Vísir - 29.04.1953, Blaðsíða 7

MiSvikudagir.r. 23. apríl 1953
VlBIH
„Treýstu þeim ekki, hvorki Henri, Iris eða Mark.“
Sara svaraði blátt áfram og kæruleysislega:
„Ó, já, mér hefir alltaf geðjazt að Mark, og mér þykir vænt
um, að hann er hérna.“
En hana langaði til þess að kalla til hennar:
„Þú ert Iéleg leiklcona, Bernice. Eg vona, að eg sé þó skám.“
Sara vissi vel, að hún mundi ekki halda lífinu, ef henni tækist
ekki að leika hlutverk sitt svo eðlilega næstu daga, að hún gæti
blekkt þau. Það, sem Bernice'hafði sagt, sannfærði hana um
það — og auk þess lagðist það svo ríkt í hana, að hún var ekki manni
áfalli í því efni, að hún gaf hoiium eftifmirinilega ráðningu,
eri riú hafði hann öðlazt hið fyrra öryggi sitt aftur.
„Það er annað en gaman að .vera veikur á svona ljómandi
degi. Ef eg væfi ekki lasin hefðum við getað farið í nýja öku-
- Plágan*
Framh. af 2. síðu.
hvort heldur sem það er að
skirpa í hausinn á kettinum.
Aðeins eitt er þessum mann-
eskjum raunverulegt: svarti-
dauði geysar í borginni og harin
drepur. Andspænis. þessari
staðreynd bliknar allt annað.
ferð. Eg hefði gaman af að fara til St. Michael, eins og þú hnoða saman skáldskap eða
stakkst upp á.“
„Skemmtirðu þér vel?“ sagði hann með ákefð-og áhuga. „Eg
hefi verið að hugleiða, hvort þér hefði ekki raunverulega dauð-
leiðst. Þú varst svo þögúl um tíma.“
„Eg vandist því í sjúkrahúsinu, að þegja klukkustundum
saman,“ sagði hún.
„Hjartað mitt,“ sagði hann og tók báðar hendur hennar og 1 eina sem þeir geta gert er
kyssti þær. Hún hafði á tilfirmingunni, að hann ætlaði að kyssa' ag reyna að takmarka út-
hana á munninn, en hann leit snöggt til dyra, eins og til þess breiðslu veikinnar og linna
að geta vérið öruggur. Var hann smeykur um, að Iris mundi þjáningar þeirra sem sýkjast
koma, eiris og daginn áður. „Ef þú ert ekki nógu spræk í dag,“ H£r er enginn sekur, aðeins
sagði hann léttilega, „frestum við því til morguns.11 I fórnardýr æpandi ranglætis í
Hann þagnaði sem snöggvast og bætti svo við og greip þétt- Veröld, sem hvorki á sér neitt
ara um hendur hennar. I taicmark né nokkurt .samhengi
„Sara, mig langar svo til þess að taka þig^og strjúka með þig fijins{; i Gegn þessu ranglæti
— fara með þig eitthvað langt burt, þar sem við getum verið risa þeir; magnlausir, ótta-
ein og notið þess. Hér er eins og ótal augu hvíli stöðugt á siegnir, ek staðfastir og’ ósætt-
og það er eins og allir gruni mann um græsku. Það aniegir.
er grunsemd í allra augum. Og allir virðast vera að hugsa stríðið er ekki unnið fyrir
í .neinum vafa.
Loks fór Bernice og hún gat hvílt sig dálítið. Þetta hafði verið uro hvort eitthvað muni vera milli okkar — vafalaust vegna 1 gýg ginn dag verður drepsótt-
furðuleg viðræða. Hver hafði skipað Bernice að haga svo orð- þess, að við vorum góðir vindr einu sinni. En —“ íin^að sleppa taki sínu á borg-
Hann stóð upp og varð nú stoltur og hugrakkur á svip. J inni og gefa hana á vaid þeirra,
>, — eg þoli ekki, að njósnað sé um mig. Að þessi smámenni sem björguðust og geta nú á
um sínum sem reynd bar vitni? Hver hafði slík vald yfir henni?
Var það maðurinn hennar, hinn mjúkmáli, gildvaxni, lævíslegi
Frakki, sem hafði verið svo óheppinn, að missa hverja konuna ^kulidirfast að njósna um mig. Eg skal sýna þeim í tvo heimana,
af annari — var það eiturslangan Iris hin fagra, eða Márk?
Og ef það var Mark hvernig stóð á því, að hann hafði fengið
þetta vald yfir vinstúlku hennar?
Henni var borinn miðdegisverður á bakka, en hún snerti
varla við honum, en þótt hún neytti lítils, var sem hún styrkt-
ist mjög og hún fann, að hún var að endurheimta þrótt sinn.
Hún var að hug'sa um hvort nokkur mundi koma í kvöld og'
snúa lyklinum, en þótt komið væri fram yfir miðnætti, er hún
sofnaði, hafði hún ekki orðið þess vör, að neinn kæmi að dyr-
unum.
Og um morguninn kom Ben. Það var enginn vafi á, að það
var hann. Hann sagði við Lebrún:
„Það var vinsamlegt af yður, að láta Iris bjóða mér a'ð vera
hér nokkra daga. Eða kannske eg —“ sagði hann hlæjandi,
er Lebrún hafði gripið fram í fyrir honum og sagt eitthvað —“,
kannske eg hafi verið að fara utan að því, að mér væri boðið.
ný gefið sig að eðlilegum störf-
um. En Rieux læknir og hinar
hetjurnar, samherjar hans, vita
—- við' tvö, þú og eg, Sara —“
Hann þagnaði aftur, skyndilega.
>,Eg þreyti þig kannske, Sara. Eg verð að fara. Eg'.þarf niörgu ofur vel að stríðig er éfcki þar
að sinna. Eg hitti þig aftur. Og á morgun verðurðu orðin frísk.1 meg á enda kljáð, plágunni
Lofaðu mér því. | ietti jafn tilefnislaust og hún
„Eg mun vissulega reyna, að vera búin að ná mér,“ sagðLi-om) og óagur getur komið
hún brosandi. ^ [ á ný, að hún gjósi upp aftur og
„Þetta líkar mér að heyia. I ag hún muni þá sem fyrr verða
Hann hikaði, en beygði sig svo niður og kyssti hana á ermið tii menn, sem hiklaust taka upo
og var horfinn á næsta andartaki. Hún lyfti fijótlega hönd baráttuna án vonar um sigu?
sinni og strauk sér um ennið, þar sem varir hans höfðu snert ega endurgjald en í fullri vissu
það. Það fór eins og hrollur um hana. Henni fannst, að hún : um ag þeir muni taka ósigrin-
hefði verið óvirt. Og þó hafði hún eitt sinn leyft Mark a'ð kyssa ’ um án auðmýktar__án þess að
sig —- oft — en þá hafði hún haldið, að hún elskaði hann. I beygja sig. Það er aðeins eitt
Iris leit inn til hennar eftir hádegi og' spurði hana hvort1 sem oji(3ir: ag sættast aldrei við
hún hefði fengið nægju sína, en auðvitað var erindi hennar allt óauðann — að deyja standandi.
Það er ekki við öðru að búast, þegar maður hefir verið fjarri ai}nað' ÞeSar iir>n stóð í gættinni, albúin til þess að fara, sagðij piágan er ágætlega þýdd, að
konu sinni mörg ár.“
Þernan, sem færði henni matinn, hafði skilið svefnherbergis-
dyrnar eftir opnar, Heyrið hún því næstum hvert orð, sem
þeim fór á milli, Lebrún og Ben. Það var eins og kuldastraum-
ur færi um hana alla. Hún varð gripin örvæntingu yfir því,
sem Ben hafði sagt. Hann hafði blátt áfram beðið konu sína, að
bjóða honum til La Torrette — og nú mundu þau búa undir
sama þaki, hann og hún. Já, ef til vill? — En ef svo væþi,
hvers vegna skyldi hún vera afbrýðisöm. Hann hafði aldrei
neitað því, að Iris væri konan hans. „Eg hefi ályktað heimsku-
lega enn einu sinni,“ hugsaði hún, beizkum huga og tárvotum
augum. Það var svo vandalítið að mæla blíðlega við unga stúlku,
taka hana í faðm sér og kyssa hana — og meina ekkert með
því.. Og — þó — þrátt fyrir allt var hún sannfærð um það
undir niðri, að hjörtu þeirra beggja höfðu orðið snortin ást —
hún hafði bezt fundið það á skipsfjöl og síðar á sillunni, er sjór-
inn hækkaði æ meira kringum þau.
Mark kom inn um morguninn, sem var leiðUr og langur.
Hann settist á rúmstokkinn, eins og ekkert væri eðlilegra, og
hann hefði fyllsta rétt til þess að vera þar — og hann byggist við,
að hún væri komu hans fegin.
„Eg held, að þú hafir verið að skrópa,“ sagði hann glettnis-
lega og hallaði sér dálítið fram. Þú lítur alveg prýðilega út,
| hún brosandi, en hörkulega eins og hennar var vandi:
„Maðurinn minn er kominn til þess að vera hjá mér í nokkra
daga. Kom í boði sjálfs sín, ef svo mætti segja. Og eg gæti
næstum verið í brúðar skapi.“
Hún hló við.
„Það er indælt,11 sagði Sara.
Á þessu augnabliik varð Söru ljóst, að hún hataði Iris, og að
Iris hataði hana — hataði hana fyrir orðin, sem komið höfðu
yfir varir hennar á þessari stund, því að henni fannst sem hún
mér virðist, og ytri búningur
vandaður.
Guðmundur Ðaníelsson.
Á k.völdvök.uiuil
Tímarit Landfræðifélagsins
ameríska skýrir frá því, að trú-
flokkur eiim í írak tigni satan
sem guð. Telur hann, að guð
hafi falið honum að stjórna á
jörðinni.
Gallinn við flest fjárlög er
sá, að of mikið er eftir a£ fjár-
stúlka mín, og manni getur ekki dottið í hug, að þú hafir fundið ]íag-sárjnu þegar peningamir
til lasleika. Annars verð eg að játa, að þú hefir verið dálítið eru búnir.
veikluleg? Ertu eldd alveg búin að ná þér eftir það, sem fyrir
þig ltom í Englandi? En hafðu ekki áhyggjur — eg skal vera
landkönnun
fyrirlestur."
efni í langan
€im Mmú teK.-
í bæjarfréttum Vísis fyrir
35 árum, eða 29. apríl 1918,
segir svo:
Iilir gestir
þykja það, sem sagt er að
gengið hafi á land við Breiða-
Fiskveiðastríð
norður við heim-
skautsbaug.
Sem lið í kýhningargtarfi
Lúðvigs Guðmundssonar skóla-
stjóra á menningu og atvinnu-
háttum íslendinga, meðal Þjóð-
verja og annarra þýzkumæl-
andi þjóða, hefur þýzka frétta-
stofnunin Deutsche Pi'esse.
Agentur (Dpa) þ. 15. apríl enn
á ný sent frá sér langa og ítar-
lega grein um landhelgismálið,
undir fyrirsögninni „Fiskiveiða-.
stríð norður vi'ð heimsskauta-
baug“.
Eins og í fyrri fréttagreinum
Dpa um þetta mál, er hér í ít-
arlegu máli og réttilega bent
á mikilvægi fiskiveiðanna fyrir
ísl. þjóðina. Að, verðmæti sé
útflutningur fiskjar og fiskaf-
urða 95—97% af heildarmagni
Lögrégluþjónn hitti mann a
góður við þig', og þegar styrjöldin er búin, og hin nýjá skiþ- gangij og hafði sá: brugðið um
an “ hann tók sig á og beit á vör sér, eins og hann hefði sig tunnu> en var nakinn að | fjörð í vetur. Það eru refir þeir, I gtfhitnmp-qins ns-r qé'nThvTpJnn
talað af sér og svo hló hann „hin nýja skipan Qðru leyti. „Ertu kannske pók- sem aldir hafa verið upp und- I auðsætt, að verndun fiskistofn-
Breiðafjarðareyj- anna í hafinu umhverfis ísland
anna. - ■ -..■
„Nei, . en eg hitti nokkra
keim af ræðum Hitlers •— eg átti þó ekki við neitt slíkt, heldur erspilari?
að við gætum vænzt betri tíma.“
En orðin „hin nýja skipan“, sem komu svo eðlilega af vörum
hans komu upp um hann. Sara hafði reynt að bæla niður hverja menn, sem eru það.“
hugsun um, að hann gæti verið nazisti, njósnari þeirra eða i ’ ©
leiguþý, en nú var augljóst, að hann hafði að minnsta kosti > Árið 1721 lét Spánarkonung-
samúð með þeim. Hún var í nærveru fjandmanns. Fjandmanns ur stofna barnaskóla í Mexíkó
lands hennar, allra hinna ungu hermanna, sjóliða og flugmanna, og reka fyrir opinbert fé.
sem eins og Tony höfðu farið landi sínu til bjargar. Mark hafði I ©
ekki varpað sprengjunni, þegar hún meiddist og margir biðu' í Vestur-Þýzkalandi eru aíls'
bana — en hann hafði sjálfsagt gert margt, sem í reyndinni 164 leikhús með 121.000 sætum.
var litlu eða engu betra. En hún fann, að hún þurfti rnjög á því Styrks njóta 93 þeirra.
að halda, að eitthvað yrði henni til uppörvunar og til þess að i ©
auka þrek hennar. Hún var lasiii og rúmföst eftir alla áreynsl- | „Konan mín kannaði vasana
una um nóttina, en Kún var ekki svo dösuð, að hún gæti ekki á fötum mímim í gærkvöld.“
hugsað skýrt. Hvaða bragða skyldi neyta við Mark? Hvaða „Og hvað hafði fum upp úr
leið skyldiLaíá? Hún'kómíát að þeiiTi niðurstöðu, að harin :vaérí því?4i ‘ ‘ ’
veikastur fyrir vegna hégómágirndar sinnar. Hann þóttist hafa „Um það bil það sama og
anfarin ár í
um, en þeir „löbbuðu sig. burt“
úr eyjunum í vetur, meðan
fjörðurinn var lagður. Eigend-
ur refaldakana segja að refirnir
hafi allir di'epist í vetur, en bú-
endum við Breiðafjörð þykir
sjón sögu rjkari um-þáð, hvað
um ,þ4 heíur orðið, því að ref-
ínnr
' un\ .svei,
sé ísl. þjóðinni og menningu
hennar lífsnauðsyn.
Þá er í greininni skýrt frá
löndunarbanni Breta og fjand-
samlegum aðgerðum og áform-
um útgerðarmanna í Hull og
Grimsby.
Afstaða ísl. þjóðarinnar og
ríkisstjórnarinnar er rakin í
glöggu máli og sagt er frá ræðu
hópuBri. öerk þeir, ;sig ..jaftiýel 'öiafs Thors atvinnumálaráð-
heimkitbmriá. á. bæjúnum. því
að þeir eru gæfir mjög sem,é.ðli-
legt er. Hafa nokkrir þeirra
verið skotnir. En búist er við
því, að allur þórrinn „leggist
herra á fundi Efnahagssam-
mikið vald yfir konum. Hann kunni að hafa orðið fyrir nokkru hver vísindamaður, sem fer í, plága
vinnustofnunar Evrópu í des.
s. 1.
Grein þessa, sem er nál. þrír
blaðadálkar, hefur Dpa sent til
.mörg.hwridnuð blaða og frétta-
ut“ a afrettum og verði, er | stofnana> þýzkra sendiráða og
stundir líða, hin versta land- , ræðismanria víðsvegar um
I heim.