Vísir - 24.08.1953, Qupperneq 7

Mánudaginn 24. ágúst 1953.
VlSlR
%

20
arseilles
eiti*' E3ÉSIÆ ZOJLÆ
U%W. AIWUWJVIW.-.
' FVAWVWi
Blanche tók í höndina á henni. Gráturinn titraði í röddinni
fer hún sagði:
— í G'uðs bænum, ákærðu mig ekkií Viltu ekki verða vinur
minn? Má eg' trúa þér fyrir öllu? Ef þú vissir hve sárt eg kvelst
þá mundir þú hafa meðaumkun með mér. Eg get engu ráðið. Eg
verð nauðug viljug að hlýða frænda mínum, sem heldur mér
í jámgreipum. Eg veit að eg er bleyða en mig brestur orku til
að vera annað. Og eg elska Philippe. Hann er alltaf í huga mér.
Einu sinni sagði hann: „Ef þú yfirgefur mig þá mun endurminn-
ingin um mig kvelja þig hverja stund sem þú lifir. Vaxir þínar
skulu ávallt finna hitann af kossum mínum, og það skal verða
refsingin þín!“ Hann er hjá mér núna. Hann brennur í mér allri!
Hann drepur mig! Þegar hann var dæmdur áðan, fannst mér
eitthvað bresta í mér. Það var líkast og eg væri slitin sundur
í tætlur. Eg græt .... þú sér það. Eg grátbæni þig um miskunn!
Hatur og reiði Fine var horfið. Hún hljóp til og studdi Blan-
ehe því að hún sá að hún riðaði við og var að detta.
— Þú hefir rétt fyrir þér, sagði þetta veslings barn. — Eg á
enga miskunn skilið. Eg hefi eyðilagt líf mansins sem eg elska,
og hann mun aldrei elska mig framar. Lofaðu mér því, fyrir
miskun Guðs að ef hann verður einhvern tíma maðurinn þinn,
þá að segja honum frá tárum mínum og biðja hann um að fyrir-
gefa mér. Það sem liggur við að valdi mér sturlun er þetta,
að eg fæ aldrei tækifæri til að sannfæra hann um að eg elska
hann og dáist að honum. Hann hlær að því. Hann mundi aldrei
skilja hve mikil gunga eg var. Nei, það er bezt að þú minnist
ekki á mig við hann. Látum hann gleyma mér — það verður
hollast. Láttu mig eina um að gráta.
Þögnin varð þung og sár.
— Og barnið ykkar? spurði Fine lágt.
— Barnið mitt? sagði Blanche. Það var líkast og hún ætlaði
að tryllast. —- Eg veit ekkert hvað um barnið mitt verður.
Frændi segist ætla að taka það frá mér undir eins og það er
fætt.
— Viljið þér að eg taki þa§ að mér og gangi því í móður stað?
Rödd blómastúlkunnar var*alvarleg og þýð.
Blanche faðmaði hana innilega að sér.
— En hvað þú ert góð! Þú veizt, hvað það er að elska. Reyndu
að hitta mig í Marseilles. Eg vil trúa þér fyrir barninu mínu
þegar þar að kemur.
í þessum svifum kom gamla konan sem hafði fylgt Blanche
másandi. Hún hafði leitað árangurslaust að Blanche í fólks-
þvögunni. Fine hélt burt hið fljótasta og flýtti sér yfir torgið.
Þegar hún kom á Place des Carmelités sá hún Maríus spölkorn
frá sér. Hann var að tala við verjanda Philippes og var mikið
niðri fyrir.
Ungi maðurinn var ekki mönnum sinnandi af harmi. Honum
hafði aldrei til hugar komið að Philippe fengi svona hræðilega
þunga refsingu. Það var hræðilegt að hugsa til þess að Philippe
ætti að vera í þrælkunarvinnu í fimm ár, en hitt þótti honum
þó ennþá sárari tilhugsun að hann ætti að standa í gapastokkn-
um og þola spott og spé á almannafæri. Þetta síðara ákvæði
dómsins gekk alveg fram af Maríusi. Og hann þóttist sjá
fingraför de Cazalis á þessu. Því að hann vildi umfram allt
gera Philippe sem mesta háðung, óvirða hann svo að engin
kona fengist til að unna honum.
Hann heyrði fólkið kringum sig hrópa að þetta væri blóðugt
óréttlæti. Allur lýðurinn mótmælti einum munni þessari
grimmilegu refsingu.
Og meðan hann stóð þarna reiður og vonlaus og talaði við
málaflutningsmanninn, var mjúkri hönd stutt varlega á hand-
legginn á honum. Hann leit snöggvast við og sá Fine standa
hjá sér, rólega og brosandi.
— Verið hugþraustur og komið með mér, sagði hún lágt. —
Bróður yðar er borgið!
XII. FINE LEGGUR Á RÁÐIN.
Maríus notaði hverja stund þangað til málið gengi til ónýtis
frá Heródesi til Pilatusar — til æðri réttar — til að fá hjálp
handa bróður sínum. En samtímis vann Fine kappsamlega að
undirbúningi björgunarstarfsins — en með allt öðru móii. Hún
hóf skipulagða umsát um „frænda“ sirm, Revertégat fangavörð.
Hún hafði sezt að á heimili hans. Hún var allan daginn í
fangelsinu. Frá því snemma á morgnana og fram á nótt reyndi
hún að verða að eins miklu liði og henni var unnt. Hún sló
gamla manninum gullhamra og.heillaði hann — þennan mann
sem áður hafði ekki vitað af neinum nema litlu telpunum sin-
um. Hún gerði árás á föðurást hans með því að gæla við telp-
urnar og láta allt eftir þeim. Enda hafði hún gersamlega töfr-
að þær. Hún eyddi öllum sínum aurum í leikföng handa þeim,
sylcraðar plómur og stáss. Telpurnar voru ekki vannar svona
atlæti. Þær urðu elskar að frænku sinni, sem lét þær ólátast
á hnjánum á sér og gaf þeim svo margt gott og skemmtilegt.
Faðir þeirra komst við af þessu. Hann var stór og þunglama-
legur eins og björn, og ekki sérlega fljótur að hugsa. Hann var
afar þakklátur Fine.
á frænku sína til að ganga úr skugga um hvort þetta væri al-
vara. Og þegar hann sá hana hrærða og alvarlega, varð hann
niðurlútur, — sigraður og gat ekki neitað her.ni um neitt.
— Ef svo er þá skal eg gera eins og þú vilt, sagði hann. —
Þú ert betri og fallegri stúlka en svo að eg geti neitað þér.
Fine faðmaði hann og fór svo að tala um eitthvað annað. Nú
þóttist hún viss um sigurinn. Hvenær sem hún komst höndun-
um undir var hún að tala um Philippe. Og henni tókst að láta
fangavörðinn sætta sig við tilhugsunina um að láta Philippe
flýja. En af því að hún vildi ekki koma þessum ættingja sínum
á kaldan klaka bauð hún honum fimmtán þúsund franka í
skaðabætur fyrir atvinnumissirinn. Og þá gaf hann sig alveg
henni á vald, bundinn í báða skó.
Þess vegna gat Fine sagt við Maríus: — Komið þér með mér.
Bróður yðar er borgið!
Hún fór með Maríus með sér í fangelsið. Á leiðinni sagði hún
honum frá baráttu sinni út í æsar. Hún lét hann skilja hvernig
hún hefði unnið bug á frænda sínum með hægðinni. Fyrst í j
stað andmælti Maríus eindregið þessum skrípaleik, sem ekki'
var í samræmi við djarft og hreinskilið skaplyndi hans sjálfs.
Honum fannst viðurstyggilegt að hugsa til þess að bróðir hans
ætti: að fá frelsi sitt með vel skipulögðum flótta — fyrir náð
manns sem hafði látið kaupa sig til að bregðast skyldu sinni.
kSylduræknin var svo rótgróin í Maríusi að hann skammaðist
sín er hann hugsaði til þess að Revertégat yrði borgað fyrir að
svíkja það traust, sem aðrir höfðu sýnt honum. En svo varð
honum hugsað til de Cazalis og allra þeirra refja, sem hann
hafði beitt. Og hann huggaði sig við að þegar öllu væri á botn-*,
inn hvolft notaði hann aðeins sömu vopnin og andstæðingurinn
notaði gegn honum. Og við þá tilhugsun sefaðist hann.
Hann var Fine innilega þakklátur. Sannast að segja vissi
hann ekki hvernig hann ætti að lýsa tilfinnngum sínum. En
unga stúlkan sem var í vígahug og ósegjanlega glöð, hlustaði
varlega á hann þegar hann var að segja að hann stæði í eilífri
þakkarskuld við*hana.
Þau gátu ekki hitt fangavörðinn fyrr en um kvöldið. En
þegar þau voru sezt í dimmu stofuna hans, benti Revertégat á
lilu telpurnar sínar sem voru að leika sér úti í horni.
— Herra Cayol, sagði hann ofur blátt áfram. — Þarna sjáið
þér afsökunina mína. Eg mundi aldrei hafa beðið yður um einn
eyri. En eg varð að hugsa um börnin mín.
VeiðisöffSMS' —
Frh. af 4. s.
en legna og grútmáttlausa 4'
eða 5 punda laxa.
Laxveiðiárnar eru allar í
leigu, og það er líil von fyrir
fleiri að komast þar að á sæmi-
legum tíma en nú er. Hinir
verða meira og minna útundan.
Og þeir, sem eru svo heppnir,
að hafa aðstöðu til veiða í lax-
veiðiánum, geta ekki fengið þar
góðan tíma nema á margra ára
íresti, ef gera á öllum aðilum
jafnt undir höfði. Það' er þvx
sýnilegt, að við verðum að fara
að stunda silungsveiðina meira
en gert hefur verið, enda eru
víða svo góðir veiðimöguleikar
í vötnum, að menn væru ó-
sviknir af að taka þann kostinn.
Loks er sú hætta fyrir hendi,
að góð silungsvötn verði komin
í hendur útlendinga áður en við
vitum af, ef við .sýnum lítinn
eða engan áhuga fyrir að nota
þau sjálfir.
V. M.
A
A kvöldvöknnni,
Einstein heimsótti einu sinni
stjörnuturninn fræga á Wilson-
tindi í Kaliforníu og var kona
hans með honum. „Herra minn
trúr,“ sagði hún, er inn var
komið. „Til hvers er þessi ægi-
lega stóri sjónauki notaður?"
Forstöðumaður stofnunarinn-
ar svaraði: „Hann notum við
til þess að gera okkur grein
fyrir alheiminum.“
„Jæja,“ svaraði frú Einstein.
„Það getur maðurinn minn
gert, ef hann hefir bara umslag
til að skrifa á.“
•
Smith bóndi í Kaliforníu
( hafið orðið fyrir því óhappi, að
vinnumaðurinn hans hafði
j hlaupið úr vistinni. Kunningi
hans spurði, hvernig á því
t stæði.
i „O, hami var ítali,“ svaraði
J Smith, ,,og það er einhver ó-
eirni í þeim. Þeir eru alltaf á
sífelldum flækingi, og geta
aldrei verið um kyrrt á nokkr-
um stað nema örstuttan tíma.“
„Hve lengi var hann eigin-
lega hjá þér?“
„í september hefðu verið
f jórtán ár frá því að hann kom.“
®
fmyndunarveikur maður
frétti einu sinni, að kunningi
hans veeii orðinn nýrnaveikur,
og leið þá ekki á löngu, að hann
þættist hafa fengið þann sjúk-
dóm, svo að hann lét kaíla á
I heimilislækni sinn. Læknirinn
reyndi að sannfæra msiaöaninn.
um, að hann fyndi ekki til neins
sársauka með þeim sjúkdómi,
er hann taldi sig hafa tekið.
„Já, vissi eg ekki,“ stundi sá
ímyndunarveiki. „Það eru ein-
mitt einkennin, sem eg verð
var við.....“
úm Áimí
SJæm spretta.
Frétt úr Vísi 24. ágúst: —
„Svo illa voru sum tún sprottin
hér í bænum, að nú er verið að
slá þau í fyrsta sinni, en snemm-
slegnustu túnin verða slegin
öðru sinni upp úr helginni."
3000 króna ársleiga.
Hver vill nú leigja 5 her-
bergja íbúð fyrir 3000 krónur
yfir árið? Fyrir 35 árum er í
Vísi auglýsing, þar -sem boðin
er 3000 ki\ ársleiga fyrir 4—5
herbergja íbúð auk stúlkna-
herbergis og geymslu.
Útflutningur hesta.
Frá því var skýrt í ágúst-
mánuði 1918, að með Botníu
hafi verið sendir 270 hestar.
„Þeir eru úr Skagafirði og
Húnaþingi,“ segir í fréttinni, og
ennfremur: „Samkvæmt brezku
samningunum, má ekki flytja
nema 1000 hesta úr landi á
þessu sumri. Er það tilfinnan-
legt í grasleysinu, að geta ekki
selt fleix-i, því að stóð er nú með
flesta móti í hrossahéruðumön.“
3tut'tgi er shríti&.m*
Fi-h. af 4. síðu.
um lífshamingju hænunnar‘%
sagði talsmaður félagsins í
blaðaviðtali, „en við eigum ekki
að hætta á neitt fyrir vafasam-
an hagnað af fáeinum eggjum.
Við vitum að hænurnar riða. og
geta varla gengið, þegar þær
koma úr búrunum, af því að
fætur þeirra missa máttinn af
lireyfingar leysi — vöðvarnir
rýrna“.
Landbúnaðarráðuneytið
brezka vill þó ekki banna þessa
nýju aðferð, sem gefur af sér
150 milljónir eggja á ári, og
samband eggjaframleiðenda
ætlar að hefja gagnsókn á
hendur dýravendunarfélaginu.
Talsmaður félagsins ræddi
því málið við blaðamenn og
sagði m. a.: „Hænan kann þvi
vel að vera „varpvél“. Mesta
hamingja hennar er fólgin £
að verpa eggjum, og væri hún
ekki ánægð, mundi hún alls
ekki verpa eins mikið og hún
gerir með þessu nýja fyrir-
komulagi. Auk þess eru þær
hænur lausar við allskonar ó-
væru, sem gera „útigangs-
hænum“ lífið leitt, sjúkdómar
hrjá þær ekkj, og þær þurfa
ekki að sitja í dragsúg. Þær
fá auk þess hreint fóður og
vatn. Líf þeirra er ekki ó-
eðlilegra en hunds, sem býr í
íbúð húsbónda síns í London“.
Og talsmaður eggjafram-
leiðenda bætti við tveim rökum,
til þess að slá botninn í þessar
umræður: í fyrsta lagi verða
slíkar hænur aldrei blautar í
fætur, „en það er mjög nauð-
synlegt fyrir vellíðan hænsna-
að þau sé þurr í fæturna." f
öðru lagi verða hænurnar ekkit
fyrir grimmd kynsystra sinna,
en þar sem tíu hænur eru
samankomnar í garði, kroppar
ein í allar hinar, önnur í átta
— allar nema þá ráðríkustu —
og svo íramvegis — þannig að
ein verður fyrir „barðinu1* á
öllum hinum en þorir eða má
ekki kroppa í neina aðra.
„Þetta nýja fyrirkomulag
kemur þess vegna í veg fyrir.
grimmd hæna gagnvart hæn-
um“.
Að endingu: Ðaily Mail hef-
ur skorað á stjórnarvöMin að
rannsaka málið vandlaga og út
í æsar“.