Vísir - 20.05.1953, Blaðsíða 7

MiSvikiidagmti' 20.. maí 1953.
▼ 1.81.8
H
Skuqqar í I
súlarátt. !
V
BIIR|llliIltlllllliaillll*IIH»IIIHBIIIIII»BlftBI>»
„Við hvað áttu?“
„Þeir liljóta að vita svona nokkurn veginn hvar við erum
og varpa út djúpsprengjum.“
Ó>“
Hún starði á hann. Það virtist ekki vera neitt, sem hún gat
sagt. Kafbáturinn hreyfðist ekki. Hann hafði „sezt“ á hafsbotn.
Ben lyfti hönd sinni:
„HlustaðuL“
Og er þau bæði; lögðu við hlustirnar heyrðu þau glöggt til
tundurspillisins, sem leitaði að bráð sinni.
„Bráðum verður öllu. iokið,“ sagði hann og sneri sér við
og hafði hana örmum.
„Elsku stúlk.an mín,“ sagði hann, „það hefi eg alltaf kallað
þig í huga mmum. síðan eg fyrst leit .þig — líka eftir að eg
komst að því, að þú ætlaðir að flýja með Mark. Eg vaxð að
láta mér nægja að kalla þig það í huga mínum, upphátt mátti
eg ekki segja það, því að aðstæðurnar voru því til hincLrunar;
að eg segði þér, að eg elskaði þig. Og þannig hefi eg kanriske
misst þig, því að guð einn veit, að á þilfarinu á St. Helenu ■—
Hann þagnaði skyndilega og dró hana þétt að sér. Hann hlaut
að hafa hejrrt hið dimma hljóð sem kom er fyrstu djúpsprengj-
unni var varpað, sekúndu fyrr en hún, eða fundið á sér hvað
var að gerast. Þetta hljóð var annarlega mjúkt og ógnandi í
senn —- og svo .....
„Eg elska þig, eg elska þig,“ hvíslaði hann og lagði vanga
sinn að hrokknum kolli hennar.. „Bráðum er allt. um garð
gengið ■—• elsku stúlkan mín.“
Hún hreyfði sig ekki, svaraði ekki. Hún yar hamingjusam-
ari en svo, að hún gæti hreyft sig eða talað. Nú virtist ekld
skipta neinu um neitt lengur, öll þessi flækja um hvemig
öllu var varið um þau Mark og Iris, eða að Ben hefði haldíið
ey og Karputi. Og hann hafði komizt að þvi. Hann hafði þótzt
vera viriur Lebrúns og Marks til þess að vimia þetta hlutverk,
látið svo sem hin gamla ást til Irisar hefði endurvaknað —
því að hún vissi nú, eftir það sem gerzt hafði, er þau hugðu
að kafbáturinn mundi farast, að hanri elskaði ekki Iris. —
Var Iris konan hans? Og ef hún var það ekki, hvers vegna hafði
hún sagt, að hún væri það? Og á. vegabréfi Marks hafði staðið,
að hún væri kona hans. Á því var mynd af henni og undirskrift
— Iris Hassler. Hana sundlaði riæstum, er hún var .að reyná að
ráða fram úr þessari flækju. Hvers vegna kom Ben ékki til
hennar? Auðvitað hafði hann mörgu að sinna.........Og hafði
hann.náð sambandi við Sir Harry á Karputi-ey?
Hún greip í handlegg læknisins.
„Ó, reynið að finna Ben, eg á við herra Weston — og biðjið
hann að koma til mín. Það er áríðandi.“
Enn brosti ungi skipslæknirinn hinu mesta rósemdarbrosi.
„Vissulega skal eg biðja hann að koma til yðar, en þér verðið
að hugsa um það eitt að hvíla taugarnar eftir allt, sem þér
hafið orðið að þola.“
Hún reyndi að brosa til hans. á þann. hátt, að honum mundi
skiljast, að öllu væri óhætt í því efni, en hún hugsaði sem svo,
að hún hefði látið tilfinningarnar hlaupa með sig í gönur, og
það hefði verið óheppilegt eins og á stóð.
Henni fannst tírninn aldrei ætla að líða meðan hún beið eftir
Ben — henni fannst sem mörg ár hefðu liðið, er hún loks heyrði
fóatak hans í ganginum fyrir utan. Og þó, er hann barði að
dyrum og spurði rólega: „Má eg koma ihn?“ fannst henni, að
ekki hefði liðið nema stutt stund.
„Já,“ sagði hún, en hún varð að endurtaka það, því að henni
lá svo einkennilega lágt rómur nú.
„Þú vildir tala við mig, Sara?“
Gat það verið Ben, sem talaði þannig til hennar — næstum
eins og hún væri ókunnug manneskja? Gat þetta verið sami
maðurinn, sem hafði þennan s%ma dag þrýst henni að barmi
sínum, er þau horfðust í augu við dauðann? Hann talaði blátt
afram og rólega, og var ekki vinsamlegur á nokkuni hátt, en
eins og hugurinn væri víðs. íjarri. Vonbrigðin voru' svo sár,
að hún kreppti hnefana undir teppinu til þess að stilla sig.
„Já, mig langaði til þess að tala .við þig. Það var um Si|r
Harry á Karputi? Hefirðu haft samband við hann?“
„Hafðu engar áhyggjur af því,“ sagði hami, „það var-
séð fyrir því öllu.“
Svo ríkti þögn nokkra -hríð. Og henni fannst furðulegt, að
þau skyldu ekki ræðast við eins og hjatrans vinir — og henni
að hún ætlaði að flýja með Mark. Jafnvel það, að þau virtust fa^ngt, að hún hefði aldrei á ævi sinni verið særð eins djúpt
standa við dauðans dyr ógnaði henni ekki. Það var svo dásam-
lega unaðslegt að hvíla við barm hans umvafin örmum hans,
finna varir hans snerta hár sitt, og heyra hann segja aftur og
aftur „elsku stúlkan mín.“
Hún vissi ekki hvort það voru sekúndur. eða klukkustundir
sem liðu, þangað til annari djúpsprengju var varpað, pg svo
komu þær hver af annari og Sara hélt, að hljóðhimnur sínar
mundu springa. Og nú virtist b'iðin eftir leikslokum meiri en
mannlegt þrek gæti þolað. Og það hlýtur að hafa verið svo
fyrir suma skipverja. Hún heyrði einhvem reka upp angistar-
vein, sem þagnaði skyndilega ,eins og sá, sem rak upp ópið,
hefði verið sleginn í rot. Það fór eins og hrollur um hana og
hún hjúfraði sig að Ben, sem sagði- viðkvæmri röddu: ,
„Vertu ekki kvíðin,. litla stúlkan mín — við þurfum ekki
lengi að bíða.“
Hún reyndi að brosa, en þá fann hún að hún var að missa
vald á sér. Það var eins og heimsendir væri kominn. Þau Jóent-
ust út að hinum veggnum og allt lauslegt kastaðist til, speglar
brotnuðu, rúm losnaði úr tengslum og stóð upp á annan end-
ann, og svo var sem kafbáturinn lyftist--------og svo mundi
hún ekkert f’rekar.
--------Þegar hún vaknaði til meðvitundar aftui- lá hún í
rúmi í skipskáetu. Hún leit æðisgengnum augum í kringum sig
og varð þess þá vör, að laglegur, ungur maður í einkennisbún-
ingi horfði á hana brosandi.
„Hvað gerðist?“ stundi hún.
„Þetta er allt í bezta lagi,
og nú. Hún sá fram á, að eitthvað yirði að gera til þess að rjúfa
þessa óbærilegu þögn.
„Við — við komumst þó lífs af, Ben.“
„Já, við sluppum,“ sagði hann.
Og það var allt og sumt. Hafði hann gleymt því, sem, gerðist
— eða vildi hann ekki muna, af því að þau héldu lífinu? Eða
fannst honum, að hann hefði ekki rétt til þess að elská hana.
Var Iris enn lögléga konan.hans? Hún varð að fá að vita vissu
sína í þessu ef.ni og spurði:.
„Ben, manstu þegar þýzki kafbátsforinginn sýndi mér vega-
bréf Irisar með mynd hennar og undirskriftinni Iris Hassler?
Er hún konan þín eða kona Mark?“
Á kvöldt öknnní
,Þó það væri nu að hán vissi
það',“ sagði ungfrú Meyer með
fyrirlitningu. „Hún, sem er
gift!“
m
Hinn kunni ungverski leik-
ritahöfundur, Ferena Molnar,
hafði tvær aðferoir til þess að
bægja frá óæskilegum heim-
sækjendum. Ef fólk, sem hon-
um stóð' á sama um, kom að
spyrja um hann lét hann rit-
ara sinn segja: Herra Molria.r
Það var kennsla í líffæra-
fræði og prófessorinn ávarpaði
unga kvenstúdenta.
„Jæja, ungfrú Meyer. Hvað
eru mörg rif í manninum?“
Það vissi ungfni Meyer ekki.
Ávarpaði 'þá prófessorinn ann-
an kvenstúdent og bar fram
somu spurningu og hún svar-
sagði hann örugglega, „þér eruð \ aði jafnskjótt rétt.
á brezka tundurspillinum Clovis. Meðál annara orða, þá er
eg skipslæknirinn. Það er stöðu minnar vegna, sem eg er hjá
yður.“
„Er eg í tundurspiili,“ sagði hún. undrandi, „en — eg var í
þýzkum kafbáti — og þessar djúpsprengjur —“
Hún þagnaði með grátstafinn í kverkunuin, er hún minnist
þess, sem gerzt hafði.
„Já, en þeir tóku ákvörðun um að gefast upp og kpmu.upp
á yfirborðið. Þeir voru til neyddir. Við náðum yður og flest-
um Þjóðverjunum.‘1
„Og Ben — varð honum bjargað líka?“ sagði hún og reist upp
við dogg af ákefðinni.
Enski læknirinn brost; kynlega. Það lagðist í harm, að hin
fagra mær mundi vera Ineira en lítið hrifin af bandarislía liðs- er ekki heima. En. þegar gestir
foringjanum, sem þeir höiðri bjargað. komu, sem honum voru ógeð-
„Þér eigið við Bandari'-ijamanninn, Weston kaptein, ó-já, við felldir, átti hann að segja: Hann
björguðum honum líka. Hann er í bandarísku leyniþjónustunni er rétt nýgenginn út. En ef þér
og svó virðist, sém hann hafj staðið sig vel.“ . fíýtið yður dálítið öfan eftir
Hún hallaði sér aftui meðan hún var að átta sig á þessu. götunni, þá held eg að þér
Ben var þá, í leyniþjónustuppi! Og nú varð margt skýrara,, hljótið að.ná honum.,.,... - j
sem henni hafði áður. :■>. þpku.huliði Þess vegna hafði banni • ■
sagzt 'koma til þess að lítaieftir plantekrum föður síns. Hann
hiaut að hafa verið se-nciur út af örkinni til þess að k.omast að
rauii um hverjir hefðu skipulagt hermdarverkin á Kristófers
Konan: „Já. —- Það væri ósk-
andi að þú hefðir gifst henni.
Eiginmaðuririn: „Eg sá hana
Helgu vinkonu þína í dag.
Ljómandi er hún falleg.“
fCiHa áiHhi
í bæjarfréttum Vísis 20. maí
1918, eða fyrir 35 ái*um, var
meðal annars þetta:
„Læknabrennivínið“.
Út af umtali, sem orðið hefir
út af aðsendri grein með þess-
ari fyrirsögn,- sem birtist í
blaðiriu í gær, óg þá hefði átt
að gera athugsamd við, þykir
rétt að árétta það, a§' þó að
greinin sé ef til vill ógætilega
orðuð, þá er það augljóst, að
höfundurinn álitur ekki að allir
læknarnir eigi þar óskilið mál.
Enda vita menn, að það er mjög
fjarri að svo sé. En vita mega
menn það einnig, að læknar
eiga mjög í vok að verjast i
þessu' efni, því að hart er eftir
■gengiö og erfitt fyrir bóngöða
menn að neita þrálátum eftir-
gangi kunningja sinna. Og þó
að læknarnii’ séu margir and-
vígir þanninu, þá myndi þeim
vafalaust nær undantekning-
arlaust kærast að þeir væru
aldrei beðnir um vínlyfseðla.
Garðyrkju-
áhöld
Stunguskóflur
Stungugafflar
Ristispaðar
Kantskerar
Fíflajárn
Garðhrífur
Arfasköfur
Arfaklær
Plöntuskeiðar
Plöntugafflar
Plöntupinnar
Garðklippur
Barnaskóflur
Cementskóflur
Spíss-skóflur
Þverskóflur
Járnkarlar
Jarðhakar
Garðslöngur, Vz'
kr. 7,50 meterinn í 1/1
lengdum (30 mtr.).
VERZLUN
0. ELLiNGSEN H.F.
EDWIN ARNASON
LlNDARGÖTU 25- SÍMI 3743.
Kindakjöt
í dósum
sardínur, rækjur, gaffal-
bitar, ostar o. m. fl. í nestið.
ÞORSTEINSBÚÐ
Snorrabraut 61. Sími 2803.
GÚSTAF A. SVEINSSON
EGGERT CLAESSEN
hœstaréttarlögmenn
Templarasundi 5,
(Þórshamar)
Allskonar lögfræðistörf.
Fasteignasala.
öiísundir vtta að gœfan fylgin
hringunum frá
SIGURÞÓR, Hafnarstræti 4*
Margar gerðir fyrirliggjandU
Kristján Guðlaugsson
hæstaréttarlögmaður.
Austurstræti 1. Sími 3400.