Vísir - 04.05.1953, Blaðsíða 7

Mánudaginn. 4. maí. .19.53.
VlSIH
^enniíer ^Arruu,
ekki að Sir Harry Fernborough, en að vísu erum við aðeins
málkunnugir. Sjáðu til, Sara mín“ — og hann talaði nú mjög.
breyttri rödd —. „Þetta eru viðsjálir tímar, og maður sem elskár
konu verður að vera viss um, að hafa fullt traust hennar. Eg
játa, að það vaknaði einhver grunur, þegar eg sá þig ræða við
Sir Harry, en eg veit nú, að sá grunur var ástæðulaus. Sá, sem
hefir mikilvægu hlutverki að gegna verður að vera viss um
hollustu þeirrar konu, sem hann ann. Og þú getur fullvissað
mig um hollustu þína, er ekki svo?“
„Vitanlega, Mark,“ hvíslaði hún. „Efastu um það?“
„Þakka þér fyrir,“ sagði hann og þrýsti hönd hennar sem
snöggvast.
Um stund ræddust þau ekki við. Vegurinn var þarna í ótal
bugðum meðfram sjónum. Þau komu við í litlum bæ, sem ekki
virtist skipta neinu máli um, nema að einhver stríðsframleiðsla
var hafin þar, og lögðu svo af stað heimleiðis. Þá sagði Mark
henni frá áformaðri flugferð sinni.
„Langar þig ekki stundum til þess að komast langt burt,
flýja frá öllu saman, burt frá þessari ey, frá þessu fólki, sem
fer því meira í taugarnar á maimi, sem maður kynnist þvi bet-
ur?“ spurði hann allt í einu, ,, — fljúga burt, borinn burt á
silfurvængjum flugvélarinnar —• langar þig aldrei til þessa,
Sara?“
Hann mælti af miklum ákafa og beið óþreyjufullur eftir
svari, og er hún gat ekki gert sér grein fyrir hverju svara skyldi
svaraði hún eins og í undanfærslutón:
„Ætli allir beri ekki slíkar tilfinningar í brjósti stundum?"
„Eg veit það, alla kann að langa til þess — ala óskir og vonir
í þessa átt, en fáum gefst tækifæri til þess að sjá slíkar óskir
rætast, glæsilegt tækifæri, sem aðeins hinn heimskasti mundi
varpa frá sér. Mér kann —“ sagði hann og lækkaði röddina,
„að gefast slíkt tækifæri, Sara, innan fárra daga, ef til vill inn-
an.fárra klukkustunda. Og þá er um að ræða, að hafa áræði til
að hefja sig upp úr öllu hinu smáa. Eg legg af stað í flugbát
mínum og mín mun bíða frægð og auður........Sara, eg bið þig
um að koma með mér. Þú hefir vafalaust oft, furðað þig á ýmsu
varðandi mig á undangengnum tíma, en er þú kemur mun allt
liggja ljóst fyrir. Þá muntu fá vitneskju um hvers vegna eg
gat ekki gengið að eiga þig í Berlín forðum — þá muntu fá
vitneskju um allt og þar með, að allt sem eg gerði, varð eg að
gera, og að eg fekk þá engu breytt þar um — og' þá mun þér
skiljast, að það var réttmætt af mér þá, að láta þig hverfa úr
lífi mínu. Og þú munt elska mig og treysta mér þeim mun betur
eftir á. Sara, elskan mín, ef þú vildir koma með mér .... “
Hann hafði smáhækkað röddina. Hún sá, að það var eins og
birt hefði yfir svip hans. En í augum hans var einhver kyn-
legur glampi, sem skaut henni skelk í bringu — það var eins og
einhver hefði hvíslað að henni, að hann væri ef til vill ekki
með öllum mjalla. Það fór eins og hrollur um hana og ótti
hennar jókst um allan helming.
„Hverju — svarai'ðu, Sara?“ spurði hann af óþolinmæði, jafn-
vel af hroka. „Eg býð þsr allt. Hvei’ju svararðu?“
„Eg — eg' kynni að koma, Mark. Ef til vill . . .. “ sagði hún
í undanfærzlutón, en í ákafa sínum veitti hann því ekki at-
hygli og greip vinsti'i hendi um hönd hennar og mælti:
„Það er allt og' sumt, sem eg þarf að vita, elskan mín,“ sagði
hann. „Eg varð aðeins að vita vissu mína.“
Hann tók þéttara um stýrishjólið, leit beint fram og það var
hrokalegt sigurglott á vörum hans. Hún hafði ekkijátað neitt
og okki lofað neinu, en samt fannst henni, að hún hefði gengið
út á ótraustan ís og var óttaslegin. Hún óttaðist einkum, að (
atburðarásin væri að verða svo hröð, að hún fengi ekki við neitt
ráðið, einhver straumur væri að grípa hana og mundi sópa
henni með sér, og þessar hugsanir fengu byr undir vængi, þeg-
ar Mark jók hraðann á bifreiðinni, og pálmatrén fóru eins og
röð svartra strika, er fram hjáþeim var ekið. Allt í einu fannst
henni, að hún :væri .syo hræðilega einmana. Sir Harry Fern-
borough'og systir hans voru farin. Næsta sólarhringinn xnundu
þau ekki ná ii! hehnár,: ef eitthvað voveiflegt gerðíst. Og svo
hugsaði hún til Ben og hún gat ekki varizt þeirri hugsun, að
þótt hún tryði á hann, vissi hún ekki neitt um hann.
Þegar þau komu aftur til La Torrette, sá hún að undii'bún-
ingurinn að veizlunni var vel ■ á veg kominn. Smáborð höfðu
verið borin út í vérondina. Þar ýoru silfurdiskar ásamt ávaxta-
skálum og kristalsglös, Saltaðar hnetur og þunnar sneiðar með
áleggi.
Sara rakst á Bernice þegar hún var að hlaupa upp stigann.
„Eg vissi ekki, að til stæði að hafa svona mikið boð,“ s.agði
hún, „ef eg hefði vitað það mundi eg hafa dokað við og hjálpað
þér.“ 1
„Æ —- þetta. datt í Hexui á Seinasta augnabliki— og hann
hringdi til nokkurra vina. En það var óþarft fyrir þig, að halda
kyrru fyi’ir, Sara, þess vegna. —“
Hún bætti við og sagði, kurteisi vegna:
,,Eg vona, áð þú hafir skemmt þér vél.“
„Já, fyrirtaks vel, þakka þér fyrir,“ sagði Sara og það lá við,
að hún ræki upp kuldahlátur af tilhugsuninni um, að þær —
stöllurnar gömlu og óaðskiljanlegu — skyldu ræðast við þannig
— eins og ókunnugar konur. Áldrei töluðu þær saman eins og
þeim bjó í brjósti — og þær horfðu ekki einu sinni hvpr á aði-a..
Að minnsta kosti forðaðist Bernice að horfa á hana. Milli þeirra
var einhver veggui’, sem aðskildi þær, en nú reyndi Sara að
bæta úr þessu og rétti henni höndina yfir þennan ósýnilega múr
og sagði:
„Bernice, elskan mín, hvað er að? Af hverju tölumst við
svona við?“ .
Annai's hélt Sara, að Bernice mundi breyta um og sýna henni
-fullan trúpað, því að hún varð mildari á svip og augu hennar
urðu tárvot, en svo var sem hún stii'ðnaði í framaii og hún svar-
aði:
„Eg veit ekki til, að neitt sé að og eg er viss um, að við töl-
umst við eins og við höfurn alltaf gert,“ og svo hentist hún
niður stigann.
Sara klæddist í sitt fegurtsa skart þetta kvöld og reyndi að
telja sér trú um, að hún gei'ði það til þess að vera sterkarl á
svellinu, því að í kvöld þyrfti hún á öllu sínu þreki að halda,
en í hjarta sínu vissi hún, að það var vegna Ben, sem hún reyndi
að líta sem allra bezt út.
Sumir gestanna voru þegar komnii’, er hún kom niðui', og
hún heyrði ys og þys og hlátur manna, er hún gekk niður stig-
ann. í veröndinni höfðu margir menn safnast saman. Sumir
komu henni kunnuglega fyrir sjónir, og mundi hún brátt eftir
sumum, en þarna voru einnig nokkrir menn, sem hún hafði
ekki verið kynnt, fólk af hinum gamla franska stofni á eynni
og ýmsir, sem nýkomnir voru frá Frakklandi. Henni varð það
til nokkurrar undrunar, að engir Bandaríkjamenn eða Bretar
voru meðal gestanna, því að í veizlum á Kristófersey var vana-
lega fólk af ýmsum þjóðernum. Hún minntist þess nú, að grun-
ur hafði kviknað hjá henni — og ekki alveg' að ástæðulausu,
að Lebrún geðjaðist lítt að Englendingum, og þar sem Bretar og
Bandaríkjamenn voru nú samherjar í styrjöldinni, leit hann
þá kannske sömu augum.
Hún hafði um svo margt að hugsa, að ýmislegt af því, sem
við hana var sagt, fór fyrir ofan garð og neðan hjá henni, og
hún vissi vart hverju hún svaraði. Fráleitt hefir hún verið
neitt skemmtileg, því að brátt komst hún að raun um, að hún j
var ein. Iris hafði ekki birzt ennþá og það lagðist í Söru, að .
hún mundi ljóma sem drottning, er hún kæmi, og allra augu
myndu mæna á hana. Og þegar hún loks kom var hún klædd í
dýrindis kjól úr hvítu silki, gullskreyttan, og ósjáifrátt flaug
Söru í hug:
„Hún lítur út eins og brúður!“
Hún í’eyndi að gleyma þessu, en gat það ekki. Var það ætlun
Irisar, að hún og Ben byggðu eina sæng næstu nótt?“
Hún leitt allt í einu snöggt frá henni og sá þá Mark, sem
hallaði sér upp að einni súlunni í veröndinni með krosslagða
fætur. Hann horfði einnig á Söru, en var svo einkennilegur á
svip, að Söru brá, svo meinfýsinn var hann á svip og illmann-
legur. Eins og til þess að þurfa ekki að horfa lengur á hami
leit hún í aðra átt og sá þá Ben, sem var að koma inn í verönd-
ina.
Auglýsing
Kólstur-
gerðinni
A kvöldvöknnni
Franz Liszt var í samkvæmi
og lék undir á hljóðfærið fyrir
dóttur húsbændanna. En stúlk-
an gat ekki sungið hreint, „hékk
alltaf neðan í“ tóninum. Að
lokum gafst .píanósnillingurinn
upp. Hann hóf upp hendur sín-
ar í örvæntingu og sagði við
móður stúlkunnar: „Fyrirgefið,
frú, en eg gefst upp. Hvort sem
eg styð á svör.tu nóturnar eða
hvítu nóturnar, skal ungfrúin
ætíð vera rétt við hliðina á
þeim“.
•
Síminn lijá tannlækninum
luingdi um miðja nótt. Hann
tók símann og karlmannsrödd
sagði: „Þctta er Fáber. sem
talar. Þér vcrðið að fyrirgefa
að eg hringi svona seint, en
konan mín er alveg að verða
frávita af tannpínu. Eg er
. hræddur um að það verði nauð-
synlegt að taka úr henni tönn-
ina. Vilduð þér ekki vera svo
vænn að leyfa lienni að koma?“
„Eg er hræddur uhi að þér
séuð að gera gys að mér,“ svar-
aði tannlækniriim. „Eg er fús
á að gera yður hvem þami
greiða, sem eg get, en eg tók
tennuraar úr konu yðar fyrir
einu ári og hún fekk falskar
teuuur. Eg hefi aldrei heyrt að
fullorðið fólk hafi tekið tennur
af nýju.“
„Það getur verið,“ sagði Fa-
ber. „En þér hafið kannske
heyrt að fólk hafi gift sig aft-
ur?“
Svefnsófar með stálbotn,
1 fyrii’Terðalitlir og óVana-
lega -þægilegir, — í engin
húsgögn höfum við fengið
jafn örar pantanir. —
Við erum að taka einka-
leyfi á þessum sófum,
þeir verða því hvergi fá-
anlegir nema hjá okkur.
Sófasett, nýtt model, ný-
komið, mjög frábrugðið
öðrum gerðum. 6 aðrar
gerðir í ífamleiðslu og
fyrii’liggjandi. Verð frá kr.
6.000,00. —
Armstólar, 3 g'erðii', verð
frá kr. 1.050.00.
Eldri gerðir af svefnsófum,
með útskornum og stopp-
uðum örmum. Verð krön-
ur 3.000,00.
Létt, stoppuð húsgögn í
smíðum. Góðar ljósmynd-
ir af þeim fyrir hendi.
Áklæ'ði á húsgögn getur
fólkið valið sjálft, þau eru
til í 20 litum. Þar á meðal
ofin 100% ullaráklæði.
Við framleiðum nú allar
grindur í húsgögnin, sjálf-
ir, en hær þurftum við áð-
ur að kaupa á háu verði.
Við höfum því lækkað
verð á öilum húsgögnum.
Kaupið húsgögn í Bölstur-
gerðinni, þau eru búin til af
beztu fagmönnum þessa
bæjar. —
Greiðsluskilmálar við ailra
hæfi. —
Sendum gegn póstkröfu um
land allt. —
BÓLSTURGESÐIN
Brautarholti 22. Sími 30303...
j
Cmu Mmi
í bæjarfréttum Vísis 4. maí
1918. var m. a. þetta:
skip h.f. Kveldúlfs kom frá
Engk. idi í gær. Hann hafði
meðferðis., um 200 smálestir af
kelum. F.eröiil hefur gengið á-
gætlega því að skipið var að-
eins 10 daga á leiðinni.
y.b; .,ífagm“
serr. leigður hefur verið til
Breio p arðarferðanna, er miklu
stærr en sagt var frá í blaðinu
i gæp. Hann er 30—40 smál. að
stær'ð og rúmar því talsvert
meira en „Svanurinn".
dúkkaður %”—2” og galv.
— Alls konar sraá-
saumur.
wwdvwtfwvuwívwivwwwy
í Málflutnmgsskrifstofa Guð
J laugs Einarsson hdl. og
í: Eir.ars Gunuars EinarSsonar
? er í Aðalstræti 18.
5 Sími 82740.
NhVÍWV/VVVVVVVV.'VWÍVVVWiVV