
Nú munu menn máske spyrja:
Hvað þýðir að vera að tala um
það, sem er liðið fyrir lóngu?
Því er til að svara: Betra er
seint en aldrei, og svb er þetta
örlítill fróöieikur fyrir þá, sem
ekki vita. —- Sömuleiðis eru
blaðamenn okkar, velflestir,
(sem betur fer) þannig gerðir,
að þeir vilja heldur hafa það
i sem sannara reynist.
23./3. ’53.
Einar Jónsson
frá Hróarsholti.
„Jón Forseti“
kom aftur frá Vestmanna-
eyjúin í gær ineð „Scándiu"
einmastraða í eftirdragi.
MAGNtJS THORLAGIUS
hæstaxéttar lögmað ur
Málflutningsskrifstofa
Aðalstræti í). — Sími 1875.