Vísir - 13.06.1953, Side 7

Laugardaginn 13. jum 1953.
TlSIH
»«M
Pkilip IJofdau:
ANNA LUCASTA
:!
Og þessa báta rak ekki undan straumnum. Þeir sóttu móti hon-
um — eða réðu ferð sinni niður hann. En það var til fólk, sem
i-ak þangað sem straumurinn bar það.
Hún stóð þarna á götuhorni og hallaði sér upp að ljóskers-
staur og strault eldspýtu við staurinn, til þess að kveikja sér í
sigarettu. Birtuna lagði að ofan á andlit hennar. Það var fölt
og magurt. Þar vottáði vart fyrir lit, nema á máluðum vönin-
um. Hún var fögur, en hún átti ekki lengur hina björtu, mjúku
fegurð æskuáranna. Mýkt — það var ekkert við hana, útlit
hennar eða innri mann hennár — sem þetta orð gát átt við um.
Ekkert, nemá ef til vill gljáandi, hrafnsvart háu-ið. — Hún saug
fast sigarettuna og reykti niður í sig — hélt niðri í sér reyknum
— og blés honum svo upp á við, og lagði við hlustirnar og heyrði
bárugutlið við bryggjustoðirnar, og það lét vel í éyrum á kyrr-
um kvöldum. Það var eitthvað dularfullt við það. Og nú bárst
nýtt hljóð að éyrum. Einhver lék á spiladós í fjarska. Og það
var sem kallað væri á hana. Og röddin hafði rétt fyrir sér.
„Alein, er kvöldar .. ..“ svo hét dægurljóðið. Því átti hún að
húka þarna alein — hváð mundi það gagna henni. Því ekki að
fará þangað, sem allt var ljósum lýst og karlmennirnir mundu
taka eftir henni og kaupa henni drykk?
Það var stöðugur bílastraumur um brúna og í fjarska á ánni
gat að líta sigluljós skips, sem annars var ósýnilegt í kvöldhúm-
inu. Við höfnina var flestum vistarverum lokað, nema í kránni
hans Nóa — þaðan lagði birtu, þótt áliðið væri. „Örkin hans
Nóa“ hét kráin, og hún var byggð sem eftirlíking á framstefni
skips frá hlið að sjá, og þar sem nafn skips er vanalega sett stóð
„Örkin hans Nóa“. Gluggarnir voru aðeins tveir og með kýr-
augalagi, og lagði gulleita birtu út um þau á götuna auðnar-
lega og óhreina.
Anna kastaði frá sér sigarettunni og fór yfir götuna. — Inni
í Örkinni var allt í líkingu við það sem tíðkaðist í hvalföngur-
um Nýja Englands forðum daga. — Sjórinn á fyrri hluta 19.
aldar hlaut að hafa verið hreinni, — loftið heilnæmara, hreinna,
allt með meiri hreinleikans blæ — það fannst henni alltaf, þegar
hún kom í Örkina. Þess vegna kom hún þar svo oft.
Það varð ekki séð, að hún liti í kringum sig, er hún gekk að
skenkiborðinu. í kvöld var Nói sjálfur við afgreiðslu innan við
skenkiborðið og var að dunda við að koma fyrir eftirlíkingu af
skipi í glærri gallónskrukku. Eina þernan, sem sjáanleg var,
sat og studdi olnbogum á annan enda skenkiborðsins, leið á
svip. Hún hét Blanche, og var eina vinstúlka Önnu, að minnsta
kosti var hún sú eina, sem ef til vill var hægt að nefna því
nafni, og það var hlýja í augum hennar, og þegar hún sagði
„hæ“, hljómaði það næstum eins og hún segði: „Velkomin.“
„Sæl, Blanche," sagði Aima og seig niður á stól við skenki-
borðið. Hún horfði, án þess að breyta um svip, á Nóa.
„Hvað segirðum um það, Nói?“
Nói leit upp frá verki sínu. Hann var maður grannholda, ekki
aldraður orðinn, en heldur eigi ungur, hvorki glaðlegur né súr
á svip, og svipur augnanna bar hyggindum vitni, — og stundum
því, að hann væri annars hugar.
„Hvar hefurðu þjórað alla vikuna?“ spurði hann.
„Eg var hjá veikri stúlku,“ sagði Anna, jafn sviplaus.
„Einhverri, sem þú þekkir?
mjúk.
Anna varð óeirin. Hún gat vart setið kyrr. Lamdi með fingur-
konu orðið ágengt, ef hestúi- er arrnSrs vegar.“
„Það gildir bara að veðja á þann rétta,“ sagði Eddie, sem
nú var kominn í eigin persónu. Veðreiðamangari kannske, en
ungur maður, sem vildi komast áfram, fremur laglegur, en
dálítið spjátrungslega kælddur; hann var í dökkum, aðskornum
yfirfrakka, með floshatt á höfði, sem hafði kostað drjúgan
skilding, og með vandaða skinnglófa, sem féllu þétt að hönd-
unum.
Milli grannra fingra sá á fimm dollara seðil, sem hann lét
detta á borðið. Um leið og Anna og Blanche horfðu á dýrnar
sem hann kom inn um, sagði hann við Nóa:
„Hvernig væri að hella í glösin, Nói?“
Og svo gekk hann til þeirra Önnu og Blanche.
„Eg hefi beðið eftir þér klukkutíma. Þú ert sannarlega heppin
í kvöld, telpa min.“
Hann mælti þetta brosándi, öruggur, ánægður með sjálfan
i sig. Hann tók seðlabúnka upp úr vasa sínum, svo sem eins og
til að sýna, að 5 dollara seðillinn væri ekki aleigan, en Anna
sópáði seðlúnum af borðinu á gólfið og sagði:
„Mér er ekki sama með hverjum eg drekk.“
Eddie varð kaldur og harðúr á svip sem snöggvast, yfú' að
vera móðgaður svo, en Blanche var áköf í að breiða yfir allt,
tók upp seðilinn og tautaði eitthvað um, að sumt fólk kynni
enga mannasiði“ og svo bætti hún við:
„Hvað þóknast þér, Eddie?“
Eddie sveiflaði til handleggnum af miklum glæsibrag — að
honum sjálfum fannst, enda oft æft þessa hreyfingu fyrir
framan spegilinn — „stinga honum í svuntuvasann, Blanche.“
Og það gerði Blanche með þrýstilofts-hraða.
„Þakka þér fyrir, Eddie, ef til er sannur séntilmaður, þá ert
það þú.“
„Gætum við ekki rabbað saman, Anna?“ spurði Eddie, sem
ekki hafði lagt eyrun við skjalli Blanche.
Anna hafði kveikt sér í nýrri sígarettu, meðan Blanche stakk
á sig seðlinum. Hún lét sem hún blési ösku af vindlingsendan-
um, þótt þar væri bara glóð, og sagði: „Rabba þú.“
„Hér er of inargt um manninn.“
Blanche gaf í skyn með því að hnykkj-a til höfðinu, að þau
gætu ræðzt við í herbergi innar af kránni.
„Þið getið rabbað saman þar,“ sagði hún áköf í að þóknast
honum.“
Svo sneri hún sér að Önnu og hvíslaði:
„Þetta er gullið tækifæri, Anna, gríptu það. Það getur þó
aldrei gert þér neitt að rabba við hahn.“
Anna var ekkert að flýta sér en stóð upp af stólnum, yppti
öxlum, og gekk með limaburði tildur- og gleðimeyja í áttina
til herbergisins, en Eddie starði sem hugfangin á mjaðmir
hennar og fótleggi. Hún fór á eftir henni með glampand augu.
f borðstofunni var dimmt og enginn var þar inni. Eddie dró
fram stól handa henni og þar sem hún sat lagði dálitla skímu
á hana. Eddie eins og hneig niður í næsta stól, og var engu lík-
ara, en að í rauninni væri virðingu hans misboðið, að sitja
þarna. Blanche kom trítlandi á eftir og kveikti á kerti og brosti
svo til þeirra út undir bæði eyru og leit til skiptis á þau og
kertaljósið.
„Rómantískara, ha?“
Hátíðleg útför fór ffarnjfyrir
okkru í borginni Kanpur á
Indlandi. 700 manns fylgdi þar
44ra ára gömlum páfagauki til
sagði Nói nepjulaust. Röddin var ‘ grafar. Var honum sýndur þessi
Á kvöldvökmmi
sómi sökum þess að eigandi
hanns fullyrti, að páfagaukur-
gómunum í borðið. „Hvar eru menn í kvöld? Göturnar eru eins! inn hefði, í lifanda lífi, talað
og kirkjugarður.“ íinál Indverja reikprennandi.
Nói horfði á hana athugulum augum, langa stund, rétti henni | •
ekki glas, né heldur fór hann að fást aftur við verk sitt. | Eg vildi miklu heldur að
konan mín reyndi einu sinni
á ár að reka hníf í mg, en að
hún tæk á móti mér með ólund-
arsvip á hverju kvöldi. Stendal.
„Af hverju hægirðu ekki á þér, Anna?“ mælti hann loks, eins
og sá, sem allt hefur séð og allt skilur. „Farðu þér hægt og
athugaðu þitt ráð.“
Hann sagði það vinsamlega, án löngunar til íhlutunar.
En hún hringsneri sér á stólnum og mælti:
„Mig langar ekki til að hugsa. Mig langar í vín.“ — Okkur langar til að líta á
Það heyrðst ekki í spiladósinni lengur. Og þögn ríkti í örk- húsgögn í svefnherbergi.
inni. — Eiga (það að vera nýtízku
„Hæ, veiztu hver hefir spurt um þig?“ sagði Blanche glaðlega, húsgögn eða eiga þau að vera
„Eg er ónýt að öllum getgátum," sagði Anna og dinglaði þægileg? — sagði afgreiðslu-
fagurlega löguðum fótleggjunum, en háu hælarnir námu næst- maðurinn
um við gólf.
„Eddie kemur,“ sagði Blanehe.
„Húrra,“. sagði Anna fagnaðarlaust.
„Draumar munu rætast —“ sagði Blanche.
„Ekki mínir.“
En ekkert gat dregið úr áhuga Blanche. — ,Eddie kemui-,“
sagði hún. Eddie var glæsimenni í hen:, augum. „Hann er
framgjarn,“ sagði hún næstum með lotningu. „Eg hefi heyrt
liann tala um að kaupa veðreiðhest.-1 —; Hún talaði um þetta,
eins og Eddie ætlaði að bjóða sig fram til þings.
„Mér geðjast ekki að bröskurum,“ sagði Anna, og augn-
svipurinn bar því vitni, að henni leiddist talið. „Hvað gæti
Ung stúlka kemur í fata-
verzlun og spyr um brúðarkjól
og fer í hann til þess að sjá
hvert hann sé mátulegur. Af-
greiðslustúlkau sr-gir þá: „Það
mannsævina og sagði að fyrsti
ævidagurinn væri sá hættu-
legasti í lífi manna. — Fleiri
eru þó líltlega þeirrar skoðunar
að síðasti dagurinn sé sá hættu-
legasti.
Fyrst þú ert svona fótkaldur
ættirðu að reyna að nota hita-
poka.
Eg hefi reynt það.
Og finnst þér ekki gagn að
því?
Eg get ekki komið fótunum
gegnum stútinn á hitapokanum.
Úm áimii
Eftirfarandi var m. a. í sím-
skeytadálki Vísis 13. júní 1923:
Guðmundur skáld kvaddur.
Hér var Guðmundi skáldi
Guðmundssyni haldið skilnað-
arsamsæti um leið og stórstúku-
væri fýfirta'itskáúp að kaupa þingmönnum var fagnað. Voru
þennan kjól — bað get ég sagt, margar ræður fluttar honum til
yður þessi kjóll fer aldrei úx heiðurs og honum þakkað gott
tízkuí .... “ starf og ánægjuleg samvist á
ísafirði. Aðalræðuna hélt Helgi
um Sveinsson bankastjóri.
Útvarpsfyrirlesari ræddi
ýjífcttakálkuK
Sænski hlauparinn Karl
Gösta Leandersson vann fyrir
skemmstu maraþonhlaup í
Yonkers í New York-ríki, og
varð bar með Bandaríkjameist-
ari ó beirri vegarlengd. Leand-
ersson þótti sigra með yfirburð-
lúh, en tíml hans var 2 klst. 48
mín. 12.5 sek. Næsíur varð
John P. Lafferty frá Boston,
sem kom uin 500 m. á eftir1
honum í mark. Leandersson er
34 ára að aldri, frábær hlaup-
Enska knattspyrnufélagið
Liverpool keppti fyrir fáum
dögum í Kanada, óg sýndi
Kanadamönnum, hvernig leika
beri knattspyrnu. — LiverpooL
keppti m.a. við félagið Mont-
real All-Stars, og sigraði hvorki
meira né minna en 10 mörkum.
gegn engu, en sumir kalla slíkt
„burst“. Áhorfendur voru þó
ekki fleiri en 7895, sem ekki
myndi þykja mikið í Evrópu. —
Þá má geta þess, að í þessari
vesturíör keppti Liverpool við
þýzka félagið Nurnberg F. C., .
sem einnig var statt vestra.
Englendingar sigruðu naum-
lega, með 4 mörkum gegn 3.
★
Þjóðverjar hykja hafa staðið
sig afbragðs vel í knattspyrnu
í ár. Annar staðar í pistlum
þessum er greint frá því að
þeir hafi gert jafntefli við
Austurríki, en auk þess má
geta þess, að þeir hafa sigrað
Svisslendinga með 5 mörkum
gegn einu, Júgóslava með 3
gegn 2 og jafntefli við Spán-
verja í Madrid (2:2), og þótti
það sérlega vel af sér vikið.
Áhorfendur að kappleiknum í
Köln milli Þjóðverja og Aust-
urríkismanna voru uin 79,000.
★
Það hefurnú endanlega verið
ákveðið, að Ólympíuleikarnir
árið 1956 verði há'ðir í borginni
Melbourne í Ástralíu. Segir í
fréttum þaðan, að undirbúningi
miði vel áfram, og að fullvist
sé, að engin borg geti boðið
betri aðstæður til keppni né
móttöku gesta. Aðalleikvang-
urinn verður á svonefndum
Melbourne Cricket Groimd, en
þar eiga að rúmast 120.000 á-
horfendur, allir í sætum, og að
minnsta lcosti helmingur þeirra
undir þaki.
Austurríkismenn, sem til
þessa hafa þótt snjallir knatt-
spyrnumenn, eru nú í öldudal,
eins og sagt er. Af sjö síðustu
landsliðsleikjum, sem beir hafa
háð, hafa þeir engan unnið.
Nýlega gerðu þeir jafntefli við
Þjóðverja í Köln (0:0), en töp-
uðu fyrir írum í Dyflinni, en
þeir sigruðu með 4 mörkum
gegn engu. Þykir Austurríkis-
mönnum það súrt í broti, því
að í fyrra burstuðu þeir íra í
Vínarborg mcð 6 mörkum-gegn
engu. í sjö leikjum hafa Aust-
lu-ríkismenn fengið á sig 15
mörk, en skorað sjálfir 7. —
Þykir sökin því einkum liggja
hjá framherjum liðsins, sem
eru lélegar markskyttúr.
Kristján GuSlaugsson
hséstaréttarlögmaður.
Austurstræti 1. Simi 3480.