Vísir - 18.07.1953, Blaðsíða 7

Laugardaginn 18. júlí 1953.
▼ ISÍK
Hér á eftir fer ein af hinum átakanlegustu sorgarsög-
um öryggisþjónustu bandamanaa úr fyrri heimsstyrj-
öldinni.
Hún er úr skjölum Oreste Pintos ofursta, sem Eisen-
hower hefír kallað mesta sérfræðing núlifandi manna
varðandi öryggisþjónustu og gagn-njósnum.
Skömmu eftir að fyrra stríði lauk var eg í París við störf. —
Franska leyniþjónustan hafði samvinnu við mig í vissu máli
og bauð mér aðstoð. úrvals starfsmanns, sem eg leyfi mér að
kalla Henry Dupont.
Við þekktumst að vísu nokkúð af ýmsum atvikum í stríð-
inu. Þegar þessu verki var lokið, ákváðum við að snæða saman
þann bezta kvöldverð, s'em París hafði upp á að bjöða.
Að lokinni máitíð tókum við að ræða liðna tíma, og gagn-
njósnir, sem við höfðum tekið þátt í. Eg talaði um erfiðar
ákvarðanir, sem eg hafði orðið að taka.
Er eg hafði lokið máli mínu varð dauðaþögn. Henry starði
ofan í konjaksglasið sitt og var augsýnilega með hugann í
fjarska liðna tímans. Þegar eg hafði bent þjóninum að bæta í
glösin sagði eg við félaga minn:
„Komdu með það, Henry? Hefir þú aldrei lenti í reglulegum
erfiðleikum með ákvarðanir? Var þitt starf tilbreytingalaus
sigurganga, eða hvað? Náðir þú alltaf í refinn?“
Henry leit upp og brosti örlítið. — Eg sá, að hann kreisti
svo glasið, að hnúarnir hvítnuðu. Síðan tók hann til máls:
„Það er eitt atvik, sem eg hefi aldrei getað miklast af,“ sagði
hann. „Á nóttunni sækir það á mig. Eg þarf ekki að skammast
mín fyrir neitt. Eg gerði bara skyldu mína — að síðustu. En
hvers vegna þurfti þetta að koma fyrir mig? Hvernig get eg
gleymt andlitinu-------?“
„Segðu mér frá þessu,“ sagði eg.
„Eg hafði verið settur við störf með „Deuxieme Bureau“ við
öryggisvarnir, sem við köllum X,“ sagði Henry Dupont, „og hafði
dvalið þar um eitt ár, án nokkurs sumarleyfis. Alla daga
streymdu grunaðir karlar og konur inn til okkar, og við urðum
að vinna fram á nætur, til þess að komast yfir óhjákvæmileg
störf.
Ofþreyta byrjaði að gera vart við sig hjá mér. Eg var farinn
að gera smáskissur.
Eg var vansvefta og taugarnar voru að bila. Yfirmaður minn
fyrirskipaði mér að fara i frí, sem eg átti inni.
Eg var ekki vel upplagður til að taka þátt í gleði og glaum
Parísarlífsins. Eg ákvað að fara til staðar, sem við köllum L.,
smábæjar um 20 mílur frá stöð okkar.
Eg pantaði herbergi á bezta hótelinu og fór svo niður að
snæða kvöldverð.
Hún brosti feimnislega.
Það voru ekki margir i borðsalnum. Eg renndi augunum yfir
salinn, svöna rétt til að athuga þá sem þar voru, og hvaða störf
þeir stunduðu.
Eg gleymdi brátt öllum öðrum, er þar voru, þegar eg tók
eftir stúlku, sem sat beint á móti mér við borð. Hún var ung
og lagleg — í blárri blússu. Hún var alein, og enda þótt hún liti
niður á diskinn sinn, var eins og sjötta skilningarvitið segði
mér, að hún merkti nærveru mína á sama hátt og eg veitti
henni athygli.
Meðan á máltíð stóð, renndi eg öðru hverju augum að borði
hennar. Hún galt í sömu mynt með daufu brosi. Þegar eg hafði
matast bað eg þjóninn að flytja stúlkunni kveðju mína og spyrj-
ast fyrir, hvort eg mætti hafa þá ánægju að drekka kaffið við
hennar borð.
Stúlkan roðnaði og samþykkti með því að kinka kolli lítið
eitt í áttina til mín.
Áður en langt var liðið töluðum við saman um eitt og annað.
Hún sagðist heita Marie. Hún var einkaritari í París, og var
einnig í fríi.
Eg spurði hana, hvers vegna lagl.eg stúlka eins og hún eyddi
fríinu fjarri gleði borgarinnar, á éyðilegum stað eins og L. Hún
yppti öxlum og brosti.
París væri ágæt, en alltof villt og taugaæsandi, sagði hún.
Hún væri yfirfull af hermönnum, sem voru í fríi, ákveðnir í að
njóta síðasta gleðidagsins, áður en orustan, sem allir óttuðust,
sú síðasta — riði yfir.
Foreldrar hennar bjuggu á hernumdu svæði. Þvi var það, að
hún og vinkona hennar fóru á þenna rólega stað -r—L,
Á síðustu stundu hætti vinkonan við að fara, ,svö að hún á-
kvað að fara ein síns liðs. ' v'
Þetta kvöld fórum við. út að ánni og léigðum okkur bát
Eg hafði útbúið okkur með matarböggul og hressingu frá
hótelinu. Eftir stundar róður, setti eg landfestar, við nutum
nestisins og ílosku af víni .-4- lögðumst slðan niður í volgan
sandinn.
Eg reis á olnbogann og sneri mér við til að ná í slgarettur.
VigIt£B3<liir
Vigfiisson,
F. 30. júlí 1863. D. 13. júií 1952,
Víglundur Vigfússon f. 30.
júlí 1863 á Syðra-Langholti í
Hrunamannahr.eppi, Hann var,
einn af 16 börnum merkishjón-
anna Vigfúsar Guðmundssonan
snikkara frá Hlíð í Gnúpverja-
hreppi og Auðbjargar Þor-<
steinsdóttur frá Úthlíð í Bisk-
upstungum. Víglundur ólst upþ
í Úthlíð hjá móðurbr.óður sín-
um Jóni Colin Þorsteinssyni,
*
V MaiDGEÞÁTTUK
4
A VISIS
$
H/iúgtÍMSfý :
Marie brosti til mín. Eg beygði mig. skyndilega niður og kyssti
hana. Varir hennar voru heitar og lokkandi.
HvíslaS á þýzku.
Við borðuðum saman um kvöldið, og fórum svo út að ganga
eftir fijótsbakkanum. — Þegar við komum til baka, fórum við
upp á herbergi mitt. Eg vafði Marie örmum, og hún tók með
báðum örmum um háls mér og hvíslaði, næstum svo lágt, að
erfitt var að greina orð — þýzkar ástarjátningar. Eitt orð
náði eyrum mínum: „Ah, ich liebe dich!“
Eg stirðnaði upp, og mér fannst eg halda á dauðum hlut í
örmum mér.
Af störfum mínum við gagnnjósnir var eg orð.inn varfærinn.
og tortrygginn. Marie — sem sagðist vera einkaritari frá París,
í sumarleyfi — hvíslaði að mér á þýzku.
Eg kveikti í skyndi í herberginu, því að hún virtist ekki hafa
gætt þess, hvað hún hafði gert. Hún leit á.mig undrandi:
„Hvað gengur á, elskan?"
Marie brosti vandræðalega og breidai faðminn á móti mér. Qg yar ilonum staður ætíð
„Mér þykir fyrir þessu,“ sagði eg. „Nevddu mig ekki til að huafólainn Á vertíðum eftir aS
tala öllu Ijósara, því eg hefi allt að því ákveðið að bregðast j viglundur komst upp> rén hann
á Kálfatjörn og var þar hjá
móðurbróður sínum síra Ár-ná
Þorsteinssyni margar vertíðir.
Víglundur var vel greindur,
og vel að sér, dugnaðar- og
atorkumaður. Hann kvæntist'
Jónínu Sigríði Jónsdóttur frá'
Borgarfirði syðra, og varð þeim'
fjögurra barna auðið. Þau
bjuggu fyrst í Miðdal og svo á
Útey í Laugadal allgóðu búi,
Þau fluttust til Ameríku runi
1900 og settust að í Selkirk f
Kanada, en fóru þaðan eftitS
þrjú ár í Þingvallabyggð S
Saskatchewanfylki og bjuggu
þar stórbúi í 26 ár; fluttu svoí
til Winnipeg, áttu þar hús og;
bjuggu þar mörg ár. (
Víglundur andaðist 13. júlí
1952 og vantaði þá 3,7 daga á
að verða 89 ára. Lát hans sá eg;
í blaðinu Heimskringlu nú ný--
verið. Þau hjónin voru fyrir,
fáum árum orðin vistmenn á
Betel. M
Kona Víglundar, Jónína Sig-
ríður (f. 8. nóv. 1863) Jóns-
dóttir frá Breiðabólsstað 1
Reykholtsdal, Pálssonar í Geirs-
hlíð, Jakobssonar á Húsafelli1
Snorrasonar sterka prests o@
skálds á Húsafelli (f. 1710, cL
1803). Sigríður lifði stutt eftip
lát Víglundar manns síns —*
andaðist að Betel 14. nóv. 1952.
88 ára.
Þar eð Víglundur Vigfússon
móðurbróðir minn átti marga
frændur og vini á íslandi þykir,
mér rétt og skylt að. mjnnasb
hans. i
Blessuð sé minning þeirrá
hjónanna.
Vigfús Kristbjörnsson. 1
é
V
♦
A-G-10-8-
K-G-8
5-4
5-4
7-5
K-9-4
Á-4-3-
Á-K-9
D-9-6
Suður spilar 3 grönd og spurt
er hvernig hann eigi að spila
svo spilið sé örugglega unnið.
Útspil frá Vestri er G.
Þegar suður athugar spilin
sér hann að ólíklegt er að Vest-
ur hefði farið að segja nema
hann hafi haft 6-lit. Hann gef-
ur því é G. því hafi Austur
tvo é og 4» K. er spilið dauða-
dæmt með því að drepa með
é D.
A

Þekktur g'amanleikari, bú-
settur í Vín, hafði kvöld nokk-
urt boð inni. Honum til mikilla
leiðinda varð klukkan bæði 1
og 2 án þess að nokkur hugs-
aði til heimferðar. Að síðustu
varð leikarinn óþolinmóður,
lyfti glasi sínu og sagði:
„Og nú verð eg að biðja mína
æruverðugu gesti að tæma —
—• — íbúðina.“
„Nei, það er ekki hægt,“
sagði James, „herrann hefir alls
ekki ráð á því,.“
Qmt Mmí ýœ?t
Ur bæjarfréttum
júlí 1918:
Vísis 18.
Þegar komið var með mann-
inn á lögreglustöðína, var hann
spurður um ástæðuna fyrir því
að hann hafði verið að ráfa
drukkinn um göturnar.
Hann hristi höfuðið.
„Það veit eg ekki, en ef eg
hefði haft ástæðu til þess, þá,me^^'® ^nnn Siðari 1:0.
hefði eg farið heim fyrir löngu
og sagt konunni minni frá því.“
9
Ford framleiddi meira en
15.000.000 bifreiða af T-teg-
undinni á 19 árum.
Fyrir 40 árum síðan verptu
hænur í B andar íkjunum 87
eggjum á ári að meðaltali, en
nú geta þær „afkastað“ 194.
®
Gamli aðalsmaðurinn kallaði
Knattspyrnumótið.
Svo lauk viðureign Fram og
Vals á íþróttavellinum í gær,
að Fram vann glæsilegan sigur.
Fyrri hálfleikinn vann Fram
í
liði Framaranna voru margir
ungir menn, en það reyndist
prýðilega skipað og þeir voru
allir, bæði ungir og gamlir,
ráðnir í því frá upphafi leiks-
ins, að vinna. Pétur Hoff var
eins og hann get.ur verið beztur
og er þá mikið sagt. — En það
voru Valsmenn ekki, og von-
andi standa þeir sig betur í við-
ureigninni við KR næst.
Fossanefndin
ætlar að sögn að fara utan
með Botniu í næstu vik og mun
ferðinni heitið aðallega til Nor-
egs og Svíþjóðar.
á; þjón sinn, mesta íryggða-
tröll.
„James. Eg verð að koma,st
,að því hvað það kosíar mig eig-
inlega að lifa. Þess vegna vildi;
eg, að 'þú hættir að taka pró- j Gullfoss
sentur af fatnaði, áfengi ogj i^minn til ifaiifakiá vest
vindlum, sem eg kaupi. Eg vil urleið.,Símskeyxi imi komu hans
miklu heldur hæta upphæðinni þangað barst. Eimskipafélaginu
\ ið lauuin þín.“ [ í gærkvöldi.