Vísir - 27.04.1953, Blaðsíða 7

Mánudaginn 27, apríl 1953 VlSIE ' fí
— —------------—-r—■—,1 I . M'M, l.". I ---!■;.■■■■ — — g jgj u'V'''"' .......•■................. .............. ,, ,
Sara fór út og gekk eftir göngunum í áttina til herbergis
síns. Við dýrnar nam hún skyndilega staðar. Dyr hennar voru
enn læstar og lykillinn stóð í að utanverðu. Ef hún sneri lykl-
inum og opnaði og færi inn, mundi sá, sem hafð læst hana inni,
fá vitneskju uin, - að hún hefði verið á ferli. Þann hinn sama
mundi gruna, að hún hefði verið niður við sjóinn og álykta, að
hún vissi þegar of mikið. Ben hafð varað hana við hættunni og
einnig Bernice. En hún þurfti ekki aðvaranir þeirra til þess að
sjá hver hætta var á ferðum. Hún hafði sjálf vaknað til með-
vitundar um hættuna. Einhvern veginn varð hún að komast
inn og skilja dyrnar eftir læstar. Og til þess varð hún að koma !
sömu leið og hún fór. Og' það var ekki skemmtileg tilhugsun, og
hún var engan veginn viss um, að það mundi ganga slysalaust;
fyrir henni að komast inn, óg auk þess vofði yfir sú hætta, að
til hennar sæist af þeim, sem nú kynnu að vera að koma heim.
Og hún var svo þreytt, að hana verkjaði í hvern lim. Einhvern
veginn varð hún að komast inn. En ef hún sneri lyklinum til
þess, hætti hún til lífi sínu.
Hún hljóp sem fætur toguðu eftir göngunum og út um hlið-
ardyr og að trénu, sem hún varð að klifra upp. Hún nam staðar
og andartak fór hrollur um hana. Mundi hún komast upp? Hún
efaðist um það, en einhvern veginn tókst henni það — gædd
styrk örvæntingarinnar. —Eftir á gat hún enga grein gert sér
fyrir því hvernig hún fór að því, og er hún stóð aftur á svölun-
um hvarf henni máttur svo skyndilega, að við lá, að hún hnlgi
í yfirlið. En inn í herbergið komst hún og nærri örmagna fór hún
að tína af sér rifin og tætt fötin. Þegar hún var lögst fyrir starði
hún út í myrkrið, og henni fannst það stilla æstar taugarnár,
að vera umvafin myrkrinu. Hún vildi ekki — mátti ekki sofna
strax — hún hafði lært mikið á þessu kvöldi, en átti eftir að j
læra meira. Og nú var það eitt, sem hún varð að fá vitneskju'
um — hver það væri, sem hafði læst hana inni, til þess að girða
fyrir, að hún kæmist að því, sem var að gerast þessa nótt? — i
Henni veittist erfitt að halda sér vakandi. Mínúturnar liðu hver
af annarri og hún fór að hugsa um Ben, og hversu sæl hún hafði
verið, er hún hvíldi við barm hans 1— en vissulega var það þess
virði að leggja á sig mikla erfiðleika, fyrst sporin lágu til hans.
Allt í einu heyrði hún eins og þrusk í göngunum. Heyrði fóta-
tak einhvers, sem læddist eftir þeim, nálgast æ meira. Það var
einhver sem fór eins hljóðlega og köttur. Hún skaust út kúr
rúminu og að dyrunum og lagði við hlustirnar. Og hún hélt
jiiðri í sér andanum, svo að andardráttur hennar heyrðist ekki.
Hún heyrði, er lyklinum var snúið í skránni og heyrði fótatak-
ið fjarlægjast. En áður en sá, sem komið hafði, var kominn í
endann á göngunum, opnaði hún dyrnar lítið eitt og hætti á að
gægjast út. Og hún sá, hver það var, sem þarna var á ferð.
Það var Mark!
18.
Það var þá Mark, sem hafði reynt að koma í veg fyrir, að
hún færi út úr húsinu þessa nótt. Hann vissi, að eitthvað mundi
gerast úti í grennd við La Torrette þessa nótt, sem hann vildi
fyrir hvem mun koma í veg fyrir, að hún væri vitni að. Eða
va það einvörðungu til þess að koma í veg fyrir, að hún gæti
farið til fundar við Ben? Eitthvað hafði þó gerzt svo skelfilegt,
áð Bernice var næstum viti sínu fjær. Og það lagðist í hana,
að Ben vissi þetta líka. Allt í einu minntist hún þess, að Bernice
hafði tautað eitthvað um „musteri“ — hún hlaut að hafa átt
við hellinn, sem hún hafði fundið Mark í fyrir nokkru, þegar
Ben kom 'að þeim.
Mark — aftur Mark. Mark, hinn hái, en granni, hrokalegi
maður, með dökku augun, sem gátu borið vitni svo mikilli
ákefð og ástríðu. Mark, sem hún eitt sinn hafði elskað, og hafði
brugðizt henni. Já, komið skammarlega fram við hana, að því
er henni fannst nú, móðgað hana. En varð það að sannast á henni
nú, að tíminn læknar öll mein — eða verið að því kom,ið að
sannast? Hún hafði næstum verið búin að gleyma því, sem forð-
um gerðist — kannske var það líka auðveldara af því, að hún
hafði fundið Ben og fengið ást á honum. En nú mundi húh
engu 'gleyma — hún yrði að muna'— muna, *að þessum manni
var ekkí að treysta, og að hann kæmi ef til vill ekki drengileg-
ar fram gagnvart henni en landi hennar. Og er hún lá þarna í
myrkrinu var eins og sálarsjón hennar skerptist — hún sá margt,
sem áður hafði verið henni hulið ;— ýmislegt, sém falizt hafði
í undirvitund hennar skaut nú upp kollinum. Nú skildist henni
allt í einu, að það hafði verið reginalvara á bak við það sem gerð-
ist í bjórstofunni í Þýzkalandi forðum, er þýzki pilturinn
ávarpaði hann með þýzku nafnL Og hann hafði aldrei sagt
henni hvar í Berlín hann hefði skrifstofu — aldrei stungið upp
á því, að hún kæmi þangað. Og bréfið, sem innbomi mað.urinn
s^tgði honum frá. Hyers jvegna hafið hann logjð um hvar hann
lenti flugvél sinni? Og hún minntist þess að lokum, sem hann
hafði sagt um það, að'hann hefði svo mikilvægu starfi að gegna,

^annijbr ~^4mes-
48
sólarátt.

að hann gæti ekki gengið að eiga liana. Allt þetta hlóðst upp
eins og turn, sem gnæfði y-fir alit. Allt virtist hjálpa til að
sakfella hann. En að lokum reyndi hún þó, að gera það ekki —
það var svo eríitt, þegar um mann var að ræða, sem maður einu
sinni hafði elskað — þrátt fyrir það, að hún væri sannfærð um,
að ástin til ha'ns hefði dáið fyrír mörgum árum.
En hvað gat hun tekið til bragðs? Gat hún farið til Sir Hary
Fernborugh — hafði hún honum frá nokkru að segja, sem að
gagni mátti koma? í huga hénnar voru í rauninni aðeins óljósar
grunsemdir — en hvað vissi hún, sem var óhagganlegt? Ekkert,
í rauninni ekkert, nema það, sem Bernice hafði sagt í örvænt-
ingu sinni. Að eitthvað skelfilegt ætti sér stað þarna niðri í
jörðunni — í musterinu, sem hún svo nefndi — og að hún mætti
ekki treysta neinum þeirra. En rétt áður en hún sofnaði hafði
Bernice sagt, að hún vissi meira, og mundi segja henni það um
morguninn......Hún yrði að láta Bemice efna það loforð sitt.
Það var mikilvægara en allt annað nú, fannst henni. Þá hefði
hún eitthvað ákveðið að segja Sir Harry.
Loks sofnaði hún. Og þegar hún loks vaknaði verkjaði hana í
alla limi. Hýn gat í rauninni varla hrært legg eða lið. Hana 1
verkjaði í höfuðið og það lá við, að hún missti meðvitund. Hún 1
varð óttaslegin, því að hún hélt, að hún mundi kannske aldrei!
bera þess bætur, sem hún hafði orðið að þola um nóttina, hún 1
hefði ekki verið nógu sterk til þess að þola þetta. Læknarnir í
Englandi höfð'u sagt henni, að hún yrði að fara mjög varlega,
því að ella gæti sótt í sama horf og. áður, „Guð minn góður,“
hugsaði hún, „til þess má ekki koma, að eg veikist hér — ekki
hér — þá verð eg sem fangi, og get ekki komið landi mínu að
neinu liði.“
Hún beit á jaxlinn og kreppti saman hnefana og heitstrengdi
að stæla sig upp í að bæla niður hverja vanmáttarkennd.
Hún sendi boð með þernu, að hún hefði höfuðverk og'. kæmi
ekki niður til morgun%’-erðar. Hún vildi ekki, að neinn vissi, að
hún væri lasin —því að þá ýrði ef til vill sendur læknir, sem
skipaði svo fyrir, að hún lægi rúmföst, ef tiLvill dögum, jafnvel
vikum saman. Hún reyndi að telja sjálfri sér tru um, að ef hún
þraukaði í dag, mundi hún komast yfir þetta.
Henni veittist erfitt að koma niður morgunverðinum, þvx að
henni varð óglatt af honum, en hún varð að neyta einhvers, til
þess að menn grunaði ekki, að hún væri veik, en vafalaust hafði
liún gott af því, sem hún neytti, því að hún hresstistjægar nokk-
uð, er hún hafði neytt hans.
En sitt af hverju átti eftir að gérast. Mark leit óvænt inn
til hennar, brosandi og hrokalegur, og settist á rúmendann, og
fór að spjalla við hana:
„Þú lítur ekki sem bezt út, elskan, — það verður víst ekkert
áf ökuferðinni okkar?“
„Eg er smeyk um, að það geti ekki orðið í dag. Eg fæ alltaf
slæman höfuðverk endrum og eins síðan-er eg meiddist í loft-
árásinni forðum.“
„Þú verður væntanlega betri á morgun?“
„Það vona eg, Mark.“
Hann brosti örugglega.
„Á morgun þá.“
„Já, áreiðanlega.“
Hann færði sig nær henni og tók um báðar hendur 'nennar.
Hjá Bataka-kyr.þætímum á
Palawan á Filippseyjum er
|það siður, að stúlkur siíti upp
augnabrúnir sínar, þegar þær
eru komnar á giftingaraldur.
Leyfist yngissveinum ekki að
stíga í vænginn við þær, fyrr
en þær hafa gert þetta.
•
Enskir dómarar áminna oft
sakbominga við réttarhöld, eins
og sjálfsagt er, og einu sinnii
áttu eftirfarandi orðaskipti sér
stað í enskum réttarsal.
„Ákærði,“ mælti dómarinn,
„hvað hefir þú gert við svínið,
sem þú stalst frá Dickson?“
„Etið það,“ svaraði maðúr-
inri.
„Og hafið þér ekkert sam-
vizkubit a'f því? Hvað ætlið
þér að segja á efsta degi, er þér
standið frammi fyrir hinum
eilífa dómai-a ásamt ekkjunm
Dicson, oð Guð krefur þig
reikningsskila?“
„Afsakið dómari, en verður
svínið þar einnig statt?“
„Já, vitanlega."
„Þá mun eg aðéins segja við
! ekkjuna Ðickson: Gerið svo
vel, .þér eg. svínið, yðar aftur!“
• í- .fi-r • •
Hæsti reykháfur í heimi er
við koparbræðslustöð Ana-
conda-félagsins í Great Falls í
Montana. Hann er 585 fet á hæð
og 60 fét í þvermál að innan-
máli efst.
úsm áiHHi
í bæjarfréttum Vísis fyrir 35
árum eða 27. apríl 1918, segir
frá nýstofnuðu skátafélagi á
þes.sa leið:
Nýít skátaféiag
fyrir di’engi á 14-—18 ára
aldri, hafa nokkrir ungir menn
stofnað hér í bænum og ber það
anfnið Skátafélag Reýkjavíkur.
í stj.órri félagsins. eru Tryggvi
Magnússon og Axel Andrésson
og eiga þeir, sem í félagið vilja
ganga, að smia sér til þeirra.
Kolalaust
var hér orðið svo gersamlega
í bænum áður en Borg 'kom, að
sagt er að Willimoes hafi ekki
kpmizt héðan fyrir kolaleysi, ef
Borg hefði hlekkst á. Það hafði
jafiyvel;, konaið/ til mála (að
stðva ;framleiðsluna hér £• bæri-
ura og síðar hefði það verið
sjálfgert.
náiiisfeeld
Næsta námskeið í kjólasniði
hefst mánud. 27. apríl. —
(Kvöldtímar).
Sigrún Á. Sigurðardóttir
sniðkennari, Grettisgótu 6,
III. hæð. — Sími 82178.
óskast til kaups. — Uppl. í
síma 80956.
Veitingastofan Vega,
Skólavörðustíg.
Uppl. eftir kl. 6 í síma 2423.
shóiÍMtm
Síðustu námskeið vorsins
hefjast nú þegðar.
Bergljót Ólafstlóítir,
Sími 80730.
£DW!N ARNASON
LINOABOÖTU 25 SÍMI 3743
MARGT Á SAMA STAÐ
LAUGAVEG 10 - StMl 3367
Þúsundir vita að gæfan fylgtr,
hringunum frá
SIGURÞÓR, Ilafnarstræti 4.
Margar gerSir fyHrliggjandi,
Signrgeir Signrjónsson
hœstaréttarlögmaður.
Skrifstofutími 10—12 og 1—5.
ASalstr. 8. Sími 1043 og 80950.
MAONOS THORLACIUS
hæstarétt^rlBgmaSur
Málflu íningsskrif stofa
Aðalstræti 9. — Sími 1875.