Vísir - 14.08.1953, Blaðsíða 7

Föstudaginn 14. ágúst 1953
YlSlB
1WWVUWWVWWWW\AWWWWWWWWWyi.PWVWWWVWW%WVWWh

Marseilles
eftir E3MSLE ZOEA
VUWVWWrJWUVVWVWWUWUWVVVMAiWNAft^VWVWVV'li
— Þá verður hjónaband herra Philippes og ungu stúlkunnar
ekki viðurkennt?
— Unga stúlkan, sagði Maríus beiskur, — lýsir yfir því að
Philippe sé ofbeldismaður og hafi rænt henni og neytt hana til
að giftast sér! Það er úti um hann bróður minn!
Fine skildi þetta ekki. Hún varð niðurlút og fór að hugsa um
hvernig nokkur stúlka gæti kallað elskhugann sinn ofbeldis-
mann. Og svo datt henni í hug að sjálf myndi hún verða guðs-
fegin að giftast Philippe, — jafnvel þó að það yrði gert með of-
beldi. Reiði Maríusar lagði hana í læðing. Hjúskapaxáformin
höfðu farið út um þúfur.
Hún muldraði ísmeygilega:
— Úti um hann bróður yðar, segið þér? O-nei .... Eg ætla
að bjarga honum .... Við björgum honum, þér og eg!
VIII. HJÁLPARVANA BRÓÐIR.
Þegar Maríus sagði Martelly frá samtali sínu við Cazalis um
kvöldið, tók hann í höndina á honum, hristi hana og sagði:
— Eg veit ekki hvaða ráð eg á að gefa yður, vinur minn. Eg
vil ógjarna hryggja yður, en í þessari viðureign er eg hræddur
um að þér hljótið að tapa í úrslitaatlotunni. En það er eigi að
síður skylda yðar að hefja baráttuna og eg skal hjálpa yður
að svo miklu leyti sem eg get. En okkar á milli sagt getum við
játað að við erum veikir og vcpnlausir gegn andstæðingi sem
nýtur brautargengis aðalsins og klerkanna. Þeir voru ekkert
hrifnir af júlíbyltingunni, hvorki 'hér í Marseilles eða í Áix,
ög þeir skipa sér um þingmann sem berst á móti Thiers. Þeir
hjálpa de Cazalis til að koma fram hefndum. Nú er eg að tala
um forkólfana. Alþýðan mundi hjálpa okkur — svo framarlega
sem hún getur hjálpað nokkrum. Að minni hyggju væri okkur
það mest virði að geta fengið einhvern áhrifamikinn prest til
fylgis við okkur. Þér munuð ekki þekkja neinn þess konar
mann?
Maríus svaraði að hann þekkti Chastanier ábóta, en hann
væri fátækur prestur, sem hvorki ætti auð né áhrif.
— Það skiptir engu máli. Þér skuluð ná í hann, sagði útgerð-
armaðurinn. — Borgarastéttin getur ekki hjálpað okkur. Að-
allin óvirðir okkur fyrir opnum tjöldum ef við dirfumst að
leita hjálpar hjá honum. Og þá er aðeins um kirkjuna að ræða.
Það eru þær dyr sem við verðum að knýja á. Og þér verðið að
taka þá hlið máilsins að yður. Eg skal starfa frá annari hlið.
Daginn eftir fór Maríus til Saint-Victor. Chastanier ábóti
varð hræddur og vandræðaelgur þegar hann sá hann.
— Þér megið ekki biðja mig neins! hrópaði hann undir eins
og Maríus opnaði munninn. — Það hefir spurzt að eg hafi haft
dálitil afskipti af þessu máli, og eg hefi fengið alvarlegar ákúr-
ur fyrir. Og eins og eg hefi sagt yður áður: eg er bláfátækur
maður. Eg get ekkert annað gert en biðja Guð.
Maríus komst við af að sjá hve gamli presturinn var aumur.
Hann kvaddi og ætlaði að fara, en þá kallaði presturirm í hann
og hvíslaði:
— Heyrið þér, þekkið þér hann Donadéi ábóta Hann gæti
orðið yður að góðu liði. Það er sagt að hann sé innundir hjá de
Cazalis. Hann er framandi, italskur maður sem unnið hefir al-
menna virðingu og traust á fáeinum mánuðum.
Hann tók málhvíld, hikaði og virtist vera að ráða eitthvað
við sig. Þessi æruverðugi maður fann að hann var að hlaupa
á sig svo um munaði, en eigi að síður gat hann ekki neitað sér
um þá ánægju að gera öðrum greiða.
— Viljið þér að eg fylgi yður að húsinu hans? spurði hann allt
í einu. ■
Maríus hafði tekið eftir stríðinu sem var milli holdsins og
andáns hjá prestinum, og afþakkaði boðið. En nú var ekkert
hik á gamla tnanninum framar. Nú hugsa:ði hann: e’cki lengur
um eigið öryggí sitt og friðl Hann vildi aðéins hlýðá sinni innri
rödd.
— Kbmið þér, sagði hann. — Donadéi ábóti á heima stuttan
spöl héðan. Á Boulevard de la Corderie.
Eftir fárra mínútna gang námu þeir staðar fyrir utan lítið,
tvílyft hús, eitt af þessum luktu, leyndardómsfuliu ,húsum, sem
dularhjúpur hvílir yfir.
— Hérna á hann heima!
Gömul vinnukona hleypti þeim inn í' svolitla skrifstofu með
dökkum gluggatjöldum.
Donadéi ábóti tók á móti þeim meo fagaðri rósemi í xölu and-
litinu sem flærða og' kænska settu svip á. Vár ekki hægt að sjá, að
hapn yrði neitt hissa á heimsókniniii. Hann hneigði sig og brosti
ísmeygilega er< hann bauð þeiiri1 sæti. Tiii ufðir : háhs ;í skrif-
stofunni voru svipáðíf' tilburðum konu i' snvrtihérbergi sínu.
Hann var á síðum svörtum frakka, sem hékk óhnepþtur yfir
vestinu. En það var eitthvað ísmeygilegt við þeiman einfalda
klæðnað. Hendurnar voru hvítar og vel hirtar og ekki stærri
en koriuhendur þar sem sá á þær fram úr víðum ermunum. Og
hörundið á gljárökuðu andlitinu var frísklegt og eins og konu-
hörund, undir jörpu hrokknu hárunum. Hann var á að gizka
þrítugur að aldri.
Hann. sat í stórum hægindastól og hlustaði með alvörubi’osi
á frásögn Maríusar. Hann lét hann segja sér tvisvar öll atvik
að flótta Blanche og Philippes. Það var að sjá sem honum þætti
þetta merkileg saga.
Þessi Donadéi ábóti var fæddur í Róm og frændi hans var
kardínáli. Einn góðan veðurdag sendi þessi frændi hans hann
alveg fyrirvaralaust til Frakklands og enginn komst nqkkurn-
tíma á snoðir um hvers vegna hann fór. Laglegi presturinn var
skipaður kennari í lifandi málum við skólann í Aix. Sú staða
var svo lítilsverð í hlutfalli við hæfileika hans að þessi auð-
mýking gerði hann hugsjúkan.
Kardínálinn kenndi í brjósti um frænda sinn og gaf honum
meðmæli til biskupsins í Marseilles. Þar fekk hann æðri stöðu
og við það læknaðist hann. Hann várð ábóti í Saint-Victor, og
— eins og Chastanier gamli sagði í mesta sakleysi — varð
mikils metinn í borginni á fáum mánuðum. Hin ítalska blíða
og yiðkvæmni og hið milda, fríða andlit olli því að hann varð
ímynd hins sanna sálnahirðis hjá öllu trúuðu kvenfólki. Hann
vann stórsigra í prédikunarstólnum. ítalski hreimurinn gaf
ræðu hans töfrandi kraft og þegar hann lyfti handleggjunum;
til að blessa söfnuðinn var það gert með svo mikilli tilfinningu
að allur söfnuðurinn táraðist.
Hann var skapaður til refja og kænskubragða eins og nærri
því allir ítalir. Hann bæði brúkaði og misbrúkaði meðmæli
frænda síns til biskupsins. Von bráðar var hann orðinn stór-
veldi, leynilegt stórveldi sem starfaði á laun, metnaðarmaður
sem las sig þrep af þrepi í valdastiganum. Hann varð meðlimur
trúmálafélags, sem var svo að segja almáttugt i Marseilles,
og bráðlega tókst honum að hneigja sig og beygja fram til þess
að verða Ieiðtogi þess. Hann kafaði til botns í öllum málum,
smokraði sér inn í öll leyndarmál. Það var hann sem hafði troðið
de Cazalis inn í þingið, það er að segja knúð fram kosningu hans,
og hann fekk ríkuleg laun fyrir þann greiða. Áform hans var
ofur einfalt. Hann ætlaði sér að vinna að áhugamálum hinna
ríku, og þegar þeir voru ltomnir í þakklætisskuld við hann þá
var það þeirra að sjá til að hann kæmist til vegs og valda.
Hann hlýddi með stakri alúð á frásögn Maríusar og spurði
hann spjörunum úr á eftir. Eftirtekt hans og saroúð benti til
- BRIDGE
A Á-D
V 1 CO co
♦ 9-8-7-3
* K-5-4
Útspil A 4.
N
S

A 8-7
V K-D-G-10-9-4 i
♦ Á-D-2
* Á-D
Suður spilar 6 V og Vestur
lætur út A 4. Suður á að vinna
gegn öllu mótspili, ef lauflit-
urinn er jafn skiptur.
Á kvöldvöknnni.
Sportsokkar
frá kr. 10,00.
Bómullar-
sokkar
frá kr. 12,90.
Nylonsokkar
frá kr. 20,50.
WHZL „ ^
nm
Maðurinn, sem biður um
heilræði, er venjulega skyn-
samari en sá, er gefur heihæði
óbeðinn.
9
Tveir menn ræddu vænt-
anlegan hjúskap kunningja
síns. „Hann fær góða konu,“
sagði annar. „Hún kann að
synda, aka bíl, leika golf og
tenriis, og nú er hún að læra að
stjórna flugvél. Það er ekkert,
sem hún kann ekki.“
„Þá ætti þeim að vera óhætt,“
svaraði hinn. „Hann lærði að
elda, þegar hann var í herþjón-
ustunni."
•
Eina ástæðan fyrir því, að
foreldrar telja, að börn hafi
áður verið betur upp alin en
nú, er sú, að foreldranir voru
börnin, sem imi er að ræða.
•
Bóndakona ein í Austurríki,
sem greiðasölu stundaði, hafði
efnazt vel og var í áliti af ná-
grönnum sínum. En hún var
e::ki að bera efnin utan á sér.
,Hún hélt sínum gömlu venjum
,og klaéddist grófum, óbrotnum
bæridabúningi.
Nýlega fór hún í heimsókn til
Vínarborgar og kom þá í glæsi-
legt verzlunarhús þar í borg-
inni. Þar sá hún feikistóran
spegil úr þykku glerti. Þótti
henni hann mesta gersemi og
spyr að lokum hvað hann kosti.
Verzlunavþjónninn lítur á
hana með nokkru yfirlæti og
svarar:
„Eg er hræddur um að hann
sé dálítið óf dýr fyrir yður.“
Konan reiðir þá upp regnhlíf
sína og mölbrýtur hinn dýr-
mæta spegil með einu bylm-
ingshöggi. „Svona! Nú getur
maður þó líklega fengið að
vita hvað ruslið kostar!“
Frímerkjasafnari
óskar eftir að komast í sam-
band við frímerkjakaup-
mann, er hefði áhuga á að
annast kaup á íslenzkum
frímerkjum í umboði. Lyst-
hafendur leggi nöfn sín á
afgr. blaðsins, merkt: „Frí-
merki — 271.“
KAUPHOLLIN
er miðstöð verðbréfaskipt-
anna. — Simi 1710.
Qm Jim/
Hættulegt hljóðfæri. !
Frétt úr Vísi fyrir 35 árum:
„Brezkur herforingi segir svo
frá, að þegar hersveit hans
settist að í bæ einum í Frakk-
landi, sem Þjóðverjar höfðu
verið hraktir úr, hafi hann
fengið aðsetur í einu af stærstu
húsum bæjarins ásamt nokkr-
um mönnum öðrum. í einu
herberginu var þýzkt píanó
forkuimar fagurt. Ungur her-
maður einn, ágætur píanóleik-
ari, varð glaður mjög er hann
sá svo vandað hljóðfæri á þess-
um stað og ætlaði þegar að
fara að reyna það, En einn
hinna eldri yfirmanna bannaði
honum það stranglega að snerta
hljóðfærið, fyrr en búið væri
að rannsáka það. Við rannsókn
kom í ljós, að þessi varkárni
var ekki óþörf, því að ein nót-
an í hljóðfærinu var í sambandi
við öfluga sprengivél, sem nægt
hefði til þess að sprengja upp
húsið og drepa allt kvikt sem í
því var.
i
Skipulag hafnarinnar.
Úr Vísi 14. september 1918:
„Bæjarstjórnarfundur verður
haldinn í kvöld á venjulegum
stað og tímá. Þar verður meðal
annars tekin fullnaðarályktun
um framtíðai'fyrirkomulag við
höfnina og um lántöku til haín-
argerðarinnar.“
Kaupi gull og silfur
EDWIN ÁRNASON
LINDARGÖTU 2B «ÍMI 3743
Pappírspokagerðin hi
VUastig 3. AUsk.pappirtpok
MARGT A SAMA STft!