Vísir - 25.08.1953, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 25. ágúst 1953.
▼ 181B

Hne^kMi /
21
Marseilles
eftir EMELE ZGLA
WyViftftV.AWl«WUWWVUVWUVVWWVW%ÍWVVW VUWUVÁ
Og smám saman varð hann háður henni, þó hann gerði sér
ekki grein fyrir því. Honum þótti miður þegar hann varð að
fara út úr stofunni þegar hún var þar. Það var eins og Fine hefði
borið með sér ilminn af blómunum sínum inn í mygluloft fang-
elsisins. Svalann ilm af rósum og fjólum. Það var eins og and-
rúmsloftið í þessari litlu íbúð hefði gerbreyzt um leið og hún
kom þarna inn fyrst, glöð og kát. Það var líkast og Ijósu skemmti-
legu kjólarnir hennar soguðu að sér birtuna og vörpuðu henni
margfaldaðri frá sér aftur. Það var eins og allt brosti og Ijómaði
þarna í dimmu og dapurlegu íbúðinni, og Revertégat sagði
hvað eftir annað að nú væri alveg eins og vorið væri komið
og hefði sezt að hjá sér. Og þéssi góði maður gleymdi sér alveg
við þessi mildandi áhríf vorsins. Hjartað varð mýkra, og smám
saman lagði hann á hilluna strangleikann og kaldlyndið sem
hann hafði tamið sér í starfi sínu.
Fine var greindari en svo að hún beitti ekki kænsku cg var-
kárni í þessu hlutverki sínu. Hún var aldrei of veiðibráð. En
þrep af þrepi leiddi hún hann inn á braut miskunnseminnar
og mildinnar. Svo fór hún að tala um Philippe að honum
áheyrandi. Hún lýsti átakanlega hve mikil vorkunn þessum
unga mamii væri, og smám saman gat hún teygt fangavörðinn
í þá áttina sem hún ætlaði, því að hann var orðinr. talhlýðinn
við hana. Og nú fór hún að nauða á honum, hvort það væri ekki
mögulegt að fá leyfi til að heimsækja fangann. Fangavörðurinn
var orðinn svo háður „frænku“ sinni að hann gat ekki neitað
henni um það. Hann fór með hana, hleypti henni inn i klefann
en stóð sjálfur vörð fyrir utan.
Fine stóð eins og glópur frammi fyrir Philippe. Hún starði á
hann, kafrjóð og vandræðaleg og hafði ekki hugmynd um hvað
hún ætti að segja. En hann þekkti hana aftur og ávarpaði
hana, blíðmáll og töfrandi alveg eins og fyrrum.
— Ert þú komin hingað, blessað barnið! sagði hann.. — En hvað
það var fallegt af þér að koma og heimsækja mig. Ætlarðú að
lofa mér að kyssa á handarbakið á þér?
Philippe fannst vafalaust að hann væri kominn í íitlu íbúina
í Rue Saint, og ef til vill var það ekki fjærri honum að láta
sér detta nýtt ævintýr í hug. En blómastúlkan starði á hann,
forviða og sár3 kippti að sér hendinni og sagði alvarleg:
— Þér eruð alveg frá yður núna, herra Philippe. Þér vitið
vel að í mínum augum eruð þér kvæntur maður. Við skulum
heldur tala um alvarleg mál.
Hún lækkaði róminn og flýtti sér að halda áfram:
Fangavörðurinn er frændi minn. Eg hefi unnið að því að
frelsa yður héðan í heila viku. Eg varð aðeins að sjá.yður í
dag til að segja yður að vinir yðar hafa ekki gleymt yður.
Vonið!
Þegar Philippe heyrði þetta iðraðist hann eftir hve gleiðgosa-
lega hann hafði tekið á móti henni.
— Réttu mér höndina, sagði hann hrærður. — Eg bið um það
eins og vinur sem langar til að taka í höndina á góðum félaga.
Geturðu fyrirgefið mér?
Hún brosti en svaraði ekki spurningunni.
— Eg vona að þess verði ekki langt að biða að eg geti opnað
dyrnar upp á gátt fyrir yður, hélt hún svo áfram. — Hvenær
viljið þér flýja?
— Flýja? Eg hlýt að verða sýknaður. Hvers vegna ætti eg
að flýja? Það væri sama sem að eg játaði mig sekan.
Þetta hafði henni ekki dottið í hug. Hún hafði þá skoðun að
dómur Philippes væri ákveðinn fyi'irfram. En þegar að var
gáð hafði hann rétt fyrir sér. Það væri bezt að fresta flóttanum
þangað til æðri dómur væri genginn í málinu. Hún stóð þegj--
andi, hugsandi og efandi þegar frændinn dpap tvö. högg á dyrn-
ar til að biðja hana um að flýta sér.
— Jæja, sagði hún og leit á fangann., Þér skuluo að minsta
kosti vera við öllu búinn. Ef þér verðið; dærndur ætjum við
bróðir yðar að undirbúa flóttann. Yður er óhætt að tréysta
okkur.
Hún fór og sá Philippe sem hún skildi við var fast að því
ástfanginn af henni. Nú hafði hún tímann fyrir sér aS fá frænda
sinn til fulltingis sér; Hú.n. jiélt áfram uppteknum hætti, töíraði
hinn kaídiynda mann klet'í 'sinni. alúð. og þokka og hafði
áður en lauk umhverf: honi.ni svó að hann vorkermdi innilega
veslings fanganum sínum. Hún fekk litlu frænkurnar sínar
með sér í samsærið; þær vör'u svo hrifnar af henni að hún hefði
ekki þurft að segja nema eitt orð til þess að þær yfirgæíu
frænda sinn og fylgdu henni. Ög eitt kvöldið, er hún hafði mild-
að Revertégat með góðuna mat og aífri sinni töfrandi alúð,
spurði hún hann formálalaust hvort hann gæti hugsað sér að
sleppa Philippe úr faiigelsinu,
— Sussujá! sagði frmgavörðurinn, — Ef það væri á mínu valdi,
þá skyldi eg ekki vera lengi að opna klefadyrnar.
— En það er einmitt á þínu valdi, og einskis annars, frændi,
sagði Fine glaðlega.
— Jæja, svo að þú heldur það! Ef eg léti hann sleppa mundi
eg missa stöðuna samstundis, og þá mundi bæði eg og. litlu
telpurnar drepast úr hor.
Hún hafði ekki athugað þessa hlið málsins áður. Og nú varð
löng þögn þangað tjl hún vék að máiinu aftur.
— En ef eg borgaði þér peninga, — ef eg segði þér að eg
elskaði Philippe, og eg spennti greipar og bæði þig um að gefa
mér hann.......
— Þú! sagði fangavörðurinn steinhissa.
Hann var staðinn upp. Nú góndi hann eins og naut á nývirki
á frænku sína til að ganga úr skugga um hvort þetta væri al-
vara. Og þegar hann sá hana hrærða og alvarlega, varð hann
niðurlútur, — sigraður og gat ekki neitað henhi um neitt.
— Ef svo er þá skal eg gera eins og þú vilt, sagði hann. —
Þú ert betri og fallegri stúlka en svo að eg' geti neitað þér.
Fine faðmaði hann og fór svo að tala um eitthvað aimað. Nú
þóttist hún viss um sigurinn. Hvenær sem hún komst höndun-
um undir var hún að tala um Philippe. Og henni tókst að láta'
fangavörðinn sætta sig við tilhugsunina um að láta Philippe
flýja. En af því að hún vildi ekki koma þessum ættingja sínum
á kaldan klaka bauð hún honum fimmtán þúsund franka í
skaðabætur fyrir atvinnumissinn. Og þá gaf hann sig alveg
henni á vald, bundinn í báða skó.
Þess vegna gat Fine sagt við Maríus: — Komið þér með mér.
Bróður yðar er borgið!
Hún fór með Maríus með sér í fangelsið. Á leiðinni sagði hún
honum frá baráttu sinni út í æsar. Hún lét hann skilja hvernig
hún hefði unnið bug á frænda sínum með hægðinni. Fyrst í
stað andmælti Maríus eindregið þessum skrípaleik, sem ekki
var í samræmi við djarft og hreinskilið skaplyndi hans sjálfs.
Honum fannst viðurstyggilegt að hugsa til þess að bróðir hans
ætti að fá frelsi sitt með vel skipulögðum flótta — fyrir náð
manns sem hafði látið kaupa sig til að bregðast skyldu sinni.
Skyld'uræknin var svo rótgróin í Maríusi, að harm skammaðist
sín er hann hugsaði til þess að Revertégat yrði borgað fyrir að
svíkja það traust, sem aðrir höfðu sýnt honum. En svo varð
honum hugsað til de Cazalis og allra þeirra refja, sem hann
hafði beitt. Og hann huggaði sig við að þegar öllu væri á botn-
inn hvolft notaði hann aðeins sömu vopnin og andstæðingurinn
notaði gegn honum. Og við þá tilhugsun sefaðist hann.
Hann var Fine innilega þakklátur. Sannast að segja vissi
hann ekki hvernig hann ætti að lýsa tilfinnngum sínum. En
unga stúlkan sem var í vígahug og ósegjanlega glöð, hlustaði
varlega á hann þegar hann var að segja að hann stæði í eilífri
þakkarskuld við hana.
Þau gátu ekki hitt fangavörðinn fyrr en um kvöldið. En
Á kvöMvökuimí.
Kona, sem var bóksali í
Bratislava, Tékkósluóvakíu,
setti út í glugga nokkrar bæk-
ur handa rússneskum lesend-
um. Hún var tekin föst af lög-
reglunni. Dagblað í Vínarborg
sagði orsökina til þessarar
handtöku. Hún hafði raðað eft-
irfarandi bókum í gluggann
hjá sér og í þessari röð: „Við
viljum lifa“, „í fjarlægð frá
Moskvu“, „í skugga skýjakljúf-
anna“, „Undir útlendum fána.“
•
Á Kóreuvígstöðvunum fekk
liðsforingi einn skipun um að
fara með flokk sinn á vissar
krossgötur að baki vígstöðv-
anna. Þangað átti síðan að koma
birgðavagn og þarna átti hann
líka að fá nýjar fyrirskipanir.
Hann kemur á staðinn með lið
sitt og bíður. Nú líður langur
tími og enginn birgðavagn kem-
ur: og hanr fær engar nýjar
fyrirskipánir. Loks þýkir hon-
um nóg úm. Ilann fer í næsta
hersíma og símar til aðalstöðva
sinna. „Hver fjandinn er eigin-
lega að ykkur? Hér er eg bú-
inn að bíða langa lengi með
flokkinn minn, en þið, svefn-
purkurnar, látið okkur stikna
hér í sólinni." — ísköld rödd
svaraði hinum megin frá: „Vit-
ið þér hvern þér eruð að tala
við?“ — ,,Nei.“ „Þetta er Mor-
ton ofursti.“ — ,'Herrá ofursti!
Vitið þér eiginlega hvem þér
eruð að tala við?“ — „Nei.“ —
„Guði sé lof fyrir það,“ sagði
liðsforinginn og hengdi upp
simann.
Chtu Áiuni
AHir á sölvafjörur.
Eftirfarandi grein birtist í
Vísi í ágústmánuði fyrir 35 ár-
um: „Fróðir menn og góðir
segja að það séu engin neyðar-
kjör að borða söl með öðru
góðu, með því megi spara mik-
inn mjölmat. Þetta vita flestir
og viðurkenna. En framkvæm,d-
irnar hafa ekki orðið miklar
ennþá. Nú er tækifærið að safna
sölvum, bæði til þess að drýgja
rúgmjölið í blóðmörinn og til
annars vetrarforða. Þegar há-
fjara er þá er bezt að ná í söl-
in. Allir út á Granda í dag kl.
4, út á Nes eða suður í Skerja-
fjörð, þangað, sem sölin eru, —
Svo er annað mál þessu skylt,
og það er að safna sjávargróðri
til vetrarforðá handa kúnum.
— Það ætti að gerast næstu
daga......Það litur svo út, sem
varla sé 'um neitt annað að velja
en að duga eða drepast.. —
Söfnum nú svo miklum-sjávar-
gróðri að ekki þurfi að fækka
kúnum hér í Reykjavík. —
Reyna má það.“
Diplomat til sýnis.
Og svo er hér auglysing frá
sama tíma: „Diplomat er til
; sýnis og sölu á afgr, Vísis,“
Bílferð um Dóma*
oginu
Um næstu lielgi efnir Orlo£
til nýstárlegrar ferðar inn fi
Landmannalaugar, er verðui?
gerð með nokkuð öðrum hætíi
en venja er til um ferðir þang-t
að en allt veltur þó á veðri og.
vötnum.
Það verður Guðmundur Jón-«-
asson, hinn kunni vatna- og
öræfabílstjóri sem stjórnar;
leiðangrinum og er það ætl—
un hans ef vel viðrar að fara
í austurleið um Landmanna-
helli og Dómadal, en síðan ef
veður og vötn leyfa að fara á
bílum inn Jökulgilið, allt inn
undir Hattver. Allt veltur þó
á því vhernig Jökulkvíslin hag-
ar sér og hversu mikið verður
í henni. í fyrra tókst Guðmundi
t.d. um þrjár helgar í röð að’
komast á bílum þangað inrx
eftir, enda ræður hann svo sem,
kunnugt er, yfir mjög háum,
og traustum vatnabílum, er
færa í allt að axlardýpi á með—
almanni.
Um síðustu helgi fór Guð»
mundur með tvo bíla í Þórs-«
mörk og fór þá m.a. í Stakk-
holtsgjá. Víða var farið djúpt
í vötnum og var ánægjulegt að
sjá hvernig bílarnir brutust.
fyrirstöðulaust gegnum kol—
moraðan vatnaflauminn og
dýpra en stætt mundi gang—
andi mönnum.
Orlof heldur áfram sínum.
vikulegu ferðum inn á Þórs-
mörk og ekki ósennilegt að
marga fýsi þangað einmitt nú
þegar berjatíminn er að kom-
ast í algleyming. í fjölmenn-
ustu Þórsmerkurferðum Orlofs
í sumar voru allt að 100 manns.
Líf og játning.
Eíver handa fermingar*
börnum eftir
Vaid. V. Snævarr.
Nýkomin er á markaðinn bók
eftir Valdimar V. Snævarr,
sálmaskáld og fyrrverandi
skólastjóra.
Er þetta kver handa ferming-
arbörnum og nefnist „Líf og
játning". Bókin kom út í tilefnt
af sjötugsafmæli Valdimars, og
skrifar Friðrik J. Rafnar vígslu-
biskup, formálsorð fyrir kver-
inu, en útgefandi þess er Prent-
verk Odds Björnssonar á Akur-
eyri.
Hefir verið vel til útgáfunnar
vandað á allan hátt, og em
ljósmyndir og teikningar meó
mörgúín lesköflunum.
-----».....
Biskup vígói bustab
sendiherrans í Osló.
Er biskupinn hr. Sigurgeir
Sigurðsson var staddur í Nor-
egi fyrir skömmu í sambant'
við 800 ára afnxælí erkibisk-
upsstólsins í Niðarósi, vígöit
hann í Osló hinn nýja bústaft'
íslenzka sendiherrans, Bjarna
Ásgcirssonar.
Skýrði biskupinn frá þessu £
útvarpserindi á sunnudags—
kvöldið, og lýsti ánægju sinnr
yfir þeirri ósk senaiheiTahjón-
anna, að hann vigði bústaft
þeirra. Varpáði biskup fram.
þeirri tillögu, að sú venja yrði'
upp tekin, að öll ný hús væru
vígð um leið og þau væru tekim
j1))itt'Ni-:1 n; :vi
Forseti Perus er i kurteisi—
heimsókn í Brasilíu um þessac
mundir.