Vísir - 02.07.1953, Blaðsíða 7

Simmtudaginn 2. júií 1953.
VlSIB
Hann virti hana fyrir sér, blátt áfram og með aðdáun, og sagði:
„Mér geðjast að smekk þíum, — það sem er einfalt er oft
fegurst.“
„Þú apar sannarlega ekki skjallyrðin eftir fjöldanum,“ sagði
hún. „Það mætti segja mér að þú gerðir lukku hjá stúlkunum
þar syðra.“
„Eg er bara að reyna að koma fram sem góður félagi og vin-.
ur,“ sagði hann. „Mér geðjaðist að þér undir eins og eg sá þig.“
Og hann átti við það, er hann sá hana hjá Meriwether.
„Ekki hélt eg, að sonur Ottos mundi slíkur skorpumaður —“
„Enginn hefur kallað mig því nafni fyrr,“ sagði hann hlæj-
anai, „nema við þxeskingu."
Fyrirlitningarbros kom á varir hennar.
„Jæja, en gerðu þér ljóst, að eg er ekki spinatbeð.“
Frú Pulotski kom rétt í þessu, leit grunsemdaraugum á Rud-
olf og sagði:
,,Ekki þó járnbrautarmaður, vænti eg?“
„Nei, frú, bara sveitamaður,“ sagði Rudolf.
„Jæja, maður veit þó alltaf hvar maður hefur þá. — Við höf-
um steikta kjúklinga, ef þið viljið eitthvað að borða. Bezt að
fá þetta meðan það er heitt.“
Og hún kinkaði kolli til Rudolfs.
ekki haga orðum síunm eða koma fram þannig, að hann stefndi
að þessu vanalega marki.
„Segðu mér af hverju ferðu þessa leið —“
„Eg þekki ekki nema eina leið — hún liggur að ákveðnu
marki. Eg ætla mér að verða. bóndi.“
Jæja, ef hann endilega vildi misskilja hana! — Og þó fannst
henni, að hún gæti lesið úr hinum dökku augum hans, að honum
hefði vel skilist hvað hann var að fara. En hann kaus að breyta
um viðræðuefni, eins og henni til verndar. Gott og vel, — bezt
að lofa honum að ráða:
„Af hverju viltu vera bóndi?“
„Hyggilegast að stunda það, sem menn hafa áhuga fyrir og
hafa búið sig undir.“
„Minntistu ekki eitthvað á knattspyrnu —“
„Jú, eg hefi fengið mér atvinnu sem þjálfari — meðan eg er
að búa mig undir að geta rekið bú með hagnaði.“
Hann hló við.
„Hefurðu nokkurn tíma hugsað um hvernig þér mundi falla
að eiga heima í sveit, Anna?“
Hún varð þess vör allt í einu, að maturinn var kominn á
borðið.
„Sveitaloftið á ekki við mig,“ sagði hún og yppti öxlum.
Hann hnyklaði brúnir sem snöggvast, eins og hann væri dá-
lítið hissa, en skemmti í aðra röndina.
„Eg hefi aldrei kynnst neinni stúlku, sem er þér lík. Þú virð-
ist segja annað en þér býr í brjósti?“
„Það er víst af því, að eg tala við skakkt fólk.“
„Hvað er að mér?“ spurði hann þegar.
„Ekkert.“
Nei, ekkert, alls ekkert. En það var allt öðru máli að gegna
með hana. Hún yrði að byggja allt upp frá grunni — og hugur-
inn fló allt til þeirrar stundar, er hún var rekin að heima.
„Það er bara það, að við eigum ekki — samleið.“
— Sandtakan.
Framh. af bls. 1
hefur samt verið gert að því að
dæla sandi utan hins afmarkaða
svæðis, og hafa þær dælingar
staðfest áður gerðar rannsókn-
ir. Næst hraunjaðrinum svo-
kallaða, (en þar er þó ekki um
neina venjulega hraunmyndun
að ræða, heldur mjög úfna
móbergsklöpp), er sandurinn
grófur og mjög hreinn en fyll-
ing og losun skipsins tekur
lengri tíma þegar um grófan
sand er að ræða.
Sandurinn er hreinni
en þarf.
Sandurinn hefur, bæði hvað
snertir samsetningu og þykkt
sandlagsins, reynzt í öllu eins
og við hafði verið búizt. Þó
hefur komið í ljós að sandlagið
er á stöku stað þykkará en
upphaflega var talið. Af þcim
sökum hefur skipið stundum
elcki þurft að færa sig nema
15. kapituð.
Það var engan veginn auðvelt fyrir hana að komast hjá því
að neyta miðdegisverðar með honum. Hún minntist þess hve
mamma hennar hafði lagt sig fram við að framreiða sem lysti-
legasta rétti handa syni Ottos, hins gamla vinar foreldra hennar,
og sjálf hafði hún fægt silfrið og verið vel á veg komin að ganga
frá matborði snyrtilega. Henni fannst, að hún mundi ekki geta
komið niður munnbita, vegna þess, sem á undan var gengið, en
sannarlega höfðu móttökurnar ekki orðið þær, að hún gæti
annað en reynt að bæta úr því með því að þóknast honum í þessu.
Svo að, ef hann endilega vildi bjóða henni upp á bita af kjúkl-
ingasteik — .... < ...
Þau sátu í smástúku, lengst frá skenkiborðinu. Rudolf gegnt
hemri. Meðan þau biðu eftir matnum virti hann fyrir sér hörku-
legan svip hennar. Sjálfur var hann hvorki hörkulegur eða ógn-
andi, — hann bar vitni hlýhug, festu og miklum drengskap.
„Þú átt til að taka manni ýmislegt óstinnt upp,“ sagði hann.
„Það er eins og þú sért stöðugt viðbúin — eins og þú búist við,
að þér verði gert eitthvað.“
„Eg er kannske dálítið hvumpin, þegar um sumt er rætt,“
sagði hún með játunarhreim í röddinni.
„Hvað er að?“ spurði hann, vinsamlega. „Hefui'ðu orðið fyrir
vonbrigðum í ástamálum?“
Hún rak upp snöggan, harðan hlátur.
„Þú gengur fram af mér, Rudolf. Lít eg út fyrir að ala áhyggj-
ur — um ást?“
„Þú kemur mér þannig fyrir sjónir, að þú ættir skilið að njóta
ástar og umhyggju."
Hann sagði þetta svo blátt áfram, að þrátt fyrir allt sem gerst
hafði fannst henni í svip, að hann mælti í einlægni, en hún
sannfærðist jafnharðan um, að svo gæti ekki verið. Háðsyrði —
vitanlega! Og þó, — Rudolf virtist ekki í flokki þeirra, sem gætu
átt slíkt til — jafnvel ekki við stúlku úr Sandgötunni.
„Við hvað áttu eiginlega?“
„Þú heldur þó ekki, að eg fari að slá þér gullhamra aftur —\
eins og þú tókst því fyrst, er eg reyndi.“
„Já, já,“ sagði hún og hallaði sér dálítið í áttina til hans. „Eg
óttast að minnsta kosti ekki neitt af þinni hálfu.“
„Þú ert afbragð og mér finnst mjög til um þig.“
„Segðu þá það, sem þú ætlaðir að segja áðan.“
„Er það ekki nóg, að eg segi, að eg sé hrifinn af þér?“
Hvílík endileysa þetta var allt saman. Hún gat ekki gert sér í
hugarlund, að Danny Johnson gæti tekið þannig til orða. Ekki
svona blátt áfram og trúlega að minnsta kosti hún og Rudolf.
Þegar hann talaði var eins og hann færi alltaf skemmstu leið að
inarki. Hún horfði á hann og munnur hennar opnaðist lítið eitt.
Talsverðrar undrunar gætti í svip hénnar.
„Kannske“,“ svaraði hún.
„Þá getum við verið vinir,“ sagði Rudolf og rétti henni hönd
sína.
„Það ætti ekki að vera neinum erfiðleikum bundið fyrir okk-
ur,“ sagði hún og rétti honum hönd sína í móti. Hann tók í hönd
hennar hlýju, traustu taki, og henni fannst sem straumur vel-
v
liðunar og öryggis færi um sig alla. Hún dró ekki strax til sín
Hönd sína. Og Rudolf aðhafðist ekki neitt, sem viðskiptavinir
Nóa í Örkinni mundu hafa gert, ef hún hefði rétt þeim hönd sína.
„Hve hönd þín er sterk — og þó mjúk,“ sagði hann.
Auðvitað hlaut hið sama að vaka fyrir honum og öllum hin-
um. Lífsreynslan hafði kehnt henni, að það' væri ekki til sá karl-
maður, sem ekki væri eins og allir hinir. En hann virtist þó
sáralítið meðan á dælingu
stendur, allt niður í 60 metra
vegarlengd.
Um 85% af sandinum, sem
dælt er upp, er skel, og er það
hreinna en nauðsynlegt er talið
til sementsframleiðslu.
Að því er dr. Jón Vestdal
Það er eins og þú berir ekkert traust til annara,“ sagði hann írekWTfra^kvimdir^Semen^
af viðkvæmni og hlýju. „Einhver hlýtur að hafa sært þig.“ verksmiðjunnar, þar eð lánsíé
„Fleiri en einn, bróðir.“
Á þessu andartaki var það hin gamla Anna, sem sat gegnt
honum. Það var komin stálharka í svipinn —■ og fyrirlitning á
öllum karlmönnum, sem hún hafði augum litið í Sandgötunni,
var í skipnum.
„Sjáðu til, Anna,“ sagði hann allt í einu og greip í þetta skipti
um báðar hendur hennar.
„Gleymdu því liðna og byrjum upp á nýtt.“
Kannske sagði hann þetta af heilum hug — því að ekki gat
hún efast um hve góður hann var í sér.
„Kannske,“ sagði hún og dró til sín hendurnar, „ef við viss-
um hvert ferðinni væri heitið.“
„Þess þurfum við ekki, ef við verðum samferða.“
Það var þá svona. Það, sem hún næstum hafði talið sér trú
um að hyllti undir, mundi aldrei koma.
„Eg ferðast ein míns liðs,“ sagði hún stuttlega.
„Þú dansar kannske ein líka,“ svaraði hann, stóð upp og rétti
fram hendurnar. Það var leikið á hljóðfæri og það var autt
svæði á gólfinu, sem frú Puloski auðsjáanlega ætlaði, að væri
notað. Hún gat í rauninni ekki neitað að dansa við hann.
Hvílíkur piltur! Hann gat alltaf lagt á aðra braut, þegar í
óefni var komið og ekki hægt að halda áfram á þeirri braut, sem
komið var út á — aldrei gat hún talað alveg út — hann sló hana
hefur ekki fengizt til hennar
ennþá. Hinsvegar hefur ráð-
herra sá, sem um málið fjallar,
Ólafur Thors atvinnumálarað-
herra, mikinn áhuga á því að
koma verksmiðjunni upp. —
Munu og flestir, sem bezt vita,
gera ráð fyrir því að ekki líði
á löngu unz hafizt verður
handa um byggingu Sements-
verksmiðjunnar á Akranesi
fyrir alvöru. Mun það vissulega
hafa góð áhrif á framgang
málsins hversu giftusamlega
hefur til tekizt um sanddæl-
inguna.
Nýr nazistafSokkur í
Þýzkalandi.
A kvöldvökuimi
Okkur er neitað um langt
líf; þess vegna skulum við gera
eitthvað, svo að það sjáist að
við höfum lifað. — Cicero.
•
Sölumaður nokkur var að
leigja sér hótelherbergi í smá-
bæ einum, og stóð fyrir framan
afgreiðsluborðið. Allt í einu sá
hann kakkarlakka skríða eftir
gestabókinni.
„Jæja,“ sagði sölumaðurinn.
„Eg hefi nú veið bitinn af alls
konar kvikindum um ævina í
gistihúsum, en þetta er í fyrsta
skipti, sem eg hef séð þau koma
skríðandi, til þess að sjá í hvaða
herbergi eg bý.“
•
Til allrar óhamingju, eru þeir
af fáir,sem koma auga á, að for-
stjórinn ætlast til miklu mcira
af þeim, en þei sjálfir.
•
„Nú vildi eg sýna með teikn-
ingu, hvað eg hef í huga,“ sagði
prófessorinn, og þurrkaði af
töflunni.
9
Verkstjórinn: „Hvernig
stendur á því, að þér berið að
eins eina fjöl, en allir hinir
verkamennirnir bera tvær?“
Verkamaður: „Þeir eru of
latir til þess að fara tvær ferðir
eins og eg.“
Cmu Mhhí ðap*
Meðal annars mátti lesa þetta
í Vísi hinn 1. júlí 1918:
Vaðstígvélin
á Vegamótastíg 9 eru óseld
enn. Ágæt fyrir stúlku í síld-
arvinnu.
Steinbær
óskast til kaups. Þarf að vera
laus til íbúðar 14. maí. 3000
króna útborgun í peningum við
kaupin, ef óskað er.
Gullfoss
er væntanlegur hingað í
nótt. Loftskeytasamband náð-
ist við hann héðan í gær, og var
hann þá í 150 kvartmíína fjar-
lægð.
V.b. Valborg
kom hingað í fyrrad., hliðin
íslenzkum kolum úr Dufans-
dalsnámunni, í aiuxað sinn.
London (AP). — Fjórum
smáflokkum í V.-Þýzkalandi
hefur verið slegið saman í einn
flokk.
Allir voru flokkar þ.essir
nazistiskir, þótt hljótt hafi far-
ið, og hinn nýi flokkur nefnist
Andspymuflokkurinn — gegn
þátttöku í Evrópuher. Ætlar
hann að taka þátt í kosningum
þeim, sem fram undan eru í
V.-Þýzkalandi.
FABFUGLAR!
Ferðir um helgina:
1. Farið að Hága-
vatni, gengið á
Langjökul og Jarlhettur.
2. Hjólferð að Trölla-
fossi, gengið á Esju.
Sumarleyfisfer.ðir:
11.—26. júlí:
1. Bílferð um Norður- og
Austurland.
2. 18,—26. júlí. Vikudvöl
í Þórsmörk.
3. í júlí: Hálfsmánaðar
hjólferð um Austurland. —
Farið verður með skipi til
Hornafjarðar og hjólað upp
á Fljótsdalshérað. Þær leiðir,
. sem völ er á um Héraðið og
Austfirði. Flogið verð'ur
heim frá Egilsstöðum, én
hjólin send heim með skiþi.
Uppl. á skrifstofunni, Að-
alstræti 12, uppi, kl. 8.30—
10. Sími 82240 á framaii-
greindum tíma.