Vísir - 05.09.1953, Blaðsíða 7

Laugardaginii 5. september 1-953.
VlSlS
klukkutíma án þess að láta ykkur fá skarþef af fyrirlitningunni
sem eg hef á ykkur. Eg vildi óska að orð mín væri glóandi járn,
sem gætu brennimerkst á ennið á ykkur. Þá mundi fjöldinn elta
ykkur óg ofsækja og gera hróp að ykkur, og hver veit nema það
væri ykkur gagnlegur skóli. Skiptið þið nú gullinu ykkar. Ef
nokkurt tangur af sómatilfinning er eftir í ykkur þá svíður það
bjórinn af gómunum á ykkur.
Hann lokaði dyrunum og fór. Þegar hann kom út á götuna
brosti hann angurblitt. Hann sá hvernig lífið blasti við honum,
með smán, eymd og ógæfu. Og hann hugsaði með sér að nú væri
ekki annað að sjá en honura væri ætlað að taka af sér hlægilegt
og ekki öfundsvert hlutverk Don Quixote, sem riddari réttlætis
og æru.
Og hann hugsaði með sér að þegar öllu var á botnimi hvolft
þá hefði það verið betur að hann hefði ekki gert þessa heimsókn
í skrifstofu Rostands okrara. Hann hafði orðið ofsareiður — en
hverjum kom það að gagni? Hann vissi að engimi þessara manna
hafði tekið sér orð hans sérstalclega nærri. En hann missti stjórn
á sjálfum sér þegar hneykslimin gekk fram af honum. Eðlishvöt
hans hafði knúð .hann til að ráðast á okrarana, alveg eins og
aðrir menn ráðast á hættuleg villidýr,
XVII. TVEIR ERKIBÓFAR.
Þegar Maríus hafði sagt fangaverðinum og blómastúlkunni
frá ævintýri sínu, sagði Fine:
— Okkur hefur ekki þokað þumlung áfram. Hvers vegna í ó-
sköpunum fóruð þér að reiðast? Þér getið reitt yður á að þessir
þorparar hefðu lánað yður peningana.
Ungur stúlkur eru stundum þrælar ástríðna sinna og hug-
dettna. Þess vegna hefði Fine, þó ærleg og djörf væri, kannske
látið sér svik Rostands í léttu rúmi liggja — og kannske notað
sér leyndarhaálin, sem örlögin færðu henni upp í hendurnar.
Revertégat var í öngum sínum út af því að hafa ráðlagt Mar-
íusi að fara til bankaeigandans.
— En mig minnir að eg aðvaraði yðux-, sagði hann aumur. —
Eg hafði ávæning af þessurn sögum sem ganga um mannirín,
en sannast að segja hélt eg að flestar þeirra væm uppspuni. Ef
eg hefði haft nokkurn grun um sannleikann hefði mér alderi
dottið í hug að vísa yður á þennan stað.
Maríus og Fine sátu um kvöldið og gerðu ýmsar fáránlegar
áætlanir. En alltaf hvarflaði hugurinn aftur að fimmtán þúsund
frönkunum sem þau urðu að hafa til þess að tryggja Philippe
frelsi.
— Ó, hrópaði unga stúlkan. — Er ekkert hugdjarft hjarta tii
í þessum bæ, sem getur hjálpað okkur út úr vandræðunum? Er
enginn ríkur maður til hér, sem vill lána peninga fyrir sann-
gjarna vexti? Frændi, þú verður að hjálpa .okkur. Nefndu mér
einhvern sem getur orðið okkur að liði. Þá skal eg undir eins
fleygja mér fyrir fætur honum.
Revertégat hristi höfuðið.
— Jú, sagði hann, — hugdjörf hjörtu éru til hérna. Ríkir
menn sem mundu kannske vilja hjálpa þér. Eti þú átt enga
heimting á samúð hjá þeim. Þú getur ékki farið til þeirra og
beðið þá um peninga. Þú verður að ofurselja þig víxlara. Og ef
þú hefir enga tryggingu að setja, neyðist þú til að fara til okr-
ara. Æ, trúðu mér. Eg þekki gamla maurapúka, sem mundu
hafa unun af að festa klærnar í þér. Eða ef þeim þætti það ekki
ómaksíns vert þá mundu þeir fleygja þér út á götuna eins og
frökkum betlara.
Fine hlustaði. Hún skildi ekki nema lítið í þessu. Hana sundl-
aði er hún heyrði allar þessar peningasögur. Hún var svo barns-
lega hreinskilin og hafði svo mikið trúnaðartraust að henni
fannst það vera auðvelt og einfalt mál að vei'ða sér út um þessa
upphæð á nokkrum klukkutímum. Það var nóg til af milljóna-
mæringum sem gátu án nokkurrar fyrirhafnar lánað miklu
stærri upphæðir með augnabliks fyrirvara.
Hún hélt áfram að suða:
— Heyrðu, frændi. Manstu ekki eftir neinum sem við geturn
farið til?
Revertégat var á báðum áttum. Honum var illa við að opin-
bera beiskan sannleika mannlífsins fyrir þessU barni, sem var
svo æskuglatt og bjartsýnt.
— Því miður þekki eg engan slíkan mann, sagði hann. — Eg
hefi sagt þér frá gömlum maurapúkum, skinhelgum þorpurum
sem hafa safnað auði með þrælabrögðum. Þeir eru alveg eins
og Rostand — lána hundrað franka og taka hundrað og fimm-
tíu aftur eftir nokkra daga.
Svo þagnaði hann allt í einu, Og|hélt svo áfram lágrómaðri
eftir dálitla stund:
— Langar þig til að heyra sögxma af einum af þessum mömium?
Hann heitir Roumieu, opinber embættismaður. Sérgrein hans
er að befa Víurhar í arfa og arfleiðéndur. Með einhverju móti
tókst honum að kóma sér imiundir hjá rílcu fólki, vegna stöðu
sinnar varð hann vinur þéss og trúnaðarmaður — og ekki sízt
ráðúnautur. Nú gfát hann kynnt sér allar aðstæður og lagt snör-
urnar. Þegar hann komst yfir arfleiðanda sem var veikur eða
farinn að sljóvgast andlega, varð hann bókstaflega óaðskiljan-
legur honum. Hann smjaðraði, vann sér traust og vélvild við-
komandi gamalmennis, svo að hann réð öllum þess gerðum.
Æ, þetta var afar slægur og duglegm- maður! Það var í raun-
inni aðdáanlegt að sjá hann svæfa allar grunsemdir fórnar-
lamba sinna, gera sig lítinn og hæverskan, töfrandi og eftir-
látan og laumast eftir trúnaði gamalmenna. Smátt og smátt
tókst honum að hrekja í'éttu erfingjana á bui't, frændurna og
frænkurnar. Og svo var gerð erfðaskfá, sem svipti ættingjana
öllum arfi, en gerði hann að einkaerfingjá. Harin var aldrei of
veiðibráður. Hann var stundum í tíu ár að komast að markinu
—■ beið og beið eftir að fórnarlambið væri nægilega undirbúið.
Hann fór ákaflega vai'lega, hélt sig í skugganurn þangað til
fórnarlambið var uppgefið, lamað af alli'i umhyggju hans. Hann
elti arfleiðendur eins og tígi'isdýr eltir bráð sína, með þöglum
ruddaskap, með lævíslegri frekju.
f BBIÐCEÞÁTTUIR ^
* $ VÍSSS 4*
EjausMt €2 Bridfje-þrautz
A K-5
V 8-4-3
♦ Á-8-6
* D-7-5-3-2
A G-9-7-3
V 6
♦ K-G-10
* Á-K-G-10-4
A A-10-2
V Á-K-D-G-10-5-2
♦ D-7-5
*
Vestur sagði lauf, erí loka-
sögn varð 6 V, sem Suður
spilar og segir. Hvernig vinnur
Suður spilið?
Suður sér fljótlega að hann
getur fengið 11 slagi: A Ás, K,
einn A drepinn með V, 7 slag-
ir á V og ♦ Ás. Ólíklegt
er að <?» D fáist með því að
ti'ompa «1». Suður veit að Vest-
ur á ♦ K, annars gat hann
ekki opnað. Þar sem S verður
að gefa slag, er skynsamlegast
að gefa hann strax og fleygja
♦ 5 í 4 K. V kemur þá út |
með V og tekur S þá á A Ás I
og K og trompar A 10, en tek- |
ur síðan öll hjörtun. í 11. slag
neyðist V til að fleygja frá ♦
K, G eða «?• Ás, en þá á borðið
♦ Ás, 8 og if D og Suður
vinnur.
— Laugardagssagan.
Framh. af 6. síðu.
1
„Far þú,“ sagði Dolly. „E$
ætta að lesa svolitla stund.‘*
Þegar hann var farinn sagðl
hún: „Við skulum masa svolít-«i
ið, Daddles. Þakka þér fyrir aðl
þú sagðir ekki frá því í kvöld
að eg hefði vei'íð á Kittapore-«
dansleiknum."
„Leizt þér ekki dálítið vel áí
hania Nobby, um þessar rnund-*
ir?“
„Ég hefði getað bundið endii
á þétta samtal, því að hann fóij
að heimsækja mig, eftír dans-«
leikinn. Það var allt í mesta
sakleysi. Eg var þá komin §£
fremsta hlunn méð að giftast
honum. En Georg veit ekkert
um það. Og eg vildi ekki særa
hann með því að segja frá
þessu. — Og eg bað Nobby unx
að dansa við Kitty. Eg vildí
ekki láta á því bera að eitthvað
væri á milli okkar. En varst þú.
alveg viss um að Nobby hefði
aldrei farið til Kitty?“
„Eg hefi aldrei trúað þessari
sögu. Eg vissi að hún var til-«
búningur. En þér að segja Dolly,
þá fór eg líka út að ganga um
nóttin.a. Það var dálítið líalt,
eftir heitan dag — þú manst
það kannske —. Við vorum
líkir á stærð við Nobby. Og eg
tók peysuna hans að láni. Svo-
leiðis komst sagan um tígris-
dýrið á gang.“
Á kvöldvökunni.
Pabbi, maxnma, Lísa lítla og
Sigga barnfósti'a sitja við borð.
Mamma er nýkomin úr ferð og
spyr nú: „Hefii'ðu verið þæg,
Lísa litla meðan mamma var í
burtu? Hefirðu verið þæg að
fara snemma í rúmið?“ „Já,“
sagði Lísa litla. „Eg hefi alltaf
verið þæg og alltaf farið
snemma í rúmið. Og á miðviku-
dag og. fimmtudag svaf hún
Sigga með mér.“ „Hjá mér,“
segir pabbi til leiðréttingar.
„Nei,“ sagði Lísa litla, „það
var á föstudaginn.“
•
Ekkja ein í Chicago hafnaði
arfi, sém nam 1.307.567 dölum.
Sagðist ekki þurfa á ai'finum
að haldá.
•
Húsnæðisvandræði hafa alls
staðar verið eftir stríðið, einnig
í K.höfn. Og loks tókst ungum
hjónum þó að ná í íbúð í einu
af fjölbýlishúsunum, sem þar
ei'u sem óðast að spretta upp
utarlega í borginni. Þau skoð-
uðu íbúðina og frúin var mjög
ánægð með hana. — En eigin-
maðurinn ungi spurði umsjón-
axpnann hússins, hvört erfitt
myndi að koma þarna fyrir ioft-
neti fyrir útvarp.
„Sannast að segja,“ sagði uin-
sjónai'maðurin, ,,er ástæðulaust
fyrir yður að hafa neinar
áhyggjur af því. Þér getið alveg
eihs vel hlustað á útvarp ná-
grannans.“
C/HU J/HHí Vat*..,,
Það var á skömmtunartímum.
Eftirfarandi birtist í Vísi í
september 1918: „Fyrirspurn:
Eg á mér óttalega fjarskalega
skelfing stóran danskan hund,
með lafandi eyru og loðið skott.
Hann þarf fullokmið karlmanns
fæði, og er skolli matvandur,
því að hann er góðu vanur. Nú
vil eg biðja Vísi að fræða mig á,
hvoi't eg ekki, fyrir hundsins
hönd, eða réttara sagt fót, get
krafizt að fá: brauðseðla, smjör-
seðla, sykurseðla, stemolíuseðla
og brennsluspíritusseðla. —
Hundavinur." — Svar: „Þó að
ekki virðist spurt í alvöru, má
vel nota tækifærið til að benda
á, að „hundalöggjöfinni" er víst
ekki stranglega fylgt hér í bæ,
og nú í dýrtíðinni væri skað-
laust að farga sum.um þessara
stóru, útlendu, óþarfahunda,
sem hér eru að flækjast um bæ-
inn.“ .
" Litla sagan.
(Framh. af 5. síðu).
stokknum eftir. „Sá næsti,‘c
sagði hann, en eg tók farmið-
ann og fór til Ðingkirchen.
Nokkru eftil' að eg kom til
baka, var búinn að borga
klæðskeranum og sþara saman
fimmtíu krónum, lagði eg leið
mína niður á járnbrautarstöð
til þess að leysa út veð mitt.
„Þér eruð dásamlegasti ríkis-
starfsmaður sem eg hefi nokkru
sinni fyrir hitt“, sagði eg. „Nei,
þér eruð enn meira, þér eruð
áreiðanlega bezti maður í
heimi. Hér eru fimmtíu krónur.
Afganginn hafið þér sem þakk-
lætisvott frá mér. Ég óska yður
bezta gengis um alla framtíð.
Eg skal vissulega koma þessu
atviki og frásögn um mann-
gæzku yðar á framfæri við
blöðin.“
Kann brosti vandræðalega og
bandaði frá sér með hendinni
eins og honum þætti þetta ekki
umtalsvert. Svo rétti hann mér
eldspýtustokkinn, þakkaði mér
hjartanlega fyrir drykkjupen-
ingana og spurði mig hvernig
ferðin hefði gengið.
Eg var himinlifandi þegar eg
hélt heimleiðis. Þegar eg kom
heim settist eg við skrifborðið
tii þess að skrifa um þetta ein-
stæðá atvilc. Ég ætlaði að
kveikja mér í vindlingi og
opnaði eldspýtustokkinn til
þess að ná mér í eldspýtu —en
fann enga, heldur saraanbrot-
inn fimmtíu króna seðil,
Og skyndilega rankaði eg við
mér og mundi hverriig í þessu
lá. í flýtinum sem á mér öar
þegar eg fór til Ðingskirchen
hafði eg stungið seðlinum í eld-
spýtustokkinn til þess að hafá
hann handbæran þegar eg
leysti farseðilinn--— —- —
(Gunther Larssn.)