Vísir - 15.08.1953, Page 5

Laugardaginn 15. ágúst 1953
TlSÍS
Friðrik Danakonungur heimsótti
Blástakka og þá gjöf af þeim.
Æjint rtfr tH t'ttifjuiðsþjón -
ttusi a í sk ótjítrltt tt ei i .
EMr Hermann Þorsfeinssoa
íararstjóra.
Niðurl. 1 borg í ríki þeirra og til þess að
Varðeldarnir á kvöldin í heilsa upp á íbúa hennar. Hjón
Drengjaborginni juku mjög á in komu akandi um kl. 10 f. h.
gleði drengjanna, enda var þá heim að hliðum borgarinnar og
sungið dátt og margar góðar sat kóngur sjálfur við stýrið.
sögur og skemmtilegar sagðar. J
Blástakkarnir voru meðal ann- Allir voru þvegnir
ars hrópaðir þar fram til þess og greiddir.
að syng'ja íslenzka söngva. „Táp j Þar sem fregnast hafði nokk-
og fjör“ var þá hraustlega sung uru áður um væntanlega komu
ið í röddum meira að segja þeirra til borgarinnar, hafði allt
og' margt fleira gamalt og verið undirbúið eftir beztu
gott. Sjálfur varðeldurinn var 'föngum til þess að heimsóknin
mjög svo frumlegur, því hann gæti oröið Sem ánægju- og eft-
var hafður á floti. í miðju svæði irminnilegust. Drengirnir voru
sumarbúðanna var lítil tjörn og allir sápuþvegnir, stífgreiddir
umhverfis hana söfnuðust dreng og stroknir frá hvirfli til ilja.
irnir, en eldurinn var dreginn á Þeir stóðu teinréttir í beinum
fleka út á miðja tjörnina og log roðum fyrir framan ræðupali-
aði þar glatt og naut sín vel. inn og aiit út að inngönguhlið-
Svokallaður vináttueldur var unum, þegar konungshjónin
tendraður síðasta kvöldið og þá gengu inn f Drengjaborgina.
hafði foringi hverrar sóknar Húrrahrópunum ætlaði aldrei
meðferðis útskorna trjágrein, ag iinna. Á ræðupallinum héldu
sem stungið var stutta stund í „Lejrchefen“ og konungurinn
vináttueldinn og hún látin stuttar ræður og með fáum vel
sviðna vel og síðan var hún tek- j völdum orðum afhenti drengja-
in með heim til minningar og ^ bQi'gai'síjórimi konunginum að
merkis um þau vináttubönd, er gjof merii:i Bygholm-drengja-
tengd voru í Bygholms-drengja borgarinnar úr skíru gulli. Síð-
borg. í bjarmanum kvöldið það an byrjaði mikil ganga urn hina
enn jókst hrifningin, þegar í’ drengjunum, sem síðastir voru
myrkrinu, sem á var skollið, I f áanlegir til að hætta að glett-
var kveikt í nálega 1000 blys- ast við gjálfrandi öldurnar.
um, sem drengirnir marseruðu J
með frá leikvanginum í gegn- Njósnara leitað
um miðbæ Horséns út til tjald- á víðavangi.
búðanna. Sú ganga er ógleym-
aníeg. Gleði drengjanna og
hrifning var mikil og söngur-
inn bergmálaði um götur og
stræti:
„Vi vil bygge en By, hvor kun
Glæden bor,
den skal bygges af Sang og höjt
Humör,
den skal rejses ved Hav eller
knejse ved Fjord“. —
o. s. frv.
Það var hinn vinsæli söngur
Bygholms-borgaranna, sem all-
ir — danskir og ekki danskir
drengir — kunnu og sungu með
miklum þrótti og fjöri.
„Notið sjóinn og ...“
íbúar Horsens-borgar fylgd-
ust af áhuga með íbúum
Drengjaborgarinnar, og fjöl- Jbæjarstjórnarmeðlimunum og
menntu til hátíða þeirra á Stadi- J sagði: „Nu er vi lige kommet
on og í útileikhúsinu. Einnig saa godt i Gang, derfor er det
komu þeir hópum saman í heim med Vemod, vi maa konstatere,
sókn, þegar hlið Drengjaborg-' at Klokken er ved at falde i
sinna, þá höfðu Hólmverjarnir
komið sér fyrir í þéttum, reglu-
legum hálfhring innarlega í
búðum sínum til þess að hans
hátign konungurinn og hennar
hátign drottningin fengju tæki-
færi til, og kæmust ekki hjá,
að koma inn á svæðið til þeirra,
ef af sérstakri heimsókn í 9.
sókn gæti orðið. Á þennan hátt
töldu Hólmverjarnir sig fá bezt
tækifæri til að virða fyrir sér
hin þekktu hjón og njóta komu
þeirra sem bezt. Og vissulega
varð drengjunum að von sinni.
Hjónin höfðu haft spurnir af
íslendingunum og vildu með
engu móti láta hjá líða að heilsa
þeim (eða svo var Hólmverjum
síðar sagt). Þegar konungshjón-
in komu gangandi inn um ís-
lenzka hliðið, kvað við kröft-
ugt, ferfalt húrrahróp frá Hólm
verjum — og r-in voru ósvikin
og íslenzk. Konungshjónin heils
uðu fararstjóra Hólmverjanna
með hlýjum handaböndum 0g ‘ arinnar voru opnuð fyrir gest- Slag for Bygholmlejren".
Leitin mikla um merkur og
skógana umhverfis Horsens, að
„atomnjósnurunum“ frá Amer-
íku, sem ,,sáust“ stökkva úr
flugvél og svífa til jarðar í fall-
hlífum niður í skógarþykknið,
var afburða vel skipulagður æf-
ingaleikur, sem reyndi bæði á
athygli og ráðsnilld drengjanna.
Indíánaleikirnir gamalkunnu
reyndust hreinn „barnaleikur“
í sambandi við þessa nýju
þraut.
Og dagarnir liðu hver af öðr-
um svo undarlega fljótt, að fá-
ir g'átu trúað því, þegar sezt
var að kvöldverðarborði í korn-
hlöðunni miklu í Bygholm
fimmtudaginn 16. júlL, að kom-
ið væri að síðustu sameiginlegu
samverustundinni. Og með
raunasvip andvarpaði einn af
sást að margir drengirnir horfðu
alvarlegir og hugsi í eldinn. Ef
til vill hafa þeir verið að festa
sér sem bezt í huga endurminn-
ingarnar frá samverustundun-
um góðu þarna í búðunum og
kannske hafa sumir þeirra ver-
ið að strengja heit, sem eiga eft-
ir að verða þeim til blessunar í
framtíðinni.
Útikirkja með altari.
í útikirkju í, fögru skógar-
víðáttumiklu borg. Drengirnir
fóru hver heim í sína sókn og
biðu með eftlrvæntingu eftir
sérstakri heimsókn konungs-
hjónanna þar. Þau byrjuðu á
því að heimsækja ráðhúsið og
heilsa upp á bæjarstjórnarmeð-
limina ungu, sem tóku hátign-
unum með mikillj virðingu.
Kóngur og drottnmg rituðu
bæði nöfn sín í borgarproto-
kollinn, sem við það margfald-
aðist að verðgildi. í sumum
rjóðri í nágrenni búðanna var sóknunum dönsku voru dreng-
haldin guðsþjónusta á sunnu-
dagsmorguninn fyrir drengina.
irnir búnir og „útrústaðir“ sem
Indíánar, í annarri sem Arab-
Altari var þar reist og kross á ar og í hinni þriðju sem svert-
því úr bjálkum og drengirnir ingjar og voru híbýli þeirra í
spurðu með áhuga margra
spurninga um ferðir þeirra
heiman frá Islandi og um ver-
una í Danmöi'ku. Drottningm
virti drengina vandlega fyrir
sér og lét í Ijós með vinsamleg-
um orðum hrifningu sína af
framkomu þeirra og hinum bláu
búningum, sem féllu sýnilega
vel í hennar smekk.
Konungi færð
íslenzk gjöf.
Einn af yngstu Hólmverjun-
um gekk nú fram úr röðum
þeirra og fyrir konung og'
rétti honum haglega gerðan
skjöld Skógarmanna KFUM og
sagði: „Gjörðu svo vel“. Ávarp-
ið var að vísu ekki samkvæmt
ströngustu hirðreglum og ekki
er víst að konungurinn hafi
skilið íslenzku orðin. En með I
prúðmennsku sinni og látleysi 1 , .■
gerði hnokkinn þetta svo vel, - V'
og kóngur þakkaði honum gjöf-
ina með innilegu handabandi.
Eftir að hafa óskað Hólm-
verjum alls hins bezta meðan á
dvölinni í Danmörku stæði, svo
og góðrar ferðar heim aftur,
um á sunnudeginum. Af þessu J Utlendu hóparnir fengu hver
leiddi að Horsens-borgarainir um sig 5 mínútur þetta kvöld,
opnuðu heimili sín fyrir Byg- j til þess að koma fram með ein-
holms-borgurunum ungu og hver þjóðleg atriði, gaman og
buðu þeim til hádegis- og kvöld alvöru, og flytja skilnaðar-
verðar, einum, tveimur eða kveðju. Það var raunar ekki auð
þremur drengjum á hvert heim- j velt að finna kjarna er allir
ili. Verksmiðjur og fyrirtæki gætu notið og rúmuðust innan
borgarinnar buðu drengjunum þessara fáu mínútna. En úr
einnig í heimsóknir til að sjá þessu varð hin bezta kvöld-
og kynnast hinum fjölbreytta' vaka og margt fróðlegt,
atvinnurekstri borgarinnar. Er- skemmtilegt og gott kom fram
-lendu drengirnir höfðu ekki hjá drengjum og foringjum
hvað sízt ánægju af þessum hinna ýmsu þjóða.
heimboðum. j
Ferðin á baðströndina við Fornsögurnar
Juelsminde var vel þegin og að lokum.
þótt ekki nyti sólar þann J Til skemmtunar ákváðu Hólm
daginn, var sjórinn óspart not- verjar að minna á íslenzku forn-
aður og ekki minnst af íslenzku sögurnar (og handritin) og
sátu þar í grasinu á flötinni fyr- ^ samræmi við það. í þessum | yfirgáfu hinir tignu gestir ís-
ir framan, meðan Pastor Otto búðum var konungshjónunum
Behrent messaði. Veðrið var tekið með „serimoníum" hinna
afburða gott, og það sem prest- ýmsu þjóðflokka og virtust þau
urinn sagði við drengina var hafa mikla skemmtun af, enda
ennþá betra. Að vísu nutu gáfu þau sér góðan tíma og
dönsku drengirnir guðsþjónust voru í bezta skapi og röbbuðu
unnar bezt, en hinir þó sýnilega óspart við drengina. Töframað-
vel. „Faðir vor“ hljómaði að ur blámanna færði konungi að
lokum hátt og skýrt á mörgum gjöf dularfullan smágrip, sem
en skyldum tungum og var það hann kvað mundu vernda eig-
vissulega hrífandi kór, sem ef- andann gegn ilium öndum allt
laust hefur stigið hátt til hæða' lífið. Kóngur brosti íbygginn og
og verið heyrður þar. Altaris- ( þakkaði gjöfina vel. í 2.' sókn
göngur voru síðar hafðar í tveim bjuggu Svíar og brá drottmngin
ur stærstu kirkjum Horsens-1 þá fyrir sig móðurmálinu og
borgar, fyrir þá vdj'engi, sem! ræddi góða stund við drengina
óskuðu eftir .að taka þátt í þgr og sýndi þeim sérstök vin-
þeim, en það reyndist að véra áttumerki.
meginhluti drengjanna og þó
var skýrt og greinilega tékið
Konungsheimsókn
fram áður, að enginn Væri hjá Hólmverjum.
skyldaður eða þvingaður til Meðan þessu fór fram fylgd-
þátttöku, en allir velkomnir ust Hólmverjarnir gaumgæfi-
yngri sem eldri. lega með öllu úr búðum sínurn.
Mikið var um dýrðir á Ekki vissu þeir hvort konungs-
mánudagsmorguninn 13. júlí.. hjónin gæfu sér tíma til að líta
Konungshjónin dönsku kormJvið hjá þeim, en voru þó við
þá í heimsókn —• utan dag-' öllu búnir. í mótsetningu við
.fjskrár — í sumarbjúðimar, ;til! aðra borgara, sem biðu gest
að sjá og kynnast hinni'nýju; anna í þýrþirigti^við'hiið sókna
lenzka borgarhlutann. Blaða-
og kvikmyndatökumenn
Drengjaborgarinnar voru önn-
um kafnir meðan á þessari heim
sókn stóð. Konungsheimsóknin
í Drengjaborgina var talin svo
mikill viðburður, að dönsku
blöðin eða a. m. k. þau józku
gerðu hana að aðal-forsíðufrétt
daginn eftir með mörgum stór-
um myndum.
„Stadion i Flammer“
var stórkostleg hátíð BYG-
FIOLMs-borgaranna á íþrótta-
leikvangi Horsens. Dagskráin
var fjölbreýtt: 1000 Drenge
marcherer op, Drengebyen syng
er, 2 Borgmestre taler, 150
Grenge í Pyramide, Den menn-
eskelige Eger, Sudannegre, Indi
aner og Beduiner, Slangedress-
ur, Parkdrengene synger og
ræða Generalsekretær Orla
Möller. Síðan: Kæmpeluft-
bombardement — det störste,
som nogensinde er vist. Hvilík-
ir flugeldar og drunur. Hólm-
verjar stpðu Ja. m,,kv sem 'leinístr
aííir af undrún og'aðdáun. Og
Þegar leið að lokum samkomulagsumleitananna í Panmunjom,
komu þessar kóresku stúlkur gangandi inn í þorpið, og lituðust
þar um eins og forvitnir fprðalangar. JEpginn .vi^si,., þyaðan
stúlkurnar liöfðu komið, og þær fengust ekki tU a$ segja tU
nafns. Þær voru fljótlega fjarlægðar úr þorpinu.