Vísir - 26.05.1953, Blaðsíða 7

¦¦:.-¦,-:¦¦'¦ ¦¦:. •¦¦:¦:¦.:-¦¦:.
Þriðjúdagiríri. '28." 'rrí'áf Í953"
VlSIB
iHiiinumnuiuiHunumiuMHHiiM
• Æ §1
áí
ÚÉ'
Skiifppr í !
súlarátt. I
<m»HHiiM»MuiHmHBHimiimiHHfni«»««i
sakir, og haiði lág eftirlaurí til að lifa á. Bróðir h'erínar" var að-
stoðargjaldkeri í útbúinu. Lebrún var staddur á heimilinu,
þegar bróðir hennar reyndi að fremja sjálfsmorð, en honum
misheppnaðist það. Bugaðist hann þá og játaði fyrir Bernice,
að sjóðþurð væri hjá- honum, og ef hann gæti ekki útvegað
peningana þegar yrði honum varpað í fangelsi. Þar sem hún
vissi hversu þessi vanvirða murídi falla foreldrum þeirra þungt,
bað Bernice Lebrún í örvæntingu sinni að lána sér íéð. Lebrún
kvaðst mundu gera það með því skilyrði, að hún giftist honum.
Hún hlustaði á hann sem agndofa — hana hafði ekki dreymt
um, að hann vildi fá hána fyrir konu, og reyndi hálfstamandi
að útskýra fyrir honum, að hún elskaði hann ekki, en hann
kvaðst þá sætta sig við að bíða, þar til hugarfar hennar breytt-
ist. Og þannig fórnaði hún sjálfri sér, bróður síns og ættar-
heiðursins vegna, og innan sólarhrings höfðu þau verið gefin
saman, hún og Lebrún.
„Ef við Tony hefðum ekki deilt mundi aldrei hafa til þessa
komið," veinaði hún, ,,eg elskaði hann svo heitt, en mér fannst
svo skelfilegt að hugsa til þess, að vanheiður félli á foreldra
mína, og eg yrði að afstýra því, ef eg gæti."
Sara sagði henríi eitthvað fleif a, hvernig grunur kvíknaði
í hug hennar til Irisar, Marks og manns síns, en vegna þess
að harín var eiginmaður hennar, neitaði hún í lengstu lög að
játa fyrir sjálfri sér, að grunurinn væri réttur. Hún elskaði
'hann ekki, en taldi sér skýlt að sýna honum hoilustu í lengstu
lög. Það, sem'hana grunaði, var skelfilégra en orð fá lýst'....
en Lebrun mun hafa séð, að hún ól grunsemdir, því að um
þetta leyti fór hann að gefa henni eiturlyf. I hvert skipti, sem
leynifundur var háldinn, gaf hann henni sterkt svefnrnéðal,
og það var ekki fyrr en þeir þóttust hafa ráð hennar í hendi sér,
að þeir töídu óþarft að dylja hana neins. Það var þégar Mark
háfði komizt á snöðir um, að Tony væri stríðsfangi í Þýzkalándi,
og þá hótuðu þau henni, að Tony yrði drepinn, ef hún hiýddi
þeim ekki í einu' og öllu. Mark hafði hugboð um, að Söru væri
farið að gruná eitthvað, og hann skipaði Bernice að draga úr
þeim grunsemdum, en það gat hún ekki nema með því að
eitra hug hennar í garð Bens.
„En þú fyrirgefur mér, „sagði Bernice grátandi, „eg var sve
skelfd af tilhugsuríinni um Tony."
„Eg skik" sagði Sara, „konur vilja víst alltaf vernda þann,
sém þær elska — það er ekki nemá eðlilegt. Hafðu éngar áhyggj-
ur, Bernice. Vafalaust héfir Mark komizt að því sarína, að.
Tony sé stríðsfarigi í Þýzkalandi, og eg er viss um, að eiríhvern
tiiria að lokinni styrjöldinni, mun fundum ykkar béra saínarí
aftur. Og það'er ekki víst að það verði svo langt. Það leggst
einhvern veginn í mig, að þessum ósköpum fari að linna."
Bernice reyndí að svara, en hélt dauðahaldi í handlegg Söru.
„Eg elska hann svo heitt," sagði hún.
„Ög hann elskar þig," svaraði Sara af viðkværnni. „Það
var mér ljóst, er eg lá í sjúkrahúsinu, og hánrí heimsótti mig
og bað mig fyrir næluría, sem móðir hans hafði átt. Hann. bað
mig að fá þér haná; »ét eitthvað kæmi fyrir sig?"
„Og hefir ekkert komið fyrir hann — veiztu það, Sara, með
öruggri vissu?"
Sara var því fegin, að getá orðið Bernice til huggunar, því
að við það dró úr hennar eigin sviða, en annárs var hún vissu-
lega hughreystingar þurfi sjálf. Henni hafði fundizt sem hlið
paradísar væru að opnast fyrir henni, er hún hvíldi við barm
Bens — þótt á þeirri stundú væri, er þau bæði máttu búast við
að verða að ganga dauðanum á vald á næsta andartaki. En hún
var á lífi og sálarkvöl hennar meiri en húrí hafði nokkurn tíma
áður verið. Bérí f orsmáði hana — vildi ekki við henni líta. Það
var sem hann iðraði sárlega þess, sem gerst hafði þessu fáu,
unaðslegu augnablilc í kafbátnum. Hún þurfti ekki að fara í
neinar grafgötur um það, eftir það, sem gerðist í káetunni á
tundurspillinum Clovis, að öllu var lokið þeirra milli.
Henni varð lítt svefnsamt og um niorguninn hafði ungfrú
Fernborough á orði hversu föl hún væri.
„Þéf megið ekki láta of mikið á yður fá það, sem fýrir vin-
konu yðar kom," sagði hún hressilega en vinsamlega.
„Það — það geri eg ekki," sagði Sara og roðnaði upp í hárs-
rætur. Vitanlega gat hún ekki trúað ungfrú Fernboröugh fyrir
sínum eigin þjáningum.
„Eg ge't fullvissað yður um," sagði ungfrúin, „að þetta fór
eins vél og hugsast gat, að því er hana áhrærir. Bröður mín-
um geðjastist ekki að Lebrun frá upphafi. Grunaði hann þegar
um græzku. Bróðir minn ér væntanlégur frá Karputi þá og,
þegar. Mér skilst —" — og hún lækkaði röddina, — ,,að vegna
upplýsinga þeirra, sem Weston höfuðsmaður gat látið í té, hafi
um 50 stuðningsmenn • Möndulveldanna verið handteknir." ;.
„Þáð er fyrirtak," sagði Sara.
„Hann er hygginn maður þessi Weston," sagði ungfrú Fem-
boi-ugh og kinkaði kolli. „Harírí hefuf vérið samverkamaður
bróður míns seiríústu vikurnar og hefif mikið álit á honum. Eg
símaði til ha'ns og bað harí'n að sitja smá-hóf, sem hér vérður
haldið í kvöld, fyrif liðsforingjana á Clovis."
„Ke — kémur hanrí hirígað?" hálfstamaði Sara.
En ungfrúin hlýtur að háfá verið sökkin niðuf í sínar eigin
hugsanir, því að hún virtist ekkert teka eftif því hvér áhrif orð
hennar höfðu haft á Spru.
„O, já, hann kvaðst hlakka til að líta inn einhvem tíma
kvöldsins," helt hún áfram. „Hann hefir sjálfsagt ærnu að sinna,
meðan verið er að ljúka handtökunum."
Sir Harry kom nokkru eftir hádegi og þessi grannholda, virðu-
legi maður var allþreytulegur, og virtist enn vera önnum kaf-
inn, en gaf sér þó tíma til þess að skiptast á nokkrum orðum
við Söru.
„Þér sýnduð mikið hugrekki, ungfrú Siddley," sagði hanrí.
„Eg verð að játa, að þegar þér fyrst sögðuð mér frá, að þ'ér vær-
uð að ^efa Haskin undir fótinn, fannst mér að þér værúð að
leggja höfuð yðar í rjónsgin — en hamingjunni sé löf þa'slupp-
uð þér óskaddaðar."
Hann hló við og klappaði á öxl hérí'nar, þarínig áð það bar
hlýleik og þakklæti vitni, en svo hvarf hann á brott skyndilega,
eins og hann væri þVí óvaríur, að láta í Ijós þakklæti, og vissi
ekki hVernig ætti að brjóta upp á öðru, og legði því á flótta. —
— Bernice tók að sjálfsögðu ekki þátt í boðiríu, og Sara reyndi
að bera því við, að hún hefði höfuðverk og þyrfti að vera hjá
vinkonu sinni, en ungfrú Fernborough mátti ekki heyra það
nefnt, og þessi hressilega og hlýlega kona varð næstum gremju-
leg:
„Vitleysa," sagði hún. „Var það ekki áhöfnin á Clovis sefn
kom sem af himnum send og bjargaði lífi yðar? Og þér getið
sannarlega ekki minna g'ert en að fara í fallegasta kjólinn yðáf
og brosa vinsamlega, og' ræða við liðsforingjana. Þar að auki
er ekki svo margt um ungar og fagrar stúlkur hér á eynni, að
það komi til nokkurra mála, að þér sleppið."
Síðdegis ók bifreiðarstjóri Sir Harrys söru til La Tofrette, en
þangað fór hún til þess að sækja föt sín og annað. Hún varð
gripin einkennilegufn tilfinningum við komuna þangað. Húsið
autt og flestar dyr læstar, en til að sjá var húsið jafnfagurt sem
fyrrum, fannst henni, með pupurabálar hæðirnar í baksýn og
þar yfir blár himinn. Sem snöggvast varð henni litið til kletta-
dfanganna — þar undir var neðanjarðarbyrgið — „musterið" —
„musterið" — og er hún leit þangað fór sem hrollur um hana.
Hún flýfti sér að tína saman það, sem hún átti, því að henni
fannst sem einhver helkuldi nísti sig — flýtti sér sém mest hún
mátti til þess að komast burt úf þéssu húsi.
í kvöld ætlaði hún að vera í silfurskreytta, græna kjólnum
sínum, því að hann fór henni bezt. í þessum kjól hafði hún eitt
sinn verið, ér þau dönsuðu saman Ben og hún. SilfufMtað
beltið féll þétt að grönnu mitti hennar. Hið fágurjarpa hár sitt
greiddi hún aftur frá enninu. — Hún varð að taka á öllu sínu
þreki til þess að fara niður, þaf sém Sir Hafry og sýstir hans
tóku á móti gestunum.~Harín kémUr, hanrí kémur ekki —• sagði
hún æ ofan í æ við sjálfa sig, og hún hafði ákafan rrjartslátt.
Og ef harín kæmi, irtundu þau ræðast við? Kannske muni hann
aðeins kinka kolli — ekki vitjað við hana ræða?
En hann var þar ékki.«Það fann hún á sér urídir eins og hún
.var komin inn úr dyrunum, áður en hún hafði litið í kringum
sig. Vissulega mundi hún hafa vitað það, án þess að líta í kring-
um sig, hefði hann verið þar nálægur. — Ungi skipslæknirinn á
Clovis kom þegar til hénnar og hafði á orði, að hún hefði verið
furðu fljót að ná sér. Og þau ræddust við, og Safa átti erfitt
méð að'leyhá hve' mikið henni var niðri fyrir-. Hún reyndi að
telja sjálfri sér tru um, að henni væri hugarléttir að því, að
VATNABÁTUR
Sænslair vatnabátuf' til
sölu. — Upplýsingar í síxna
5904, . '.
i.»»A, $.«>:«>,..«)•'*>'<
BEZTABAUGLYSAÍ'VISJ
•'%:-;? •*:*'' »¦¦•*>?>
Á kvöldvökuniii
Sonur Picassos vaf 4 áf a og
önnum kafinrí við að mála rautt
áklæðið á húsgögnum heimil-
isins. Vinur meistarans kom að
í þessu og sá skemmdirnar,
hann hrópaði á f öSur drengsins
og sagSi: „Hver ösköpin eru aS
sjá þetta! Komdu Pablo og líttu
á — krakkinn er bara búinn að
klíría út öll húsgögnin þíri. —
Þett'a kostar þig laglegan skild-
ing!i( ,
- Picasso hló og sagðí: „Hafðu
eríg'ar áhyggjur af því — eg fæ
málninguna ódýru verði — eins
og aðrir listamenn!"
•' ;
„Nei," sagði Skotinn ' við
sölúmanninn. „Eg vil.íénga ný-
tízku-vog. Eg veg svinin mín
eins og eg alltaf hefi gjört. Eg
tek bbrð legg það yfir oka og
set vænan stein á annan end-
ann. Svínið legg eg þversum á
hinn endann og færi svo til
stéininn þarígað til steinn- og
svín eru í jafnvægi. Þá gizka
eg á hvað steinninn sé þunguf
og veit þá líka hvað svínið veg-
ur___"
áimi töfk
í bæjaffréttum Vísis fyrir 35
árum eða 26. maí 1918 stóð
þetta meðal annars;:
Kvöldúlfs botnvörpungafnir.
eru allir komnif tii Fleet-
wood og hefur afli Skallagríms
og Snorra Sturlusonar verið
seldur, en verðið vafð afar lágt.
Afli Skallagríms var seldur
fyrir um 1400 sterlingspund, en
Snörra fyrh? 700. — Segir í
skeytinu, sem félaginu barst í
morgun um söluna, að mikill
fiskur sé á markaðnum og heitt
í veðrinu og þess Vegna hafi
verðið vefið svo lágt. Snorri
Göði var að korría í höfrí þegar
skeytið var s©nt.
llbblUllu
eru mjög- íraustar og éin-
f aldar í hotkun. Potturinn
tekur um 5 kg. af þv'dtti.
Vefðið ef ffá kr. 3.58S.20.
Sfrativéiar
eru mjög skemmtiiegar
að vinna með, þái- sem
heita má að þær seu al-
gerléga sjálfvirkár, óg að
lokinni vinhu líta þser út
eins og snötfasta börð. —
Kosta kf. 3.315,80;
Arnsstrong
stfauvélin.
er lítil og handhæg, þar
sem húsnæði er litið, því
henni má alltaf stingainn
í skáp. Enginn hefUr boð-
ið sambærilega strauvél
jafn ódyfa; aðeins kr.
1.635.00. — Allar heim-
ilisvélar seljum við með
afborgun,- og með éins til
fimm ára ábyrgð.
tmiiiig
Laugaveg 166.