Vísir - 11.08.1953, Side 7

Vísir - 11.08.1953, Side 7
Þriðjudaginn 11. ágúst 1953 TlSÍB EMBtÆ ZOJLA Flóttahjónin yfirgáfu skýli sitt um sólaruppkomu. Fötin þeirra voru orðin hræðilega útleikin, og skór Blanche voru orðnir gatgengnir. Þennan svala morgun í ilmsterku loftinuu um sólaruppkomu, gleymdu elskendurnir um sinn eymd sirtni og einstæðingsskap. Þau trúðu hvqrt öðru fyrir því hlæjandi að þau væru banhungruð. Og svo lét Philippe Blanche fara inn í kofann aftur en fór sjálfur til Tholonet að ná í mat. Þegar hann kom aftur var Blanche dauðhrædd. Hún þóttist hafa séð úlfa á næstu grös.um. Þau notuðu stóra hellu fyrir borð. Blanche og Philippe voru eins og zigaunar sem snæða úti á víðavangi. Eftir borðhaldið fóru þau út á sléttuna og héldu sig þar allan daginn. Þar áttu þau ef til vill sælustu stundir ástalífs síns. En þegar myrkrið færðist yfir urðu þau hrædd. Þau langaði ekki að verða eina nóttina enn í þessari einveru. Hlýtt og hreint fjallaloftið hafði gefið þeim nýjar og bjartari vonir. — Ertu þreytt, barnið mitt? spurði Philippe. — Æ já, svaraði stúlkan. — Heyrðu. Nú förum við síðustu ferðina. Við förum í kofa Isnards í Trois-bons-Dieus og verðum þar þangáð til frændi þinn fyrirgefur okkur eða lætur fangelsa mig. — Frændi fyrirgefur okkur. — Eg þori ékki að treysta því. En hvað sem öðru líður vil eg ekki vera á flótta lengur. Þú þarft að hvíla þig. Komdu, við sklum leggja af stað. Við göngum hægt. Þau gengu yfir sléttuna, burt frá Infernets. Til hægri var Chateau de Saint-Marc, — þau sáu staðinn upþi á hæðinni. Eftir klukkutíma gang voru þau komin á ákvörðunarstaðinn. Köfi Isnards stóð á ásnum vinstra megin við veginn til Vau- vénargus þegar koríiið er fram hjá Vallon de Repentance. Þetta var svolítið tveggja hæða hús. Niðri var aðeins eitt herbergi, þar stóð súndUrliðaður borðgarmur og þrír stólar sem setuna vantaði í. Stiganefna var upp á loftið, þar var ékki annað en dýna á hálmbing. Isnard hafði verið svo hugulsamur að skilja eftir hvítt lak á dýnunni. Philippe hafði ætlað sér að fara til Aix morguninn eftir til að snuðra um hvað de Cazalis ætlaðist fyrir viðvíkjandi hon- um. Honum var ljóst að hann gat ekki dulizt öllu léngur. Það íá við að hann væri í léttu skapi er hann lagðist fyrir eftir að hafa hlustað á huggunarorð Blanche, sem ekki hafði ekki misst bjartsýniría og vonina, sem ungum stúlkum er eiginleg. Þaú höfðu nú flækzt um fjöll og skóga í tuttugu daga. f tutt- ugu daga höfðu lögreglumennirnir verið að eltast við þáu. Stundum höfðu þeir lent á villgötum, én alltaf komizt á sporið aftur fyrir tilviljun. be Cazalis hafði espazt út af öllum þéssum seinagangi. í hvert skipti sem strokuhjónin sluppu úr greipum leitarmannanna fannst honum sem hann hefði orðið fyrir per- sónulegri móðgun. Leitarmennirnir höfðu komið tveim tímum of seint til Lambesc. Tiíkynningin um að strokuhjónin hefðu komið til Toulon kom ékki fyrr en daginn eftir að þau fóru aftur til Aix. Alls staðar höfðu Philippe og Blanche sloppið líkast og fyrir kraftaverk. Loks sakaði de Cazalis lögregluna fyrir sviksemi. En á endanum frétti hann að strokuhjúin væri nálægt Aix og mundu verða gómuð þá og þegar. Hann fór sem hraðast til Aix. Hann vildi taka þátt í leitinni sjálfur. Konán í Cours Sextius, sem hafði hýst Blanche og Philippé nokkra klukkutíma, hafði orðið hrædd. Og til þess að hún yrði ekki sökuð um hlutdeild sagði hún frá öllu. Hún sagði að það væri ekki ósennilegt að hjuirí væri í einhverjum kofanum hans Isnards. Þegar Isnard var yfirheyrður þrætti hann afdráttarlaust fyrir allt. Hann sagðist ekki hafa séð ættingja sinn í marga mánuði. Þessi yfirheyrsla fór fram meðan Blanche og Philippe voru í kofanum í Trois-bons-DIeux. Kaupmaðurinn gat ekki komið boðum til þeirra um nóttina. Um klukkan fimm morguninn eftir drap lögreglufulltrúi á dyr hjá honum og tilkynnti að hús- rannsókn færi fram á heimili hans í öllum þremur kofunum. De Cazalis varð eftir í Aix og gaf þá skýringu að hann væri hræddur um að hann gæti ekki stillt sig um að drepa Philippe ef hann kæmist í færi við hann. Lögreglumennirnir sem könn- uðu kofann í Puyrecarford komu að tómu hreiðrinu. Isnard bauðst af klókindum til að fylgja lögreglunni í kofann í Tholo- net, hann hafði grun um að sú ferð mundi verða til ónýtis. Lögreglufulltrúinn fór méð tvo aðra menn tií Trois-bons-Dieux. Hann hafði lika með sér lásasmið, því að Isnard hafði gefið fremur óglöggar upplýsoingar um að lykillinn að kofanum væri úndir steini til hægri við'dyrnar. Klukkán vár uríi sexl þegar fúlltrúinn körti að kófaiiuíh. Ðýr og gluggar var lokað og ekki heyrðist nokkurt hljóð að innan. Fuíltrúinn íét knefahöggin dyríja á hurðinni og hrópaði hárri röÖdu: — Ljúkið upp — í lagánna nafni! Ekkert svaraði honum ríema bergmálið. Ekkert hreyfðist. Liðu nú nokkrar mínútur, en þá sneri fulltrúinn sér að lásá- smiðnum og ‘sagði: — Stingið upp lasinn. Lásasmiðurinn tók til starfa. En þegar ískrið í skránni byrj- aði var hlerunum fyrir einum glugganum hrint upp og Philippe Cayol kom út í gluggann og skæra morgunsólina, með nakinn háls og handleggi, ringlaður og reiður. — Hvað viljið þið mér? spurði hann og studdi olnbogunum fast í gluggakistuna. Philippe og Blanche höfðu vaknað þegar lögreglufulltrúinn barði fyrsta höggið á dyrnar. Þau settust hálfringluð á dýnuna og hlustuðu með vaxandi kvíða á mannamálið fyrir utan. Það var líkast og Philippe ætlaði að kafna, þég'ar hann heyrði hrópið ,,í laganna nafni!“ .... þetta hræðilega kall, sem hljóm- ar líkast þrumu í eyrum þess sem sekur er. Haitn spratt upp Sjötugur í dag: Guðjón H. Sæmundsson, bjggingameísíari. Maðurinn, sem sækist ekki eftir lofi, fær sennilega mest hrós. Liðjjjálfinn var að æfa nýlið- ana á göngu, og tók þá eftir því, að einn í lióphum var ekki „í takt“ við hina. Hann gékk því til nýliða þessa, og sagði: „Heyrðu, lagsmaður, veiztu, að enginn hinna er í takt við þig?“ „Nú, hvað kemur það mér við?“ svaraði nýliðinn. „Þú stjórnar (þessu, svo að þú ættir að benda 'þéim á það!“ anna, sté annar bakvörður þeirra ofan á hann. „Hvers vegna gerðir þú þetta?“ spurði dómarinn, sem stöðvaði þegar leikinn. „O, eg ætlaði bara að bregða honum,“ svaraði fíllinn. Samvizkusemi er oft kerínt margt, sem er aðeins liræðslu að þakka. Frúin: „Gefið mér ékki svóna beinamikla bita.“ KjÖtsalinn: „Nei, þér borgið fyrir þá.“ Þegar hersveitin var búin að koma sér fyrir á vígstöðvunum, tók yfirmaður hennar eftir því, að menn hans voru að klífa upp í tré eða skríða innan um rurni- anna. „Hvað er um að vera?“ hróp- aði hann. „Afsakið, foringi,“ svaraði liðþjálfinn, „én við leynduie fállbyssunni svo vel, til þess að fjandmennirnir sæju hana ékki, að við géturíí ekki fundið hana.“ • Dómarinn: „Nú, þér haldið þá, að hann hafi alls ekki ætlað að krækja augað úr yður?“ Kærandi: „Nei, en mér er ó- hætt að segja, að hann hafi reynt að troða því lengra inn í höfuðið á mér!“ 9 „Kurteisra-manna-klúböur- inn“ í New York hefur æskt þess við meðlimi sína, að þeir taki ofan, þegar þeir tala við kohur í shna. • Hefir þú heyrt soguna um það, þegar maurarnir og fíl- arnir kepptu i knáttspyrnu. Menn gætu haldið, að leikurinn hefði verið mjög ójafn, en það var nú öðru nær, því að þegar komið var að leikslokum stóðu mörkin 3:3, og maurarnir voru í sókn. Einkum var miðfram- herji þeirra slyngur og hættu- legur, og þegar hann gerði upp- hlaup á síðústu mínútu leiks- irísy og var að því kominn að: brjótast gegnum varnir fíl- ÚHIi AiHHÍ „En ældgammel Bön“. Fyrir nákvæmlega 35 árum birtist eftirfarandi keðjubréf í Vísi og hefir blaðið valið því að yfirskrift: „Vitleýsa“, en pistill þessi hafði borist mörg- um bæjarbúum í pósti um þasr mundir: „O, Herre! Jeg bön falder dig, bevar den hele Men neskehed. Herre! Giv os Fred paa Jord. — Detta er kommet fra et af de krigsförénde Lande, for at sendes hele Jorden over. — Vær saa god at omskrive dette og sende det til en Mand eller Kvinde liver Dág i ni Dáge, og paa den tiende Dag skal der vederfares dig en stor Lykke. — Det er sagt i gamle Dage at hver Mand eller Kvinde som læser dette og lader det gaa videre, skal blive fri for store Bekymriríger, men at alle som læser dette ög lader det gaa sig fórbi, skal rammes af en stor Ulykke. — Bryd ikke Kæden og glem ikke de ni Dage. — Den forsættende — Röde Kors Kæde.“ Þáu eru með öðrum orðum ekki nein ný bóla keðjubréfin sem undanfarín ár hafa öðru hverju stungið upp kollinum, en öll éigá þáu sámiríerkt í því, að viðtakendum er hótað óham- ingju, jafnvel kvÖlúm og pínu, éf þeir sehda þau ekki áfram til ákveðinríar tölu manna, en aftur á móti höppum og ham- ingju, ef orðið er við tilmælun- um. Einkennishúfur bifreiðastjóra. 11. ágúst 1518 birti lögreglu- stjórinn í Reykjavík eftirfar- andi auglýsingu í Vísi um eirí- kennishúfur handa bifréiða- stjórum: „Einkennishúfur handa bif- reiðastjórum í Reykjavík fást hjá klæðskera Reinholt Ander- son, Laugavegi 2. — Húfur þessar er bifreiðastjórum þá skylt, samkvæmt 9. gr. sbr. 13. gr. laga nr. 88, 24. nóvember 1917, að hafa á höfði er þéir eru að bifreiðastjórastárfi. — feeftá birtist til eftirbréytni öíium þeim, sem hlut eiga að máli“ Einn hinna kunnustu í hópi roskinna iðnaðarmanna, Guð- jón Sæmundsson, bygginga- meistari, Tjarnargötu 10, á sjötugs afmæli í dag. Guðjón hefur dvalið uin ára- tugi hér í bæ ög löngu kunnur sem afkastamikill bg stárfssam- ur iðnaðarmaður, en þó er hann. ekki borinn hér og barnfædöur, því að haiin fæddist í Níkulás- arhúsum í Fljót'shlíð, ei.nn fimmtán systkiría. Guðjón réð- ist til smíðanáms jafnskjótt og fært þótti, en fátækt Var mikil í uppvéxti hans, éins og von- légt var á svo báfniríörgú héim- ili. Hann útskrifáðist lærður trésmiður úirí tvítugt, og síðan hefur hann stáðið fyrir býgg- ingu fjölda húsa hér í bæ, enda hefur hann vei’ið kapþsamur og áhuginn mikill í þeim efnum. Má því með ríokkrum sanni segja, að Guðjón hafi sett sinn svip á bæinn. Kvæntur er Guðjón Arnheiði Jónsdóttur frá Stokkseyri, hinni ágætustu konu, og er ríeimili þeirra rómað fyrir snyrti- mennsku og listrænan bíæ. Fjölmargir viríir Guðjóns minnast hans í dag á þessum merku tímamótum ævi hans:, og þakka honum gengin spoi' og margar ánægjustundir. •k» Framh. af 2. síðu. Lagerlöf, Pétur Gaut eftir Ib- sen, ævintýri Andersens, Eftir-« litsmanninn eftír Gögöl, ind- verska helgiritið Bhagavad-* Gita, auk fjölda annarra rita, Biblían hefur verið þýdd á es- peranto fyrir löngu, og grúl tímarita kemur út á málinu. —« Loks má nefna sýnisrit bók-o mennta ýmissa þjóða (atíto- logiur), svo sém katalónskt, pólskt, ungverskt óg fænskt. Esperantistafélagið Aurore £ Reykjavík sér um þetta mót, én formaður þess er Árni Böðvars- son cand. mag. í stjórn Sam- bands íslenzkra esperantista eiga nú sæti Halldór Koibeítís prestur í Vestmannaeýjum, for- maður, Hallgrímur Sæmunds- son kennari, Höfn í HorrtafirSi og Ólafur S. Magríússón, skólá- Stjóri, Vík í Mýrdal. Þeir, seríi kýnnrí áð vilja fá upplýsingar um rtíötið,' géta sríú' ið sér til Ölafs S. Magn.ússonar, sími 7901, éðá beiht til sam- bandsins, póstríáíf 1031; Rvík, • (Frá Sambandi ísl. esperantista). jj

x

Vísir

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.