Vísir - 06.08.1953, Side 5

JTimmtudaginn 6. ágúst 1953.
VlSIIÍ
mnj
SkrifiS
kvennasíCuaai
um áhugamál
y8ar.
Læknar ræða margvísleg
vandamál húsmæðranna.
Þær fá kviífa, er geta stafað frá sálarlífinu.
atuf
Soðið graftants-
brauð —
eiif af því, sein
Iiráæiur nejia.
Það er mjög auðvelt að gera
Jtetta brauð, en [þar sem hvorki
lyftiduft né ger er í það notað,
verða menn að gera sér Ijóst,
að hrauðið er þungt og það þarf
að skera það mjög þunnt.
Kúmen er látið út í grahams-
mjöl; einnig dálítið af volgu
vatni. Það verður að hnoðast
vel' með höndunum, svo það
tolli saman. Þess verður að
gæta, að það sé ekki of þunnt.
Deigið er látið standa óhreyft
2 klst.; þá er það látið í vel
smurt mót og soðið í vatnsbaði.
Það má t. d. láta það standa
ofan á kartöflupottinum, með-
an kartöflur eru soðnar. Brauð-
ið þárf að sjóða % klst.
Heilnæmt brauð.
Braúð þetta er gróft en hollt.
Það bragðast ágætlega, en það
er nauðsynlegt að tyggja það
vel. Þeirri reglu ætti raunar
alltaf að fylgja og þeir, sejn
heilsuvernd stunda, leggja á-
herzlu á, að maturinn sé vel
tugginn.
Efnið í brauðið.
4 bollar hveitiklíð — 2 bollar
hveiti -— 2 matsk. grahamsmjöl
— 4 skeiðar sykur (helzt
dökka sykrið) 1 lítil teskeið af
sellerisalti — 4 vel fullar skeið-
ar af lyftidufti. Negull, kanel
og kardemommur.
Hinu þurra efni er blandað
vel saman. Þar næst er í það
látið 4 heil egg (þeytt saman),
1 bolli mjólk, 1 bolli vatn og
4 matsk. matarolía. — Negull-
inn, kanelinn og kardemómur
er haft eftir smekk. Rúsínur má
hafa í brauðið ef heimilisfólkið
hefir mætur á þeim. Þegar búið
er að hnoða brauð;ð er það látið
í smurt mót og er það bakað
við rnjög lágan hita minnst 2
klst.
Kvenlæknar um allan heim
hafa tekið höndunt saman um
að hjálpa húsmæðrum og öll-
urn, sem við heimilisstörf fást.
Var, haldið þing í Fíladelfíu
árið 1950, þar sem rædd var
heilsufræði heimilisstarfanna
og þeir sjúkdómar eða kvillar,
sem þeim störfum geta fylgt.
Rædd voru bæði sálræn og lík-
amleg vandamál, sem verða á
vegi r húsfreyjunnar í starfi
hennar. Víða um lönd hefir
verið hafizt handa um að rann-
saka starfshætti húsmæðra og
rætt um hvað mætti gera til að
ráða bót á óhentugum vinnu-
aðferðum og starfstækjum.
Danskur kvenlæknir var þar
áður á kvenlæknaþingi í Lille-
hammer í Noregi, -og voru störf
og þarfir húsmæðranna einnig
rædd þar. Sagði hinn danski
kvénlæknir að húsmæður væru
margar leiðar yfir því, hversu
lítils störf þeirra væru metin.
Sumum þætti líka leitt að géta
ekkert gert utan heimilis, eins
og svo margar konur gerðu nú
og fyndist þeim jafnvel að öðr-
um þætti lítið til þess koma, að
þær væri aðeins húsfreyjur. Þó
má vel segja húsmæðrum, að
ekkert starf sé gifturíkara og
dýrmætara fyrir heimilin en
einmitt starf húsmóður sem vill
og getur fórnað sér fyrir heim-
ili sitt. En þrátt fyrir það finna
margar konur til þess, að störf
þeirra eru lítils metin og að lit-
ið sé niður á starf þeirra. — Má
það teljast einkennilegt víðhorf
ef litið er niður á þau störf, sem
farsælust eru og nauðsynlegust
grundvelli þjóðfélagsins.— Og
sé það satt að litið sé niður á
störf húsmæðra, þá mun hið
sama gilda um vinnu starfs-
stúlkna heimilanna. Ekki eru
þær miðdepill heimilisins eins
og húsfreyjan er og verður.
Slitnar og taugaveiklaðar.
Þegar konan er i jafnvægi er
hún glöð og ánægð og vinnur
verk sitt léttilega og frjálslega.
Starfið leikur þá í höndunum á
henni. En þegar eitthvað kvel-
ur hana, herðir hún á vöðvum
sínum og af því spretta margir
af þeim sjúkdómum og kvillum,
sem læknar kannast við og
koma fram hjá húsmæðrum og
þeim, sem hússtörfin vinna.
Ýmiskonar kvillar og vanlíðan
stafar frá eldhúsborðum, sem
eru alveg óhæf, einnig frá verk-
færum, sem ómögulegt er að
vinna með. En þar við bætast
svo ýmiskonar sálrænar orsak-
ir. Það er nauðsynlegt að augu
manna opnist fyrir gildi hús-
móðurstarfanna; einjiig þarf
að kenna húsmæðrum sjálfum
að slaka á taugum og vöðvum;
kenna þeim að láta líða úr sér
og hvílast. En 'til þess að geta
kennt þeim það, er nauðsynlegt
að athuga og rannsaka hvernig
liúsfreyjan vinnur og hvernig
hún stendur, við vinnu sína,
hvort heldur er í eldhúsi eða
ýpvottakjallaranum. — í Dan-
mörku hefir verið unnið að því
Tveir kvökikjókr
ór eimim.
Er það hægt öðruvísi en með
tveimur pilsum? Já, víst er það.
Það er ekki annað að gera en
að bretta upp breiðan fald á
síða kvöldkjólnum og falda síð-
an. En fín þurfa sporin að vera.
Með þessu lagi verður kjóllinn
hálfsíður og pilsið stendur betur
út að neðan eins og nú tíðkast.
Svo þegar þörf er á að nota
kjólinn alsíðan, þarf aðeins að
spretta niður faldinum og pils-
ið heíir þá fulla sídd. Hentug-
ast mun þó að strjúka kjólinn
að neðan með volgu járni.
að rannsaka margt, sem aS
vinnu húsmæðra lýtur. Síðan
verður athugað hvað hentast
muni að gera þeim til hjálpar,
t. d. hvort henta muni leikfimi,
sem er ætluð til þess að slaka á
vöðvunum og lina þá.
„Karlmönnum finnst mörg-
um, að þetta sé óþarft mál,“
segir hinn danski kvenlæknir.
„En við læknarnir kynnumst
húsfi-eyjum, sem eru bæði slitn-
ar og taugaveiklaðar. Og við
læknar vitum, að eitthvað verð-
ur að gera í þessu máli.“
í Noregi eru mál þessi lengra
komin álgiðis en í Danmörku.
Það sást á þinginu, sem saman
kom í Lillehammer. Þar voru
saman komnar 70 konur, sem
allar voru læknar. Voru þær frá
öllum Norðurlöndum t. d. 30
frá Finnlandi. Ekki er þó vitað
hvort nokkur kvenlæknir hefir
verið þar frá íslandi.
Þýzkur skoníeiknari heldur því
fram, aft taglgreiðslan sé nauÖ-
synleg, þar sem mýbit er mikið.
Kgl. sænski ballettinn sýndi á sl. vetri ballettinn „Fröken
Júlía“, sem gerður var eftir Ieikriti Strindbergs, og við meira
lof, en hann hafði nokkru sinni hlotið. Myndin er af dansmær-
intii Elsa: Marianne von Rosen. Leikritinu' lýkur með sjálfs-
morfti aðalleikandans, er nýtur við það hjálpar þjónsins, er
hún hafði haft náin mök við. Sýnir myndin lokaatriðið.
fomm
„Aðgát skal höfð
Það er ekki satna, livað
sagt et* við börn.
64
Mörg börn skilja ekki spaug
og þau líta allt öðrum augum á
stríðni en fullorðið fólk.
Þau leggja í margt bókstaf-
legan skilning og alvarlegan.
Þetta verður fólk að hafa hug-
fast. Þessi litla saga sýnir þetta
ljóst. Norski sálfræðingurinn
Aase Gruda Skard segir frá
henni í blaði, sem heitir „Börn“.
Óli var að safna
sér fyrir sleða.
Óli átti skemmtilega mömmu,
sem alltaf var að koma fólki til
að hlægja og skemmta sér. Óli
var 5 ára. Hann átti sparibyssu!
og langaði svo feikilega mikið j
til þess að eignast sleða. Hann |
lagði því alla smápeninga, sem
hann fekk, í sparibyssuna og
neitaði sér um margt smávegis
til þess að safna í sleðann. T- d.
þegar honum voru gefnir pen-
ingar fyrir ís, þá neitaði hann
sér um það, en lét peningana í
sparibyssuna. Einn góðan veð-
urdag kom mamma hans heim
með nýja skó og vettlinga handa
honum. Var hvorttveggja mjög
fallegt og Óli varð reglulega
glaður. „En mamma,“ sagði Óli.
„Hvar fékkstu peningana til að
kaupa þetta fyrir?“ Honum var
forvitni á því.
Mamma brá á gaman.
„Nú — eg tók þá úr spari-
byssunni þinni,“ sagði mamma
og gerði að gamni sínu, eins og
henni var tamt. Vitanlega hafði
hún ekki tekið neitt úr spari-
byssunni. En hvernig átti Óli
að vita það? Hann kom ekki
auga á að það væri ósæmilegt
og gat ekki skilið að það væri
neitt skemmtilegt, að fá þessa
útskýringu. Nei, þvert á móti,
honum féll allur ketill í eld.
Vonbrigðin voru gífurleg og
sleðanum var eins og kippt í
burtu langar leiðir og hann sá,
að mámma hafði farið á bak
við hann með því að taka frá
honum peninga. Og' hann tók að
Framhald á 7. síðu;
Skartgripir
I Parísarborg hefur tízkú-
miðstöð Evrópu lengi verið
Þar er unnið að því jafntog þétt
að nota sér skrautgirni kven-
þjóðarinnar, bæði í klæðnaði og
skartgripum. Auðvitað fylgir
þessu mikil atvinna fyrir tízku-
hús og þeirra starfslið, einnig
fyrir þá sem smíða skartgripi
og selja þá. •— Lengi hefur
„selst sem gull“ tíðkast og á
síðari árum eru nýtízkuskart-
gripir flestir óekta en þykja
góðir þrátt fyrir það. *
Ný tízka hefur nýlega komið
fram í skartgripum og stafar
hún lika frá Parísarborg. Er
það mjög fagurlitað kjóla-
skraut og ætlað til notkunar
með sumarfatnaðinum. Það eru
gerfijarðarber, hindber eða ann-
arskonar ber, ásamt grænum
blöðum. Er þeim margvíslega
fyrirkomið. Til dæmis eru það
berjaklasar, sem hanga í keðju Því meira, því betra, sagði
á öxl eða barmi, perlubönd úr franski tízkukonungurinn
berjum, eða eyrnalokkar, sem
eru eins og fagurlituð jarðar-
ber. Þykir þetta kvenskraut hið
fegursta og á vel við einfalda
kjóla einlitaða.
Raphael, þegar hann tók sig tií
og „santdí“ kjólihn hér að öf-
an. Slaufan sú hin rriikla er úr
gull-græn-svörtu bajader-
mynztri.