Vísir - 05.08.1953, Page 7

Miðvikudaginn 5. ágúst 1953.
▼ ISIB
t

eftir E3MMJLE ZfMEA
VVSíWWUWJVWWWVWWVWiVlíWWVV^VWiVUWVUVWy'ift
nú-fee.eg refsirigu fyrir að vanrækja það. Þau voru að segja mér
frá ást sinni og hjónabandi. Og eg lét mildast við það.
f>eir þögðu báðir um stund.
— Heyrið þér, sagði Marius allt í einu. — KomiS þér með
mér. Sameinaðir höfum við styrk til að.skilja þau.
— Við skulum reyna það, sagði Chastanier ábóti.
Þeim hugsaðist ekki að leigja sér vagn heldur fóru þeir gang-
andi út Rue Breteuil, Qriai du Canal, Quai Napoleon og niður að
Cannebiére. Þeir gengu hratt og töluðust ekki við.
Þegar þeir komu að Cours Saint-Louis heyrðu þeir hvella
rödd og litu við, Það var Fine, blómastúlkan, sem hafði kallað
á Marius.
Josephine Cougourdan, sem venjulega gekk undir nafninu
Eine, var ein þessara þeldökku Marseillebarna, lítil og hnellin,
en fíngerðir og regiulegir andlitsdrættirnir voru í ætt við hinn
undursamlega hreinleika grískrar fegurðar. Andlitið var fölt
og hárið mikið og svart. Brá fyrir glettni í syipnum. Það var
ástríðufull orka í dökku augunum. Hún var milli tuttugu og
tuttugu og fjögra ára.
Hún hafði misst foreldrana þegar hún var fimmtán ára og
varð að fara að vinna fyrir sér og bróður sínum, sem ekki var
orðinn tíu ára. Hafði hún rekið atvinnu móður sinnar með dugn-
aði, og þremur dögum eftir jarðarförina, áður en tárin voru
horfin úr augunum, sat hún í söluskúr á Cours Saint-Louis og
seldi blómvendi, sem hún hafði sett saman sjálf.
Blómastúlkan litla varð brátt uppáhald Marseiilesbúa. Hún
várð vinsæl eins og þeir einir geta orðið sem eiga sesku og
yndisþokka. Fólk sagði.að blónrin hennar vaeru með betri og
sterkari iíin en önnur blóm. Fínu herrarnir sóttu söluskúrinn
hennar. Hún'seldi þeim rósirnar sínar, fjólurnar og nellikurnar.
Þarrnig gat hún alið upp Cadet bróður sinn, og þegar hann varð unni á hálmhrúguna í fangelsinu.
átján ára fekk hann atvinnu á sendisveinastöð. Óbreyttur alþýðumaður hafði gerzt. svo djarfur að gerast
IJngu systkinin áttu heima við Place aux Oeufs. Cadet var elskhugi frænku hans — de Cazahs! Hann hafði strokið með
orðinn hár vexti og vann nú á bryggjunum. Fine var orðin hana og nú ráfuðu þau á vegunm, eins og krakkar sem skrópa
fngið son hennar til að fylgja sér yfir fjallið.
Þar með brást síðasta vonin. Marius sneri úrvinda af sorg
til Marseille aftur, án þess að hlusta á huggunarorð Chastaniers
ábóta. Hann var að hugsa um hinar örlögþrungnu afleiðingar
af flónsku Philippes. Hugur hans einbeittist allur að því að
verjast ógæfunni sem vofði yfir fjölskyldu hans.
— Barnið mitt, eg er bara fátækur rriaður, sagði presturinn
þegar þeir skildu. — En treystu mér. Eg ætla að biðja.
IV. HVERNIG DE CAZALIS HEFNDI FLÓTTA FRÆNKU
SINN'AR.
Það var á miðvikudegi sem elskendurnir flýðu. Næsta föstu-
dag vissi öll Marseilles um kneykslið. Kjaftakerlingarnar
skreyttu söguna hinum fáránlegustu skýringum. Aðallinn
hneykslaðist en borgarfólkinu var skemmt. í bræði sinni hafði
Cazalis ekki svifizt neinna bragða til að gera verknað frænku
sinnar sem hneykslanlegastán.
Þeir sem voru sæmilega skarpskyggnir sáu fljótt ástæðuna
til þessarar hamslausu bræði. De Cazalis var í stjórnarand-
stöðuflokknum. Mikill hluti kjósenda hans var aðalsfólk og
klerkar, en þó hafði hann einnig orðið að njóta stuðnings
hinna frjálslyndu. Þetta hafði honum sárnað mjög. Hann, sem
var konunghollustan sjálf, sem bar eitt af elztu og göfugustu
nöfnunum í Provence, sem beygði sig auðmjúkur fyrir almætt-
isáhrifum kirkjunnar, hafði megnustu óbeit á að skríða fyrir
hinum frjálslyndu og nota atkvæðin þeirra. Skoðun hans var sú
að þeir væru ekki annað en flón og undirtyllur og ætiu alls
ekki að hafa kosningarrétt.
En hann neyddist til að sætta sig við þetta. Lýðveldissinn-
arnir voru ekki ódýrir á greiða sínum. Og ef konungssinnarnir
vildu ekki borga, hótuðu lýðveldissinnar að bjóða fram sína
eigin menn. De Cazalis hafði orðið að bíta í súra eplið. Hann
byrgði hatrið í hjarta sér og heitstrengdi að fá uppreisn ein-
hverntíma. Nú komu ýmsar skammarlegar refjar til sögunnar.
Klerkastéttin hervæddist. Atkvæðum var smalað bæði til hægri
og vinstri og svo var þúsund loforðum og mútum fyrir að þakka
að hann náði kosrringu.
En það var metnaði hans hræðilegt áfall að verða að neyta
þessara bragði til að ná kosningu. Hann hataði lýðveldisflokk-
inn meira en nokkurntíma áður, og nú var einn af leiðtogum
þeirra gengimi í greipar honum. Loks gat hann látið hatrið
bitna á þessum armingjum, sem höfðu dirfzt að setja honum
skilyrði fyrir kosningarnar. Þessi maðúr skyldi fá að borga
brúsann. Fólkið hans skyldi rúið og kramið- Og hann skyldi
lenda í.fangelsi sjálfur. Hann skyidi verða fluttur úr ástarvím-
Aoríi t'tfíi t iit —
Framh. af 1. siðu. ^
margir bændur búnir að heyja
mikið. Eru flestir langt komnir
að slá túnin. Lítið er um súg-
þurrkun hér um slóðir, e»
margir eiga votheysgrýfjur, en
vegna þess að tíðarfar hefur
verið hagstætt, ætla menn
gryf jurúmið undir hána, ef veð-
ur skyldi breytast. Margir eiga
mjög mikið i sæti, hafa lagt á—
herzlu á að ná sem mestu upp
í galta.
Framtíðarhorfur ®
og kornrækt.
Mikið hefur verið rætt og
ritað um aukna fjölbreytni f
ræktun, skiptirækt o. s. frv. —
Hinn ötuli kornræktarfrömuður
Klemens Kristjásnson er þeirrar
skoðunar, að það muni verða til
að bæta hag bænda, ef korn-
ræktin yrði almenn og stuðst
við fengna reynslu og þekk-
ingu. Það tekur langan tíma og
krefst mikillar fyrrhafnar og
vinnu, sagði K. K. að kornrækt-
in yerði fastur liður í ræktun-
inni, en að því marki er stefnt.
Mjög mikilvæg reynsla hefur
fengist og sannar hún, að korn-
ræktín á framtíð fyrir sér hér
á landi, ef rétt er að farið, en
það er vitanlega með hana eins
og aðra ræktun, að misjafnlega
árar fyrir hana. Jafnframt, er
og vert að minnast á, að meði
kornræktartilraunum þeim, er
gerðar eru á Sámsstöðum, er
unnið að því að kornræktm
verði því árvissari sem lengra
líður.
þroskuð stúlka, hún var gædd lífsfjöri og skrafhreyfni Marseil-
lesbúa, og vegna þess hve lagleg hún var ríkti hún yfir öllum
almúgastúlkunum þarna í hverfinu.
Hún þekkti Cayolbræðurna vegna þess að hún hafði selt
þeim blóm, og hún gat leyft sér að tala kunnuglega við þá,
á sínu hljómfagra provence-máli. Og svo að það væri sagt sem
rétt var þá hafði Philippe keypt svo oft blóm af henni upp á
síðkastið, að hún var farin að finna til sín þegar hann kom.
Ungi maðurinn, sem töfraði kvenfólkið ósjálfrátt, hló og hjal-
aði við hana, hann starði fast á hana svo hún roðnaði, og
þegar hann gaf sér ekki tíma til að staldra við sagði hann
alltaf eitthvað skemmtilegt um leið og hann gekk hjá .... til
þess að láta ekki undir höfuð leggjast að töfra. Og veslings
stúlkan, sem fram til þessa hafði vísað* öllum biðlum á bug,
var mjög heilluð af þessum leik. Hana dreymdi um Philippe
á nóttunni, og hún spurði sjálfa sig kvíðandi, hver það væri sem
fengi öll blómin, sem hann keypti af henni,
Þegar Marius kom til hennar sá hann að hún var kafrjóð
úr kennslustund. Þetta var staðrejmd sem skyldi verða heyrum
kunn sem víðast. Maður sem átti ekki neitt undir sér hefði
kannske kosið að þagga svona mál niður. En de Cazalis, mill-
jónamæringur og þingmaður, var svo mikill áhrifamaður og
harðsnúinn metnaðarmaður að án þess að blygðast sín aug-
lýsti hann alþjóð þá hneysu, sem ætt hans hafði verið gerð.
Og hvaða máli skipti þá líf ungrax stúlku! Allir mundu fá
„Hjá okkur í Austurlöndum
á hver maður fjórar eiginkon-
ur,“ sagði heimamaðurinn við
ferðamanninn frá Evrópu.
„Á enginn maður fæyri kon-
og kvíðandi. Hún var hálfvegis falin bak við blómin sín. En, ur?“ spurði komumaður.
hún var töfrandi falleg með knipplingahúfuna sína á höfðinu. „O-jú, það kemur fyrir. Til
— Herra Marius, sagði hún hikandi. :— Er það satt sem eg dæmis á bróðir minn aðeins
hefi heyrt fólk vera að tala um síðan í morgun .
yðar hafi flúið með ungri stúlku?
— Hver segir það? spurði Marius óðamála.
— Allir. Eg heyri ekki um annað talað.
Og þegar Marius virtist vera jafn sar og hún sjálf og af því
að riann svaraði engu, hélt hún áfram, dálítið beisk:
—■ Eg hefi oft heyrt að herra Philippe væri laus á kostunum.
Hann var blíðmálli en svo að honum gæti alltaf verið alvara.
Hún var með grátstafina í kverkunura en reyndi að vérjast
að nirfella. Svo bætti hún við döpur og í mildari tón:
— Eg skil vel að þér séuð í vandræðum. Ei þér þurfið á mér
að halda þá skuluð þér koma til nrin
Marius horfði fast á hana. Hann þóttist skilja harm hennar.
— Þér eruð góð stúlka, sagði hann. — Eg bakka yður fyrir,
hver veit nema eg þiggi hjálp yðar.
Hann tók fast í höndina á henni eins og kunningi; ætti í hlut
og flýtti sér svo til Chastanier ábóta, sem hafði beðið hans á
gangstéttinni.
— Við megum engan tíma missa, sagði hann við prestinn. —
Fiskisagan um flóttann er komin.-uru aiia. Marseille-. Við-skul-
um ná í leiguvagn.
Það var kcjmið langt fram, á kvöid. begar þeir komu til St.
Barnabé. Þeir hittu ekki aðra en konú A; ;lSse garðyrkjumanns;
hún sat í stofumri og var ao 'prióna. ’K.oriar, sagði þeim ofur
rólega að ungu hjóirin hefðu orðið hrædd um sig og haldið
áfram áleiðis til AJx, gangandi, Hún bættj þ ■: við, að þau hefðu
að bróðir | eina konu. Hann er nefnilega
piparsveinn.
nokkru, sinni séð
ekki var málaður?‘
engil, sem
„Og hvað haldið þér nú um
það, Jón minn, að draga dálítið
úr reykingum og víndrykkju?“
mælti læknirinn. „Eg er þeirr-
ar skoðunar, að heilsa yðar
mundi þá fara batnandi.“
„Gætum við ekki farið öfugt
að, læknir minn,“ svaraði 'ón,
„Væri ekki rétt að eg drykki
og reykti meira, svo að gengið
yrði úr skugga um það, hvort
mér versnaði nokkuð af því?“'
•
„Þegar eg gekk að eiga þig,
Elsa,“ sagði maðurinn, „hélt eg,
að þú værir sannkaliaður eng-
ill. En nú sé eg æ betur, að
þetta er misskilningur. En þó
finnst mér verst, að þú skulir
mála þig á hverjum degi.“
„Eigi eg að vera edns og eng-
ill,“ svaraði Elsa, „verð eg ein-
naitt að mála míg, Eða hefir þú
áÍHHÍ jgpw
í bæjarfréttum Vísis hinn 5.
ágúst 1918 var meðal annars
þetta:
Skip fundið á reki.
Blaðið „Vestri" segir frá því,
að norskt selveiðiskip hafi ný-
lega fundið annað selveiðiskip
mannlaust á reki skammt und-
an Ströndum. Hafði skip þetta
mikla veiði ínnanborðs og virt-
ist svo sem skipshöfmn hefði
nýlega yfirgefið skipið, því að
allmikið var af nýflegnum sel
á þilfarinu. Én arinars er með
öllu ókunnugt um, hvar eða af
hvaða ástæðum skipshöfnin
hefir yfirgefið það. Skipið var
dregið inn .til Aðalvíkur.
Mótorhjóli
hafði verið ekið á kvenmann
hér á göt ’ í gær, en ekki orðið
að slysi. — Yæri þá vel, ef þetta
gæti þó orðið : hjólreiðamönn-
um aðvörun um að fáfa gæti-
légar en þeir eni þekktir að,
og lögreglunni um að líta eftir
því.
brotsmönnum.
Aðfaranótt sunnudags sáu
þrír menn ástæðu til að ónáða
Pétur fisksala Hoffmann að
heimili hans í Selsvör meS
hávaða og fúhnennsku.
Pétur hefir sjálfur skýrfc
blaðinu frá á þessa leið:
Um kl. 12.30 aðfaranótt
sunnudagsins tóku hús á mér
þrír óbótamenn, og lá við hús-
broti. Höfðu þeir í frammi ým-
islega fúlmennsku og sérlegæ
óvandað orðbragð. Er látunum,
linnti ekki, opnaði eg hurðina.
og sló þann komumann niður,
sem þar var fyrir, með einu
vinstri handar höggi. Nú hóf
þessi maður árás á mig, en fé—
lagar hans skunduðu á brott i
bifreið. Eg afgreiddi mann
þenna með þeim hætti, er svaræ
myndi 2X27 vandarhöggum, en.
tilkynnti síðan lögreglunni hvað
gerzt hefði. Býst eg ekki við, að>
mannhrök þessi ónáði mig aftur
á þenna hátt um hánótt.
Óeirðir enn
Berlín,
Berlín (AP). — Óeirðir urðir
af völdum kommúnista á 3 stöð>>
um i Vestur-Berlín í gær.
Um 6000 ungkommúnistarr
frá A.-Berlín reyndu að hindra
úthlutun matvælaböggla, en 2
óeirðastaðirnir eru á banda—
ríska hemámssvæðinu og einn..
á hinu franska.
Lögreglan dældi vatni á óróa-
seggina og beitti kylfum,hand--
tók um 70, þ. á m. nokkrac
konur, en hrakti hina yfi 1
A.-Berlínar aftur. Matva ,
hlutun fór því næst fram sem
áður. — Vestur-þýzkir lögreglu,:
þjónar eru farnir að taka mat—
arböggla af fólki, sem fe il
A.-Berlínar eftir matárköggi"'
um, sem irá V.-Berlín eru
komftijrl, ög éru; Þdii' íluttir til!
úthlútunarstöðvanna að í . u.
Er þannig látin.n koma krók--
ur á móti bragði. l_J