Vísir - 17.08.1953, Blaðsíða 7

Mánudaginn 17-. ágúst 1953
V IS í B
'*
WUlíVW’^JWU^W^^rfW^WVAWWWWIJVIJVlAIVWIAftíW.
14
í
arsBiliBS
c>Mr EMIJLE ZOIA
Einn góðan veðurdag frétti Maríus að kæra væri komin fram
gegn bróður hans og Ayasses garðyrkjumanni; var sá fyrri sak-
aður um konurán, en hinn fyrir aðstoð við glæpinn. Frú Cayol
hafði verið látin laus. Vitnisburðirnir gegn heirni nægðu ekki
til að forsvaranlegt þætti að hafa hana í fangelsi áfram.
Maríus flýtti sér heim til móður sinnar. Aumingja konan
hafði þjáðst ótrúlega mikið í fangelsinu. Heilsan sem hafði verið
bág áður var nú algerlega þrotin og nokkrum dögum eftir að
hún var látin laus andaðist hún í örmum sonar síns, sem kæfði
niðri í sér grátinn til að geta svarið hefndir.
Alþýðan notaði jarðarförina til að sýna hug sinn. Móðir
Philippes var grafin í Saint-Charleskirkjugarðinum og líkfylgd-
in var afar fjölmenn. Flest konur úr alþýðustétt, og þar sem
þær fóru sökuðu þær de Cazalis í heyranda hljóði um að vera
.valdandi dauða frú Cayol. En lítið hafði unnizt við að hvetja
þessar konur til að mölva rúðurnar hjá þingmanninum.
Þegar Maríus kom heim í herbergið sitt eftir útförina var
hann meiri einstæðingur en nokkurn tima áðúr. Hann grét sáran
en tárin hugg'uðu hann. Nú sá hann leiðina sem hann yrði að
fara. Hún var skýr og breið fyrir sjónum hans. Þessi marm-
vonzka sem hafði bitnað á honum og gert hann áhrifalausan,
kveikti í honum ríka sannleiksást og ekki síður hatur á rang-
lætinu. Hann vissi méð sjálfum sér að það sem eftir var lífsins
ætlaði hann að helga háleitu verki.
Þarna í Marseilles var ekkert verkefni handa honum. Harm-
leikurinn hafði skipt um vettvang. Nú var leiksviðið í Aix, því
að þar átti málið að koma fyrir rétt. Maríus langaði til að kom-
ast þangað til að geta fylgzt með öllu, ef til vill gæti hann
notfært sér eitthvað af því sem kom fram nýtt í málinu. Hann
bað um mánaðar leyfi og Martellj'- véitti honum það undir eins.
Daginn sem hann ætlaði að fara hitti hann Fine.
— Eg ætla að fara með yður til Aix, sagði hún ofur rólega.
— Þetta nær ekki *nokkurri átt, hrópaði hann. — Þér eruð
ekki svo rík að þér getið fórnað yður svona. Og blómin yðar ....
hver á að selja þau?
— Eg hefi fengið vinstúlku mína til að sjá um þau fyrir mig.
Hún á heima í næsta herbergi við mig í Place aux Oeufs. Eg
hugsaði með mér: Kannske get eg orðið yður að ilði. Og svo
fór eg í fallegasta kjóilnn minn, og hérna er eg.
— Eg þakka yður af heilum hug, sagði Maríus. Röddin skalf.
IX. DE GIROUSE LEYSIR FRÁ SKJÓÐUNNI.
Þegar til Aix kom fór Maríus beina leið heirn til Isnards í
Rue d’Italie. Kaupmaðurinn hafði ekki orðið fyrir neinum veru-
legum óþægindum. Hann var of lítilmótleg persóna til að hon-
um væri gerandi mein.
Fine fór heim til fangavarðarins. Hún var frænka konunnar
hans sálugu. Fine hafði gert sér áætlun. Nú fór hún þarna heim
með gríðarstóran rósavönd sem var þeginn með miklum fögnuði.
Hún varð fljótt uppáhald ,,frænda“ síns og það átti hún að
þakka fallega brosinu sínu og glaðlegri alúð. Fangavörðurinn
var ekkill og átti tvær litlar dætur sem þegar í stað urðu elsk-
ar að Fine, og hún varð fljótt einskonar móðir þeirra.
Málið átti ekki að hefjast fyrr en eftir viku. Maríusi fannst
sem hann væri bundinn á höndum. Hann þorði ekki að stíga
eitt einasta skref en beið óþolinmóður eftir að rétturinn kæmi
saman. Ennþá gat hann orðið svo vitlaus stundum að láta sér
detta í hug að Philippe yrði sýknaður.
Eitt kvöldið er hann var að ráfa um göturnar hitti hann herra
de Girouse, sem hafði komið: í bæinn frá Lambesc í tilefni af
málinu. Gamli maðurin tók í handlegginn á honum og fór með
hann heim í húsið sitt án þess að segja orð.
— Jæja, sagði hann, er þeir voru seztir inni í stórum sal,
— hérna erum við einir, vinur minn, og eg get talað í næði og
látið almúgamann heyrá hvað mér býr í brjósti.
Maríus brosti að þessúm bersögla greifa. En hann hélt áfram:
— Þér hafið ekki beðið mig' að hjáiþa yður til að verjast de
Cazalis. Það er gott. Þér eruð hygginn. Þér skiljiö auðsjáanlega
að eg get ekki aðhafzt neitt gegn þessari hégómagjörnu og
drembilátu stétt sem eg telst tii. Bróðir yðar sóttist eftir erfið-
leikunum — og hann fekk þá.
Hann stóð upp og þrammaði um gólfið. Allt í einu nam hann
staðar fyrir framan Maríus.
— Hlustið þér nú á söguna okkar, sagði hann æstur. — í
þessum bæ eru í kringum fimmtíu gamlir menn, á borð við mig.
Við lifum sem einbúar, við erum dauðir fyrir löngu. Við köll-
um okkur blómann úr aðiinum í Provence, og svo sitjum við
iðjulausir og tvinnum , .þuiþalfingurna. En. við ,eruiþ. göfugir
menn með riddarahjörtu. Við skiljum og bíðum þess með eftir-
væntingu að hinir lögmætu þjóðhöfðingjar okkar komi til baka.
Drottinn minn dýri! Við verðum að bíða lengi. Svo lengi að ein-
stæðingsskapurinn og iðjulej'sið drepur oltkur áður en fer að
bóla á nokkrum arfgengum prinsi. Ef við værum skarpskyggnir
mundum við sjá rás viðburðanna fram í tímann. Við hrópum
til staðreyndanna: Sneiðið hjá okkur! Gangið fram hjá okk-
ur! .... En staðreyndirnar troða okkur ofur rólega undir
hæli og kremja okkur. Eg verð hamslaus af reiði þegar eg sé
ráðizt á okkur af blihdingjum, sem eru jafn hlægilegir og þeir
eru vígdjarfir. Þér verðið að hafa það í huga að við erum allir
ríkir. Við gætum allir orðið duglegir og hagir handverksmenn
sem gætum unnið að landsins gagni og nauðsynjum. En við
kjósum fremur að fá að mygía í friði og falla í gleymsku eins
og vogrek frá liðinni öld.
Hann dró andann djúpt og hélt áfram af enn meira kappi:
— Og allir erum við stoltir af okkar innantómu tilveru. Við
gerum ekki neitt — því að við fj7rirlítum vinnuna. Við erum
fullir af heilögum ótta við menn með skítugár hendur. Æ-æ!
Bróðir yðar hefir dirfzt að koma nærri einni af dætrum okkar!
Og hann er ekki af sama blóði sem við erum! Látum okkur,
standa saman og kenna þessum loddurum mannásiði. Við skul- j
um svipta þá lönguninni til að verða ástfngnir af börnunum okk- j
ar! Áhrifamstu klerkarnir stj'ðja okkur; þeir eru örlögbundnir (
okkar málefni. Þessi herferð yljar hégómagirndinni í okkur.
Eftir ofurlitla þögn hélt de Girouse áfram spottandi:.
— Hégómagirnd okkar! Hún hefir oft lent í slæmum ógöng-
um. Til dæmis lenti hún í slæmum vanda nokkrum árum áður
en eg fæddist. í næsta húsi við húsið okkar gerðist hræðilegur
atburður. Herra d’Entrecasteaux, forseti parlamentsins, myrti
konuna sína í rúminu. Hann skar hana blátt áfram á háls með
rakhníf. Það var sagt að ástæðan til morðsins væri rík og ólög-
leg ástríða, sem hann varð að fullnægja — þó að það kostaðí
glæp. Það var ekki fyrr en tuttugu og fimm dögum síðar sem
þeir fundu rakhnífinn úti í garðshorni. Og þar fundu þeir líka
skartgripi myrtu frúarinnar í holu í múrnum. Morðinginn hafði
i!
ÞíngvaSlasöfnuð*
ur" og kirkja á
Þingvölluin.
Feprðarsamkeppnin
Framh. af 1. síðu.
á þessu ennþá, en þetta var
ánægjulegt, og enn meira gam-
an að hafa verið kjörin af á-
horfendum sjálfum en dóm-
nefnd,“ segir Sigríður.
„Eg hafði ætlað mér til Kaup
mannahafnar í haust, ætla að
ganga á hússtjórnarskóla í Dan
mörku, og nú kom sér vel að
fá far þangað að verðlaunum.“
Sigríður fær að verðlaunum
far til Hafnar með Gullfossi og
Heklu Loftleiða heim aftur. í
öoru lagi fatnað, tösku og skó
hjá Feldinum h.f., og í þriðja
lagi ferðaútbúnað hjá Skjól-
fatagerðinni, eftir eigin vali.
BEZ7 AÐ AUGLYSAIVISI
Kristján Guðlaagssoa
hæstaréttarlögmaður.
Austurstræti 1. Sími S4#9.
Pappírspokagerfiin h.f.
| Vitasiig 3. AU$Jc.papplrípo!ssiú
Kaopí guil og siifíir
Ssgurgeir Sigurjónsson
hæstaréttarlögmaðuT.
Skrifstofutími 10—12 og 1—»
ASalstr. 8. Sími 1043 og 80950
Á kvöldvökunni,
Fjórar konur komu samtímis
,að hliðum himnaríkis — amer-
ísk, ensk, frönsk og þýzk. Pétur
kvað þeim heimila inngöngu, en
vildi þó leggja fyrir þær eina
þraut áður og var hún sú, að
þær áttu að sýna hversu slyng-
ar þær væru í matreiðslu.
Sú enska: „Gæti eg fengið
lánaða matreiðslubók?“
Sú ameríska: „Hvar er hægt
að fá beztar niðursuðuvörur?“
Sú þýzka: „Fáið mér dálítið
af vatni og haframjöli, og þá
skal eg búa til graut, sem nægir
allri fjölskyldunni.“
Sú franska: „Hvað finnst
Guði bezt? Koma kannske ein-
hverjir fleiri gestir?“
mundu gera sig sek um þetta,
en síðar kom í ljós, að það voru
íkornar, sem notuðu fánana til
að skreyta ból sín.
Stjórnendur kirkjugarðsins i
Lansing í Michigan í Banda-
ríkjunum veltu því lengi fyrir
sér, hverjir mundu rænp litlum
fánum, sem settir voru á leg-
steina hermanna í grafreitnum.
Héldu memi fyrst, að börn
Drukkinn maður reikaði víða
og lenti loks í kirkjugarði. Féll
hann þar í nýtekna gröf. Er
hann áttaði sig, reyndi hann að
komast upp úr gröfinni, en þá
kom þar annar drukkinn mað-
ur, og er hann sá hinn í gröf-
inni, þreif hann skóflu, sem
var hendi nærri, og byrjaði að
moka ofan í.
„Nei, hættu þessum íjanda,“
kallaði sá fyrri. „Mér er kalt
hér niðri.“
„Já, eg sé það,“ svaraði hinn,
„og ekki að furða, þar sem þú
heíir ekkert ofan á bér.“
Ræðu þá, sem hér fer á eftir,
fluíti Jón Guðmundsson, gest-
gjufi í ValhöII, er vestur-ís—
lenzku gestunum var haldið þar
samsæti þ. 23. júlí sl.
Virðulega samkoma og góðu
gestir!
Eg leyfi mér að bjóða ykkur
velkomin til Þingvalla. Að eiga
jafn merkan stað og Þingvelll
er þjóðar gæfa. En til þess að
það geti orðið til uppbyggingar,
eins og efni standa til, verður
þjóðin að kunna að meta þenn-
an stað, þann máít, sem staður-
inn hefur í sér, þá merku við-
burði í lífi þjóðarinnar, fyrr og
síðar, sem hér hafa gerzt og þau
undur náttúrunnar sjálfrar, sem
sýnilega hafa skapað þenna
stað — til undraverðra hluta,
svo sem reynsla þjóðarinnar
hefur sýnt, en á henni er auðið
að byggja framtíðina, menningu
og þroska í nútíð og framtíð.
Eg á við þá menningu, sem er
öllu valdboði sterkari. En það,
sem heiminn vantar í dag, er
að þjóðarsálirnar verði þess
máttugar að rækta hið góða og
göíuga.
Vér tölum um helgidóm af
innri þrá, til að eignast eitt-
hvað fullkomnara og betra en'
það, sem vér höfum. Þingvellir
eru þannig skapaðir af náttúr-
urinar: hendi, að hér verður auð
velt að reisa — og ætti helzt að
gera það áður en langt um líð-
ur — sameiginlegt einingar-
tákn allra íslendinga í mynd
listrænnar kirkjubyggingar.
Ætti hún að utah að vera hlað-
in úr hraungrjóti, eins og okk-
ar ágæti húsameistari Guðjón
Samúelsson og fleiri hafa talað
um. „Þingvalla sÖfnuður“ j'rði
í því sambandi aílir landsmenn,
jafnvel allir íslendingar, hvar
sem þeir eiga heima. Þetta lista
verk.á að byggja upp með fórn
einstaklinganna.
Eg hef þá trú, að bæði iðnað-
armenn og aðrir, hver og éinn
landsmaður, vilji leggja eitt-
hvað af mörkum. Nauðsynlegt
er, að það sé af fúsum vilja
gert, það hæfir staðnum og
eykur bæði gildi hans og lista-
verksins.
Ýmsir hafa látið þau orð íalla
við mig, að þeir hefðu áriægju
af að leggja þessu máli lið. Eg
hef oft hugsað um ýmislegt í
sambandi við. þenna stað og
mun ég, ef eitthvað af því telst
nothæft, leggja það fyrir Þing-
vallanefnd og staðarhaldara.
Eg vil svo biðja Alföður vor
allra, sem talar sínu skíra en
þögula máli í allri náttúrunni,
að gefá ykkur öllum sem allra
blessunarríkastar stundir. Verði
Helgidómurinn ykkar leiðáf-
ljós.
A: „Hefir þú séð það, sem
stpð:, í blaðin.u? . par,, segir, . gð
ekið sé yfir marrn í San Fran-
cisco á hverri mínútu!"
B: „Aumingja maðurinn!“
Sportsokkar
frá kr. 10,00,
Bó uiullar sokkár
frá kr. 12,90.
Nylonsokkar
frá kr. 20,50.