Vísir - 13.05.1953, Qupperneq 4

;, Miðvih;udaginn' 13; 'raaí-1923
DAGBLAÐ
Ritstjóri: Hersteinn Pálsson.
Skritstofur Ingólfsstræti 3. i i
Útgeffindi: BLAÐAÚTGÁPAN VtSIR H.T.
AfgreiCsl»: Ingólfsstræti 3. Simar 1S60 (fimm iínur).
Lausasala 1 króna.
Félagsprentsmiðjan h.f. 1 I ' "(
Friðarvilji og viðbúnaður.
i skönunum tíma hafa nú tveir forvígismenn vestrænna lýð-
ræðisþjóða haldið ræður um heimsmálin, og eins og gefur
að skilja, er það óttinn við ófrið og vonir lýðræðisþjóðanna um
frið, sem hafa verið aðalatriðin í máli þeirra. Báðar þessar
ræður — bæði sú, sem Eisenhower forseti hélt ekki alís fýrir
löngu, svo og sú, sem Churchill forsætisráðherra flutti í brezka
þinginu á mánudaginn — báru vott um hinn einlæga friðar-
vilja, sem einkennt hefur stefnu vestrænna þjóða, síðan
styrjöldinni lauk, enda þótt hættan af yfirgangi kommúnista
hafi neytt þær til þess að vígbúast á ný og af vaxandi kappi.
Lýðraeðisþjóöirnar hafa talað minna um friðarvilja sinn en
einræðisþjóðirnar, enda er það svo, að þeim hefur ekki þótt
ástæða til að gala um það á strætum og gatnamótum, sem
hverjum siðuðum manni er í blóð borið. En einræðisþjóðirnar
hafa beinlínis gert svonefndan friðarvilja sinn að áróðurstækí;
til þess að leyna raunverulegum áformum sínum, sem eru
heimsdrottnun. Það er gamla sagan um þjófinn, sem kallar.
„Grípið þjófinn!“, t;1 þess að beina athyglinni frá sér.
Þa8 þarf ekki t. ; .-að en að líta sem snöggvast yfir það, sem
gerzt hefur síðan striðinu lauk, til þess að ljóst verði, hverjir
hafa hreinan skjöld í þessu efni og hverjir það eru, sem raun-
Konum virðist falla vel
að vinna í verkskiðjum.
Og vilja heldur karl en konu fyrir húsbónda.
„Holtaverji“ skrifar Bergrnáli
bréf um klukkur, sém eru á al-
mannáfæri víðá um bæinn, og er
ekki hrifinn af þeim, þar sem
i hann telur, að þær sé allar í mjög
jniiklu ósamræmi innbyrðis, og
! geti það verið mjög bagalegt fyr-
,ir menn. Svo bætír hann við:
Enskur prófessor tók sér ný-
lega fyrir hendur að rannsaka,
hversu vel enskum konum félli
verksmiðjuvinna. Hann átti
ekki von á því að þær væri fús-
ar á að vinna í verksmiðjum, en
það reyndist þó svo. Þær takast
á hendur þesskonar vinnu, af þau.
því að þær verða þá óháðari
eiginmönnum sínum. Þær
kunna vel við verksmiðjuvinnu
og vilja gjarnan vinna utan
heimilisins.
Prófessorinn talaði við mörg
hundruð konur, sem stunda
slíka vinnu. Og þeim fellur yf-
irleitt betur en karlmönnum við
verksmiðjuvinnu. Hann skrif-
aði síðan bók um rannsóknii
sínar og kennir þar margra
grasa, meðal annars segir hann
að konur, sem stundi verk-
smiðjuvinnu sé heilsubetri en
þær sem vinni heima aðeins.
En þegar minnst er á börn kem-
ur í ljós, að margar af þeim
vilja alls ekki eignast nema eitt
Sjómannaskóla-
smiðjum, missa fljótt þá vini, kliikkan verst.
verulega sitja á svikráðum við friðinn í heifninum — og þá
um leið mannkynið, því að sá ófriður, er háður yrði með ^ bam. Ein af þessum iðnverka
gereyðingartækjum vorra daga, mundi bitna á flestum þjóð- konum sagði blátt áfram við
um heims. j prófessorinn: Það borgar sig
Þegar styrjöldinni lauk, afvopnuðust lýðéasðisþjóðirnar þegar ekki, að eignast fleira en eitt!
og eins fljótt og þeim var unnt. Mönnum var sleppt úr herjum | Og þó að konurnar sé svona
þeirra í hundruðum þúsunda svo að segja á svipstundu, hætt fúsar til þessarar vinnu er það
framleiðslu hverskonai- vopna og vígvéla, og slíkar verksmiðjur þó ekki af því að þær fái þá
tdið
seldar, svo að hægt væri að taka þær í notkun til friðsamlegrar
iðju, herskipum lagt eða þau jaínvel höggvin upp, og svo mætti
lengi telja.
Rússar höfðu annan hátt á þessu. Þeir sendu ekki heri sína
heim nema að litlu leyti, svo að þeir höfðu löngu eftir stríðið
meira lið undir vopnum en flestar aðrar þjóðir samanlagt. Þeir
hættu ekki framleiðslu vopna og' drápstækja, heldur viðuðu að
sér sérfræðingum úr hinum hernumdu löndum, til þess að geta
framleitt en fleiri og ,,betri“ vopn, og reyndu að eflast á þessu
svíði á allan hátt.
A sviði stjórnmálanna gerðust svipaðir atburðir. Bretar og
Bandaríkjamenn gáfu þeim þjóðum frelsi, sem þeir höfðu haít
undir stjórn sinni um langt skeið, og þarf ekki að nefna nema
Indland og Filippseyjar. Rússar létu flugumenn sína taka
völdin með ofbeldi í skjóli Rauða hersins í hverju landinu af
öðru, því að vitanlega var þessu þjóðum ekki treystandi til að
kjósa kommúnista, þegar þær höfðu haft tækifæri til þess að
kynnast þeim og yfirþjóð þeirra.
Þetta eru staðreyndirnar, sem menn eiga að hafa í huga,
þegar þeir gera það upp við sig, hvor aðilinn sé líklegri til þess
að tryggja heiminum frið.og frelsi. Samþykktir friðarþinga og
þjóðarhreyfinga koma málinu ekki við, enda lætur enginn
maður með heilbrigða dómgreind slíkar bröltsamkomur hafa
áhrif á sig.
Eitthvað gengur þeún Illa.
Tjrátt fyrir nýafstaðna þjóðarráðstefnu gegn her í landi,
gengur kommúnistum illa að koma lista sínum saman hér
í bæ, og þeim hefur einnig þótt rétt að hafa — úti um land —
skipti á írambjóðendum, sem hafa þó þótt boðlegir um langt
skeið, og meira að segja verið settir í ráðherrastól, þegar færi
hefur gefizt.
Það er ekki góðs viti, þegar; ekki þykir fært að hafa kom-
múnista í framboði í kjördæmi, sem hefur upphaflega sent
hann á þing. Er þá aðeins um tvær skýringar að ræða: Maður-
inn er ekki talinn þinghæiur lengur sakir óhlýðni við flokkinn,
eða kjördæmið talið vonlaust, svo að nauðsyn þyki að troða
manninum upp á kjósendur arinars staðar. Þetta á við um tvo
þingmenn kommúnista, og hefur annar verið fluttur í vonlaust
kjördæmi, en hinn svífur enn í lausu lofti hjá miðstjórninni.
Jónas Árnason hefur verið fluttur frá Seyðisfirði til Suður-
Þingeyjarsýslu, en Áki er ekki kominn'fram enn.
Mikið er um það raett meðal kommúnista, hvort ekki sé
tilvalið að fá einhvern fulltrúa af ,,þjóðörráðstefnunni“ á listann
hér í bæ, en við nánari athugun þýkir það ekki heppilegt. Ekki
vinnu, sem þægilegust er. Alls
ekki. Þær fá þá vinnu, sem
verst er og hún er ver borguð
en vinna karla. Þær vilja held-
ur hafa karla en konur fyrir
húsbændur. Konur, segja þær,
eru svo ýtnar og smámunasam-
ar þegar þær eru yfirboðarar.
Þær konur, sem verða yfirboð-
arar eða verkstjórar í verk-
sem þær áttu á vinnustaðnum.1 En Þ? eÍQ. allra vecr.s>
. . og' það er klukkan i turm Sjo-
Professormn segir ao meiri r ... .. ... ... , .v
mannaskolans. hg lield, að það
öfundsyki se meðal kvenna en s- engin ósannindi> að hnn sé
karla í iðnaðarverum og laun Qftar vitlaus en rétt, og er
kvenna sé svo léleg að karl- ieitt til þess að vita, þvi að liún
menn myndi ekki sætta sig við mun einmitt gjöf þeirra maniiá,
sem hefðu átt að luifa aðstöðu til
þess að afla góðs sigurverks —
úrsmiða bæjarins.
Ekki hægt að
treysta henni.
Þegar eg flúttist í Holtahverfið
fyrir um það bil fimm árum,
gekk klukkan, að mig minnir,
sómasamlega, en nú er svo kom-
ið, að hún er svo oft vitlaus, að
engin leið er að treysta'hénnl.
Mæjtti eg einhverju ráða í þessu
efni, mundi eg hiklaust stöðva
liana og taka visana ‘ niðiuy til
sagðist ekki sjá betur en hún blekkti ekki lieiri
1 menn en hún hefur gert, unz
tryggt væri, að liún væri koruin
í fullkomið lag.“ Já, mér skilst,
að þeir sé margir, sem eru óá-
nægðir með þessa klukku.
Konan verður
æ heimskari,
Lady Astor.
Lady Astor, þingkonan
brezka, fór hörðum orðum
um kynsystur sínar nýlega,
konur yrðu sífellt heimsk-
ari. Lét hún svo um mælt í
ræðu hjá kvenréttindafélagi
einu í Bretlandi. „Mér verð-
ur flökurt, 'þegar eg sé
tízkubruður“, sagði hún, og
bætti við: „Konur halda
Hættulegur vegarkafli.
En nú víkjum við að öðru efni,
og tökum bréfakafla frá biireið-
víst, að allt sé unnið, eins og a“stjóra sem er hnsettur í Foss-
nú er komið. Þær eru Vogi. Hann segir: „Eg lief oft og
heimskax-, af því að þær vita ]engi. furðað mig á því, að ekkt
ekki, livers vegna þær fengu skuli vera gerðar neinar ráð.staf-
kosningarrétt. Kvenrétt- anir til þess að drága lir liætt-
indahreyfingin hefur aldrei mini, scm fylgir akstri á veginúin
verið máttlausari í Bretlandi
en nú. Og blöðin hafa aldrei
prentað fleiri myndir af
jafn-steindauðum konum og
þau gera mi. Eg á við iþessar
kvikmyndaleikkonur. Blöð-
in liafa aldrei notað konur á
hlægilegri hátt, og er þó
mai’gt ágætra kvenna í land-
inu nú.“
[Margrcr shtítíSj
Kanínuskinn til skrauts
á skikkjum aðalsins.
íilikki cr áállt gtall. sem glóir" við
krýningnna í llrdlantli.
upp með Ösk.juhlíð ;ið vestan
Reykjanesbraut heitir yíst vegiir-
inn þar. Nyrðri brún vegarins er
mjög liá og hlaðiti á ltafla.
Verst um vetur.
Það er oft hættuíegt að aka
þarna um vetur, þegar snjór ei’
yfir öllu, því að þá er ógerning-
ur að greina vegarbrúnina. Gegn
ir raunar furðtt, að bílum skuli
ekki oft hafa verið ekið út af
þarna, og eg veit um ýmsa — þar
á meðal sjálfan mig — sem hafa
verið hætt komnir undir þéssum
kringunislæðum. Það þýrfti ekki
annað til þess að bæta úr þessu
en að setja þarna nokkra steina,
seni málöðir voru gulir og svart-
ir. Þeir mundu sjást greinilega og
vera lil mikilia hóta.“
gott|.;þegar-s(ík: -krosstr,é brggðás.t sen^. ömijxr thé.
IJ L. .UJI U
Það verður svo seni rnikið
um dýrðir, þegar Elísahet II.
verður krýnd eftir þrjár vikur,
en ekki er allt gull, sem glóir,
segir máltækið
Það þarf ekki að hafa um það
mörg orð, hversu mjög efnin
hafa gengið af Breturn undan-
farinn rúman áratug, eða síðan
á stríðsárunum, og það mun
m. a. koma fram í ýmsu því
skrauti, sem ber fyrir augu
manna við krýninguna. Við slík
tækifæil er það venjan, að að-
allinn tjaldi því, sem hann á til,
en jafnvel hann á lítið til að
tjalda með.
Aðalsmenn rnunu til dæmis
allir verða skikkj u klæddir, svo
sem tíðkazt hefir um aldaraðir,
en sá verður • munurinn á. 'að
það verða ekki hi-eysikatta-
grávara í heimi — sem verður
notuð til þess aðski’eytaskikkj-
ur þeirra. Öðru nær. Það verða
„frönsk hreysikattaskinn“, en
það er bara fínt nafn yfir hvít
kanínuskinn.
Fyrir nokkru voru flutt til
Bretlands frá Frakklandi 5000
slík skinn, séfstaklega valin, og
þau eru svo falleg að sögn for-
seta sambands franskra loð-
skinnasala, að í þriggja metrá
fjarlægð er ekki hægt að sjá
annað, en að þetta sé raunveru-
leg hreysikattaskinn.
Það er í rauninni tvennt, sem
veldur þ.ýíj að aðallinn notast
nú við kanínuskinn. í fyrsta
lagi félevsi flestra í þeirri stétt,
og í öðru lagi „kalda stríðið“.
Rússar eru nefnilega aðalaút-
■ " ..... :t '! ui,
EDWIN ARNASON
LINDARGÖTU 25 SÍMI 3743
'fikinn —. éihhýe'r fWnHdýráslíá: rflt>jéiiVdúlr ’ hfeýsikát^askinna,
og þeir virðast ekkert áfjáðir í
að afla sér nokkurra punda, þó
hægt væri, með því að selja
brezkum aðli slík skinn.
En Frakkar ,segja, að þeir
hafi drepið 100.000 hvítar kan-
ínur í leit sinni aðíiOOO full-
koranum skinnum. Afgangur-
inn birtist sem minkur o. s. írv.
í loðfeldum/ þeim, sem seldir
verða í Evrópu á næsta hausti
og vetri! Já,. sannleikurinn er
nefnilega sá, að flestir „pelsar“
eru . úr ifvað^
sem í?éir eru kaliaiír.