Vísir - 08.08.1953, Blaðsíða 7

Laugardaginn 8. ágúst 1953.
rlSíB
iwwiwwwwwwft/wwwwwwwwww^irtWMAWwv
Hne^kMí í
Marseilles
eftiu' EMUÆ ZGZLA
enginn er í. Þér getið fengið lykilinn að því. Felið yður þar,
en þið megið ekki minnast á það við mig. Ananrs verð eg að
siga lögreglunni á ykkur.
Elskendurnir dvöldu í húsinu við Lambesc heila viku. Þau
voru þar alein og nutu friðarins, þó að öðru hverju setti að
þeim ótta. Philippe hafði fengið þúsund frankana frá Maríusi.
Blanche var orðin svolítil húsmóðír og þau átu með gleði af
sama diskinum.
Ungu stúlkunni fannst þessi nýja tilvera líkust draumi.
Stundum fekk hún óþreyjúköst og vildi komast heim til frænda
síns. En hún þorði ekki að tala um þetta. Hún var beygð og
einmana. Hún hafði fallizt á að flýja og nú brast hana þor til
að stíga skrefið til baka.
Þetta var í Dýradagsvikunni. Síðdegis einn daginn er hún
stóð við gluggann fór skrúðganga framhjá. Hún kraup á kné
og spennti greipar. Ungú hvítklæddu stúlkurnar sungu fagn-
andi og báru merki Maríu meyjar á milli sín. Þegar Blanche
sá þetta fór hún að gráta. Hún fór að hugsa til þess að hún
væri sjálf í mjallhvítum kjól í þessum hóp,. Og hana sveið
fyrir hjartanu er hún minntist þess að hún var á flótta.
Um kvöldið fekk Philippe nafnlaust bréf. Þar var honum
sagt að hanh mundi verða fangelsaður daginn eftir. Hann þótt-
ist þekkja rithönd de Girouse á bréfinu. Nú ui'ðu þau að leggja
á flótfa aftur. Og í þetta sinn varð flóttinn enn verri og aumari.
VI. GRIMMUR ELTINGARLEIKUR.
Þetta varð samfellt uppnám, viðstöðulaus og hvíldarlaus
flótti, sífelld angist. Kvíðinn hrakti þau sitt á hvað, stundum
í þessa áttina, stundum hina. Altlaf þóttust þau heyra hóíadyn
hlaupandi hesta áð baki sér á þjóðveginum er þau ráfuðu þar á
nóttunni .... á daginn hímdú þau að jafnaði í einhverjum
óhreinum kumbalda á greiðasöluhúsi. Þau flæktust fram og
aftur um Provence hvað eftir annað, en fundu hvergi öruggah
samastað.
ÞaU fóru frá Lambésc verstu slagveðúrsnótt og stefndu þá til
Avignon. Höfðu þau leigt sér ofurlitla kerru. Hesturinn gat ekki
hamið sig í slagveðursdembunum og Blanche hríðskalf í þunna
sirskjólnum. Og ofan á þetta bættist að þegar þau nálguðust
borgarhliðin gátu þau ekki betúr séð en að þar væri iögréglu-
þjónar sem grannskoðuðu hvern þann, seni framhjá fór. Þau
urðu svo hrædd að þau sneru við og héldu aftur til Lámbesc.
Og héldu áfram án þess að hafa viðdvöl þai\
Þau komust til Aix og þorðu varla að dvelja þar heldur. Þeim
kohi saman um að reýna að komast að landamærúnum hvað
sem það kostaði. Þar aétluðu þau að reyna að ná sér í vegabréf
og komast á óhultan stað. Philippe þekkti lyfjafræðmg í Tou-
lon og afréð að leggja leiðina um þá borg. Hann vonaði að vinur
hans mundi geta greitt fyrir þeim á flóttanum.
Lyfjafræðingurinn var kátur og skemmtinn náungi sem hét
Jourdaii. Hann tók innilega móti þéim. Hann faldi þau í her-
bergi sínu og lofaði þeim að hefjast handa strax til að ná í
vegabréf handa þéim.
Jourdan var varlá kominn út úr dyrunum fýrr en tveir lög-
reglumenn komu.
Blanche lá við yfirliði. Hún sat náföl úti í horni ög reyndi
að kæfa niðri í sér grátinn. Philippe spurði lögreglumennina
með kökkinn í hálsinum hvers þeir óskuðú.
— Eruð þér herra Jourdan? spurði annar þeirra byrstur.
— Nei, svaraði Philippe. — Herra Jourdan er farinn út, en
hann kémur sjálfsagt aftur von bráðar.
— Það er gott, sagði lögreglumaðurinn kuldalega.
Og svo hlartimaði hann sé á stól. Veslings flóttahjónin þorðu
varla að líta hvort á annað. Þeim leið óumræðilega illa í ná-(
vist þessara manna, sem vafálaust voru að léita að þeim. Kvalir
þeirra stóðu í hálftíma. Loks kom Jourdan aftur. Hann fölnaði
þégár hann sá lögregfumennina og fataðist þegar þeir fór.u að
spyrja hann.
— Þér verðið að koma rneð okkur, sagði annar þeirrá við hann.
— Hvers vegna? spúrði Jourdan. — Hvað hefi eg gért?
— Þér eruð sakaður um að hafa haft í-angt við í spilum í
eihum klúbbnum hérna í gærkvöldi. Sakadómarinn vill láta
ýður gefa skýrslu. ; ■ t *■ i;
Jourdan nötraði af hræðslu. Hann var eins og lík í framan.
’Hann yfirbugaðist algerlega og fór irteð lögreglumönnunum
auðsveipur eins og barn, en þeir tóku ekker't eftir hve hrædd
Blanche og Philippe voru.
Málið gegn Jourdan vakti mikið umtaí í Toulon í þá daga.
En enginn vissi um þetta atvik sem hafði gerzt heima hjá lyfja-
fræðingnum daginn sem hann var handtekinn.
Philippe féllst hugur við þetta. Hánn fann að hann var of
litill þrekmáður til þess að geta umflúið réttvísina, sem var
að éltast við hánn. Og nú gát hann ekki gert sér von um að ná
í vegábréf svo að þau gætu komizt yfir landamærin. Hann sá
líka að Blanche var að gefast upp á þessu. Þess vegna afréð
hann áð halda áleiðis til Marseilles og bíða í nágrenni borgar-
innar þangað til de Cazalis færi að renna reiðin. Honum fór
eins og fleirum sem eru í ýtrustu neyð, að hann gerði sér fá-
í-ánlega von uta fyrirgefning og að allt færi vel.
í Aix átti hann aéttingja sém hét Isnard og rak vefnaðarvöru-
vei-zlun. Flóttahjónin sem vissu nú ekki lengur á hváða dyr
þau ættu að knýja, fóru nú aftur til Aix til þess að biðja
Isnard um lykil að einhverju sumarhúsinu hans. Ógæfan elti
þau. Þau hittu ekki kaupmanninn heima og urðu að fela sig í
gömlu húsi við Cours Sextius hjá frænku ráðsmanns de Gi-
BRIDGEÞ ATTUSI f
$ VÍSIS
Kjttttsn ú Siridtjv-þra u t:
A G-10-7-4
V 5
♦ K-9-6-5
* Á-D-4-3
A K-D-9-8-5
V 10-9-8-5
!♦ 2
10-9-6-2
Á 3-2
V K-D-G-4-
♦ Á-G-3
* G-8-5
A A-6
V Á-8-7-6
♦ D-10-8-7-4
A K-7
A opnar á V. S. segir 2 ♦, V
2 A, N 4 ♦ og lokasögnin
verður 6 ♦, serti AUstur tvö-
faldar. Vestur kemur út með A
K og A lætur A 3 í. Hvernig
verður Suður að spila spilið?
Suður verður að gera ráð fyr-
ir tígul Ás, G, x á hendi Aust-
ufs. S tekur á A Ás og síðan
þrjá slagi í * og fleygir A 6
í 3. slaginn. Síðan er spaði
drepinn með tígli. Þá tekur S
V Ás og tekur næsta hjarta
méð tígli í borði og spilár út
spaða og drepur með tígli
hei'ma, en A fleygir V G. Síð-
an er næstsíðásta hjartað drepið
í borði með ♦ 6 og komið út
með spaða. Bezt er fyrir A að
láta VK í og drepur S þá með
tígli. Suður spilar þá síðasta
hjartanu og drepur me ♦ K.
Annað hvort drepur A með Ás
og gefur S báða slagina síðustu,
eða gefur ♦ 3, en þá fær S
slag á ♦ D. Spilið er unrtið.
Rósa, sem var á húsmæðra-
skóla úti á landi, sendi móður
sinni eftirfarandi skeyti:
„Elsku mamma, sendu mér
1000 kr., svo að eg geti fengið
mér nýjan kjól, af því að ég
er boðin á dansleik með kunn-
ingja mínum, sem kannast við
eina nothæfa kjólinn minn.“
Og hún fékk þegar svohljóð-
andi svar frá móður sinni:
„Elsku Rósa! Útvegaðu þér
nýjan kunningja, sém þekkir
ekki gamla kjólinn!“
•
Jean Anouilh, franska leik-
ritaskáidið, sem menn kannast
við hér, hefur sagt eftirfarandi:
„Hver maður á sér nokkurt hat
ur, en það eru hinir góðu menn,
sem láta það aðeins bitna í
fjandmönnum sínum.“
•
; „Hvensér- heldur þú eigin-
lega,“ sagði éingrtiáðurinn, ,.að
þú verðir búin að læra að búa
til eins góðan mat og hún rrtóð-
ir þín?“
„Það skal ekki standa á mér
að gera éins góðan mat og hún
mamma,“ svaraði eiginkonan,
„þegar þú vinnur fyrir eins
miklum launum og hann pabbi.“
•
Hún sagði brosandi til unga
mannsins: „Þér getið ekki hugs-
að yður,. hvað við skemmtum
okkur vel í gærkvöldi. Hugsið
yður bara, við spiluðum Beet-
hoven í fjóra tíma samfleytt.“
„Hm,“ svaraði ungi maður-
inn. „Og hver vann?“
•
Vinkónurnar höfðu vérið í
ökuferð um Ítalíu, og er þær
námu staðar við fornar rústir,
vildi sú, er ekki sát undir stýri,
fara út fyrir og taka myndir.
„Og komdu út líka,“ sagði hún,
„svo að eg géti tekið mynd af
þér við rústirnar.“
„Já,“ svaraði „bílstjórinn“,
„en gættu þess fyrir allá muni,
að bíllinn sjáist greirtilega, því
að annars heldur maðurinn
minn, að þettá sé mynd af húsi,
sem eg hefi keyrt á.“
Cftw áÍHHÍ
Úr Vísi fyrir 35 árum:
Loftskeiytastöð á að feisá i
Flatey á Breiðafirði og ér vérið
að höggvá til mastur stöðváf-
innar hérna niður við höfnina.
Mastrið Verður 150 fét á hæð í
þrennu lagi, én möstur stöðvar
innar á Melunum eru 250 fet.
Brensluspritt falboðið.
Tvær auglýsingar af forsíðu
Vísis 10. ágúst 1918:
Brensluspíritus —• 75 aura
pelinn. — Hvergi ó’dýrara.
Sören Kampmann. Talsími 586.
Brerisluspíritus fæst í verzl.
Vísi — 65 aura pelinn. — Sam-
keppnin lifi.
starfsemi —
Framhald af 2. síðu. |
til að hafa séð beinar leiðrétt-i
ingar néma- frá fáeinum þéírra*
Vonast maður til að geta smámi
saman eyðilagt illgresið á þarufc
hátt.
Það sem er verst viðureign-c
ar af slíkum fréttum eru við-s
töl við ferðafólk nýkomið frá
íslandi. Það hefir gaman af aS
segja furðulegar fréttir, en það
sem það kynnist er auðvitað
hótelmenningin, eins og hún er.
nú skemmtileg og kaffihúsa-
drykkjuskapurinn. Þó éru
margir sem segja aðrar fréttir.
Stundum eru þær misskildar,
en stundum sannar. En hvorfc
heldur er vekja þær spurning-
una: hvaðan koma þessar frétt—
ir frá íslandi, sem við kvörtuirt
undan með réttu? ;
Svarið er ósköp einfalt: Þær;
koma frá íslendingum sjálfum.
Það er eins og íslendingar teljr
sjálfsagt að hvaða útlendinguri
sern er, hafi þörf fyrir að vita’
allar vammir og skammir um'
þjóðina, og þá helzt skammii*
um áberandi menn þjóðfélags-
ins. Útlendingar sem koma frá
íslandi þekkja furðu mikið af
skandalasögum, sem ganga í
Reykjavík, eftir fárra daga veru
þar. Ef þeir fara í bifreio norð-
ur í land, er áreiðanlegá éin-
hver svo stautfær í einhverju
erlendu máli, að hann reyni að
trúa útlendingi fyrir því, sém
miður fer í fari landa sinná.
Frá íslendingum og eingörtgu
íslendingum eru komnar sog-
urnar um stríðsgróðartn, svártá
markaðinn, dýrtíðina, skatt-
svikin og lauslætið, sem ekki
aðeins kemur í erlertdum blöð-
um, heldur í bókum þeim, séih.
ómérkilegt fólk hefir skrifáð.
Eg las í vor viðtal við sænska
konu, sem sagði dýrtiðíná á ís-
landi svo stórkostlega, að ís-
lenzkar húsmæður þýrftu að
gjalda 5—6 fallt vérð á við
sænskar húsmæðuí, er þær géri
innkaup á svarta markaðinum.
Spurði eg hana hvaðán hún
hefði slíka firru. Hún sagði mér
frá því að sér hafi vérið sagt
þetta í boði hjá háttséttum em-
bættismanni, og tilnefndi sögu-
menn sína, og trúði þeim auð-
sjáanlega miklu betur en mér.
Var það og skiljanlegt, þar sem,
hún var nýkomin frá íslártdi og
hafði umsögn margi-a manna
um svarta markaðinn. Gát hún
auðvitað ekki gert sér grein
fyrir að þeir voru að tala um
löngu liðið ástand. Hef eg grun
um að eins færi það, ef umsögn
hennar væri leið’rétt, áð fólk
tryði henni^ betur en leiðrétt-
ingu frá sendiráði.
Bezta ráðið til að fækka mis-
sögnum um fsland er því, ef
íslendingar gera sér grein fýrir
þvi að oft eru orð þeirra mis-
skilin, spaug tékið sem alvara,
og upplýsingar um það sém
miður kann að fara hjá okkur
tekið sem þjóðfélagssjúkdómur.
Hitt vildi eg einnig benda á,
að þótt utanríkisþjónustá ís-
lands sé bæði ung og fárnénn,
gerir hún eftil vill méirá gágn
en menrt.haldá.
Sendiráði íslands í Stokkhólmi,
20. júlí 1953.
Helgi P. Briem. j