Vísir - 13.08.1953, Side 7

Fimmtudaginn 13. ágúst 1953
▼ ISIB
iWWWWWWWWVIWWIflftMMftWVWWWWWWWtfWlfti
tfhei/kAti
12
Marseilles
í eftir EMiLE ZOEA
WWWW. WWV'WWUUWWVWt^ftlVVWkWMWLftWyÍi
yður. Þá mun hneykslið, sem hefir orðið, afmást og gleymast.
— Hér er um að ræða greinarmun góðs og ills frá yðar sjón-
armiði, sagði þingmaðurinn drembilega. — Blanche de Cazalis
er engin hneysa að því að hafa Philippe Cayol fyrir friðil. Um
hneysu er ekki að ræða fyrr en ef hún skyldi hugsa til að mægj-
ast við samskonar fólk og þér eruð kominn af. Eg mun aldrei
leyfa þetta hjónaband, og án míns leyfis getur ekkert orðið af
því.
— „Samskonar fólk“ og við höfum aðrar hugmyndir um vel-
sæmi. En eg skal ekki halda þessu til streitu. Það er aðeins skyld-
an sem hefir knúð mig til að gera yður þetta tilboð. Eg vil
stuðla að því að stúlkan fái uppreisn æru sinnar, en þér hafnið
því. Leyfið mér að segja, að frænka yður mun taka þessu boði
mínu á allt annan hátt, ef eg fær tækifæri til að koma því á
framfæri við hana sjálfa.
— Jæja, svo að þér haldið það? sagði de Cazalis spottandi.
Hann hringdi og skipaði að frænka hans skyldi koma inn
samstundis. Blanche kom inn. Hún var mjög föl og augun rauð
og þrútin. Það var svo að sjá sem hún væri aðfram komin. Hún
fór að skjálfa þegar hún sá Maríus.
— Blanche, sagði frændi hennar kuldalega, — þessi maður
þarna biður þín formlega fyrir hönd þorparans, sem eg hefi
bannað öllum að nefna á nafn í þín eyru. Segðu manninum það
sem þú sagðir við mig í gær.
Blanche riðaði. Hún þorði ekki að líta á Maríus. Hún ein-
blíndi augunum á frænda sinn og muldraði ráðþrota: — Eg sagði
þér að mér hefði verið rænt með ofbeldi og neydd. til að giftast,
og að eg muni neyta allra bragða sem mér er unnt til að koma
fram refsingu fyrir hinn svívirðilega glæp sem hefir 'bitnað á
mér. .
Hún þuldi orðin eins og lexíu sem .hún hefði lært utan að.
Blanche fór að dæmi Sankti Péturs. Hún afneitaði herra sínum.
De Cazalis hafði ekki sóað tímanum. Undir eins og frænka
hans var gengin honum á vald hafði hann byrjað að, troða í
hana kenningum sínum og hleypidómum. Honum var augljóst
að með því eina móti gat hann unnið málið. Það var óhjákvæmi-
]egt að-fá hana til að bera Ijúgvitni. Og nauðsynlegt að fá hana
til að kæfa þær tilfinningar sem hrærðust í hjarta hennar,
áður en hún gæti orðið auðsveipt verkfæri í hendi hans.
Hann talaði yfir henni í fjóra tíma. Ekki í bræði heldur með
ísköldum hroka. Hann miimti hana á að hún væri af fornfrægri
ætt, hann talaði um völd sín og áhrif, um auðævi sín. Annars
vegar teiknaði hann myndina af hjákátlegu dæmi um stúlku
sem tæki niður fyrir sig og giftist dóna. Hins vegar sýndi hann
fram á hlunnindin og hamingjuna sem hlytust af góðu hjóna-
bandi. Hann réðst á stúlkuna þar sem hann vissi að hún var
veikust fyrir, sló á strengi hégómagirndarinnar, hóglífislöng-
unarinnar — og eigingirriinnar. Hann þreytti hana, braut mót-
stöðuafl hennar á bak aftur, ruglaði hana og þústaði hana til
að verða eins og hann vildi hafa hana — skríðandi og vilja-
lausa.
Og eftir fjögra tíma kvalir var Blanche yfirbuguð. Það er
líka hugsanlegt að höfðingjablóðið í henni hafi gert uppreist,
er hún hugsaði til hinna ruddalegu ástaratlota Philippes, og
frændi hennar jós nístandi háði yfir ,,almúgaástirnar“. Kannske
hefir meðfædd hégómagirnd hennar vaknað íil nýs lífs við til-
hugsunina um dýrindis klæði, metorð og veraldarskraut. Og
svo var líka vilji hennar of veikur og hjarta hennar of meyrt
til að standast gegn vilja frænda hennar. Hver einasta setning,
sem hann sagði hitti veikan blett á henni, kýtti henni, marði
hána og fyllti hana kveljandi óró. Veikleikinn hafði lcnúð hana
til að elska og fylgja Philippé og giftast honum. Nú hafði sami
veikleiki snúið henni gegn honum, því að skaplyndi hennar
var ekki sterkara en áður. Hún tók allt gott og gilt. Him lofaði
öllu. Hún var fús til að flýja á burt frá þeirri sektartiifinningu,
sem lestur frænda hennar vakti hjá henni.
Maríus lamaðist allur er hann heyrði hin hræðilegu orð sem
hún sagði. Nú fyrst varö hann alvarlega skelkaður. Hann múndi
hvernig stúlkan hafði verið í húsi Ayasses garðyrkjumanns.
Hann mundi hvernig hún hafði fleygt sér um hálsinn á Phil-
ippe og þrýst sér að honmn, föl, treystandi og ástfangin.
— O, ungfrú, hrópaði harin beiskur. — Þessi svívirðilegi
glæpur, sem þér hafið orðið fyrir. virtist alls ekki valda yður
kvala daginn sem þér grátbænduð mig um að fá sámþykki og
fyrirgefning frænda yðar. Hafið þér gert yður ljóst að fláræði
yðar leiðir af sér tortíming þess manns sem þér — ef til vill
•— elskið ennþá, og sem er maðurinn yðar fyrir Guði?
Blanche hreyfði hvorki legg( né . Ijið. íjún kreisti saman. var.-
irnar. Hún starði út í bláinn en sá engan sérstakan.
— Eg veit hvað þér eigið við, sagði hú. hikandi. — Eij eg
hefi engu logið. Hann yfirbugaði mig. Hann ginnti mig og sví-j
virti mig, og frændi minn mun hefna heiðurs ættarinnar. i
Maríus rétti úr sér. Það var eins og hann yrði stærri og dökka j
andlitið fríkkaði. Hann leit kringum sig og sagði fyrirlitlega:'
— Eg er staddur í bústað de Cazalis-ættarinnar. Eg er á!
heimili ættingja hinnar miklu, frægu fjölskyldu, sem allir;
Provencebúar hafa haft í heiðri. Eg vissi ekki að fals og lygi
býr innan þessara veggja. Eg bjóst ekki við að hitta ragmennsku
og ómennsku bleyðunnar hérna. Æ-nei. Þér verðið að hlusta á
mig þangað til eg er búinn!
Hann sneri sér að þingmanninum og benti á Blanche sem skalf
eins og strá í vindi. Hann hélt áfram:
— Þetta barn er saklaust. Eg fyrirgef því ístöðuleysið. En
þér, herra de Cazalis, þér eruð eitt mesta ómennið sem eg þekki.
Þér eigið að vernda börn og þvingið þau til að verða lygarar
og bleyður. Sannarlega eruð þér ekki skilgetinn sonur föður yðar.
Ef þér byðuð mér hönd Blanche de Cazalis bróður mínum til
handa núna, mundi eg ekki taka við henni. Eg mundi neita að
samþykja þann ráðahag, því að eg hefi aldrei logið. Eg hefi
aldrei. framið verulegan illverknað, og eg mundi skammast
mín ævilangt ef eg ætti að tengjast fólki á borð við yður! I
De Cazalis varð orðlaus. Hin réttláta reiði Maríusar lamaði
hann. Þegar Maríus tók til máls hafði de Cazalis kallað á dólgs-
legan þjónssvola, sem stóð enn á þröskuldinum. Þegar de Caza-
lis gaf svolanum merki um að kasta Maríusi út, hrópaði hann
svo ferlega að það gekk gegnum merg og bein:
— Eg sver að ef þessi maður stígur einu skxefi nær þá hrópa
eg morð! Lofið mér að komast framhjá honum. Það er mögu-
legt að einhverntíma verði eg þess um koimnn að láta þennan
sannleika dynja á yður svo fleiri heyri!
Hann fór, rólegur og stilltur. Nú sá hann ekki framar sekt
Philippes. Bróðirinn var í hans augum orðinn fórnarlamb, sem
hann varð að hefna hvað sem öðru leið — og bjarga. í þessari
einföldu og ósamsettu sál gat hver minnsti vottur um fals,
minnsta ranglæti vakið stórviðri. Undir eins og de Cazalis
hafði sett kjaftakvörnina í gang eftir flóttann, hafði Maríus
vaknað við og tekið svari flótlahjónanna. Og núna, er hann
hafði heyrt hinar svívirðilegu lygar Blanche og séð hvernig
frændi hennar notaði sér þær, mundi hann aðeins eitt: að hann
var nógu voldugur til að taka málið í sínar hendur og segja
sannleikann á strætum og gatnamótum.
Fine stóð fyrir utan húsið og beið. Hann gat séð að henni
hafði verið órótt.
— Jæja? flýtti hún sér að segja er hún sá hann.
— Jæja? svaraði Maríus. — Þetta íólk er svívirðilegir Iyg-
arar og drembilátir bjálfar.
Hún andaði djúpt. Blóðið streymdi fram í kinnar henni.
UTAN ÚR HEIM
Frh. af 4. s.
hverfi bækistöðva sinna. Veld-
ur dvöl þeirra því vaxandi óá-
nægju í landinu, og sums.staðar
hefur jafnvel verið efnt til úti—
funda, þar sem menn hafa bor-
ið spjöld með áletrunum um að>
herliðið verði kallað heim.
¥'■
f'-
Á kvöldvöknsmi,
Einu sinni var sölumaður.
Hann var nýr í starfinu, en þó
hafði hann heyrt margar gam-
ansögur um bændadætur. Þess
vegna flýtti hann sér ekkert til
borgarinnar, þegar hann var að
koma úr söluferð um Norður-
land, heldur leitaði gistingar á
bóndabæ. Honum var vel tek-
ið, var boðin gisting um nótt-
ina, og komst að því með kæn-
legum spurningum að þau hjón-
in ættu gjafvaxta dóttur.
Þar sem aðeins var um tvö
svefnherbergi að ræða á bæn-
um, og hjónin sváfu í öðru, var
sölumanninum vísað til sæng-
ur í hinu. Síðan gengu allir til
hvílu um klukkan níu.
Morguninn eftir fór bóndinn
á fætur; kona hans fór á fætur
og sölumaðurinn fór Iíka á fæt-
ur, og rétt á eftir kom bónda-
dóttirin heim úr alþýðuskólan-
um.
•
Fágurri konu veitist jáfnan
auðvelt að gera mann að fífli.
Hún nýtur svo mikilJar aðstoð-
ar hans.
©
Maðin'inn, er heldur því fram,
áð tvö höfuð sé betri en eitt, er
hattaframleiðandinn.
•
Skotimi ímóður og másandi);
„Jæja, Mally, eg sparaði
krónu.“
Konan: „Og hvernig fórstu
að því?“
Skotinn: „Eg hljóp alla leið-
iúú á eftir stræ tis'vagmnum. ‘ ‘
Konan: „Dæmalaus kjáni
getur þú verið. Ef þú hefðir
hlaupið á eftir leigubíl, hefðir
þú sparað meira en 10 krónur.“
Ekki til í
skammtana.
Kínversku yfirvöldin í land-
inu hugsa sér þó ekki að láta
undan slíkum kröfum, og hafa
þau lagt hald á allar matvæla-
birgðir einstaklinga, og síðan
hefur skömmtun verið tekin
upp. En þetta hefur ekki bætt
úr skák, því að þegar birgðirn-
ar voru gerðar upptækar, var
herinn þegar búinn að taka svo
mikið til sín, að ekki var hægt-
að láta menn fá þá skammta5.
sem þeim voru ætlaðir.
Er nú aðeins hægt að flytja
matvæli frá Kína um Indlandf
en slíkir flutningar eru seinleg-
ir og mest af þeim matvælum
lendir í geymslum hersins.
Kinversku yfirvöldin hafa þó
glatt rnenn með því, segja þeir5
er komast frá Tíbet, að neita
því, að enginn Tíbets-búi skuli
látinn svelta í hel!
H reðavölnsvals*
inum sfolið?
Fréttamönnum gafst í gær
kostur á að sjá nótur yfir lagió
HreSavatnsvalsinn, cða öllu
heldur danska stælingu hans.
Þykir liggja í augum uppi,
að hér sé um hreinan stuld að-
ræða, en höfundur er sagður
Sophus nokkur Brandsholt,
„copyright 1952“.
Tjáði Tage Ámmendrup, for-
stjóri íslenzkra tóna, blaða-
mönnum í gær, að væntanlega
yrði mál höfðað á hendur hinu
danska útgáfufyrirtæki, fyrir
milligöngu STÉFS, fyrir að>
hafa í heimildarleysi gefið út
Hreðavatnsvalsinn og undir
öðru nafni.
Hreðavatnsyalsinn mun vera
saminn hér árið 1950, af Reyni
Geirs.
ÚHtí ÁfHHÍ
Rafmagnsstöð á Setbergi.
Eftirfarandi frétt birtist í
Vísi 13. ágúst 1918. — „Hinn
alþekkti dugnaðarmaður, Jó-
hannes Reykdal, bóndi á Set-
bergi við Hafnarfjörð, hefir nú
komið upp rafmagnsstöð á Set-
bergi, til heimilisafnota. Nægir
stöðin til ajlrar lýsingar í íbúð-
arhúsi, iitihúsum og penings-
húsum og einnig til allrar hit-
unar og eldunar. — Mun stöðin
á Setbergi hvergi éiga sinn líka
hér á landi. — Eins og kunnugt
er, var það Jóhannes Reykdal,
sem kom upp fyrstu rafmagns-
Ijósastöðinni hér á landi, en það
var stöðin í Hafnarifrði, sem
lerigi var eina rafmagiisijósa-
stöðin á landinu."
Prímusviðgerðir.
Auglýsing úr Vísi fyriv 3ö
árum: — Prímusviðgerðir éru
beztar í Austufstræti 18.
I
Geysir hættur að gjósa.
Frá því var greirit í Vísi fyii.'
35 árum, að samkværat frétturu
að austan sé Geysir nær alveg
hættur að gjósa, og gjósi miklu
lægra en áður, þá ajaldan hann
be-ri það við.
Vogabúar
Munið, ef þér þurflð «8
«8 auglýsa, að tekið er á
móti *máauglýsingum i
______VjM í
Verzlun ^ma J.
Sigurðssonar,
LangbolisTegi 174
Smáaoglýsmgar Víns
era ódýrastar og
fljótvirkastar.
ÞÁsundir vtta a8 gasfctn Jyk!&
hringunum frd
SÍGURÞÖR, Hafnarstreti !»>
Margar gerðtr fyrtriiagjandi.
MAGNUS THORLACISJS
hæstaréttariögmáSar
Málflu t ningsskrif s tofa
Aðiilslræ ti 9. — Sími 1875.,