Vísir - 26.05.1953, Qupperneq 7
ÞriSjudaginn 28. mai 1953
▼ ISIB
sakir, og hafði lág eftirlaun til að lifa á. Bróðir hennar var að-
stoðargjaldkeri í útbúinu. Lebrún var staddur á heimilinu,
þegar bróðir hennar reyndi að fremja sjálfsmorð, en honum
misheppnaðist það. Bugaðist hann þá og játaði fyrir Bernice,
að sjóðþurð væri hjá- honum, og ef hann gæti ekki útvegað
peningana þegar yrði honum varpað í fangelsi. Þar sem hún
vissi hversu þessi vanvirða mundi falla foreldrum þeirra þungt,
bað Bernice Lebrún í örvæntingu sinni að lána sér féð. Lebrún
kvaðst mundu gera það með því skilyrði, að hún giftist honum.
Hún hlustaði á hann sem agndofa — hana hafði ekki dreymt
um, að hann vildi fá hana fyrir konu, og reyndi hálfstamandi
að útskýra fyrir honum, að hún elskaði hann ekki, en hann
kvaðst þá sætta sig við að bíða, þar til hugarfar hennar breytt-
ist. Og þannig fórnaði hún sjálfri sér, bróður síns og ættar-
heiðursins vegna, og innan sólarhrings höfðu þau verið gefin
saman, hún og Lebrún.
„Ef við Tony hefðum ekki deilt mundi aldrei hafa til þessa
komið,“ veinaði hún, „eg elskaði hann svo heitt, en mér fannst
svo skelfilegt að. hugsa til þess, að vanheiður félli á foreldra
mína, og eg yrði að afstýra því, ef eg gæti.“
Sara sagði henhi eitthvað fleira, hvernig grunur kviknaði
í hug hennar til Irisar, Marks og manns síns, en vegna þess
að hann var eiginmaður hennar, neitaði hún í lengstu lög að
játa fyrir sjálfri sér, að grunurinn væri réttur. Hún elskaði
hann ekki, en taldi sér skylt að sýna honum hollustu í lengstu
lög. Það, sem hana grunaði, var skelfilégra en orð fá lýst ....
en Lebrún mun hafa séð, að hún ól grunsemdir, því að um
þetta leyti fór hann að gefa henni eiturlyf. I hvert skipti, sem
leynifundur var haldinn, gaf hann henni sterkt svefnmeðal,
og það var ekki fyrr en þeir þóttust hafa ráð hennar í hendi sér,
að þeir töldu óþarft að dylja hana neins. Það var þegar Mark
hafði komizt á snöðir um, að Tony væri stríðsfangi í Þýzkalandi,
og þá hótuðu þau henni, að Tony yrði drepinn, ef hún hlýddi
þeim ekki í einu og öllu. Mark hafði hugboð um, að Söru væri
farið að gruná eitthvað, og hann skipaði Bemice að draga úr
þeim grunsemdum, en það gat hún ekki nema með því að
eitra hug hennar í garð Bens.
„En þú fyrirgefur mér, „sagði Bernice grátandi, „eg var svo
skelfd af tilhugsuninni um Tony.“
„Eg skil,“ sagði Sara, „konur vilja víst alltaf vernda þann,
sem þær elska — það er ekki nema eðlilegt. Hafðu engar áhyggj -
ur, Bernice. Vafalaust héfh' Mark komizt að því sanna, að
Tony sé stríðsfaiigi í Þýzkalandi, og eg er viss um, að einhvem
tíma að lokinni styrjöldinni, mun fundum ykkar bera saman
aftur. Og það'er eklci víst að það verði svo langt. Það leggst
einhvem veginn í mig', að þessum ósköpum fari að linna.“
Bernice reyndí að svara, en hélt dauðahaldi í handlegg Söru.
„Eg elska hann svo lieitt,“ sagði hún.
„Og hann elskar þig,“ svaraði Sara af viðkvæmnL „Það
var mér ljóst, er eg lá í sjúkrahúsinu, og' hanh heimsótti mig
og bað mig fyrir næluna, sem móðir hans hafðl átt. Hann bað
mig að fá þér hana, ef eitthvað kæmi fyrir sig?“
„Og hefir ekkert komið fyrir hann — veiztu það, Sara, með
öruggri vissu?“
Sara var því fegin, að get'a orðið Bernice til huggunar, því
að við það dró úr hennar eigin sviða, en annars var hún vissu-
lega hughreystingar þurfi sjálf. Henni hafði fundizt sem hlið
paradísar væru að opnast fyrir henni, er hún hvíldi við barm
Bens — þótt á þeirri stundu væri, er þau bæði máttu búast við
að verða að ganga dauðanum á vald á næsta andartaki. En hún
var á lífi og sálarkvöl hennar meiri en hún hafði nokkurn tíma
áður verið. Bén forsmáði hana — vildi ekki við henni lita. Það
var sem hann iðraði sárlega þess, sem gerst hafði þessu fáu,
unaðslegu augnablilc í kafbátnum. Hún þurfti ekki að fara í
neinar grafgötur um það, eftir það, sem gerðist í káetunni á
tundurspillinum Clovis, að öllu var lokið þeirra milli.
Henni varð lítt svefnsamt og um morguninn hafði ungfrú
Femborough á orði hversu föl hún væri.
„Þér megið ekki láta of mikið á yður fá það, sem fýrir vin-
konu yðar kom,“ sagði hún hressilega en vinsamlega.
„Það — það geri eg ekki,“ sagði Sara og roðnaði upp í hárs-
rætur. Vitanlega gat hún ekki trúað ungfrú Fernborough fyrir
sínum eigin þjáningum.
„Eg get fullvissað yður um,“ sagði ungfrúin, „að þetta fór
eáns vel og hugsast gat, að því er hana áhrærir. Bróður mín-
um geðjastist ekki að Lebrun frá upphafi. Grunaði hann þegar
um græzku. Bróðir minn er væntanlegur frá Karputi þá og,
þegar. Mér skilst —“ — og hún lækkaði röddina, — „að vegna
upplýsinga þeirra, sem Weston höfuðsmaður gat látið í té, hafi
um 50 stuðningsmenn Möndulveldanna verið handteknir.“
„Það er fyrirtak,“ sagði Sara.
„Hann er hyggmn maður þessi Weston,“ sagði ungfrú Fern-
börugh og kinkáði kolíi. „Hann hefur verið samverkamaður
bróður míns seinústu vikurnar og hefir mikið álit á honum. Eg
símaði til hans og bað hann að sitja smá-hóf, sem hér verður
haldið í kvöld, fyrir liðsforingjana á Clovis.“
„Ke — kemur hann hingað?" hálfstamaði Sara.
En ungfrúin hlýtur að hafa verið sókkin niður í sínar eigin
hugsairir, því að hún virtist ekkert teka eftir því hvér áhrif orð
hennar höfðu haft á Söru.
„O, já, hann kvaðst hlakka til að líta inn einhvern tíma
kvöldsins,“ hélt hún áfram. „Hann hefir sjálfsagt ærnu að sinna,
meðan verið er að ljúka handtökunum.“
Sir Harry kom nokkru eftir hádegi og þessi grannholda, virðu-
legi maður var allþreytulegur, og virtist enn vera önnum kaf-
inn, en gaf sér þó tíma til þess að skiptast á nokkrum orðum
við Söru.
„Þér sýnduð mikið hugrekki, ungfi'ú Siddley,“ sagði hann.
„Eg verð að játa, að þegar þér fyrst sögðuð mér frá, að þ'ér vær-
uð að gefa Haskin undir fótinn, fannst mér að þér væruð að
leggja höfuð yðar í ljónsgin — en hamingjunni sé lof þa slupp-
uð þér óskaddaðar.“
Hann hló við og klappaði á öxl hennar, þannig að þáð bar
hlýleik og þakklæti vitni, en svo hvarf hann á brott skyndilega,
eins og hann væri því óvanur, að láta í ljós þakklæti, og vissi
ekki hvernig ætti að brjóta upp á öðru, og legði því á flótta. —
—- Bernice tók að sjálfsögðu ekki þátt í boðinu, og Sara reyndi
að bera því við, að hún hefði höfuðverk og þyrfti að vera hjá
vinkonu sinni, en ungfrú Fernborough mátti ekki heyra það
nefnt, og þessi hressilega og hlýlega kona varð næstum gremju-
leg:
„Vitleysa,11 sagði hún. „Var það ekki áhöfnin á Clovis sehi
kom sem af himnum send og bjargaði lífi yðar? Og þér getið
sannarlega ekki minna gert en að fara í fallegasta kjólinn ýðár
og brosa vinsamlega, og ræða við. liðsforingjana. Þar að auki
er ekki svo margt um ungar og fagrar stúlkur hér á eynni, að
það komi til nokkurra mála, að þér sleppið.“
Síðdegis ók bifreiðarstjóri Sir Harrys söru til La Torrette, en
þangað fór hún til þess að sækja föt sín og annað. Hún varð
gripin einkennilegum tilfinningum við komuna þangað. Húsið
autt og flestar dyr læstar, en til að sjá var húsið jafnfagurt sem
fyrrum, fannst henni, með pupurabálar hæðirnar í baksýn og
þar yfir blár himinn. Sem snöggvast varð henni litið til kletta-
dranganna — þar undir var neðanjarðarbyrgið — „musterið“ —
„musterið“ — og er hún leit þangað fór sem hrollur um hana.
Hún flýtti sér að tína saman það, sem hún átti, því að henni
fannst sem einhver helkuldi nísti sig —• flýtti sér sém mest hún
mátti til þess að komast burt úr þessu húsi.
í kvöld ætlaði hún að vera í silfurskreytta, græna kjólnum
sínum, því að hann fór henni bezt. í þessum kjól hafði hún eitt
sinn verið, ér þau dönsuðu saman Ben og hún. Silfu,rlitað
beltið féll þétt að grönnu mitti hennar. Hið fagurjarpa hár sitt
greiddi hún aftur frá enninu. — Hún varð að taka á öllu sínu
þreki til þess að fara niður, þar sem Sir Harry og sýstir hans
tóku á móti gestunum. Hann kemur, hann kémur ekki — sagði
hún æ ofan í æ við sjálfa sig, og hún hafði ákafan hjartslátt.
Og ef hann kæmi, mundu þau ræðast við? Kannske muni hann
aðeins kinka kolli — ekki viljað við hana ræða?
En hann var þar ekki. Það fann hún á sér midir eins og hún
var komin inn úr dyrunum, áður en hún hafði litið í kringum
sig. Vissulega mundi hún hafa vitað það, án þess að líta í kring-
um sig, hefði hann verið þar nálægur. — Ungi skipslæknirinn á
Clovis kom þegar til hennar og hafði á orði, að hún hefði verið
furðu fljót að ná sér. Og þau ræddust við, og Sara átti erfitt
með að leyhá hve'niikið henni var niðri fyrir-. Hún reyndi að
telja sjálfri sér trú um, að henni væri hugarléttir að því, að
VATNABÁTUR
Sænskur vatnabátur til
.sölu. — Upplýsingar í síma
5904,
BEZT AÐ AUGLYSAIVISI
Á kvöldvökuami
Sonur Picassos var 4 ára ogj
önnum kafinn við að mála rautt
áklæðið á húsgögnum heimil-
isins. Vinur meistarans kom að
í þessu og sá skemmdirnar,
hann hrópaði á föður drengsins
og sagði: „Hver ósköpin eru að
sjá þetta! Komdu Pablo og líttu
á — krakkinn er bara búinn að
klína út öll húsgögnin þíii. —
Þetta kostar þig laglegan skild-
ing!“
Picasso hló og sagði: „Hafðu
engar áhyggjur af því — eg fæ
málninguna ódýru verði — eins
og aðrir listamenn!“
•
„Nei,“ sagði Skótinn við
sölumanninn. „Eg vil-enga ný-
tízku-vog. Eg veg svinin mín
eins og eg alltaf hefi gjört. Eg
tek borð legg það yfir oka og
set vænan stein á annan end-
ann. Svínið legg eg þversum á
hinn endann og færi svo til
steininn þangað til steinn og
svín eru í jafnvægi. Þá girica
eg á hvað steinninn sé þungur
og veit þá líka hvað svínið veg-
ur ....“
m dAíu/
í bæjarfréttum Vísis fyrir 35
árum eða 26. maí 1913 stóð
þetta meðal annars;
Kvöldúlfs botnvörpungamir.
eru allir komnir til Fleet-
wood og hefur afli Skallagríms
og Snorra Sturlusonar verið
seldur, en verðið varð afar lágt.
Afli Skallagríms var seldur
fyrir um 1400 sterlir.gspund, en
Snörra fyrir 700. — Segir í
skeytinu, sem félaginu barst í
morgun um söluna, að mikill
fiskur sé á markaðnum og heitt
í veðrinu og þess vegna hafi
verðið verið svo lágt. Snorri
Göði var að koma í höfn þegar
skeytið vaf sent.
Pv©ftavélas*
eru mjög traustar og ein-
faldar i notkun. Potturinn
tekur um 5 kg. af þvotti.
Vei'ðið ér frá kr. 3.585,20.
StrativéEar
eru mjög skemmtilegar
að vinna með, þar sem
heita má að þær séu al-
gerlega sjálfvirkar, og að
lokinni vinnu líta þær út
eins og snótrasta bdrð. —
Kosta kr. 3.315,80^
strauvélin.
er lítil og handhæg, þar
sem húsnæði er lítið, því
henni má alltaf stinga inn
í skáp. Enginn hefur boð
ið sambærilega strauvél
jafn ódýra, aðeins kr.
1.635.00. — Allar heirn-
ilisvélar seljum við með
afborgun, og méð eins til
fimm ára ábyrgð.
'IS3I
ki
Laugaveg 166.