Vísir - 07.09.1953, Blaðsíða 7

Mánudaginn 7. september 1953,
TI8IS
I
nýja undraefnið, sem fægir og húðar, gerir slitna silfurmuni
og plett sem nýja.
Silvit
myndar HREINA SILFURHOÐ og er þ
silfursápan.
iví einnig bezta
Silv'rt
er einfalt í notkun, íslenzkur leiðarvísir fylgir
Marseilles
eftír EMMjLE ZOJLÆ
Fine fannst þetta líkast ævintýri úr „Þúsund og eir.ni nótt“.
Hún hlustaði með augun uppsperrt af undrun. En Maríus var
farinn að þekkja fólskuvei-kin,
— Og þér segið að þessi maður hafi safnað feikna auði? sagði
hann við fangavörðinn.
— Já, bað er víst um það, sagði hann. — Það er nóg til af
dæmum um slægvizku hans. Svo maður nefni eitt: Fyrir tíu—
fimmtán ámm tókst honum að koma sér í mjúkinn hjá gam-
alli konu, sem átti liðlega fimm hundruð þúsvmd franka. Hann
náði gersamlega valdi yfir henni eins og einhver illur andi.
Þessi gamla kona varð þræll hans, svo gersamlega að hún neit-
aði sér orðið um mat til að skerða ekki eignina, sem hún ætlaði
að arfleiða þennan djöful að. Svo mikið vald hafði hann yfir
henni. Hún var gersamlega blinduð. Það var ekki nóg af vígðu
vatni í kirkjunni til að stökkva þessum djöfli á burt. Ættingja
sína vildi hún hvorki sjá né heyra, en þegar hann kom var hún
í sjöunda himni. Þegar hann heilsaði henni á götu fekk hún
hviðu. Hún varð rauð sem blóð og föl sem nár. Enginn skildi
'hvernig honum hafði tekizt að ná þessu valdi yfir henni, hvaða
lævísi — eða svívirðingameðul hann hafði notað til að smokra
sér inn í þetta gamla, þornaða hjarta, sem alla tíð hafði þjónað
öfgaíullri og þröngsýnni guðrækni. Þegar gamlá konan dó
kom það á daginn að hún hafði gengið framhjá öllum erfingj-
,um sínum og ánafnað Roumieu aleigu sína. Reyndar höfðu allir
búizt við þessum leikslokum.
Nú varð stutt þögn. Svo hélt Revertégat áfram:
— Eg get nefnt ykkur annað dæmi. Sögu sem felur í sér
grimmúðugan skopleik og sýnir hve afar slægur Roumieu var.
Maður sem hét Richard hafði grætt nókkur hundruð þúsund á
kaupmennskti. Þeðgar hann lét af kaupsýslunni fluttist hann
til vinafólks síns sem tók honum opnum örmum og hýsti hann
ár eftir ár og gerði þessum einmana gamla manni lífið svo bjart
sem unnt var. Richard mat þetta mikils, og í þakkarskyni fyrir
Þar sem fólkið hafði vel við hann gert hafði hann hvað eftir
annað haft orð á því að hann ætlaði að arfleiða það að eignum
sínum. Enda lifðu þau hjónin í þeirri von. Þau áttu mörg börn
pg langaði til að koma þeim til manns. En þá vildi 'svo til að
Roumieu kom til sögunnar. Reyndar var það engin tilviljun.
Hann hafði lag á að kynnast þessu fólki, varð heimagangur í
húsinu — og von bráðar vildarvinur Richards gamla. Hann
stundaði iðju sína í laumi og innan skamms var hann orðinn
eini maðurinn sem gamli maðurinn treysti. Fjölskylduna sem
hafði gert ellidaga gamla kaupmannsins Ijúfa og bjárta í mörg
ár grunaði ekki neitt. Hjónunum þótti jafn vænt um gest sinn
sem áður og voru jafn umhyggjusöm um hann. Hann hafði átt
heima hjá þeim í fimmtán ár, í friði og gleði. Og vitanlega gat
ekki farið hjá því að þau treystu á arfinn, sem átti að færa þeim
gæfu og auð.
Richard dó. Og daginn eftir kom það í Ijós að Roumieu var
einkaerfingi hans — til miltillar furðu og skapraunar hjónunum,
sem allt í einu voru svipt vonum sínum og réttindum. Þannig
fara arfhákarnir að! Þegar þeir hreyfa sig heyrist ekki í þeim
fremur en ketti. Og hreyfingar þeirrar eru svo snöggar að ekki
er tekið eftir þeim. Þeir hafa sogið blóðið úr fórnarlambinu áð-
úr en hokkur sér að þeir hafi ráðist á það.
Fine blöskraði.
— Nei, nei, sagði hún. — Svona mann gæti eg ekki beðið um
peningalán. Þekkirðu enga aðra sem lána peninga, frændi?
— Æ, telpa min, ságðí fangavörð.urinn. — Allir okrarar eru
eins. Þeir hafa allir skitna bletti á samvizkunni, og þeir blettir
verða ekki þvegnir af. Eg þekki gamlan okrara, sem á meira en
milljón fránka. Jann býr einn í húskumbalda sem kominn er
að jbxuni. Þarr- hefur hann grafið sig lifandi í þessu daunilla
hreysti. Slaginn reviur niður eftir veggjunum í þessu jarðhýsi.
Hann á sem sé heima í kjallaranum til að geta leigt öðrum
húsið uppi og nurlað sem mest. Það er ekki einu sinni flór á
gólfinu í kjaUaraholunni. Skítur og aur og leir og haugur, sem
hefur troðist samán í einskonar gólfskán. Kongulærnar eiga
góða daga þarna og hanga í vöndlum niður úr loftinu. Og rykið
leggur samfelldan hjúp yfir allt og gluggamir svo óhreinir að
um miðjan daginn er aðeins grá skíma í kjallatanúm, aðra
tíma er dimmt. Þessi gamli djöfull liggur í levni í skítnum, al-
veg eins og kongulórnar og bíður eftir .bráðinni i netinu sínu.
Þegar ógæfusamt fómarlamb flækist í iierið hans sýgur hann
úr því hvern blóðdropa. Þessi maður sem aldr-: ei'vr nema græn-
meti soðið í vatni, hefur samt ekki efni á að era sig saddan.
Hann gengur í druslum. Hann lifir betlaralín: eða oms og holds-
veikur aumingi. Og allt þetta gerir hann til þess :-,ð þurfa ekki
að sjá af peningunum sem hann hefur nwriaJ siunan og sem hann
Silvit er
i undra-
efni '’W\\

wwwwvv
þarf að auka. Þegar hann lánar peninga tekur hann aldrei minna
en hundrað af hundraði í vexti.
Fine fölnaði þegar hún heyrði þessa óhugnanlegu sögu frænda
síns.
— En jafnvel Guillaume á vini, sem hefja hann upp til skýj-
anna fyrir frómlyndi, hélt fangavörðurinn áfram í dimmum
rómi. — Hann trúir hvorki á Guð né djöfulinn. Hann mundi
framselja Krist í annað sinn ef hann hefði tök á því — og eins
og endurborinn Júdas. En hann hefur haft vit á að hræsna og
látast vera trúaður maður, og þessi viðbjóðslegi loddaraleik-
ur hefir tekizt svo vel, að fjöldinn allur af þröngsýnu og heimsku
fólki ber afar mikla virðingu fyrir honum. Maður rekst á hann
í kirkjunum, á hnjánum bak við súlurnar. Hann notar heilar
skjólur af vígðu vatni. En spyrjið þið bæinn! Spyrjið hvaða góð-
verk þessi frómlyndi maður hafi gert á ævinni. Og svarið verð-
ur: — Hann biður Guð! En sannleikuriim er að hann rænir
samþegna sína um leið. Enginn getvn: nefnt manneskju sem
hann hafði hjálpaö! Ha.nn lánar peninga með okurvöxtum, en
hefur aldrei gefið bágstöddum manni eyris virði. Fátækur aum-
ingi mundi deyja á þröskuldinum hjá honum án þess að honum
dytti í hug að gefa honum brauðskorpu eða vatnsbolla. Ef hann
getur glaðst yfir að njóta virðingar nokkurs manns, þá er sú
virðing stolin — eins og allt annað sem hann á.
Revertégat þagði. Hann skotraði augunum til frænku sinnar,
og var í vafa um hvort hann ætti að halda áfram. Loksins sagði
hann:
— Og ef þú værir svo mikið flón að fara til þessa manns ....
Eg get ekki sagt þér aila söguna. Eg get ekki nefnt Ijótasta blett-
inn á þessum arga þorpara. Hann er elikert annað en illar hvatir.
Á kvéldvökuimi,
Maður var á ferðalagi og ætl-
aði sér til Parísar. Þar fekk
hann svohljóðandi skeyti frá
konu sinni: „Mundu að þú ert
kvæntur maður.“
Hann svaraði um hæl: „Sím-
skeyti þitt kom of seint.“
•
Sokkar með nylonþræði utan
á en ull inni við fótinn. — Sum-
um er lítið uin það að nota ny-
ionsokka á vetruni og er nú
tekið að framleiða sokka, ‘‘sem
eru bseði úr nylon og ull. Mjúk
ull snýr að fætinum, en nylon-
þráðuriim - ér um styrk; utan á.
Þeir, sem vilja geta að sjálf-
sögðu notað sokkana á röng-
unni.
•
. Gustaf Adolf, konungur Svía,
kom í haust inn í stóra bóka-
búð I Stokkhólmi til að verzla.
Þegar hann var að fara varð
hann þess var að hattur hans,
sem hann hafði tekið ofan og
lagt; til hliðar, var horfinn. Ein-
hver hafði tekið haim i mis-
gripum. Konungur vildi ekki
fara berhöfðaður út í kuldann
og var þvl sendur • hraðboði í
næstu hattaverzlun. Sendi-
maðux kom fljótt afttír með úr-
val af höttum og fekk kon-
ungur hatt, sem honum féll í
geð.
úm Mhhí 0ar..„
Um haustið 1918 birtist eft-
irfarandi frétt í Vísi:
Suðurpóllimi.
„Sámþykkt hefur verið að
byggja eitt skýlið enn þar sem
kalláð er „Suðurpóll“ við Lauf-
ásveg, og var á fundi bæjar-
stjórnar í gær samþykkt að sú
bygging yrði tvílyft, og áætlað
að efri hæðin .muni kosta 18
þúsund krónur, en í henni verða
10 fjölskyldur.“
Og þá var dýrtíð.
Og þá var dýrtíð og þótti
kjotverðið ekkert smáræði.
Svo segir í Vísi um kjötverðið
um haustið: „Sláturfélagið hef-
ur nú ákvéðið útsöluverð á
kjöti hér í Reykjavík og er það
eins og áður talsvert hærra en
fáanlegt er annarsstaðar. Hæsta
verð 83 aurar fyrir pundið en
lægst 40.“
Nýkomnír
Gaberdine-hútar
Satín-bútar
Fóðurefnis-bútar
Kjdlaefnis-bútar
mjög ódýrir.
H. Toft
Skólavörðustíg 8. Simi 1035.
. Veiðisögfur —
Frh. af 4. s.
í norsku blaði frásögn um lax„
sem var 72 ensk pund og met-
fiskurinn það ár. Eftir þessu
ættu stórlaxadraumar norskra,-
veiðimanna að vera um fiska,
sem væru eitthvað um 65—70
ísl. pund.
Stærsti Atlantshafslax, semi
vitað er að komið hafi á land,
vó 103 ensk pund og 2 unsum
betur, eða rétt 94 ísl. pund-
Veiðiþjófar í Forthfirði í Skot-
landi fengu þennan happadrátt.
í net í ósum Devonfljóts, og;
þrátt fyrir það, að fiskurinn var-
svona illa fenginn, gátu þeir-
ekki stillt sig um að fá hann,
þáverandi veiðimálastjóra
Skota í hendur til þess að fæ
þyngdina staðfesta! W. C. Cald-
erwood, sem þá var veiðimála-
stjóri, hét þeim að sækja þá.
ekki tiLsaka fyrir verknaðinn.
(Þetta minnir á svipað atvik,,
sem sagt var að komið hefði
fyrir í Ölusi í fyrra, þegar mað-
ur náði þar 30 punda laxi með:
bei'um höndum og gat ekki stillt
sig um að skýra frá verknað-
inum, íil þess að fá hann stað-
festan! Hann slapp líka við
öll eftirmál!)
Þetta skoska laxatröll var
hængur, korninn af blóma-
skeiði að sögn. „Ófrýnilegasta
laxakind, sem eg hef augurrt
litið,“ sagði einn veiðiþjófur—
inn.
Allra glæstustu draumar-
okkar íslenzku veiðimaxma.
gætu ef til vill farið eitthvð'
yfir 40 ppnd, en eins og er
myndum við flestir gera okkur-
okkar með 30—40.
Y.M.