Vísir - 18.07.1953, Blaðsíða 5

Laugardaginn 18, júlí 1953.
VÍSIR
0L3nugayi£)a:gss-aga - '£ftie. J4oíye>- fáoeUui.
Happatalan eða rithöf*
undur kynnist lífinu.

Það var eltki hægt annað að
segja, en að Kurt Sidoni væri
ósköp blátt áfram. Það mátti
einnig finna á skáldsögum
hans, því að þótt þeim væri
jafnan vel tekið, tókst honum
aldrei að vinna verulegan sig-
ur. Gagnrýnendur reyndu að
benda á, í hverju gallarnir
væru fólgnir, en tókst þó aldrei
að koma réttum orðum að því.
Það hefði kannske mátt kalla
það punktinn yfir i-ið, eða eitt-
hvað því líkt. En loks var það
ein af frænkum Kurts, íþrótta-'
stúlka, sem hafði ekkert vit á
bókmenntum, sem orðaði þetta
á réttan hátt. j
• 4 í
,,Eg veit, hvað er að bókun-
um þínum,“ sagði hún einn
góðan veðurdag.
Kurt leit spyrjandi á hana
og bað hana að gera grein fyr-
ir þessu, því að hann var alls
ekki í hópi þeirra rembingslegu
rithöfunda, sem taka allri gagn-
rýni illa. Hann var raunar
ævinlega glaður, þegar hann
heyrði skynsamlegan, heiðar-
legan dóm um einhverja bók
sína.
,,Það, áem að er, er einfald-
lega það, að þú hefir aldrei
komizt í kynni við kvenkynið.
Bækurnar þínar eru eins og vel
klæddar, vel upp aldar ungar
stúlkur, sem koma alltaf fram
eins og vera ber. Þú lifir of
kyrrlátu lífi, Kurt, felur þig í
skel þinni, og þú ert umfram
allt svo dæmalaust kreddufast-
ur. Þú átt að gera einhverja
vitleysu. Þú átt að ferðast til
einhvers baðstaðar, því að þar
gefst alltaf tækifæri til þess að
komast í ævintýri, Þar er allt-
af hægt að fá nóg ástaefni til
að byggja sögur á.“
,,Heldur þú það?“ sagði hann
og efinn skein úr svip hans, en
þegar hann var orðinn einn og
hugleiddi þetta nánar, sá hann,
að hún hafði á réttu að standa.
í rauninni var hann einn þeirra
manna, sem taka út þjáningar
af að ferðast, en nú tók hann
ákvörðun um að leggja land
undir fót, og þá var það ráðið.
Hann var eins og maður, sem
stingur sér í, þegar hann fer í
sundlaug. Hann hringdi til
ferðaskrifstofu og pantaði far-
miða til frægs fransks baðstað-
ar, sem var í senn kunn fyrir
spilavíti og fagrar konur.
Þegar Kurt kom inn í her-
bergið, sem honum var ætlað í
Hotel Florian, var hann þegar
farinn að finna fyrir heimþrá.
Svo dró hann djúpt andann,
gekk út á svalirnar, sem gnæfðu
yfir baðstöðinni og virti fyrir
sér æskufólkið, sem þar var að
leik. Baðtjöld voru þar á víð og
dreif, en í þeim hafði fólk tata-
skipti, er það ætlaði að fá sér
bað í sjónum.
Þegar á næsta degi leigði
hann sér tjalda, til þess
að venjast umhverfi sínu, til
þess að geta slegið því fÖstu
í eitt skipti fyrir öll, hvort hann
gæti gengið í endurnýjungu
lífdaganna, sem fx-ænka hans
taldi nauðsynlegt. Skammt frá
honum var fallegt, dökkblátt
tjald, sem hann virti hugsi fyr-
ir sér, því að hann fýsti að vita,
hvað leyndist innan veggja
þess.
Dálítil vindhviða kom honum
til hjálpar. Hún lyfti tjaldskör-
inni og opinberaði honum sýn,
sem hefði getað tryllt flesta
menn. í tjaldinu stóð svart-
hærð, ung kona, sem var ein-
mitt að renna hlýraböndunum
á sundbol sínum upp á fagrar,
brúnar axlir sínar, en vindur-
inn feykti hári hennar í allar
áttir. Hún leit við, og augu
þeirra mættust. Töfrandi bros
færðist á rauðar varir hennar,
og dökk augun létu ekki í ljós
minnstu gremju yfir því, að
Kurt hafði dirfzt að virða fyr-
ir sér vöxt hennar. En svo fór
vindhviðan leiðar sinnar, tjald-
ið lokaðist á ný, og blóðið sauð
og ólgaði í æðum Kurts.
| Næsta dag varð þessi fagra
gyðja oft á vegi Kurts. Hún bjó
í sama gistihúsi og hann, og
hann varð þess áskynja, að hún
borðaði ævinlega ein. Honum
virtist einnig, að hún tæki hon-
um það ekki illa upp, þótt hann
settist jafnan nærri henni.
Hann fór að hugleiða, hvort
hann ætti ekki að hætta á að
reyna að kynnast henni.
En hvernig átti hann að fara
að því? Hann skorti alla tækni
jí þeim efnum, og hann óttaðist
ekkert frekár, en að hún
stökkti honum á brott með
kuldalegu svari.
Þriðja kvöldið í Hótel Florian
sofnaði hann út frá hugleið-
ingum um það, hvort hann ætti
að hætta á að ávarpa ungfrúna,
eða hvort hann ætti heldur að
helga sig fjárhættuspili í spila-
vítinu. En þá um nóttina gerðist
einmitt dálítið, sem kom honum
til að taka ákvörðun sína.
í svefni heyrði. hann rödd
eina, sem hvíslaði að honum
hvað eftir annað: Nr. 47, nr. 47
.... Þegar hann vaknaði um
morguninn suðaði þessi tala sí-
fellt í huga hans.
Og þá tók Kurt ákvörðun sma,
Einu sinni ætlaði hann að láta
hjátrúna ráða gerðum sínum,
enda voru þess dæmi, að
draumar höfðu verið til hjálp-
ar, þegar menn freistuðu gæf-
unnar við spilaborð eða í happ-
drætti. Og þótt dísin dökk-
hærða yrði á vegi hans þá um
daginn, sá hann hana ekki, því
að fyrir. augum hans sveif ein-
ungis talan — 47. Um kvöldið
fór hann þess vegna rakleiðis
inn í spilavítið.
Þegar hann var seztur við
rúlettu-borðið, veitti hann því
athygli, að stúlkan fagra sat
andspænis honum og brosti til
hans. En hann leit varla á
hana, því að hann ætlaði alls
ekki að láta hana glepja fyrir
sér.
Þess er rétt að geta, að þótt’
Kurt ætti nóg fyrir sig að leggja,
var hann ekki auðkýfingur.
Þeggr hann hafði tapað drykk-
langa stund, athugaði hann
fjárhag sinn og kom þá í ljós,
að hann mátti ekki hætta nema
500 frönkum til viðbótar. Ef
hann tapaði þeim, ætti hann
aðeins nóg eftir til að greiða
gistinguna.
Honum varð litið yfir borðið
til hinnar dökkhærðu vinkonu
sinnar, og hún kinkaði kolli til
hans, eins og til þess að stappa
í hann stálinu. Þá lagði hann
alla 500 frankana á nr. 47....
Búið!
Heppnin var ekki heldur með
honum að þessu sinni. Hann
kveikti sér í vindlingi og gekk
út úr salnum hægum skrefum.
Allt í einu fann hann, að ein-
hver lagði höndina á öxl hans.
„Pardon, monsieur, en . ... “
Hann leit við. Stúlkan stóð
hjá honum. Hann brosti. Tap
hans við spilaborðið hafði kom-
ið honum í slíkt skap, að hann
fann ekki fyrir feimni lengur.
Hann kynnti sig fyrir stúlkunni
og frétti, að hún hét Madeleine.
Eins og kurteis maður spurði
hann, hvort hann gæti gert eitt-
hvað fyrir hana.
Hún hristi höfuðið. „Nei, eg
þakka kærlega, en mér flaug'
í hug, að eg gæti ef til vill verið
yður hjálpleg. Þér hafið tapað
stórfé í kvöld .... langar yður
ekki til að spila með mér?
Heppnin er með mér í dag —
ótrúleg heppni.“
Hann hneigði sig kurteis-
lega. „Því miður get eg ekki
þegið vinsamlegt boð yðar. Satt
að segja á eg ekki eyri eftir ....
eg get ekki einu sinni boðið
yður cocktail.“
Hún hló við. „Það gerir ekk-
ert til, því að eg get lánað yður
fyrir því.“
„Eg þakka, en það get eg
ekki þegið.“
Hún yppti öxlum. ,,Já, svona
eru karlmennirnir,“ sagði hún.
„Á eg að segja yður eitt,
monsieur. Þér furðið yður
kannske á því, en mér finnst, að
eg sé eitthvað svo einmana og
yfirgefin í dag. Vilduð þér ekki
drekka tesopa í herbergi
mínu?“
Hann hikaði andartak, en svo
þóttist hann sjá andlit frænku
sinnar fyrir sér, svo að hann þá
boðið.
„Með mestu ánægju, vitari-
lega. Eg þakka yður kærlega
fyrir!“
Kurt kom til herbergis Made-
leine á tilteknum tíma. Hún
var töfrandi og yndisleg, og
Kurt fannst alls ekki erfitt að
kynnast henni nánar. Þau létu
sér nægja lýsinguna, sem tungl-
ið lagði til, og tunglsljósið fór
Madeleine vel. Nóttin var svo
hlý, að hún kaus að fara í léttari
klæðnað en kvöldkjólinn sinn,
og Kurt sneri sér undan, með-
an hún hafði fataskipti.
Hún sýndi honum bláan
marblett, sem hún hafði fengið
á annan upphandlegginn, þegar
hún rak sig á um morguninn,
og honum fannst, að hann yrði
að blása á blettinn. Þá upp-
götvaði hann, hversu fagur
hnakkinn á henni var. Hann
kyssti hana á hálsinn.
Hún sneri sér að honum með
ljómandi brosi, og nú lifnaði
sama ástriðan og hann hafði
Ifundið til, þegar hann hafði
setið við spilaborðið, en ástriða
I hans beindist nú í aðra átt..
Hann fór ekki frá henni fyrr
en með morgunsárinu. Hún
hafði sofnað við hlið hans, og
hann laut yfir hana, til þess að
kyssa varir hennar enn einu
sinni.
Þá læddist hann gætilega til
herbergis síns, lét niður í ferða-
töskur sínar, hringdi eftir burð-
arkarli og pantaði bifreið til
j árnbrautar stöð varinnar.
Hann staðnæmdist sem
snöggvast fyrir framan hurð-
ina hjá henni. Og þá leit hann
í fyrsta sinn vitandi vits á núm-
erið á herbei’gi hennar:
Nr. 47 ... . [
Þegar hann var kominn heim,
gekk frænka hans fljótlega úr
skugga um það, að mikil breyt-
ing var orðin á honum. Og á
furðanlega skömmum tíma
skiúfaði hann nýja skáldsögu,
sem var barmafull af spilafíkn,
ástum og hjátrú.
Skömmu eftir að Atlants-
hafsflugvélin var lent, fylltist
flugvallarveitingastofan af far-
þegum. Nokkrir af þeim, sem
fyrir voru, litu upp forvitnum
augum, eins og þeir byggjust við
einhverju óvenjulegu af þessu
fólki, sem bjó. handan hafsins.
Fyrir utan sérstakan blæ glæsi-
mennsku og velmegunar, sem
jafnvel birtust í litlum léður-
toskum, var ekkert óvanalegt
við komumenn.
Meðal hinna síðustu, sem
gengu inn í salinn, var herra-
maður nokkur, er virtist dálítið
útlendsingslegur, þrátt fynr
amerískan klæðnað. Hann leit
rannsakandi augum yfir borð-
in, og hökutoppurinn stalck
einkennilega í stúf við sléttrak-
aða vanga hans. Dökk, kulda-
leg augu hans staðnæmdist við
mann nokkui'n, sem sat einn
við borð. Komumaður var beinn
í baki, o£ (sýnd| greinilega
að hann var gamail hermaðúr,
sennilega milli fimmtugs og
Klnkkn§tnndamðdvöl.
sextug's. Andlitið og augun báru
með sér hörku, sem var þó
horfin. Hann var orðinn hæru-
skotinn.
Það var eins og komumaður
tæki skyndilega ákvörðun, og
hann gekk hratt að borðinu;,
hneigði sig og' bað um að fá að
setjast.
„Gorodin 'er riafn mitt.H .sagði
hann um leið og hann dró að
sÓf stólinn. Sessunautur hans
muldraði eitthvað óskiljanlegt.
„Afsakið," sagði Gorodin, ,,en
eg heyrði ekki.nafn yðar?“
„Smith, bara Smith,“ var
svarið. Einkennilegt bros færð-
ist yfir andlit hans.
„Þér voruð ekki með ílugvél-
inni?“ spurði Gorodin, „eða
var það?“
„Nei, eg flýg austur um haf
ei'tir þlukkiustund.1: ,
„Þér verðið að afsaka á-
gengni mína,“ sagði Gorodin
Eftir Walter Dræsen |
brosandi. „Þér eruð laisvert
líkur einum vini niínum, og
þess vegna valdi eg þetta borð.“
„Tilvilj.un,“ sagði Smith og
kinkaði kolli.
„Já, vissulega er það tilvilj-
un,“ sagði Gorodin. „Trúið þer
á tilViljánir?“ ‘ ' , ■
„Eg hef ekki veitt því neina
umhugsun,“ sagði Smith, „en
leggið þér trúnað á þær?“
„Já og nei — en þegar maður
hugsar um það, verður manni
ósjálfrátt að spurn, hvort ekki
beri að líta sömu augum á for-
lögin og tilviljanir.“
„Ágæt skoðun,“ sagði Smith.
„Getið þér nefnt nokkur dæmi
henni til stuðnings?“
Gorodin sat hugsi stundar-
. kprnn,eins uog ' hiann ■ ,vi§?i pkki,
hvernig hann ætti að svara. „Þá
verð eg að segja yður sögu, ef
yður leiðist ekki að hlusta?“
„AIls ekki,“ svaraði Smith,
„eg gleðst yfir því að þér skul-
uð stytta biðtíma niinn þ'ann-
ig.“ —
„Fyrir 35 árum flýði eg fra
Rússlandi,“ sagði Gorodin etiir
stutta þögn. „Þér munið —
byltingin. Faðjr minn var háft-
settur liðsforingi í her zarsins,
og. við óttuðumst ofsókmr
bolsévikanna. Eg var nýkvænt-
ur og við hjónin lögðum á
flótta til Finnlands ásamt for-
eldrum mínum. Við komumst
til Revals eftir mikla hrakn-
inga og erfiðleika. Næstum
ómögulegt reyndist að fá skips-
íar og í tvær vikur ráfuðum
við árangurslaust um höfnina.
Þá var það, sem Vladimir
Gruzenko kóm til okkar. Konan
ihin ‘ ''þékkti harin f rár gamalli
tíð, því að þau voru bæði frá
4 Kænugörðum..— Einn daginn
heppnaðist mér að fá loforð
fyrir skipsrúmi hjá þýzkum
skipstjóra, en þegar eg kom
með gleðifregnina inn á litla
hótelið okkar, þá var Tatjana
hlaupin á brott með Gruzenko.“
„Hvað snertir þetta forlaga-
trú manna?“ spurði Smith og
virtist áhugasamur.
„Nú kem eg einmitt að því,“
.sv.araði Gorodin ró.lega. „Frá
þyí augnabliki . var eg - sann-
færður um, að eg myndi ein-
hvern tíma hitta Tatjönu eða
Gruzenko.“
„Og' . . .‘ sagði Smith.
„Já, þegar eg gekk hérna inn
í veitingasalinn og sá yður,“
mælti Gorodin, „þá hefði eg
getað svarið, að þér væruð
Gruzenko."
„Og ef það hefði verið eg,“-
sagð'i Smith brosandi, „hvað
munduð þér þá hafa gert? Mér
líst ekki þannig á yður,‘ að þér
munduð draga upþ skkmm-
byssu og skjóta mig.“
Framfa. á 6. síðm