Vísir - 20.07.1953, Blaðsíða 7

Mánudaginn 20. júlí 1953.
YlSIB
eg er svo ung
skyldum mínum. Eg fer út um þessar dvr, til þess að kaupa
vindlinga, skulum við segja. Eg kem aftur eftir hálftíma. Ef
þú verður þá kyrr í hótelinu, verð eg að taka þig fasta, og af-
henda þig næstu herstöð.
„Taka mig fasta? Elskan, er þetta gaman?“
Hugur lians var sundiukraminn.
„Það er ekki gámanbragð. Eg vildi að svo væri. Neyddu mig
ekki til að tala öllu ljósara. Ef til vill skilur þú það, þegar eg
segi þér að eg sé í sambándi við „Deuxieme Bureau“! Skilur
þú nú?“
„En — hvað h’efi eg gjört?“
„Þú hefur verið mjög góð við mig — og eg kann að meta það.
En nú verð eg að kveðja — vertu viss — þetta er kveðja. Eg
hefi þegar brugðist skyldum mínum. Eg held eg hafi ekki efni
á að gera það tvisvar.“
Án þess að líta við,“ sagði Henry, „fór eg út um dyrnar. Eg
skelti hurð að stöfum og fór niður að ánni. Eg gekk fram og
aftur í tunglsljósinu, reykti í ákafa, og reyndi að berjast við
sál mína.
Marie var þýzkur njósnari, um það var ekki neinum blöðum
að fletta. Ofurlítil ónákvæmni í tali áður hafði staðfest það, að
viðbættri ástarj átningunni á þýzku.
Samt sem áður hafði hún hrifið mig á alveg eðiilegan hátt
með fegurð og háttvísi.
Hún kynntist mér í venjulegum ldæðum og gat ekki haft
hugmynd um störf mín, né samband mitt við hermál.
Marie var farin.
Ekkert í tali okkar gaf til kynna, að hún leitaði eftir upplýs-
ingum eða að hún reyndi að leiða talið á ákveðnar brautir.
Ef til vill var hún bara í sumarleyfi eins og eg, og hafði
gleymt skyldum sínum.
En allt bar að sama brunni. Hún var njósnari. Ef eg hefði
verið heiðarlegur öryggis-starfsmaður þá hefði eg strax tekið
hana fasta. En eg var líka'maður, og allt hefur sín takmörk
— líka föðurlandsástin gegn ástríðunum.
Eg gekk um og reyndi að færa rök að því, að mér hefði yfir-
sézt. Eg vonaði því að Marie væri kyrr á hótelinu, kannske lítið
eitt undrandi, kannske reið við mig', en saklaus sem engill!
En svo var nú ekki.
Þegar eg kom þangað var herbergi mitt mannlaust. Einnig
herbergi Marie. Hún hafði flúið og þar með staðfest gruninn
um þýzka leyniþjónustu.“
Henry þagnaði, og hristi öskuna af vindlinum, svo sem til
að sækja í sig veðrið áður en endirinn kæmi.
Eg notaði tækifærið og skaut inn í: „Svo það var þá svona.
Þetta er sannarlega sorgleg saga.“
„Nei,“ sagði Henry. „Þetta er ekki endirinn.
Hlífðu mér!
Tveim dögurn eftir að eg sneri heim úr leyfinu — heyrði eg
hávaða úti fyrir bragga-dyrunum.
Hermaður kom þjótandi inn til mín og heilsaði lafmóður, og
sagði:
„Tveir starfsmenn vorir hafa náð í njósnara úti í sveit.“
Eg tók húfuna mína, og þaut á dyr. Skyndilega fannst mér
hjarta mitt hætta að slá eða að kúla hefði hæft mig í brjóstið.
Beint á móti mér — milli tveggja hermanna, — sem héldu
hvor um grannan úlnlið — stóð Marie.
Annar hermannanna heilsaði og sló saman hælunum — og
tilkynnti:
„Við Dupuis vorum .að starfi fyrir utan varðsvæði okkar —
Le Lapin Rouge. Fanginn var í einkaherbergi með yfirforingja
í lífverðinum. Foringinn grunaði hana og lézt vera drukkinn.
Hún byrjaði að spyrja hann hvar hersveit hans væri niður-
komin og um deildarnúmer hans. Hann sendi á laun eftir okkur,
en dvaldi hjá hehni á meðan. Við tókum hana fasta og rann-
sökuðum það sem hún hdfði meðferðis. Hér er það. Við fuhdurh
þessa vasabók,“
Hann rétti mér leðurbuhdna vasabók. Eg leit í hana.
Eg fölnaði. Þar voru nöfn nokkurra yfirforingja og á öðru
blaði var riss af landsvæði. Þar var merki fyrir höfuðstöðvar
herdeildar, riss með blýanti. Teikningin af svæðinu var
gerð á þýzka vísu. Og annað verra, á lausu, kripluðu blaði voru
tvö heimilisföng í Berlín.
Eg herti upp hugann, og leit beint í augu Marie.
„Hafið þér nokkuð að segja, við ásökunum þessum?“ Eg
spurði hana eins ókunnuglega og eg gat.
Þegar hér var komið, brast kjarkur hennar. Hún reif sig lausa
frá varðmönnunum og fleygði sér á óhreint gólfið og faðmaði
stígvélin mín og kyssti þau. Hpn lá endilöng á gólfinu og grét
og báð mig að sýna sér miskun.
„f Guðs bænum, hlífðu mér — hlífðu mér,“ sagði hún grát-
andi. „Lofaðu íriér .að fara, í Guðs bænum
eg má ekki deyja strax!“.
Hún talaði nú þýzku við mig, svo verðirnir skildu ekki hvers
hún beiddi mig.
Eg gat varla talað, en eg vissi, að eg hafði ekki leyfi til að
bregðast skyldum mínum í annað sinn.
„Takíð fangann í vörslu,“ sagði eg við verðina. „Hún verður
yfirheyrð í fyrramálið."
Örlögin voru ekki alveg búin að skilja við mig,“ sagði Henry.
„Eg var einn yfirmanna viðlátinn um morguninn, sat hjá dóm-
arasætinu og heyrði dóminn uppkveðinn, sem var bæði stuttur
og ótvíræður. Hún skyldi skotinn sem njósnari — næsta dag.
Eg spurði hana, hvort hún hefði ekki einhverja bæn fram að
færa, áður en dómnum yrði fullnægt?
Nú hafði hún jafnað sig og var nú eðlileg og' tignarleg. Hún
horfði á mig um stund og brosti ofurlítið.
„Eg myndi verða þakklát,“ sagði hún, „ef eg gæti fengið
vindlihga-pakka,“ og nefndi nú tegund þá, sem hún vissi að eg
reykti einkum. „Sem minningu um hamingjuríka daga í sum-
arleyfi, og um vin, sem gaf mér eitt tækifæri, en gat ekki gefið
mér tvö.“
Hún dó sem hetja.
Hún var skotin í dögun næsta dag. Hún dó sem hetja, sögðu
þeir mér, með höfuð hátt.
Allt til þessa dags vakna eg upp um nætur, við hlið sofandi
konu minnar, og minningin um bláeygu stúlkuna í bláu blúss-
unni ásækir mig af slíku afli, að hjarta mitt þyngist og mér
verður erfitt um öndun, og svefninn flýr út í eilífðina.
En hvað gat eg gert, annað en skylduna við föðurlandið?“
Lokað vegna
Margt er skrítið...,
Framh. af 4. síðu.
þá verða margir. ævintýralegir
atburðir að veruleika. Fjöll
færast úr stað, ár renna upp í
móti, trén bera hundruð mis-
munandi ávaxta og jörðin verð-
ur auðug og frjósöm og öllum
gott heimili, eins og nú er í
Rússlandi.“ f.
írá 20.—29.
H.F. SÍLD & FISKUR.
júlí.
Á kvöIdvökanHÍ
Maður nokkur lánaði vini
sínum afar dýrmæta bók, og
þegar hann fekk hana aftur,
var næstum hver síða útötuð í
fitubleftum. Maðuriim var á-
kaflega leiður, og vildi lóta vin
sinn komast að því, hve gram-
ur hann væri honum fyrir með-
ferðina. Hann keypti heljar-
mikla pylsu, pakkaði henni inn
og sendi til vinarins með þess-
um orðum: „Þakka þér fyrir
skilvísina á bókinni, en þú hef-
ir gleymt bókamerkinu þínu í
henni og endursendi eg þér það
hérmeð.“
•
Meðalhraði fugla á flugi er
milli 35 og 40 kílómetrar á klst.
•
Tveir menn sátu inni á veit-
ingahúsi og rifust um stjórn-
mál. Brátt gerðust þeir svo há-
værir að yfiriþjónninn kom:
,jÞið ættuð heldur að beita
athyglinni að þessum góða mat
og víni.“
„Vitleysa," sagði annar gest-
anna, „ef við gæíum hugsað
okkur að eta og drekka, hvað
er það þá sem aðskilur okkur
frá dýrunum?“
„Eeikningurimi, vinurinn,
reikningurinn,“ sagði þjónninn;
0
Sólarljósið er um það bil áttá
mínútur á leiðinni til jarðar-
innnar.
•
Það var reikningur í síðasta
tímá, og hinn yongóði sonur
milljónamæfingsins var dálítið
óheppinn, svo að kennarinn tók
hánn upp.
„Þú ferð að dragast aftur úr,
Henry. Þú leystir þetta verzl-
unarverkefni vitlaust.“
„Hve miklu munar?“
„Fimm dollurum, Henry.“
Síðari tók Henry 5-dollara-
seðil upp úr vasanum og sagði:
„Eg get víst ekki bjargað því
með því að borga mismuninn?“
0
Læknirinn fórnaði höndum
til himins að rannsókninni lok-
inni og hrópaði:
„En góði maður — hve lengi
hafið þér verið svona?“
„í hálfan mánuð.“
„Með brotinn ökla? Hví í
ósköpunum hafið þér ekki kom-
ið fyrr?“
„Jú, sjáið þér til, læknir, í
hvert skipti sem eitthvað geng-
ur að mér, þá segir konan mín
bara, að eg reyki of mikið.“
ÚMí JíHHÍ
Eftirfarandi var meðal ann-
ars í bæjarfréttum Vísis 20.
júlí 1918.
Þingmenn
eru nú margir farnir úr bæn-
um. Með „Skildi“ fóru norðan-
þingmenn flestir upp í Borgar-
nes í gærmorgun. Hákon
Kristófersson fór með Varang-
er í gær og Karl Einarsson með
Fálkanum. Austanþingmenn
munu fara með Borg eftir helg-
ina.
Jóhanncs Á. Jóhannesson
læknir, sem verið hefir lækn-
ir í Síberíu frá því snemma í
ófriðnum er nýkominn til
Kaupmannahafnar. Hafði ekk-
ert frétzt af honum um lang-
an tíma, og ekkert svar borizt
við fyrirspurnum, sem gerðar
höfðu verið um hann héðan,
þangað til að símskeyti barst
frá honum núna í vikunni frá
K.höfn til Matthiasar læknis
Einarssonar, mágs hans. Ér
hans von heim hingað bráðlegá.
yfghggatfM
IDWIN ARNASON
LINDARSÖTU 25 6ÍMI 3745
Permanentstofan f:
Ingólfsstræti 6. Sími 4109.
nýja sendingu af flauel og
gabardine í gráum, brúnum,
bláum, grœnum, hvítum og
svörtum litum. Einnig sœng-
urveradamask mjög fallegar
gerðir, sœngurveraléreft verð
kr. 53 í verið, þurrkudregla
úr hör kr. 10 pr. metr, sloppa-
sirs kr. 7,95 pr. metr, skyrtu
efni kr. 7,75 pr. metr, nátt-
fataflauel kr. 11,75 metr,
lakaléreft, molskinn, bama
buxur og barnakot o. m. fl.
Verzlunin SNÓT
Vesturgötu 17.
Flatir penslar:
i“, iy2“, 2“
2%“, 3“, 3%", 4“, 4y2‘
fleiri þykktir.
Hringpenslar:
Nr. 4, 6, 8, 10.
Málningarkústar:
8X16.
Ofnapenslar:
i“, iy2“.
Strikpenslar:
Nr. 14, 16, 20;
Tjörukústar. —
S. ÁRNASGN & CO.
Sími 5206.