Vísir - 22.07.1953, Blaðsíða 7

Miðvikudaginm 22. júlí 1953.
TÍSÍ B
1
„Nú tekur gangastúlkan mín við þér, Margrét mín,“ sagði
hjúkrunarkonan, „og annast þig. Nú verð eg öðru að sinna.“
„Eg þarf einskis með,“ muldraði Margrét. „Ónei, mér hefir
ekki verið þjónað um dagana.“ — Hún var íbyggin á svipinn,
fór í pilsvasa sinn og fann þar, eítir mikla leit, glaspínu með
skrúfuðum tappa. Hún fór æfðum höndum um glasið, bar það
upp að birtunni og gretti sig.
„Ertu að verða tóm, ögnin þín. Réttara væri nú eg færi út
og keypti mér nokkur korn í þig en eg léti dúða mig hér niður
í rúm.“
Að svo mæltu skrúfaði hún tappann úr glasinu, sló því snöggt
við nöglina á vinstri handar þumalfingri, setti langa tóbaks-
rönd á handarbakið, hallaði undir flatt, gretti sig örlítið og
saug fyrst upp í hægri nösina og síðan í þá vinstri.
Það rumdi hátt í gömlu konunni. Hún horfði nærsýn á hand-
arbakið, lagði svo hægri nösina að því aítur og saug fast að
sér. Því næst setti hún tappann í glasið og lét það í pilsvasann.
Steinhildur horfði undrunaraugum á þessa konu. Hún var
eitthvað nýtt og broslegt fýrir hennar sjónum, — sjaldséð
manntegund i þessu þögla húsi. Margrét var eitt af því, sem
var búið að vera og var orðið einskis nýtt. Hér átti húri að bíða,
án þess þó að hafa nokkuð við tímann að gera.
Loks kom gangastúlkan.
„Þú átt að koma með méf, gamla mín,“ sagði hún hlýlega.
„Það er bezt við heimsækjum baðkerið, áður en þú leggst fyrir.“
„Baðkerið segirðu. Nei, eg þarf ekki baðker. Eg er nú komin
fram á þennan dag og hefi aldrei lagt mig svoleiðis í bleyti.“
„Það er líka auðséð á þér, gamla mín.“
„Já finnst þér það ekki? Eg held mér bara vel. Eg hefi nú
sex yfir áttrætt."
„Hér fara allir í bað,“ sagði Gróa, „og við skulum nú koma.“
„Já skárri er það nú fordildin,“ sagði sú gamla um leið og
hún hvarf inn í baðherbergið með Gróu gangastúlku.
— Undarlegt er lífið, hugsaði Steinhildur. Bæði eg og aðrir
óttast dauðann, en ef menn fá að lifa langa ævi, þá tekur við
ellin og hrörnunin, svo menn verða ekki sjálfum sér nógir.
Steinhildur var á báðum áttum hvers hún myndi óska sér ef
hún mætti velja um, — deyja á meðan hún gat eitthvað eða
vera til sem útbrunnið skar. Frá þessum sjónarhól séð var til-
veran undarleg og ekki verulega eftirsóknarverð. Allt minnti á
þennan flughraða, þar sem enginn stanz er til. — Steinhildur
þráði að vita eitthvað meira um Guðs vilja, —- hvernig hann
væri fólginn í þessari miklu samsetningu. Um þetta var ekki
hægt að ræða við neinn, það var vafamál að nokkur væri nær
því að vita það en hún sjálf. Enginn gat að minnsta kosti fullyrt
neitt um það, þó að einum fyndist þetta og öðrum hitt og allir
álitu sig vita rétt.
Steinhildur var enn að hugsa þetta mál, þegar hún kom inn
í stofu númer fimm. Hún settist á rúmið sitt og fór að hátta.
Elín var dauf til augnanna. Hún kvartaði um að sér hefði
leiðzt. Enginn var ennþá kominn í þessi auðu rúm, sem væri
svo drepandi að horfa á allan daginn og á nóttunni, þegar hún
vekti. í sannleika sagt gerðu þau hana hálf myrkfælna. Hún
óttaðist að einhver myndi allt í einu sitja þar og stara á hana.
Þetta gat komið fyrir, að önnur hvor þeirra Stínu eða Fríðu
vitjaði þessa staðar. Þetta var allt saman til, sagði fólk.
„Þá kemur þú inn á þína stofu tandurhrein frá toppi til táar,“
sagði Gróa gangastúlka og opnaði stofu fimm fyrir Margréti
gömlu.
„Æi já. Eg er hvíldinni fegin eftir þetta vask,“ sagði sú gamla
og geispaði. Aldrei á minni lífsfæddri ævi hefi eg orðið fyrir
öðru eins. — Eins og þessi mikla sápa er þá líka óholl fyrir hör-
undið. — Svo hefi eg suðu í öðru eyranu, sennilega hefir vatn
runnið inn í það,“
„Heldurðu það, gamla mín? Það er kannske eitthvað eftir í
eyranu af þessari tjörubrá sem af þér kom. Það niætti frekar
segja mér það.“
„Ætli það nú,“ sagði Margrét og geispaði á ný. „Mér datt sá
skratti aldrei í hug, að doktorinn léti setja mig í bað, þó eg
gerði það fyrir hann að fara hér inn, en þann héfi eg.hekkt síð-
an hann var strákur hérna á götunni; Eg ætl^. að arfleiða 'nana
dóttur hans að því sem eg á. Ekki svo að skilja, að eg'eigi mikla
peninga, ónei, ekki er það nú, en .dálítið innanhúss á maður, það
safnast saman, þegar búið verður að tína allt draslið til. Það er
nú svo. — Já, en heyrðu,. hvar er tóbaksglasið mitt, stúlka?“
„Hvað veit eg' um það?“
„En pilsið mitt?“
„Það er frammi í baði.“
„Þú ræður hvort þú setur pilsið í bað. Eg vil hafa það hingað
inn og það strax. Hvað heldurðu að doktorinn segði, ef hann
vissi að eg væri rúin svona inn að beru skinninu? Eg vil hafa
mín föt, þau eru úr vænu og hlýju efni, það verð eg að segja.“
„Þetta er þitt rúm, Margrét, og leggstu nú fyrir. Eg skal sækja
glásið.“
„Pilsið, ætlaðirðu víst að segja.“
„Aldrei á ævi minni hef eg vitað annað eins,“ tautaði gamla
konán.og studdi hendinni á rúmið. Ætla þær mér að liggja á
þessu glerhörðu, Nei,: ekki þýðir að bjóða Margréti minni það.“
„Maður venst því vel,“ ságði Elín, sem hafði í svipinn gleymt
allri sinni rauri ýfir auðu rúmunum.
Margrét leit út undan sér í áttina þarigað sem röddin kom.
„Skiptu þér ekki af því kona. Eg hefi lifað fleiri ár en þú.“
„Eg sagði nú rétt sí svona,“ anzaði Elín, „af því eg er svo
kunnug hérna.“
„Já, af því þú ert svo kunnug hérna. En hvor skyldi þekkja
meira til í heiminum eg eða þú? Hvað heldur þú, að eg hafi
verið mörg ár hjá honum Þórði sáluga og alið upp menntaða
menn. — Nei, Margrét, ráðskonan hans Þórðar sáluga, lætur
ekki bjóða sér allt, þó hún sé sett í bað og nærri því leitað lúsa.
— Já, það má nú segja, mér er ennþá dauðsárt höfuSið."
„Hérna er pontan þín, Margrét mín,“ sagði Gróa og henti
glasinu á rúmið.
„Jæja, þú hafðir upp á því, heillin. Það er víst orðið lítið í
því. Eg þyrfti að finna pitlana mína í Vaðnesi, þeir láta í það
fyrir nokkra aura, það gera þeir. — En stúlka, — manneskja, —
hvar léstu gleraugun?“
„Þú ert með gleraugun, kona,“ sagði Elín.
„Var eg nokkuð að tala við þið?“ sagði Margrét og' leit Elínu
óhýru auga. „Ekki átt þú að þjóðna mér hérna, það ættir þú
að vita.“
„Gleraugun hafa gleymzt frammi,“ sagði Gróa og fór hlæj-
andi út.
„Já, það er von þú hlægir að trassaskapnum í sjálfri þér. Það
er von. Það verður þér dýrt spaug ef þú brýtur augun mín.“
Gróa kom fljótlega inn með gleraugun og Margrét þreif þau
af henni. „Sjaldan brýtur gæfumaður gler, svo má segja um
þig,“ sagði Margrét og setti gleraugun fremst á nefið, þar sem
það var hæst.
f svipinn hafði Elín gleymt öllu, sem hún hafði sett fyrir
sig undanfarna daga. Hún hló léttum þvingunarlausum hlátri.
„Skárri er það nú gjallandinn,“ sagði Margrét gamlá og hall-
aði sér út af. „En ólíkt er betta bólinu mínu, það get eg borið um.“
En eftir örlitla stund lá Margrét gamla samt steinsofandi í
rúminu og púaði upp í loftið.
Elín horfði á hana með velþóknun. Þetta mikla tómahljóð
var horfið úr stofunni, þó ekki væri ennþá komið nema í annað
rúmið. Þarna l‘á hún, svona hrein og glansandi, þessi garnla
kona. — En hamingjan hjálpi mér, hugsaði Elín. — Hún hefur
þá sofnað með gleraugun á nefinu og það með þau tvenn, eins
og henni var þó annt um þau, vesalingnum. Ef hún bylti sér á
| hliðina gátu gleraugun brotnað. — Nei, hún varð að hringja
j og láta Góru taka þau. Samvizku sinnar vegna varð hún að gera
t það. Þó þessi gamla kona væri ekki beinlíns þakklát, varð hún
' að líta eftir henni.
Al
Hann hafði fengið innkaupa-
leyfi og var nú á leiðinni til að
kaupa bíl.
„Er þetta góður bíll?“ spurði
hann sölumanninn.
„Hann er stórkostlegur.“
„Kemst hann hratt?“
„Hratt? Ef þér leggið af stað
snemma að rtiorgni til Ákur-
eyrai-, eru þér kominn þangað
um hádegi.“
„Eg ætla að hugsá lun það.“
Daginn eftir kom hann aftur
til bílasalans.
„Mig langar ekki í þennan
bíL“
„Og hvers vegna ekki?“
spurði sölumaðurinn.
„Eg held eg liggi nú ekki
fleiri nætur andvaka yfir því,
hvað eg á að gera norður á Ak-
ureyri.“
®
Amsterdam, „Feneyjar norð-
ursins“, er byggð á 90 hólmum,
sem ei'u tengdir saman með 300
brúm.
©
Ilinn kunni brczki rithöfund-
ur, Graham Greene, var nýlega
í kokkteilboði í London.
„Oh,' Mr. Greene,“ sagði ung
stálka við hann. „Þér verðið að
segja mér hverskonar konur
þér metið mest, þær málgefnu
eða hinar?“
„Hvaða hinar?“ nsuldraði
Gresne og þjáningarsvipurinn
skein út úr honum.
heiminum var síofnaður í Ba-
inbridge í Ohio árið 1S28.
Qm Mmi
Eftirfarandi var í bæjai'frétt-
um Vísis 22. júlí 1918:
Kuldatíð
má heita að sé enn eins og
hefur verið um allt land. í
morgun var talinn 7 stiga hiti
í Vestmannaeyjum, 10 í Rvík,
6.5 á ísafirði, 5,5 á Akureyri,
2.5 á Grímsstöðum og 7 á Seyð-
isfirði og líkt hefur það verið
í allt sumar. Sláttur mun hvergi
vera byrjaður á tunum utan
Reykjavíkur, en á stöku stað
á flæðiengjum og öðru votlendi.
Influenzan.
Farþegar á Botníu höfðu
margir veikzt áf influenzu á
leiðinni milli landa, en; þó vorú
allir rólfærir er hingað kom;
Ekki þurfa bæjarmenn þó að
óttast svo mjög smitun af
þeim, því að veikin er þegar
orðin svo úíbreidd í bænum, að
hún verður ekki stöðvuð.
Stríðsváíryggingin
á ófriðarsvæðinu hefur
lækkað mjög mikið. T. d. er
sagt að Borg hafi fengizt vá-
tryggð þessa ferð, sem hún er
nú að leggja í, fyrir 2% prós. í
siglingum utan ófi'iðársvæðis-
‘ins, t. d. til Dahinerkur hefur
Fyrsti íaiMilæknaskóIian í, vátryggingin verið 3 prós.
Frá
MJtsöIusuni
í dag verða téknar fram
ljósleitar kápur litlar stærð-
ir, hentugar í vinnu á að-
eins kr. 75,00.
H. Toft
Skólavörðustíg 8. Sími 1035.
' Nýtt
Jfatva*
snótow*hjól
til sölu. Upplýsingar á
Leifsgötu 4, eftlr kl. 5 í dag.
EDWIN ARNASON
UNDARGÖTU 25 6ÍM1 3745
Þúsundir vita að gæfan Tylgtfi
hrtngunum frá
SIGXIRÞÖR, Hafnarstræti 4«
Margar gerðir fyrirlíggjandi.
GUSTAF A. SVEINSSON
EGGERT CLAESSEN
hæstaréttarlðgmenn
Teniplarasundi 5,
j (Þórshamar)
Allskonar lögfræðistörf.
Fasteignasala.
—* Sex Bretism
Framh. af 1. siðu. V
Ferðaskrifstofunnar, Gunnar
Bjarnason, og ef til vill Örn
Johnson, forstjóri, Steinþór
Gestsson, Hæli, Þorkell Bjarna
son, Laugarvatni o. fl.
íslenzkir liestar á
sýningum erlendis,
Þarna verður farið til fag-
urra, kunnra staða, og víða
gamlar reiðgötur — slóðir, þar
sem altítt var fyrrum, að glað-
ir og fjölmennir hópar skemmti
ferðafólks færi um á sumrin..
Er það von hestamanna og fleiri
að þeir tímar eigi aftur eftir aS
renna upp, að íslenzki reið-
hesturinn verði mönnum al-
men.nt til jafnmikils yndis og
fyrir bifréiðaöldina.
Þess má' að lokum geta, að
lagt’hafðí vevið: til, að íslenzk-
ir hestar yrðu sýndir á smá-
hestasýningu í Skotlandi 6. á-
gúst, en ekki var hægt að koma
því í kring í þetta skipti, Verði
sá árangur af heimsókn Bret-
anna, sem vonir standa til, má
vænta þess, að það lyfti undir
að íslenzkir hestar verði sýnd-
ir á slíkum sýningum. — Þá'
mun það hafa mikið gildi, ef.
vel tekst til um töku frétta-
kvikmyndanna, þ.ví að stofnun-
in, sem þær lætur tal- a, sýnir;
fréttamyndir sínar út um alíani
heim. í