Vísir - 24.04.1953, Blaðsíða 7

F6st«daginn 2Í< april 1953.
W
MHmimtnniMimuniiHHHHniiimÉimnnHf
■
/^&tuuJLr
u
Skugnarí
46
■
■
■
BKIB
á henni aftur. Þa'ð var eins og dökkur skuggi fylgdi henni og
eitthvað hulið þessum skugga ógnaði henni. Ef Ben hefði brugð-
ist henni, ef hann hef ði alls ekki komið. — Það var ekki aðeins
vegna þess, að henni þótti vænt um hann, að hún þráði hann,
heldur vegna þess, að hún kunni að þurfa á honum að halda sér
til verndar. Já, og hún hafði verið svo sannfærð um, að í kvöld
mundi eitthvað gerast, svo að hún þyrfti aldrei íramar áð efast
um hann. — Hún gekk þarna um fram og aftur og Ieitaði og
leitaði, og allt í einu var hún lcomin inn í göng, sem líktust
þeim, sem hún hafði villst irm í nóttina sællar minningar.
Hún beið um stund, hlustaði á brimgnauðíð og eitthvert enn
dularfyllra hljóð barst henni að eyrum, eins og þegar vindur
dettur niður eða inn í hvelfingu og þaðan berst svo hljóð veini
líkt, en — hvað var þetta — þetta var ekki brimhljóð, eða
gnauð vindsins, — þetta var raul •— lágt raul márgra manna,
einhæft, dauflegt raul, en eins og þungur niður, boðandi ógnir
og fár. Það var eins og það kæmi úr iðrum jarðar eg það var
sem helkuldi nisti hana ög hún kæmist ekki úr sporunum. Hún
stóð þarna sem rígnegld, — gat ekki hreyft sig, ekki hugsað,
þessi fyrstu augnablik — en hér var illt á seyði, það vissi hún,
og hún gerði sér ljóst, að líf hennar var undir því komið, að
hún kæmist undan á flótta, og hún var í þann veginn að snúa
við og reyna að hlaupa burt, er hún heyrði annað hljóð berast
til sín, úr nálægð, en annarri átt, og þetta hljóð var líka mann-
legt, og minnti hana á hljóð hinna meiddu, er túgir manna
meiddust lífshættulega en aðrir fórust, er sþrengjan féll á leik-
húsið, sem hún var að dansa í. Hún var ekki í neinum vafa um,
að hljóðið kom frá einhverjum, sem lá undir fótum klettsins
sem hún stóð á. Ben! Ben! — Gat það verið Ben? Hann hafði
komið til móts við hana og 'orðið fótaskortur á ldettunurn og
hrapað þarna niður. Kannske var hann mikið meiddur, kann-
ske var hann að dauða kominn — hún hvíslaði nafn hans í
angist:
,,Ben, Ben!“
Hún flýtti sér fram á brúnina og gægðist niður. í fyrstu gat
hún ekki séð neitt, en heyrði glöggt eins Og stunur og and-
vörp, og loks sá hún óljóst á eins konar sillú niðri undir sjón-
um manneskju, sem virtist enga björg sér geta veitt, en hún sá
annað, sem ekki var síður geigvænlegt, — sjór var aðfallandi
og hafði náð hér um bil upp að sillunni — og gat brátt borið
hina meðvitundarlausu manneskju burt með sér.
Einhvern vegimi varð hún.að komast þama niður áður en
þetta gerðist. Engin hugsun kómst að um hennar eigið öryggi,
heldur um það, hvernig hún ætti að komast upp, ef hún kæmist
niður — og það með meðvitundarlausa og ef til vill meidda
manneskju. En hún þóttist sjá, að vegna þjálfunar sinnar sem
dansmeyjar kynni það að heppnast, að komast niður á silluna, í
hnitmiðuðu stökki. En eftir á gat hún í rauninni enga grein
gert sér fyrir, hvernig þetta heppnaðist, — húri vissi aðeins, að
hún náði fótfestu á sillúnni, eftir að hafa látið sig síga frám af.
Það blædd úr höndum hennar og hún var marin á hnjánum,
en engin hugsun komst að um þetta, er hún hallaði Sér yfir kon-
una, sem þarna lá stynjandi, og þegar var orðin gegnvot af
öldugangi hækkandi sjávar. Því að það var koria, sem þarna lá
— Bernice. Hún kallaði nafn hennar hásri röddu og reyndi að
hrista hana til, en hún gaf ekkert lífsmark frá sér, nema lágar
stunur.
„Hún hlýtur að hafa hrapað,“ hugsaði Sara, en hvernig á því
stóð gat húri ekki gert'ser greiri fyrir, eða hverjar vorú orsákir
þess, að hún hafði verið á ferli þarna á sjávarströndinni um mið-
næturbil. Heririi virtist ríða mest á því, að vekja Bemice til með
vitundar, eila myndu þær báðar drukkna.
Hún réis.a fætur og vatnið náði henni í ökla þarna á sillunni.
Henni tókst að reisa Bernice við, svo að efri hluti líkarrians var
upp úr sjöriiim, en óðum féll að, og þótt húij. gæti. kanriske sjálf
klifrað: upp :a?tur, var útilokað, að I hun gæt’i' koriiið ‘B.ernice mþð
sér.: fef eixgitx. hjálþ bæi-ist gæti svo farið, .að þær drukknuðu
báðar. Hún sTtvetti sjól andlit Bernice og hristi hana aftur, og
loks bar þetta þann árangur, og hún opnaði augún til hálfs og
tautaði veikum róriii:
„Sara.“
„Bemice, í guðanna bærium, Hvað gerðist— getúrðu ekki
slaðið unr>V“ : . i
Bemicé gerði tilraun til þess, en það var sem éngin orka yæri
í Ííkama herinar, og hún virtist vera að missa meðvitund aftur.
En rétt áður hjúfraði hún sig að henni og hvislaði í angist:
„Treýstú þeim ekki, Sara — engum þeirra, hvorki Henri, Iris
eða Mark. Það eru hræðilegir hlutir að gerast þarna niðri í
musteririú .f:!, f -ft"- rií; ú -• {,.-n pikmv-s -■nr.fAiUt ííu/
Hún hneig ut af, meðvitundarlaus. Nú varð Söru aili í einu
ljóst, hvaðan raulið hafði komið — úr hellinum — musteririu,
— sem Bemice svo kallaði •— þar hlaut að hafa verið fnergð
mannr- — innbórnir memu Kannske mundu þeir koma henni
tíl hjálpar, ef hun hfóþaði. Það virtust ekki miklar vonir á
þessú að býggja, en eitthvað varð að reyna, og hún kallaði eins
og orka hennar leyfði:
„Hjálp, Kjálp.“
Hún lagði við hlustirnar, en ekkert svar kom. Hún ætlaði að
fara að kalla aftur, þegar hún heyrði kallað lágt ofan af kletta-
brúnni:
„Var einhver að kalla þarna niðri? Hver er þarna?“
Það leið löng stund áður en hún gæti svaraði, því að við lá
að hún yrði gripin móðursýki af gleði yfir að vita, að hjálpin
var nærri- Það lá við, að hún ræki upp vitfirringslegan hlátur
af fögnuði. Maðurinn, sem hafði svarað kalli henriar, var eng-
inn annar en Ben!
17.
Ben hafði heyrt til þeirra og mundi bjarga þeim. Henni fannst
næstum, að hún hefði yerið á leið til gálgans, en allt í einu hefði
komið hraðboði með náðun.
„Er nokkur'þama niðri?“ spufði Ben enn og að þessu sinni
hvasslega.
„Já, já, við erum hérná, Bernice og eg,“ kallaði Sara. „Bern-
ice er meðvitundarlaus og það fellur ört að. Við komust ekki
héðan.“
„Eg kém ni'ður. Bíðið rólegar.“.
Það virtist lörig stund þar til hann stóð við hlið þeirra og þó
gekk honúm betur að komast niður, en búast mátti við. En er
hann stóð við hlið hennar lá við, að hún í feginleik sínum varp-
aði sér í 'fang bans grátandi. En hún var máttvana, eftir á-
reynsluna, og var sem hún gæti ekki hrært legg eða lið, og þótt
furðulegt væri hafði gleðin, sem vaknaði hafði í huga hennar,
lamandi áhrif, en þó var hún sælli-en hún hafði lengi verið. Því
að hann hafði komið, eins og hann 'hafði sagt, að hann myndi
gera. Hann liafði ekki brugðist henni..
„Hvað gerðist?“ spurði hann.
- BRIDGE
Bridgeþátturinn
A
V
♦
4»
A-K-7-4
10-5-4-3
K-6-5-4
A G
‘
A K-D-6
V 6-5 ]‘
♦ Á-K-D-7-2
4» Á-3-2
Sagnir gengu þannig: S. 1 ♦
V. 1 A, N. 2 V, A. pass, S„.
2 grönd, V. pass, N. 3 grönd„.
A. pass. V kemur út með A
G og S á að vinna hvernig serrj
mótspili er hagað.
HátíðahöleiÍEi...*
Framhald af 1. síðu.
í föririni, einar þrjár og lékú
fyrir göng'unni.
Síra Óskar J. Þorláksson
Dómkirkjuprestur flutti ræðu
! af svölum Alþingishússins, og
mæltist vel. Mikill mannf jöldí.
hlýddi á ræðuna, enda þótt ■
kalt væri að standa þarna í
norðan kaldanum.
Síðan tók mannfjöldinn að
„Eg veit það, ekki. Eg kom til móts \rið þig, eins og eg hafði dreifast, en inniskemmtanir
lofað, og heýrði stunur og andvörp, er eg var að leita að þér, hófust í samkomuhúsum bæjar-
ins, Tjarnarbíó, Sjálfstæðishús
EDWIN ARNASON
LINDARSÖTU 25 SÍMI 3745
KAÍPHOLLIN
er miðstöð verðbréfaskipt-
ánriá. — Sími 1710.
Þúsundlr vita aO gœjan Jylgi'
hringunum frá
SIGURÞÖR, Hafnarstræti 4
Margar gerðir Jyrirliggjandi.
Á kvöMvöknnm
Hann var sárreiður, svo aðum sig, og hvíslaði svo: Ó, Je. .
hann sagði við vin sinn: „Eg er
mu, Austurbæjarbíó, GT-hús-
inu, Iðnó og Hafnarbíó, en aufc
þess voru svo kvikmyndasýn-! -
ingar, leiksýningar í leikhús- -
unum báðum og dansskemmt- -
anir um lcvöldið á fjórum stöð-
um. Húsfyllir var á öllurp'
skemmtunum, og óhætt að full-
yrða, að hátíðahöldin í gær haái
tekizt vel, og verði börnunum
minnisstæð, þrátt fyrir nepj:--r--
juna.
í framhaldi af því, sem fyrri
segir um hina velheppnuðu
skrúðgöngu, má geta þesa:
í skrúðgöngunni að austan...
voru í fyrri vagninum — „Sum-
arið“ — Leikandi: Guðrún Ás-
mundsdóttir, ásamt pilti og:
stúlku í þjóðbúningum, Jón..
Laxdal Halldórsson og Margrét
Guðmundsdóttir. í seinni Vagni.
þér þakklátur fyrir að vilja
lána mér þetta fé, en mér þykja
vextirnir — 9 % — nokkuð háir.
Hvernig heldur þú, að þú kom-
ist til himná, ef þú krefst slíkra
vaxta?“
„Eg er engan veginn hrædd-
Þarria er hann Tæ!“ Og um leið ; Þeirrar skrúðgöngu voru „per-
sendi hún svo innilegt bros, að s°nur Raúðhettu: Guðný Frið-
hann hélt, að hann kannaðist; rik!dóttir .lék Rauðhettu en
kannske við stúlkuna, og brosti | Z?f Skuli Jí™ ur
. Hafnarfiröi, sem hafðx með ser
a motx, til þess að vera viss um, lifándi úlfhund) er hann á.
að vera ekki talinn dóni. I f vesturskrúðgöngunni var
„Sjáðu þara,“ sagði stúlkan, Vetur konungur í fyrri vagn-
þá, „eg hefi séð hann í svo inum. Leikandi: Einar Eggcrts-
ur um, að himnaför mín tefjist mörgxim kvikmyndum, að liann son. En í aftari vagni þeirrar
þess vegna. Ofan af hinxnum ■ þekkir mig.“
virðist vera um 6% að ræða!“
Hún var ofan xir sveit, og
hafði ráðið sig til efnahjóna
hér í bænum. Esnu sinni var
hún síödd á Lækjártorgi og
hittí þar vinkonu sína úr sveit-
inni, sem haföi ekki látið lokk-
azt af borgarglaumnum.
„íívernig kanntu við þig í
sveitinni? spúrði sú„ sem háfði
: ekíci sagt skilið viðL sveiíina.
„Eg er farin þaðan,“ svaraði
hxn.
„Hvemig stendur á því. Vorú
þetta eklci góð hjón, sem þú
varst hjá “
„Nei, þau voru svo dæma-
laust nízk.“
„Nú, hvemig þá “
Þau v#ixi alltaf að spila sam-
an á píanóið. Það cr ekki hægt
að vera hjá svo nízku fólki.“
f *: I * ; ;1lí U í l : ’ > I *./•''M'!.'
© .
Vinstúlkurnar komu saman
inn í feitingahús og fengu borð
éftir nokkurt þref. Þegar þær
voru setztar, leit önnur í kring-
ÚHU MMÍ WK
skrúðgöngu vou tveir krumnx-
ar og tveir ísbirnir, leiknir af
nenxendum úr leikskóía Þjóö-
leikhússins, er lánað hafði alla
búninga til þessara skrautsýix- -
inga, og-ýmsa starfsmexxn.
Skreytingar vagnanna önii-
Eftirfarandi gat að lesa í Vísi uðl!st KTonrJ3^iursson’ starfs-
um þetta leyti fyrxr 35 arum: !elberg> blómskreytingarmaðuy
Tilkynnmg.
Þú, sem tókst
yið taukörfu
„Flóru“,
Rafmagnsveita
Reykjavíkur
■j. j . í.>v., , Íánaði hina miklu vagna, er not
af drengnum. sem tdk hapa við ... f ° ’ . ,
, , aðir voru til þessara skrautsyxx-
husið Nialsgotu 39, miðviku-
daginri 17. þ. nx„ skalt skila j Starfsmenn Raíveitunnar og
henni strax á sama stað, eða Áhaldahús Reykjavíkurbæjar'
skalt hafa verra af. Drengur- imxtu af hendi margskonar fyr—
irux þekktist.
Lifrarhlut
dágóðan
hafa hásetarnir á
irgreiðslu.
botnvörpungununx, sem héðan
ganga, fengið þennan tíma, sem
af er. Hluturinn er þetta allt|
að 300 kr., síðan skipin lögðp
fypst út. .. . .
Iðnaðarmannaliú-sið
hefur nú að sögn verið seit
manni hér í bænum fyrir 75!
þús. krónur. j
(tíglaplöíur) ;i„:
á eldhús og. baðherbegi.
Sænsk-ísl. verzlunarféíogið
h.f.
Rauðará.