Vísir - 15.04.1953, Blaðsíða 7

Miðvikndagirin 15. apríl 1953
VfRTH
»¦¦«»¦¦¦»-»¦¦»»¦¦¦ ¦¦¦¦•¦¦¦¦¦¦¦¦¦¦¦¦¦¦¦¦¦¦•¦»» »¦»«¦¦-¦¦¦¦•?»»)
¦SV'-'"*';J. ¦
'^nnifer
40
SkuTOar í
súlarátt.
riema vonbrigðum, farmst henni nú, síðan er hún kom þangað,
og henni fannst einnig, að það væri nærvera hennar sem hlyti
að baka Bernice erfiðleika.
Hún var svo einkennileg þessa daga, dul og fáskiptin —
gerólík því sem hún hafði verið forðum daga.
Verst var, að Lebrún hafði borgað farið fyrir hana, og hún
átti ekki einu sinni fyrir farinu heim — en kannske Sir Harry
Fernborough gætið hjálpað henni. "Hún var sannfærð um, að
hún var miklu betri til heilsunnar síðan er hún fór frá Englandi,
og vissulega mundi hún nú geta tekið að sér eitthvert stríðs-
tímastarf eftir heimkomuna. Hún hafði heyrt, að í vissum til-
fellum greiddi brezka stjórnin götu manna í þessum efnum,
til þess að komast heim. Létti nú heldur yfir henni, og hún var
staðráðin í að fara til tedrykkjunnar, en er hún var farin að
hátta mundi hún eftir því, að hann hafði sagt henni að hún
skyldi vera með vegabréfið sitt.
Hún opnaði skúffu til þess að ná í það, en í skúffuna hafði
hún lagt það eftir komuna til þess að vera viss um að finna
bað, er hún þyrfti að grípa til þess, en þó hún rótaði öllu um
í skúffunni og leitaði alls staðar, þar sem henni gat dottið í
hug, gat hún ekki fundið það. Það var gersamlega horfið.
En hún hélt áfram að telja sjálfri sér trú um, að einhvers
staðar hlyti það að vera. Loks gafst hún upp á leitinni, hallaði
sér á svæfilinn og reyndi að gera sér grein fyrir, hvar það
gæti verið, og óðara en henni hafði dottið eitthvað í hug hent-
ist hún fram úr rúminu til þess að leita, en fann aldrei neitt.
Og svo lagðist hún fyrir aftur og reyndi að hugsa málið betur.
Hún gætti þess, að minnast ekkert á það um morguninn við
nokkurn mann, að hún gæti ekki fundið vegabréfið. Það kynni
að verða tekið svo sem hún vildi gefa í skyn, að einhver
heimamanna hefði stolið því. Hún huggaði sig yið það, að það
hlyti að koma í leitirnar. Þar að auki — að hvaða gagni gat
vegabréf hennar komið nokkrum öðrum en henni sjálfri?
Iris kom um hádegisverðarleytið og virtist vera hin óánægð-
asta með heimsókn sína hjá Maillot-hjónunum.
„Það er blátt áfram hræðilegt að vera gestur hjá fólki, þar
sem allt snýst um nýfæddan krakka. Og svo er eins og ætlast
sé til, að maður sé alltaf að dásama þessa nýju viðbót við
mannkynið, en eg gat núlítið annað sagt, en að mikið væri
barnið líkt pabba sínum, og meira'var vissulega ekki hægt að
segja með sanni. Ó, herra trúr, eg varð að tala um himnesk
augu, engilbros og guð veit hvað — og að hann væri svo gáfu-
legur — allt út í bláinn og gegn sannfæringunni. Eg segi ykkur
í allri einlægni, að eg hefði getað snúið krakkaangann —"
„Svona, ^svona, Iris mín," sagði Mark, „vertu nú ekki að
kunngera á svona áberandi hátt, að þig skortir móðurtilfinn-
ingar. Hvað mundi maðurinn þinn segja, ef hann heyrði til
þín? Hefirðu sagt honum, að þú kærir þig ekkert um litlar
Irisar og litla Benna?"
Hún horfSi á hann þeim augum, að éf hægt væri að drepa
mann með tillitinu einu, hefði Mark hnigið niður dauður á
sömu stund. Sannast að.segja hafði Mark ekki aðeins verið ósvíf-
inn, heldur og með dylgjur — og það; komu fyfir stundir,
að Sara furðaði sig á hvernig Mark .kom, fram við Iris. Fram-
koma hansbar því yitni að engu var líkara,; en að miklu nán-
ara samband væri hiiíli þeirra, en þaú'vildu láta uppi, og ¦— að
hann vissi vel hvernig hann gat gert hana öskureiða, og blátt
'áfram naut þess, að gera það. Sir Harry Fernborough og systir
hans bjuggU'í húsi, sem' var áfast sendiráðsbyggingunni, og var
verönd á framhliðinni, éfns og tíðkast í Vestur-Indíum. Þegar
Sara kom var allt tilbúið til tedrykkju og þau systkin hvíldust
í legustólum á veröndinni. Sir Harry reis þegar á fætur og
heilsaði Söru með handabandi. ¦ ¦ |
„Velkomnar, ungfrú Siddley," sagði hann brosandi, ,,og
leyfið mér að kynna yður systur minni." i
:Hann srieri sér að koriunni, sem var allmjög'farin að reskj-'
ajt, há og grannvaxin, og næstum skoplega lík bróður sinum.
Hjar hennar var stálgrátt orðið og augun Ijósblá og, gáfuleg,
elris.'fg.augu bróður hennar. Seinna komst Sara að því, áð þau'
systkih v'oru tvíburar og hafði hún;verið ráðskona hans frá' því,
er hann gerðist starfsmaður utanríkisþjónustunnar. Alkunnugt j
var, að hún veitti honum mikla aðstoð við hið. opinbera starf'
ha'ns.
„Ungfrú Siddley 'er fyrir skömmu komin hingað," sagði Sir
Harry, ,,og er gestur Lebrún-hjónanna."
Framkoma beggja og ekki síður konunnar var slík, að Sara
fann í ollu, að hún var hjartanlega velkomin, og er þau voru
sezt að tedrykk'unni leið Söru svo vel, að hénni fannst hún nú
í fyrsta skipti geta notið hugarhvíldar, síðan er hún kom til
eyjarinnar. Skemmtileg hefði dvöl hennar á Kristófersey orðið, _
-ef.. andrúmslof tið hefði verið hið' -sama..í- La. Toiffette' og' 'hés'.'
Hér yar, ekkert dularfullt á seyði — ekkeri:geigvænlegt, sem
eins og lá í loftinu, og boðaði hættur og fár.
„Og þér hafið ekki- farið neitt burt frá eynni síðan þér kom-
uð?" spurðiSir Hárry allt í einu.
„Vitárilega ekki," svaraði hún, „eg hefi ekki verið hér svo
lengi."
• Furðaði Sara sig á spurning^nni. f.-.-._¦. '¦>..* < j^jí^'í q«
Þegar þau voru áð'ljúka við tedrykkjuna varð Sara þess vör,
að hann horfði á hana athugunaraugum og mjög hugsi, alveg eins
og þegar hann fyrst leit hana augum.
„Munduð þér eftir vegabféfinu yðar, ungfrú- Siddley?" sagði
hann loks.
„Eg mundi eftir því, vissulega," sagði hún og roðnaði lítið
eitt, „en þótt eg hálfskammist mín fyrir að játa það get eg ekki
með nokkru móti fundið það. Eg hlýt að hafa lagt það frá mér
í ógáti — þóttist vera alveg viss um, að eg hefði lagt það í
skúffú í herbergi mínu. Eg fór að leita þegar í gærkvöldi, eh
gat ekki með nokkru móti fundið það."
„Eigið þér við það, að það finnist hvergi?" spurði hann all-
hvasslega.
Hún hristi höfuðið og svaraði:
„Eg hlýt að hafa Iagt það einhversstaðar."
„Sögðuð þér húsráðendum frá því, að þér gætuð ekki fundið
það?" spurði Sir Harry eftir nokkra þögn.
„Nei, eg kunni ekki við það — fannst, að það gæti litið svo
út, að eg væri að þjófkenna einhvern heimilismanna."
„Eg held eg ætti ekki að minnast á það," sagði Sir Harry
lágt, eins og við sjálfan sig, en útskýrði ekki hvað hann meinti
með þessum orðum.
Ungfrú Fernborough færði talið að öðru og án þess að Sara
vissi af sagði hún þeim systkinum frá ýmsu úr lífi sínu, og
hvað fyrir hana kom, er hún lenti í sprengjuárásinni.
„Það var þess vegna, sem eg þá boð Bernice, og læknirinn
blátt áfram krafðist þess, að eg gerði það, en mér líður miklu
betur nú, og mér hefir flogið í hug, hvort ekki væri hægt að
greiða fyrir mér að komast aftur til Englands að einhverju'
stríðsstarfi."
„Eg held ekki, barnið gott," sagði ungfrú Fernborough, „að
þér séuð búnar að safna kröftum — og fjarri því."
„En eg er alltaf að hressast," sagði Sara, „og eg mundi halda
áfram- að safna kröftum á heimleiðinni. Eg hresstist mjög í sjó-
ferðinni hingað. Gætuð þið ékki stungið upp á einhverju. Eg
hálfsé eftír, að eg - kom hingað. Eg get ekkert gert hér að
gagni."
Eftir nokkra þögn sagði Sir Harr'y lágt:
„Þér hafið hug á að taka að yður starf fyrir land yðar, vegna
þess að styrjöld er háð'?"
„Já, vissulega, hvað sem væri, og ekki er kröftum mínum
ofvaxið."
„Eg skil . . . ." og Harry leit á systur sína. „Hvað Ieggur þú
til málanna, Freda?"
Hún kinkaði kolli tvívegls.
„Já, eg held það, Harry. Eg er ekki mannþekkjari, ef ekki er
hægt að treysta henni."
„Systir min góð," sagði ha.nn, ,.mér mundi ekki hafa heppn-
SKIPAUTGCRÐ
RIKISINS
vestur um land í hringf erð hinn.
20. þ.m. Tekið á móti flutningi
til áætlunarhafna vestan Akur-
eyrar, svo og til Svalbarðseyrar
í dag og á morgun. Farseðlar
seldir árdegis á laugardag.
M&. Herðubreið
austur um land til Raufarhafn-
ar hinn 21. þ.m. Tekið á mótL
flutningi til Hornafjarðar,.
Djúpavogs, Breiðdalsvíkur,.
Stöðvarfjarðar, Borgarfjarðar,
Vopnafjarðar, Bakkafjarðar,
Þórshafnar og Raufarhafnar á
morgun og föstudag. Farseðlar
seldir á mánudag.
Sigurgeír SigurjónssoB
hœstaréttarlögmaður.
Skrifstofutími 10—12 og 1—S.
ASalstr. 8. Sími 1043 og 80950.
I
;; Skipstjóra- og
týrima .inafélagið
„Aldan—
A kvöldvökunni
Pabbi, hann Óli var að blóta.
— Nú, hvað sagði hann þá?
Hami sagði: Far í
— Æ, það er nú ekki beint
að blóta, góði minn.
— Nei, en hann sagði staðar-
nafnið líka.
©
Churchill kom á vopnasýningo
í Tower nýlega. Voru vopnin
frá 18. öld og eign hertogans af
Brunswick. Hefur Churchill ef
til vill vænst þess áð sjá þar
eitthvað af vopnurd, sem við
kæmu hinum fræga forföður
hans, ¦ hertoganum af Marlbor-
oogh. En hann skeirimti sér bezt
yfir flintbyssu, sem smiðurinn
hafði greypt á þessa áletrun:
„Þessi byssa þrumar svo hræði-
lega að hún hlýtur að verða til
þess að binda endi á allar styrj-
aldir og gétur þá gullöld hafi'st
af nýju."
©
Vegreið var í vetur á leið tif
Rovannie í Finnlandi og ók
fram á úlfahóp. Hélt ökumað-
urimi í fyrstu að þetta væri
hreinhópur, en sá brátt hvers
kyns var. Hann ók yfír eínn úlf-
inn en hinir flýðu'. tit skógár.
Ökumaðurinn fékk 750 krónur
í verðlaun.
niíii.!!!¦•<,<;.; % .;{iiíUtUlHi'iW?M
— Ert þú orðinn bindindis-
maður?
— Ónei, ekki er það nú.'Eg
ber bara hérna á jakkahorninu
merki bindindismanna, því að
þegar kunningjar mínir sjá
það, reyna þeir alltaf að freista
mín með því að bjóða mér í
staupinu.
EM€j€ll*» ¥
styrktarsjóðsins fást hjó
undirrituðum:
Veiðarfœraverzluninni
Geysir, Hafnarstrœii.
Verzl. Guðbfargar Bergþórs- • >
dóttur, Öldugötu 29.
Verzl. Málning og Járnvörur,
Laugaveg 23.
Verzl. Jason og Co.,
Efstasundi 27.
og
Verzl. Gísla Gunnarssonar,
* Hafnarfirði.
«•0 >%•»»'
• g' ¦ » m c • '
íhu Mmi $a&
I bæjarfréttumVísis fyrir 35
árum eða l'5."apríl 1918 stóðu
m'. a. þessar fréttir:
Frú Laura Finsen
efnir til söngskemmtunar í
Bárubúð á þriðjudagskvöldið.
Ætlar lærisveinn hennar, Bene-
dikt Árnason, sem talinn er
mjbg efnilegt'HsöriJgíijiannsefni,
aðaðstoða" frúna. En þó að frú-.
in hefði verið ein, þá mundu
Reykvíkingar hafa fagnað þess-
ari söngskemmtun, svo góð-
kunn er frúin orðin fyrir söng
sinn hér í bænum, og allt of
sjaldan hefir hún látið til sín
heyra.
Dýrtíðarlög,
ný, er'sagt að stjórnin hafi
| prjónunum og að í þeim séu
áætlaðar;T5 •krönúf" a'hvern
mann í landinu til dýrtíðar-
hjálpar almenningi.
Fyltur með vatni — \
5" skrifar með bleki.
inkaumboð:
ÞÓRÐUR H. TEITSSON
Grettisgötu 3. S
,Nrt^jvsri^sívvrw^jvwv%jsnjvvwu%f''
Grímsstaðaholt.
Leiðin er eklti lengri en f
Fálkagötti 2
]>egar þér þurfið að setfs
smáauglýsingu í Vísi. •?—
I>ær hrífa jafnan —
- ^mááuglýsmgarnar
í VísL