Vísir - 23.06.1953, Blaðsíða 7

Þi-iðjudaginn 23. júní 1953
TÍSIR
„Jæja, hvernig lít eg út, mamma?“
„Dálítið föl kannske —byrjaði Theresa Lucasta, en svo
sagði hún ekki meira og vafði örmunum um glötuðu dóttirina,
sem var komin heim, og tárin hrundu niður kinnarnar og huldu
þar hverja hrukku.
10. kapituii.
Það mátti segja, að reynt væri að varpa hulu á öll áform
varðandi Rudolf Strobel, er þau óku heim frá stöðinni, en er
farið var að skyggja, svo að úr nokkurri fjarlægð minnti húsa-
röðin á máða mynd, var Önnu orðið allt sæmilega Ijóst, þótt
henni hefði verið gerð grein fyrir öllu á fjóra mismunandi vegu,
af mömmu hennar, Stellu, Stanley og Frank. Og að sjálfsögðu
var það mamma, sem ljóstaði upp leyndarmálinu, — Stella og
Fr'ank ætluðu að halda því leyndu í bili, dögum saman ef þyrfti,
— og kannske var ekki nein þörf að skýra henni frá þessu nán-
ara, bezt að allt gæti komið eins og af sjálfu sér, en mömmu
var ekkí néin tvöféídni í hug, enda var það sem hamingja af
himnum send, að sonur hins gamla vinar þeirra Otto Strobels,
ætlaði að setjast að á gamla búgarðinum hans, og var jafnframt
í konuleit. Þeir, sem gerðust bændur gátu ekki búið sér og
konum sínum nemn rósabeð, en þar var allt með meiri nrein-
leikablæ, og rátt fyrir allt stritið, hafði sveitalífið upp á margt
að bjóða, sem borgarbúarnir, er nokkur kynni höfðu af sveita-
lífinu, jafnan söknuðu. Hún minntist þess oft, er þau áttu bú-
garðinn, hún og Joe. Þau höfðu stritað frá morgni til kvölds, en
þau höfðu unað þarna með börnum sínum í heilnæmu umhverfi,
og þau gátu horft djarft á hvern sem var og þáu höfðu — og
það var bezt af öllu — elskað hvort annað. Joe hafði ekki legið
allan daginn í rúminu og tottað whiskypelann, og það hafði ekki
lagt lykt af landa um allt húsið. Það hafði verið gott að vera
búandi í sveit.
Viðhorf hinna var allt annað. Stella, Frank og Stanley miðuðu
allt við að komast yfir þessa 4000 dollara, sem Otto hafði vikið
að í bréfi sínu. En eitt var Önnu ekki ljóst, — hvernig þau ætl-
uðu sér að fara að því að rýja hann inn að skyrtunni.
En henni var og ljóst, að þau mundu gera sér grein fyrir, að
þau mundu ekki géta tekið neina fasta ákvörðun, fyrr en hann
væri kominn — en þau létu við hvert tækifæri, beint og óbeint,
skína í það, að þau mundu fihna leið til þess að ná markinu.
Og er kvöld var komið þurfti Ánna ekki að fara í grafgötur um
það, að mamma hennar vildi henni vel og vildi koma henni í
örugga höfn, en hin hugsuðu bara um sjálf sig.
Það var orðið dimmt úti, er Anna skvampaði í baðkerinu, svo
að ekki sá á neitt nema höfuð hennar fyrir sápufroðu, og mikið
var það gott, að teygja úr sér og hvílast í notalegu, volgu vatn-
inu. Áður en hún fór ofan í hafði hún þvegið silkinærföt sín og
sokka og hengt til þerris, — og kveikti hún sér í sigarettu, og
henni leið fyrirtaks vel.
Brátt opnuðust dyrnar, og Kata, litla, laglega konan hans
Stanleys, kom til hennar með stórt baðhandklæði.
„Kata,“ sagði hún, „þú hefðir átt betra hlutskipti skilið en
að giftast inn í þessa fjölskyldu."
Kata brosti, en svaraði því engu.
„Eg læt handklæðið héma á miðstöðvarofninn, til þess að
það verði hlýtt.“
„Af hverju giftistu bróður mínum, Kata?“ spurði Anna.
„Eg var ástfangin í honum,“ sagði Kata af viðkvæmni, með
dapurlegri, vonsvikinni röddu, en beiskjulaust.
Og Anna fór aftur að skvampa, því að hún vissi, að Kata vildi
ekki láta aumka sig.
„Þetta getur máður kallag lúxus-líf,“ sagði Anna.
„Og bezt af öllu, að þú þarft ékki að þvo kerið eftir á,“ sagði!
Kata. Svo hikaði- hún, eins og hún væri á báðum áttum, hvort
hún ætti að ympra á einhverju eða láta kyrrt liggja.
„Anna —“
„Hefurðu öskubakka?“
Kata rétti henni gamla undirskál, sem hafði verið notuð undir
sápu.
„Ánna — þú ætlar þó ekki að láta þáu ota þér út í þetta?“
„Þakka þér fyrir,“ sagði Anna — af því að hún hafði rétt
henni undirskálina. Hún var ef til vill óþarflega lengi að slá
öskuna af vindlingnum. Spurningu Kötu var enn ósvarað. Loks
yppti Anna öxlum.
„Eg legg aldrei. heiriár áætlanir," sagði Anna.
„Stella og Frank hafa lagt þær fyrir þig.“
í fyrstu hélt Áriná, að Kata nefndi ekki nafn Stanleys vegna
þeirrar holiustutilfinningar, sem hún bar í brjósti til eigin-
manns síns, en við nánari athugun komst hún að þeirri niður-
stöðu, að Stella og Franlc myndu hafa átt hugmyndina, — litið
á hana sem gallaða vörú, sem hentaði: þó vel til að gabba
Rudolf með.
Anna leit á Kötu nieð aðdáun sem var meðaumkun blandin.
Hún fór að hugsa um hverjum augum kona eins og Kata mundi
líta á stúllcurnar í Sandgötunni. Hún vissi vel hvað Frank,
mundi kalla þær — og Stanley — og Stella — með alla hræsn-
ina. Smánandi nöfn myndu þau velja, hvert eftir sínum geð-
þótta, en mamma mundi ekki gera það, hún mundi líkja þeim
við særðar álftir. En hvaða nafn mundi hin, góða, fórnfúsa Kata
velja þeim?
„Finnst þér ekki að eg ætti að vera vönd að virðingu minni,
eins Og þau segja?"
Hún saug' sigarettuna, en nú féll henni ekki ‘ reykurinn.
„Mér finnst, að þú ættir að koma heiðarlega fram við þennan
pilt,“ sagði Kata.
Heiðarlega — o-jæja. Hvað mundi hann segja og gera þessi
sveitapiltur, ef hann vissi um Danny Johnson og fleiri slíka —
ætli hann svitnaði ekki undir gúmmíflibbanum, og hlypi heim
til mömmu, hræddur um að brenna sig? Við hvað átti Kata
annars, þegar hún var að tala um, að koma heiðarlega fram?
„Eg býst við, að þú lítir svo á, að eg ætti ekki að giftast,
Kata?“ svaraði Anna.
Kata brosti ekki og hún svaraði engu fyrst í stað, crg Anna
hafði veitt því athygli. að hún hafði verið fámál síðan er hún
kom þar til nú. En loks sagði Kata lágt:
„Ekki á þennan hátt, Anna. Þá mundirðu selja þig — og það
veit eg, að þú getur ekki.“
„Þú hefur víst litla hugmynd um hvað gæti dottið í mig að
gera,“ sagði Anna og þegar hún teygði sig eftir handklæðinu
sá hún eftir að hafa verið svona opinská. Og hún óskaði sér þess,
að hún gæti gleymt svipnum, sem kominn var á andlit Kötu.
Og svo kom skeyti nokkrum dögum síðar — skeytið, sem
sérstaklega Frank hafði beðið eftir með mikilli óþreyju. Og í
annað skipti á skömmum tíma vöknuðu allir snemma á Lucasta-
héimilmu, því að það var von á ferðalang með lestinni. Anna
hafði harðneitað að sitja í skrjóðnum með Frank og Stellu, er
þau óku á stöðina, og voru þau henni gröm, en ekki þýddi um
það að fást.
En er á stöðina lcom var engin lest þar — hún var farin. Og
enginn farþegi hafði verið slcilinn eftir, að því er virtist. Stella
handlék samanbögglað skeytið frá Rudolf titrandi hendi og
Frank þreif það af henni.
„Þetta var lestin, sem hann ætlaði að koma með,“ sagði
hann æfur.
Lfstí S jáf f stæðisf lokksln s í Reykja-
vík og tvMeffimgskjördæfflumm
er D-iistínn.
Á kvöldvökunni
Tyrus og Sidon, þýðingar-
miklar fönískar hafnarborgir á
fyrri öldum, eru nú lítt kunnir
smábæir við strönd Miðjarðar-
hafsins.
•
Pétur litli sat hágrátandi á
tröppunum. „Sæll, Pétur,“
ságði Páll, einn af kunningjum
hans. „Af hverju ertu að
gráta?“
„Hundurinn minn er dáinn,“
svaraði Pétur.
„Nú,“ sagði Páll, „það er nú
ekki svo mikið til að gráta út
af. Sjáðu mig. Amma mín dá og
eg grét ekkert.“
„Eg veit,“ sagði Pétur, „en þú
hefur heldur elcki átt hana, síð-
an hún var hvolpur.“
©
Á Nýja Sjálandi eru 223
tindar hærri en 7.500 fet. Hæsti
tindurinn er Mt. Cook, 12.345
fet.
„Þú hefur þjónað mér sam-
vizkusamlega, Pat, og eg ætla
að gefa mér þetta feita svín.“
„Guð blessi þig, sonur minn.
En hvað það er líkt þér.“
•
Ef það væru engin ský, þá
kynnum við ekki að meta sól-
ina.
©
Brown var í járnbrautar-
ferðalagi, þegar hann uppgötv-
aði að hann hafði gleymt þen-
ingunum sínum í svefnklefan-
m Hann kailaði á brautar-
vörðinn og spurði: „Urðuð þér
var við seðlabúnka undir lcodd-
anum mínum í rnórgun?"
„Já,“ svaraði vÖrðurinn, „og
eg þakka yður lcærlega fyrir.“
•
Erfiðleikamir, sem verst er
að mæta, eru þeir, sem aldrei
verður vart.
úm Jitwi
22. júní 1918 var sagt frá til-
lögu til þingsályktunar um
menntaskólann:
Tillaga um menntaskólann.
Bjarni Jónsson frá Vogi flyt-
ur á þingi tillögu til þingsálykt-
unar um hinn alm. mentaskóla
á þessa leið:
Alþingi ályktar að skora á
stjórnina:
I. Að rannsaka, hvort eigi
muni hollara að gera hinn alm.
menntaskóla aftur að lærðum
skóla, með líku sniði og áður
vár, en greina hann frá gagn-
fræðaskólunum.
þeirrar niðurstöðu. ■
II. Að rannsaka, hvort eigi
mundi réttara að skifta þeim
lærða skóla í deildir síðustu
árin, málfræðideild og stærð-
fræðideild eða jafnVel fleiri.
III. Áð gera sem fyrst ráð-
stafnir til þéssara breytinga,
svá fremi rannsóknin leiði til
Bréf
Framh. a 6. síðu.
hætta að mála ykkur. Þið eruð
fallegastar ómálaðar. Varir
ykkar eru kyssilegri með sínUm
eðlilega lit en kaffirótarbréfs-
litnum, og hendur ykkar eru
fallegri með óafskræmdar
neglur. Þótt einhver kunni að
telja ykkur trú um, að lakk-
eraðar neglur prýði hönd, sem
heldur á glasi í veizlusal, en
óprýði höndina, sem heldur um
hrífuskaftið, þá skuluð bið ekki
leggja eyrun að slíkri fávislégri
sundurliðun. Meyjarhöndin er
alltaf fallegust óafskráemd.
Þegar ungar og ómálaðar
stúlkur sjást í hópi kynsystra
sinna, bera þær ávallt af hin-
um, og þótt máluð snót setjist
að kaffiborði klukkan þrjú eft-
ir hádegi, þá er varaliturinn
orðinn ljótur þegar líður á
daginn. Gervifegurðm er svikul.
Það er hin djúpasta fegurð, er
ljómar út frá hreysti og heil-
brigði, sem eitthváð er bjóðandi
í, en ekki þessar eftirgerða,
rótlausa augnbliks skreyting,
sem oftast miðar að því einu að
rýra gildi þess, er slíku tjaldar.
Ef ykkur finnst varir ykkar
blóðlitlar, þá háttið snemma,
sofið nógu lengi, borðið hollan
mat, og þá ljómið þið af feg-
urð, sem hver auðkýfingur
mun fallá til fóta.
Þið megið trúa því, að heim-
urinn á fátt dýrmætara en
unga kvenþjóð, sem búin er
yndisþokka djúpstæðrar feg-
urðar, sem sprottin er af hreystx
og skynsamlegu uppeldi; kven-
og æskustyrkleika, og vönduðu
að vera hinn göfgandi þáttur
mannlífsins. Slík hlutdeild í
sköpun heims og mannkyns
mundi færa báðum kynjum
lífshamingju, margfaldá á við
alla gervigleði skaðnautnanna,
sígarettureykinga og uppgerðar
snyrtimennsku.
Konunni er meðsköpuð fórn-
arlund, og eg er viss um, að
þið eruð reiðubúnar til að fórna
miklu fyrir velferð heimsins,
ef þið aðeins gerið ykkur Ijóst,
hver þörf hans ér. Þörf heims-
ins er: heilir ménn, sannir
menn, sannir menn en ekki
gerviménnska og leikbrúðu-
tildur.. Komandi kynslóð mun
ekki syngja, „Móðir, kona,
meyja, meðtak lof og prís“,
nema þið eigið slíkt skilið. Til
þess verið þið að vera heilladís
yngissveinsins, kóróna eigin-
mannsins, verndargyðja barns-
ins og blessun kynslöðarinhar.
En það getur aðeins sú kvén-
þjóð verið, sem á hina djúp-
stæðu og máttugu fegurð og
hinn skapandi yndisþokka.
Verið nú skynsamar og velj-
ið góða hlutskiptið.
Pétur Sigurðssoil.
Pappírspokagerðin U.
IVitastig 3. Allsk.pappl?spokar%
Þúsuná'- vtta aO gæjan fglgir
hringunum frá
SIGURÞÖR, Hafnarstræti 4,
Margar gerSir fyrirliggjanii.