Vísir - 06.08.1953, Qupperneq 7

Fimmtudaginn 6. ágúst 1953.
T2SIS
að vita að hún hefði verið frilla Philippes Cayols, en að hún
hefði verið gift honum mátti ekki vitnast undir neinum kring-
umstæðum. Frænka de Cazalis giftist ekki metorðálausum ör-
eiga. Til þess að ná tilgangi sínum varð hann að brennimerkja
þetta barn sem skækju. Og afbrot hennar mundi verða auglýst
á öllum götum Marseilles!
Því að de Cazalis hafði látið prenta stórt upplag af auglýs-
ingum, og þar var lofað tíu þúsund franka verðlaunum hverj-
um þeim sem gæti fáert de Cazalis Blanche og Pliilippe, bundin
á höndum og fótum.
Málið vakti miklar æsingar, líka rtieðal fólks af skárra tag-
inu. De Cazalis auglýsti bræði sína — og hún kom allstaðar fram.
Hann notaði sér öll þau áhrif sem vinir hans innan prestastétt-
ar og aðalsins höfðu. Sem fjárhaldsmaður Blanche — sem var
foreldralaus — lét hann hjól réttvísinnar fara að snúast. Blan-
che var enn barn að aldri. Og það var atriði sem gat orðiði
Philippe hættulegt.
Það fyrstá sem de Cazalis gerði var að krefjast þess að móðir
Philippes yrði handtekin. Þegar dómarinn kom til hennar gat
veslings konan ekki sagt annað en að hún hefði ekki hugmynd
um hvað orðið hefÖi af syni hennar. Annað svar fekk hann
ekki upp úr henni. PJn örvænting hennar og eðlilegar móður-
áhyggjur út af syninum voru túlkaðar þannig að hún væri með-
sek. Hún var handtekin sem gisl í von um að sonurinn mundi
gefa sig fram til að bjarga móður sinni.
Þegar Marius frétti um fangelsun móður hans þyrmdi yfir
hann. Hann vissi hve bág heilsa hennar var og í huganum sá
hann hana kveljast af kulda og raka í ísköldum ldefa. Hún
hlaut að déyja í fangelsinu. Hún mundi seigkveljast af ör-
væntingu og harmi.
Sjálfur var hann líka í hættu staddur um skeið. En það bjarg-
aði honum frá fangelsun að hann svaraði öllu hreinskilnislega
og að húsbóndi hans setti tryggingu fyrir hann. Hann varð að
geta farið frjáls ferða sinna til að geta bjargað fjölskyldu
sinni.
Smám saman fór hann að skoða staðreyndirnar í nýju ljósi.
í fyrstu hafði hann orðið uppvægur út af þessu hættulega til-
tæki Philipes og skellti allri skuldinni á hann. En þegar hann
heyrði allar svívirðingasögurnar um Philippe, sem de Cazalis
kom á kreik, snerist honum alveg hugur. Frændi Blanche reyndi
að láta líta svo út sem Philippe hefði þröngvað Blanche til að
fara með sér — að henni nauðugri. Marius vissi að þetta var
lygL Marius hgfði talað við strokufólkið. Hann vissi að Blanche
hafði strokið af frjálsum vilja, og honum leiddist að heyra
bróður sinn kallaðan hundingja og ofbeldismann. Hann fór að
verja strokuhjúin. Fyrst og fremst til. þess að taka svari bróður
síns. Og svo vegna þess að hann brann af reiði til de Cazalis fyrir
aðfdrir hans í málinu. Hvað sem öðru leið var þetta mál, sem
varðaði örlög ungrar stúlku, og það var ranglátt að ofurselja
hana vargakjöftunum. Hann sagði þetta ekki vegna þess að
hann óskaði að bróðir hans slyppi við refsingu heldur vegna
þess að framferði de Cazalis særði siðgæðistilfinningu hans.
Honum blöskraði meðferðin sem Blanche sætti. Það var fjarri
öllum sanni að auglýsa hrösun þessa barns fyrir öllum almúga.
Og smátt og smátt varð honum ljóst hver hinn eiginlegi til-
árunum. ITann hafði fengið hið'brénnandi „1793“ með móður-
níjólkinni og dálítið af sótthita byltingarinnar ólgaði í blóði
hans. Hann kunni ekki við sig í Aix. Skoðun 'hans var sú að
aðallinn þar væri hlægilega hrokafullur og um leið kyrrstæður
og sljór, svo að hann kaus að komast í annað umhverfi. Hann
var hlutlaus í skoðunum, unni öllu réttlæti og bar virðingu
fyrir hinum vinnandi stéttum og þóttist því knúinn til að fýlgj-
ast með rás viðburðanna og framvindunni. Þess vegna skipaði
hann sér sjálfur í ílokk og rétti alþýðunni höndina. Einu sinni
datt honum í hug að stofna verksmiðju og afsala sér greifatitl-
inum en gerast „handverksmaður“ í staðinn. Hann skildi að að-
allinn var deyjandi stétt. í raun réttri mundi aðeins ein tegund
aðals verða viðurkennd í framtíðinni — aðall erfiðisins og
skynseminnar. Hann kaus að vera einn og þess vegna dvaldi
hann mestan hluta ársins á eign sem hann átti skammt frá
Lambescþorpi. Og þar var það sem hann tók á móti flóttahjón-
unum.
Maríus varð hryggur þegar hann fékk bréf Philippes. Spari-
sjóðseign hans var tæplega sex hundruð frankar, og nú hljóp
hann milli vina sinna næstu tvo daga til að fá lánað það sem á
vantaði.
Einn morguninn þegar hann var að fara út kom Fine. Hann
hafði trúað henni fyrir áhyggjum sínum daginn áður. Síðan J lingunum lengst inn undir rúm,
Philippe flýði hafði Maríus verið að mæta henni hvar sem hann hann vildi ekki sjá þá, ekki
fór. Hún var alltaf að spyrja hann frétta af Philippe, og hvört þann daginn að minnsta kosti.
— Aðgát skal höfð
Framhald af 5. síðu. ’ !
gráta ofsalega, fullur örvænt-
ingar. Móðir hans reyndi þegan
að hugga hann. Hún fullvissaðr
hann um að hún hefði ekki tek-
ið peningana, hún hefði bara
sagt það að gamni sínu. En Óli
trúði henni ekki. Hvers Vegna'
átti hann að trúa seinni frá-
sög'ninni fremur en þeirri fyrri?,
Hann grét og gráturinn virtist
óstöðvandi. Og móðir hans gat
ekki sýnt honum að peningarnir,
væri ósnertir, því að hún hafði
ekki hugmynd um hvað var af
peningum í sparibyssunni.
Þegar kvelda tók sefaðist
hann dálítið. Hann spurði aftur,
og aftur hvort það væri satt, að
mamma hans hefði tekið pen-
ingana. Og hann fleygði vett-
Svona hugsunarlausar mega
mæðúr ekki vera.
„Aðgát skal höfð í nærveru;
sálar,“ segir skáldið.
— Stórstúkan
Frh. af 4. s.
flutning í útvarpinu á erindum*
aðalsmærin væri með honUm ennþá.
Fine lagði fimm hundruð franka á borðið.
— Hérna, sagði hún og roðnaði. — Þér getið borgað mér það
aftur þegar yður sýnist. Þetta eru peningar sem eg lagði til hliðar
vegna hans bróður míns, svo hann gæti keypt sig lausan ef hann
yrði kvaddur í herþjónustu.
Maríus neitaði að taka við peningunum.
— Þér eyðið dýrmætum tíma fyrir mér, sagði unga stúlkan'eða þátturri) seín innihalda á-
með töfrandi hreinskilni. — Eg verð að komast til blómanna1 -ð f • ’nevzlu eða meðferð
minna undir eins. En ef þér leyfið þá langar mig til að ^
lita mn herna á hverjum morgni til að spyrja hvernig gengur. I n Fer fram á það við út_
Og svo hljóp hún á burt. Maríus sendi þúsund frankana. Svo I varpsráð; að lagt verði algert
heyrði hann ekkert í hálfan mánuð. Hami vissi ekkert hvað ðann vlð drykkjusöng“ í út-
gerðist. Það eina sem hann vissi var að leitin að Philippe var varpinu T”]ur að ölæði og of-
ákafari en nokkurn tíma áður. Hann lét kjaftasögurnar einS og drykkja se sv0 alvarlegt þjóð-
vind um eyru þjóta, hann hafði nóg að bera, þar sem hans eigin arböl) að drykkjuhneigð manna
hugrenningar voru, þó að hann léti ekki hitt æsa sig. | eigi ekki að hafa f flimtingura
Stúlka ein í Pyreneafjöllum
stakk fyrrverandif?) elskhuga
gangur de Cazalis var. Með því að ná sér niðri á Philippe náði' sinn með rýtingi, og var kærð
hann sér fyrst og fremst niðri á lýðveldissinnunum. Allur flokk- :fyrir. Dómarinn sýknaði meyj- ar.
urinn mundi bíða tjón við þetta.
Og nú fekk gremjan smátt og smátt yfirhöndina hjá Maríusi.
Hann var orðinn einstæðingur. Móðir hans var i fangelsi. Bróð-
irinn hundeltur eins og villidýr. Þeir drógu helgustu tilfinningar
hans niður í skítinn, afbökuðu þær og notuðu þær sem ákæru
gegn honum. Og nú bjóst Maríus til að andmæla. Sá seki var
jnú ekki aðeins þessi ungi elskhugi, sem hafði flúið með ríkri
aðalsstúlku. Sá seki vár ekki síður maðurinn sein hafði æst
alla borgarbúa upp,,og notaði nú hin miklu völd sem hann hafði
'til þess að svála særðri, fðrdild sinni. ög ef réttlætið afneitaði
sjálfu sér og refsaði þeim fyrir, þá heitstrengdi Maríus að sjá
til þess að sá síðari fengi refsingu líka, fyrr eða síðar. Og meðan
hann yrði að bíða eftir tækifærinu til að hefna sín, ætlaði hann
að nota tímann til að eyða þeim áhrifum sem de Cazalis hafði,
bæði sem auðmaður og sem aðalsmaður.
Upp frá þessu neytti hann allrar orku. Hann helgaði sig all-
an þessu hlutverki: að bjarga móður sinni og bróður. Verst
þótti honum að hafa ekki hugmynd um hvað orðið var af Phil-
ippe. Tveimur dögum eftir flóttann hafði hann fengið bréf frá
honum, og þar bað hann Maríus um að senda þeim flóttahjón-
unum þúsund franka svo fljótt sem unt væri. Þau! vöru orðin
pehíngálaus. Þettá bréf var sent frá'Labesc, én'þar háféi PHilipþe
fengið húsaskjól nokkra daga hjá de Girouse, syni fyrrverandi
þingmanns í Aix. De Girouse hafði fæðst á stjórnarbyltingar-
Aldrei hafði hann liðið aðrar eins þjáningar. Honum lá við. eða að gera að skemmtilegu að-
að bugast. Hann hrökk við ef hann heyrði smáhljóð. Hann var hlátursefni.
síhlustandi og bjóst alltaf víð því versta. Hann komst að því að 12 Lýsti ánæg-|U sinni yfij.
Philippe hefði verið í Toulon og munaði minnstu að hann væri 1 stofmm Bindindisfélags ís-
handtekinn þar. Síðar virtust strokuhjúin hafa haldið áleiðis 1 lenzkra kennara, og væntir að
til Aix. Þar hurfu öll spor. Höfðu þau reynt að komast yfirIfleiri samtök fari að dærai
landamærin eða voru þau flúin upp í fjöll? Það vissi enginn. I þeirra
Eitt af því sem kvaldi Maríus var að hann hafði neyðst til að 13_ Lýsfi samþykki sinu við
slá sloku við starf sitt hjá Martelly. Ef hann hefði þótzt mega samþykktir Uppeldismálaþings
gefa sér tíma til þess hefði hann á svipstundu farið á stúfana ins f sumar Telur að lands-
til þess að reyna að hjálpa Philippe. En hann þorði ekki að yfir- mönnum ollum beri að standa
gefa husbóndann alveg, því að einmitt núna hafði hann meira öflugan vörð gegn þeim hæl' -
en nóg við hann að gera. Martelly sýndi honum föðurlega samúð. ^ sem þjóðerni okkar ' og
sjálfstæði stafar af dvöl erlends
herliðs í landinu.
14. Leggur ríka áherzlu á
nauðsyn skipulegrar bindindis-
fræðslu í öllum skólum lands-
ins. Telur nauðsyn á nýrri
handhægri námsbók til notkun-
ar í framhaldsskólum, en stuttri
og glöggri lesbók í barnaskól-
um, um skaðsemi áfengis og
tóbaks.
15. Skorar á Alþingi að veita
ríflegan byggingarstyrk til ný-
byggingar þeirrar,. sem góð-
templarar í Reykjavík hyggjast
reisa hér á næstunni.
16. Lýsir eindregnu fjdgi við
úágtt afstöðu og aðgerðin ríkisstjórn-
. °**a arinnar í landhelgismálinu og
í bæjarfréttum Vísis um þetta leg'gur áherzlu á, að frá þeirra
leyti fyrir 35 ár-um var m. a. j afstöðu verði í engu hvikað.
þetta: Framkvæmanefnd
Stórstúkunnar næstá
H.f. Vörður ár skipa þessir menn:
er enn.að láta taka upp mó á
Tveir frægir sálfræðingar í Adelaide í Ásti*alíú var nýlega
hittust að morgni dags, og mælti handteki'nn. Vár honum gefið
þá annar: [ að sök að hafa látið falsa inn-
„Góðan dag.
gætlega — en
mér?“
Yður líður á- stæðu bankabókar sinnar. Inn-
hvernig líður
eign hans nam raunverulega 22
sh., en í bókinni stóð, að hann
ætti 3422 pund. Bryis hafði lát-
ið frægan skjalafalsara, sem var
meðal fanganna, er hann átti að
gæta, framkvæma falsanir þess-
una, og voru forsendurnar þær,
að eldci væri hægt að krefjast
þess að fögrum og blóðheitum
konum, að jþær hefðu einnig
skynsemi til að bera!
®
Sir Winston Churchill var
einhverju sinni beðinn að. halda
ræðu í hófi félags stórskotaliðs-
foringja, og talaði um heilagan
George, . verndardýrling Eng-
lendinga. Komst hinn aldni
stjórnmálajöfur þá m. a. svo
að orði:
„En öðru vísi mundrheil'agur
Georg fara að í dag, ef hann
ætti að berjast við dreka. Fyrst
mundi hann leggja frá sér vopn
sín, en síðan byði hann drekan
um til ráðstefnu, og að endingu
mundu þeir gera með ser yið-
skiptasámning. “
©
Fangavörðurinn Lew Bryis
Stórtemplar: Björn Magnús-
Kjalarnesinu. Eru móvélar þar’son. Stórkanzlari: Sverrir Jóns-
að vinnu undir stjórn Þorkels1 son. Stórvaratemplar: Sigþrúð-
Clementz, og bauð hann nokkr- ' ur Pétursdóttir, Stórritari:
um mönnum með sér upp eftir í Jóh. Ögm. Oddsson. Stórfregn-
gær til að sjá vélarnar að vinnu. | ritari: Þorleifur Bjarnason.
j Stórfræðslustjóri: Hanrns ,J.
Síldveiðarnar j Magnússon. Stórgæzlum. ung-
ganga að sögn mjög tfegt' herja: Þóra Jónsdóttir. Stór-
ennþá nyrðrá,”','frá Eyjafirði og.kapilán: Kristinn J. Magnús-
Siglufirði. Einkum hafa botn-Json. Stórgæzlum. löggjafarst.:
vörpungarnir orðið illa úti og, Haraldur lýprdahl. .Eýipv. stór-
hafa þeir fengið nokkru mimn templar: Kristinn Stefánsson.
afla en vélbátarnir. Nokkrir Stórgjaldkeri: Jón Hafiiðason.
bátar frá Siglufirði hafa aflað Samþykkt var að halda næsia
sæmilega. [ þing á ísafirði. j