Vísir - 23.07.1953, Qupperneq 7
▼ ISÍS
1
Fimmtudagirm 23. júlí 1953.
(ju&fauff &enecliltiJ.óttir:
Á stofo
„Nú, nú, hvað er.nú að,“ sagði Gróa er hún kom í dyrnar.
„Viltu gera svo vel að taka af henni gleraugun,“ sagði Elín.
„Sjáðu, hún er sofnuð.“
„Nei, nú dámar mér ekki. Heldurðu kannske að sú gamla hafi
einhvern til að taka af sér gleraugun, þegar hún hefur sofnað
með þau. Hún yrði nú sennilega hrifin af því eða hitt þó heldur,
ef við færum að skipta okkur af því, hvernig hún prílar með
þessi gleraugu sín.“
„Bara þessi fremri, Gróa mín. Eg sé íeigð á þeim, hvað lítið
sem hún hreyfir sig'.“
„Láttu nú sem þér komi þetta ekki við, Elín, og vertu ánægð
að þú ert búin að fá stofusystur. Eg spái að hitt rúmið standi
ekki heldur lengi autt úr þessu.“
„Ekki er nú að tala um liðlegheitin í henni Gróu,“ tautaði
Elín, þegar Gróa var farin. „Engir hugsa um þessa vesalinga.
Hver myndi leggja henni til gleraugu, aumingjanum, ef þessi
brotnuðu?“ — Og Elín, sem var óvenju hress þessa stundina,
tók annan inniskóinn úr náttborðinu sínu, setti hann upp og
sté varléga á gólfið. Hún lét hinn fótinn vera uppí, seildist yfir
bilið milli rúmanna og i gleraugu gömlu konunnar.
Um leið og hún snerti þau, hrökk sú gamla við og opnaði aug'-
un. Tillitið var hreint ekki frýnilegt, er hún leit á Elínu.
„Ætlar þú að stela þeim af mér?“ sagði hún hvasst, þreif af
sér gleraugun, stakk þeim undir koddann og snéri sér á hliðina.
Þetta var nú verr íarið en heima setið, hugsaði Elín. Viss
var hún um, að gleraugun myndi gamla konan aldrei framar
setja upp, sér til gagns og ánægju. — En hún varð að vera sjálf-
ráð, kerlingin, og bezt var að láta hana eiga sig.
Elín gekk frá inniskónum og lagaði teppin sín. Hún óskaði
þess af heilum huga, að hún gæti losnað við þessar hitakomm-
ur, svo hún fengi leyfi til að fara á fætur og í bæinn. Hún var
svo óviss í því, hvernig það myndi ganga til hjá Sveini, ef hún
væri hvergi nærri marga daga í röð. Hann hafði ekki heimsótt
hana svo lengi. Honum gat mæta vel dottið einhver önnur í
hug. — Ó, þeir voru svo veikir fyrir, þessir karlmenn.
Læknirinn hélt henni í rúminu bara fyrir þessar fáu komm-
ur, en hún þekkti fólk, sem stundum var á fótum með miklu
hærri hita. Sumir mældu sig aldrei þó þeir væru lasnir, það
hefði hún líka átt að g'era, þá hefði þetta ekki verið tekiði
svona alvarlega.
Tilfinningar Elínar sveifluðust til og frá eins og lauf fyrir
vindi. Nú greip hana þessi blessuð þrá, sem gaf henni von um
fyrra líf og meiri gleði en hún hafði getað notið til þessa. Hugsa
sér gömlu konuna, sem lá hérna við hliðina á henni, hvað hún
var orðin öldruð. — Þannig vildi hún verða. Betur að Guð gæfi
henni það. — Nú var Margrét farin að lifa aftur í sínum gömlu,
góðu endurminningum, og hún þurfti ekki annars með, þær
Veittu henni frið og unað og fullnægðu ástríðum hennar. — Sú
gamla var jafn sæl nú og á liðnu, góðu dögunum, þegar sólin
skein í heiði. — Alveg þannig mundi Elín óska sér þess í ell-
inni. — Bléssuð gamla konan. Það var góð sending að fá hana
hérna við hliðina á sér. Þetta gat verið táknrænt fyrir Elínu,
að einmitt svbna yrði það fyrir henni. — Ó þessir duttlungar
lífsins, en hvað þeir komu til manns í margvíslegum myndum.
Unaðsleg ró greip Elínu, sem hún hafði ekki öðlazt í marga
sólarhringa. — Allt var svo þreytandi fyrir hana á meðan
þessi breyting var að fara fram í stofunni. Hún var ekki eins
og þeir, sem ekki viknuðu einu sinni hvað sem á gekk, eins og
hún Steinhildur hérna við dyrnar. Hún sá það ekki einu sinni,
þó þær væru bornar út, stífar og stirðai', hún Stína og hún Fríða.
Fyrr mátti nú vera kuldinn.
Elín gat þakkað fyrir, að henni hafði verið gefin meiri hjarta-
hlýja en sú stúlka sýndi, og hún sofnaði sæl og örugg og þreytt
eftir þennan erfiða tírha, sém loksins var liðinn hjá. Nú sá
hún ekki, þegar mánaskinið gægðist inn um gluggann hennar
og gerði auðu rúmin undarlega ógnandi. — í svefninum var
Elín ung og hamingjusöm og naut lífsins, — ekki þó með Sveini,
heldur bara einhverjum, sem vildi eiga góða stund eins og hún.
Það var svo lángt liðið á hvíldartímann að nótt og dagur höfðu
mætt tilliti hvors annars og himin og jörð tóku á sig annan lit-
blæ af nálægð þessará unnenda, sem sáust í svip tvisvar éi
sólarhring. Það var þeim fullkomin fullnæging og gerðu þau
ásátt með sitt hlutskipti.
Á þessum tíma sólarhringsins, þegar þetta þögla tillit dags
og nætur hafði átt sér stað, rann hvíttur bíll upp að sjúkra-
húsinu. Út úr honum hlupu tveir dökkklæddir menn með gyllta
borða á ermunum og svortu derhúfunum. Annar þeirra fór að
dyrunum og hringdi.
Næturvaktin kom fram í gluggann og leit út. Já, já, það var
þá sjúkrabíliinn. Hann hefði nú mátt koma 1 hlut þeirra á dag-
vaktinni, það hefði hann mátt gera. — Hún var sein til að opna
húrðina, því að lásinn vát stirður, én loks tókst það.n ' •-
„Þið þyrftuð að fá nýja læsingu héma á hurðia,“ sagði sjúkra-
vörðurinn. — „Góðan daginn, ætlaði eg að segja, ungfrú Dóra.“
„Já, góðan daginn,“ sagði hún rám í röddinni. „Er það kona,
sem þið eruð með?“
„Já, súkrahúslæknirinn séndi okkur með hana á stofu fimm.“
„Jú, stendur heima, þar er autt rúm.“
Það mátti nærri geta, að ekki yrðu lengi auð rúmin þar,
hugsaði Dóra og flýtti sér upp á ganginn. Hún þreif rauðan
hitapoka úr skápnum í baðinu, lét á hann heitt vatn, fór méð
hann inn og setti hann í auða rúmið við hliðina á Steinhildi.
„Þið verðið nú fyrir ónæði,“ sagði hún lágt, eins og við sjálfa
sig. „Það er að koma sjúklingur.11
Steinhildur heyrði hvað hún sagði en anzaði engu. Mennirnir
komu inn með konuna á milli sín á sjúkrabörunum. Allt gekk
fljótt og hljóðalaust hjá þeim, hvert handtak þeirra var visst
og fyrirfram æft, svo engu þurfti þar við að bæta.
Sjúklingurinn virtist sofa. Hann bærði ekki á sér, frekar en
enginn flutningur hefði átt sér stað.
— Vonandi verður hún í þessu móki fram á dagvaktina, hugs-
aði Dóra vökukona. Eflaust hefir læknirinn gefið henni sprautu.
Nokkru seinna vaknaði Elín, hún hafði ekki einu sinni rumsk-
að, þegar sjúkilngurinn var borinn inn. En hvað hún var
fegin, að rúmin stóðu ekki lengur auð. — Og blessuð gamla
konan var að vakna. Hún leit upp og horfði dökkum augum
í kringum sig.
„Þú hefir sofið vel,“ sagði Elín hlýlega við hana.
„Sofið. Nú hvað átti eg annað að gera en að soía?“ Hún rétti
kreppta höndina upp í hnakkann og klóraði sér. Síðan geisp-
aði hún svo að andlit hennar lengdist um þriðjung. — Henni
var eitthvað óglatt í skrokknum, það var fiðringur um hana
alla. * 1
„Allt gerir þessi besítis sápa,“ sagði hún nöldrandi. „Stelpu-
fiðrildið hefir brennt á mér húðina, það hefir hún gert. Eg
hefi alltaf haft svo fína og fallega húð. Ekki er von þær skyn-
beri það, þessar dömur, sem ekkert gera nema smyrja sig. Nei,
það er ekki von. Hvernig ætti það að vera? — Já, já, eg fann
svo sem að mig vantaði eitthvað. Hvar skyldi nú tóbaksglasið
mitt vera í öllum þessum hringsnúningi?“ — Hún tók yfirlakið
sitt, kuðlaði því saman og henti þvi á gólfið.
„Þetta er lakið þitt, blessuð manneskja,“ sagði EHn. „Ekki
máttu henda því á gólfið. Það á að vera næst þér undir tepp-
unum.“ .
„Eg þarf engan að láta segja mér fyrir verkum,“ sagði gamla
konan. „Nei, engiim hefir leyft sér það. Eg kunni mín verk,
þegar eg var ráðskona hjá honum Þórði mínum sáluga.“'
Margrét brölti á fjó'ra fætur.
„Sennilega kæmi mér betur að finna tóbakið. Það er nú orðið
nógu skorpið og þurrt þetta nef á mér, eftir allan þennan
,svefn.“
Á kvöldvöknnni
Þeir hittust við barinn dag-
inn eftir veizluna, og voru þá
ekki alveg búnir að ná sér.
„Heyrðu," sagði annar, „eg
held að eg verði að fara yfir á
antabus......“
„Hví þá það?“
„Jú, sjáðu til. Þegar. eg var
loksins að sofna í gærkvöldi sá
eg eina af þessum sýnum, þú
veizt: Skyndilega dönsuðu
hundruð dverga alls staðar á
mér. Þeir voru agnarlitlir, í
grænum fötum og með gylltar
bjöllur á stígvélunum.“
„Já, bætti hinn við. „Stíg-
vélin voru rauð og hattamir á
1 ská á höfðinu.“ *
* „Hvemig í óskÖpunum veiztu
j þettá?“
„Jú, það eru énn nokkrir á
hægrí öxlinni á þér.“
•
í Oakland í Kaliforníu var
Enoch nokkur Bershofski tek-
inn fastur fyrir að ganga með
hlaupsagaða haglabyssu innan
fata. Hann reyndi að sannfæra
lögregluna um, að hann gengi
með skotvopnið eingöngu til að
verjast ræningjurn. Síðar kom
í ljós, að hann gekk aðeins með
7 dollara á sér.
: • .
Koptar eru nú notaðir :í. ná-
grenrii New York tii'ýöriíflufe-
inga milli flugvallaima í Néw-
ark og Idlewild, en fhigið tek-
ur 18 mínútur. Sparar það fjög-
urra khikkustunda aksíur í bif-
reiði’
Tilraunastöðvaraat á White
Sands í USA ná yfir 1600 ha.,
en 'þar eru prófaðar fjarstýrð
loftskeyti og langfleygar rak-
ettur.
úhu Jíhhí
Eftirfarandi gat að líta í
bæjarfréttum Vísis.
Kartöfhiræktin.
Af kartöfluökrum stjórnar-
innar á Garðskaga eru sagðar
góðar fregnir. Þar er allt kom-
ið upp og lítur vel út. Af Braut-
arholtsökrunum eru fregnirnar
lakari, einkum þó bæjarstjórn-
arinnar, og er sagt að þar sé allt
í kalda koli. Það kunna þó að
vera ýkjur. Betri horfur eru
sagðar um uppskeruna hjá
h.f. „Akri“. Á Reykjum í Mos-
fellsveit hafa bændurnir þar
sett mikið niður af kartöflum
og hafa þær komið vel upp og
vaxið betur en annars staðar,
jafnvel farið að taka þær eitt-
hvað upp til átu. En yfirleitt
munu uppskeruhorfur á land-
inu slæmar, sem von er.
300 hesta
á Botnía að llytja til Dan-
merkur í þessari ferð.; Alls
verða fiutiir þangað 1000 hest-
ar í sumar og á Botnia að flytja-
þá allá í þfern‘ férðúm’.
Skemmtifetð
geta menn farið með vélskip-
inu Úlfi á morgun til Flateyj-
ar á Breiðafirði. Skipið kemur
við á Stapa á SnæfeHsneai.
B-J903 - Akranes,
10:0.
Ðanska liðið lék þriðja lexK
sinn hér í gærkveldi og sigraði
með geysilegum yfirburðum,,
tíu mörkum gegn engu. j
Fyrir leikinn var almenni
búist við skefnmtilegum og
jöfnum leik, og var það ekkí
óeðlilegt, ef miðað var við úr-
slit þeirra leikja, sem áðurí
voru leiknir. Þetta fór þó át
annan veg, og er leitt til þess
að vita, að jafn sterk vörn ogj
Akurnesingar hafa á að skipa,
skuli fá tíu mörk á móti ekkí
sterkara liði.
Fyrr-i hálfleikurinn endaðí
með tveim mörkum gegn engu,
en þau úrslit voru engan vegin,
sanngjörn, þar sem Akurnes-
ingar áttu mun meira af hon-
um.
Er 13 mín. voru af leik komst
Guðm. Jónsson (hægri útþerji)]
inn fyrir vítateig með boltanhs
og skaut föstu skoti í mark-
súlu, nokkrum sek. síðar en
dæmt vítaspyrna á Danina, sem
Sveinn, Teitsson tekur, ens
markmaður ver. Sveinn næn
bó boltanum aftur en skýtur,
í marksúlu. Á 37. mín. myndasl'
þvaga framan við mark Akur-
nesinga og skorar Holgen
Petersen með skalla. í
Aðeins nokkrar sek. eni- éft-
ir af fýrri hálfleik, en þá féí
Vagn Birkeland méð boitann
upp vinstri kant og gefur síð-
an fyrir markið mjög góðan
bolta, og Carl Holm skoraff.
auðveldlega.
í síðari hálfleik er vörn Ak-
urnesinga alveg í molum og
skora Danir átta mörk, þaS
fyrsta á 10. mín., en það síðasta
á 34. mín. og skal ekki farið
fleiri orðum úm þau.
Ekki þarf að efa, að menh
spyrji hver annan, hvað valdi
slikum úrslitum. Flestir munií
svara því til, að í lið Akurnes-
inga vantaði Ríkharð Jónsson,
Þórð Þórðarson og Þórð Jóns-
son. Það svar getur engan
veginn talizt fullkomið, þar sem
þessir þrír menn leika allir í
framlínu liðsins og verður því'
vörnin ekki afsökuð méð þvi.
Að vísu lék Sveinn Teitsson,
nú í framlínu, en í stað hans
í vörninni lék nýliði, Jón Leös-
son, en leikur hans var mjÖg
góður, og verður þeirri breyt-
ingu ekki kennt um.
Það er einkennilegt að Ak-
urnesingar skuli ekki fá lánaða
nokkra menn til styrktar, sér-
staklega þar sem í lið .þeirra
vantar þrjá góða leikmenn.
Það er staðreynd, sém ékki
verður neitað, að erlend lið,
sem hingað koma, standa sig
yfirleitt betur í síðustu leikj-
um sínum, en þeim fyrstu, .og
þarf að taka tillit til þess, þeg-
ar lið erú send til keppni við
þau. -
Dómari var Haukur Óskars-
són og dæmdi hamrvel.
Þ.T.
Vesturhöfnin
Sparið yðm- tima *g
ómak — biðjiS
Sjóbúðina
r iS GrtandeMyarð
fyrir smáouglýsingar
yðar f Vísi.
Þær borga síg alltaf