Vísir - 25.07.1953, Blaðsíða 7

Laugardaginn 25. júlí 1953.
▼ !SIB
I
('ju.&taug A i^eitedihtídátiir : stofi 1 fi 111 01 I ii
3
Frá Laiidsbanka.
Framh. af 4. síðu.
hjá eigendum hinna stærri fiski
báta heldur ekki gott. Á síðustu'
vetrarvertíð fengu eigendur 98 j
báta lán til útgerðar hjá bank- I
anum. í byrjun júlímánaðar
höfðu aðeins 41 bátar endur-!
greitt útgerðarlán sin, en all-
margir eigendur þessara báta
urðu þó að fá fyrirgreiðslu hjá
bankanum til að geta staðið í
skilum.
5. Algengasta trygging, sem
útgerðarmenn geta sett fyrir út
gerðarlánum, er veðsetning á
35% a£ óveiddum afla. Veðun-
Margrét hótaði að klaga hana fyrir doktornum. Þá fór Odd-
fríður að friðmælast við hana.
„Þú ættir nú að muna okkur gömlu vináttu, Margrét 'mín,“
sagði hún. „Þú manst, að oft hefi eg gefið þér aura.“
Það kom hik á gömlu konuna og augu hennar og tillit lýstu
tortryggni.
„Já, það getur verið,“ sagði hún hikandi. „En þá hefir þú
litið öðruvísi út en þú gerir núna.“
„Er eg þá svo ólík öllum öðrum?“ sagði Oddfríður.
„Já,“ sagði sú gamla. „Enga stúlku hefi eg þekkt, sem er jafn
lítið dömuleg og þú.“
Oddfríður þagði við. Grá augu hennar skutu neistum og
drættirnir kringum munninn urðu harðir og kaldir.
Elín horfði á hana og dáði hana á sinn hátt fyrir það, að hún
sltyldi þó hylja þetta- rúm, sem hafði verið henni til angurs
og ama meðan það stóð autt.--------En í huga Steinhildar var
Oddfríður eins og flagð, sem þá og þegar var viðbúið að svífa
á bráð sína. Hún sneri sér til veggjar og lét sér fátt um finn-
ast þessi viðskipti þeirra.
„Jæja,“ dæsti Oddfríður loks. „Það var þó sá tími, að hon-
um Þórði, sem þú varst ráðskona hjá, þótti meira til mín koma
en þín. Þá daga man eg.“
Fyrst var líkt og Oddríður hefði misst marks. Margrét tvísté
við rúmið sitt. — En skyndilega breytti hún um svip, gekk út
á hliðina og horfði eins og illt naut á kvalara sinn.
„Þú lýgur,“ sagði hún formálalaust. „Þórði var ekki svo hætt
við hrösun, og hann leit aldrei nema á sannar dömur. Hann var
sannur herramaður í lund. Nei, við konu eins og þér hefði hann
aldrei litio.“
Oddríður bæði bliknaði og blánaði, hún varð ægileg ásýndum.
„Eg veit að svona myndi Margrét aldei tala, nema af því hún
er reið,“ flýtti Elín sér að segja. „Oddríður er einmitt svo reglu-
lega myndarleg kona.“
Ofsann í svip Oddríðar lægði þegar. Augun urðu mildari og
bros lék um þunnar, bláar varirnar.
„Það má nú sjá minna en hún sé farin að ganga í barndóm,
kerlingin,“ sagði hún og leit á Elínu. „Það mátti nú segja, að
eg gekk í augun á karlmönnunum.“
„Osvei,“ umlaði Margrét og umsnéri öllu í rúminu sínu.
„Já, vesalingur þú átt bágt. Enginn lítur orðið við þér,“ sagði
Oddríður og var mild í rómi. „En eg þekki þá marga, það veit
hamingjan.“ Nú varð hún stúrin á svip og gerði stút á munninn.
„En eg er nú reyndar gift,“ bætti hún við, „og kannske við það
að skilja. Eg er nýlega búin að eignast barn, sem er dáið fyrir
nokkrum dögum. Læltnirinn hélt að þessi bakteríuskratti hefði
síast frá mér til litla vesalingsins.“ Og nú grét Oddríður fögrum
tárum.
Elín sýndi hluttelcningu sína með því að sjúga upp í nefið, en
Steinhildur hló með sjálfri sér. Fyrir hennar viðvaningsaugum
var þetta margbreytilegt líf og smá hlægilegt'.
„Það getur nú verið við liættum við að skilja, fyrst svona fór,“
sagði Oddríður og nú gætti ekki; klökkva í röddinni. „Hann var
mjög elskulegt barn, drengurinn okkar, og það eru hinir dreng-
irnir mínir líka.“
„Hinir. Eigið þið fleiri börn?“ sagði Elín.
„Já, tvo aðra. Þeir eru nú hjá góðu fólki og eg hugsa ekkert
um á. Báðir eru þeir þó líkir mér, sérstaklega annar, svona stór
og myndarlegur eins og eg. En svo átti eg nú einn til, hann átti
eg þegai’ eg var ung,“ og Oddríður hló og varð sæl á svipinn. —
„Já, það gekk á ýmsu hjá manni þá,“ sagði hún. „Eg var hjá
henni Gróu minni Andersen, þegar eg lenti í fyrsta alvarlega
skrensinu. Eg varð lasin, og Gróa vildi ekki heyra annað nefnt
en eg fengi lækni heira tii mín Eg gerði allt sem eg gat að af-
telja það, en Gróa vissi hýað hún vildi og ekki vantaði hana
artina til þeirra, sem lienni fannst hún hafá ábyrgð á. Og
hvað sem eg sagði kcm hei n.úiislæknirinn þeirra einn daginn,
hann prófessor Guðmundur Magnússon. — Jseja, ekki var ann-
að að gera en taka þessu xr,eð ró og sjá hvað viti borinn, hann
væri. Og ekki var nú eftir geí.ið, ka rlinn álpast ,a. þáð réttalog
segir Gróu, að hér hafi hann ;3itið að gera, þetta slen lagi nú
tíminn.’Hún s'é ófriisk,' gtój:kan.,i
„Það get eg sagt j dur. prófessor," sagði Gróa þá, „að eg vil
ekki hafa neitt slúður uni mínar stúlkur“.-------Hún var svo
reið, að eg held eg skrökvi litlu til þó eg segi, að hún hafi rekið
hann út.“
Oddríður gat ekki-íalað lengur fyrir hlátri. Að þessari endur-
minningu skemmti hún, sér imtilega.
„Þú hefur þá ékki verið neitt illa stödd með þetta barn þiit?“
sagði Elín.
„Illa stödd, segir þú. Ek.ki alveg. Það var nú byggingarmeis.-
ari, sem þar var anríars vegar. kerli mín. Og Gróa sá um að
hann stæði við sitt, bað gerði hún.“
„Giftust ,þið þá0i sagði Elúx.með^. vakandi áhuga. ■
„Giftumst við. •.Ongi,, þa,o, stóð nú aldrgi til, okkur langaði
ekki mikið til þess, En drengurinn ,er hjá góðu fólki og ekki
¥ BRIDGEÞATTITB
♦. +
♦ VISIS &
Mörgum hættir til að vilja
heldur spila spilið sjálfir, en
leyfa mótspilaranum að spila
það, einkum þegar þessir sömu
menn hafa falieg spil á hendi.
En spilin verður að meta með
tilliti tii þess eins hvernig og
hvaða sögn, helzt „game“-sögn,
verðui' auðveldast unnin. í spili,
sem hér verður sýnt á eftir, var
um tvær leiðir að tefla og býst
eg við, að margir muni fara þar
skakka leið, ef þeir fá svipuð
spil á hendina.
*
¥
♦
A
A
¥
♦
*
9, 3, 2
K, 10, 6
K, 9, 7
Á, K, D, 3
6
V, 4, 2
G, 8, 6, 3
10, 7, 5, 4, 2
8, 7
D, 9, 8, 5, 3
D, 10, 5, 4, 2
6
A A, K, D,
¥ Á, G
♦ Á
* G, 9, 8
í keppni, sem þetta spil kom
fyrir í, hóf S sögn í þriðju hendi
á 2 A, sem var kröfusögn. V
sagði pass og N svaraði með 2
gröndum. Á öðru borðinu sagði
S 4 A þegar í stað. V tók fyrst
Á, K og D í <¥• og síðan varð
ekki komizt hjá því að gefa slag
í ¥. Spilið var tapað. Á öðru
borði hugsaði S sig um, og þótt
hann heiði falleg spil á eigin
G, 10, 5, 4
hendi, sem gaman væri að spila,
taldi hann líklegra, að 3 grönd
myndu vinnast. Það gekk líka
eftir, því komið var út í ¥ og
tók þá spilarinn sína 9 slagi
strax. Það var líka rökrétt, að
segja heldur grönd, því til þess
að tapa því spili þurftu and-
stæðingarnir að fá 5 slagi í *
áður en spilarinn komst inn. í
keppni munar þetta miklu.
Á kvöldvökMnni
Kona nokkur vestan hafs
kom inn á lögreglustöð og
spurði, hvernig hún ætti að fara
að því að verða „sett inn“, því
að hún vásri að flýja bálreiðan
eiginmann sinn. Henni var ráð-
iagt að berja lögregluþjón. Hún
gerði það og var síðan lokuð
inni.
•
Hinn kunni franski leikari
Sacha Guitry vann nýlega mik-
inn leiksigur, þar sem hann fór
með hlutverk níræðs öldungs.
Skömmu síðar hitti hann leik-
konu, en allt var á huldu um
aldur hennar.
„Mikið held; eg að það sé
hræðilegt að verða gamall,“
sagði hún. „Eg sé það nú einna
bezt núna, þegar eg nálgast
þrítugt.“
„Frá hvorri hlið, ungfrú?“
spurði þá Guitry.
•
Rio Granrio er lu-iðja stærsta
á í Bandaríkjunum, 2910
km. á lengd. Aðeins Mississippi
og Missouri eru lengri.
•
MacTavish vildi óður og upp-
vægur fá að breyta nafni sínu,
og kom inn á skrifstofuna, sem
fjallar um slíkt.
„Eg vij fá að skipta um
nafn,“ sagði hann. „Það kostar
þó ekki neitt.“
„Nei, en hvers vegna í ó-
gköpunum viltu vera að breyta
um nafn? Þetta er fyrirtaks
nafn, sem þú heitir núna.“
„Já, eg veit það,“ sagði
MacTavish, en eg fann boðs-
kort sem Maclntosh átti að fá.“
CiHtí AÍHHÍ
Eftirfarandi fréttir voru í
Vísi 25. júlí 1918.
Guðm. Magnússon
rithöfundur kom í gær úr
ferðalagi um Borgarfjörð. Fór
hann þar víða um og allt til
fjalla og gekk upp á Eiríksjök-
ul. Af Eiríksjökli er sagt feg-
fegurst útsýni sem menn
þekkja hér á landi, en ekki naut
þess nú sem bezt. Var þoka ví'ða
yfir landinu og skein sólin á
hana ofan. Illa lætur Guð-
mundur af grasspretturmi þar
efra, tún víða nær hvít af kali
og þar sem beztar eru horfurn-
ar er þó varla von um meira en
þriðjung áf venjulegu töðu-
falli. T. d. sagði hann að nýleg
slétta í Kalmanstungu, sem
hnéhátt gras var á í fyrra um
þetta leyti, hafi nú varla verið
Ijáberandi.
GuIIfoss
’iggur í New York og var
byrjað að ferma hann snemma
í vikunni. Hann á að flytja 400
smálestir af hveiti, 100 smálest-
ir af hrísgrjónuro og 400 smá-
listir af ýmsum kaupmanna-
vörum.
um er þinglýst, og auk þess til-
kynnir bankinn kaupendum,
sem hugsanlegt er að kaupi afla
bátanna (frystihúsum, verk-
unarstöðvum, síldarverksmiðj-
um o. fl.), að 35% af aflanum
sé veðsett, og beri að afhenda
bankanum þennan hluta af and.
virði aflans í hvert sinn, sem
greiðsla fer fram. Þar sem veð
í óveiddum afla er ákaflega ó-
tryggt, og auk þess erfitt um
eftirlit með því, að andvirði
veðsins komi til skila, þá verða
lánsstofnanir mjög að treysta
á drengskap lántakenda um sliil
aflans. Þetta brást svo á síðustu
vertíð, að eigendur um 20 báta
hafa hirt hinn veðsetta hluta
bankans að öllu eða nokkru.
leyti.
Þá má einnig geta þess, að
eigendur þriggja þessara báta,
sem fengu útgerðarlán hjá
bankanum á síðustu vetrarver-
tíð, komu bátum sínum aldrei
á flot, og hafa ekki enn gert
grein fyrir, hvað þeir hafá gert
við peninga þá, sem þeir fengu
að láni.
Frá þessu er skýrt hér, — að
gefnu tilefni, — til þess að
benda á, 'að margir menn um-
gangast lánsfé ærið ógætilega.
Að sjálfsögðu verða mál þessi
tekin til sérstakrar meðferðar.
6. Það var ekki fyrr en um
mánaðamót júní/júlí, sem
fyrsta lánbeiðni til síldarút-
gerðar með hringnót eða snurpu
nót barst bankanum, en áður
var búið að afgreiða því nær
allar lánbeiðnir til rekneta-
veiða jafnóðum og þær bárust
bankanum. Þegar fréttir fóru
að berast um, að síldar hefðt
oí’ðið vart við Norðurland, fóru
útgerðarmenn að hugsa til
veiða þar, en þó ákaflega hik-
andi, og margir töluðu aðeins
ur reknetjaútgerð. Fyrsta lán-
beiðnin barst bankanum 1. júl£
en þann 8- s. m. höfðu bankan-
um borizt beiðnir um lán til
útgerðar 18 báta til hringnóta-
og snurpunótaveiða. Að morgni
þess 9. júlí tók framkvæmda-
stjórn bankans þá ákvörðun að
veita þeim útgerðarmönmjm
lán til slíkra veiða, sem gert
höfðu nokkurn veginn viðun-
andi skil á útgerðarlánum sín-
um frá vetrarvertíð, eða tryggt
þau svo, að telja mætti viðun-
andi. Þann dag og næstu daga
voru afgreidd 28 slík lán, og
að öðru leyti var ákveðið að>
veita einnig vanskilamönnum
lán til slíkra veiða, ef þeir gætu
tryggt greiðslu lána frá vetrar-
vertíð og sett aukatryggingu
fyrir nýjum síldveiðilánum, og
var jafnvel teflt á tæpasta vaðF
með þær tryggingar, ef síld-
veiðaaflinn brygðist.
7. Að fengnum framangreiid
um upplýsingum, er það Ijóst,
að samþykktir útvegsmanna í
upphafi þessarar greinargerð-
ar, eru byggðar á álröngiim
forsendum og vægast sagt u-
svífnar, jafnvel þótt sleppt sé
að minnast á niðurlag sam-
þykktar stjórnar Landssam—
bandsins, sem ekki verður skil-
in öðruvísi en svo, að ætlast sé
til að ríkisstjórnin geri ráðstaf-
anir til þess að svipta fram-
kvæmdastjórn Landsbankans
ákvörðun um útlán til sjávar-
útvegsins.
Reykjavík, 23. júlí 1953.
Landsbanki íslands
ti Gunrtár: Yáðar, ‘
Jón Ái-nason,
Jón G. Maríusson.