Vísir - 19.09.1953, Blaðsíða 7

TlSIS
Laugardaginn 19. september 1953
Ótlasfógin eigínkona.
C!ftír
:ný
rti t^hinehc
4
p!f m slftur
er hætti hugleiðingnm um það, hét að gera það, sem hún gæti,
og gekk síðan út með venjulegri rósemi. Hún gekk fram í snyrti-
herbergið, þar sem Stella var að mála sig og púðra, og spurði
hana:
„Hefir þú nokkru sinni heyrt útvarpsþátt, seni heitir IIjú-
skapur Moníku?“ spurði hún.
„Það er nú líkast til. Mamma hlustar alltaf á hann daglega.
Hvaða áhuga hefir þú fyrir honum?“
„Veiztu, hver það er, sem notar hann í útvarpstíma sínum?“
„Heyrðu,“ sagði Stella nú, „mér mundi aldrei til hugar koma
að hlusta á slíka vitleysu. Hvers vegha lángar þig til að vita um
þáttinn?“
„O, það er aukaatriði,“ svaraði ungfrú Potter og sýndi á sér
fararsnið. „Mig grunar þó, að húsbóndinn ætli að fara að helga
sig útvarpsmálum. Það er allt ag sumt, óg eg segi bara, að hann
má það mín veg-na. Eg kýs allt annað en skattflækjur.“
Ánnar kafli.
Ungfrú Potter hafði ekki tekizt að verða neins vísari um Hjú-
skap Moníku, þegar hún fór úr skrifstofunni og Forsythe vsirð
æ kvíðnari, er hann tók sér leigubíl heim. Það var farið að
rigna á ný, og Forsythe hugsáði til þess með nokkurri gleði,
að hann skyldi ekki vera boðinn út um kvöldið, en það var ótítt
um efnaða, ókvænta n\enn í New York, að þeir væru ekki í sí-
felldum boðum.
Forsythe bjó með systur sinni, Margery, er var ekkja. Þau
bjuggu í allgömlu húsi, þai' sem hann hafði búið frá fæðingu,
og hafði aðeins verið breytt að litlu leyti. Margery hafði neitað
að láta endurbætá það eða flytja í leiguíbúð, þótt þar væri um
meiri þægindi að ræða.
„Eg missi matarlystina, ef eg get ekki horft út í garðinn,
meðan eg borða,“ sagði hún, og var þó varla hægt að kalla
þenna litla, græna blett fyrir framan gluggann á borðstofunni
í kjallaranum því nafni. „Eg má heldur ekki til þess hugsa,
að Tumi þurfi að híma í sandkassa innan dyra alla daga, án
þess að geta hitt vinkonur sínar. Það væri grimmilegt.“
Forsythe brosti alltaf, þegar systir hans tók svo til orða.
Tumi var nefnilega köttur, högni, og Forsythe var sannfærður
um, að hann ætti drjúga sök á því, að í gi'enndimú. var yfir-
fullt af kettlingum, sem enginn vildi líta við. En þetta kvöld
gat hann ekki brosað að þessu. Margery, rólynd og talsvert hold-
ug, virti hann þess vegna fyrir sér hugsi, þegar hún kom niður
stigann.
„Ertu þreyttur?“ spurði hún.
„Andstyggðar veður,“ svai'aði hann og' hengdi upp regnfrakka
sinn. „Guði sé löf, að eg er ekki boðinn út í kvöld. Eg þarf á
coktail að halda. Hvað um þig?“
Hún samsinnti honum óg þau gengu til setustofxxnnar stóru,
er sneri frá götunni. En honum varð ekkei-t rórra, meðan haxm
blandaði drykkinn við færanlegan „barinn“, sem þarna var.
En Margery var skynug kona, svo að hún beið aðeins átekta,
meðan hann bei'gði á drykknum. Hún var tíu ái'um eldri en
bróðir hennar, og hafði séð um uppeldi hans að nokkru leyti.
„Hvað liggur þér á hjarta, Wade?“ spurði hún um síðir.
„Gengur eitthvað illa á skrifstofunni?“
„Nei, eiginlega ekki. Það var bara dálítið, sem kom fyrir.
Mér tólcst ekki vel við lausn þess. Kannske eg sé hræddur. Eg
veit ekki.“
Hún leit á hánn. Bróðir hennar lét sér ekki allt fyrh' brjósti
brenna. Hana grunaði jafnvel, að hann hefði aldrei orðið hrædd-
ur. „Hvað hefir skötið þér skelk i bringu?“ spurði hún rólega.
„Er það stjómin? Þú ert alltaf svo taugaóstyi'kur um þetta
leyti árs vegna skattanna.“
Hann hikaði, en svaraði síðan: „Eg lét unga konu fara frá
mér með eiginmanni, sem hefir mikið að vinna, ef hann getur
komið henni í hel. Og það getui' verið, að hann láti verða af því,
ef hann veit það, sem ég held, að hanh viti.“
„Wade, léztu annað eins henda þig,“
„Nú, hvað átti eg að gera? Átti eg að ná í leigubíl og elta þau?
Gera lögreglunni aðvart? Að því er eg bezt veit, hefir hann ekki
blakað við henni fram til þessa tíma.“
„Eg skil þetta ekki,“ sagði Margery. „Hver er hún? Og hvers
vegn leitaði hún til þín?“
„Hún vill gei'a erfðaskrá sína, eða svo sagði hún að miimsta
kosti. Eg veit ekki einu sinni, hvort hún hefir komizt heim til
sín í dag. Hann hefir kannske ekið bílnum út af uppi í Palisa-
des-fjöUum.“
„Kannske hún ségi ekki aiveg rétt frá málávöxtúm. Er hún
lagleg?“
„Hvernig í ósköpunum á eg að vita það,‘v svaraði Wadel „Hún
er tágrönn og virtist viti sinu fjær ᣠkvíða. Auk þess þekkti
eg manninn hennar á stríðsárunum. Hann var fantur af versta
Einn
kaldan
Coke
Ljúffengt og
hressandi.
KÁIJPHÖLLIN
er miðstöð verðbréfaskipt-
anna. — Simi 1710.
£
oíicrvician
teacln
iecret
ILHCji
are offered to those who
seek to use them salely for
the perfection of their inner
faculties, and in the master-
ing of the daily obstacles oí
life. The International
Organization of Rosicrucians
will be happy to receive
the requests of those who
believe that worthiness and
sincerity detei'mine the right
for one to have such wisdom.
To them a copy of „The
mastery óf Life“ a fascinat-
ing book will be given
without price. Let this book
guide you to the conser-
vative plan whereby you
widen your scope of Personal
Power. Simply address
your letter to Scribe S.E.C.
Rosicrucian Park, San Jose,
California, U.S.A.
Hafnarfjörður
Okkur vantar uúgling, frá 1. október, til að bera blaðið
til kaupenda þess í
Hafnarlirði
Gott væri að viðkomandi hefði ráð á síma. — Talið við
skrifstoíu blaðsins í Reykjavík. Sími 1660, eða núverandi
afgreiðslumann í Hafnarfirði í síma 9605.
*
BRIDGEÞÁTTUft
vísis 4i
JLatssn á Mlridff&*þram£s
¥
♦
*
A-G-10
Á-D-10-7-5
Á-D-7-6-5
é
¥
♦
*
9-8-6-5-3-2
8- 4-2
3
9- 4-2
A 7
¥ K-G-9-3
♦ 9-S-7-6-2
K-10-8
A K-D-4
¥ 6
♦ Á-K-D-G-10-5-4
* G-3
Suður opnar á 1 ♦. N. segir
2 V. Þá segir S 4 gr; og N 5 A.
Sögnin endar í 7 ♦, sem er
tvöfaldað. Vestur kemur út með
¥ 8 og drepur með Ás og tek-
ur síðan lágt ¥ með ♦. Síðan
kernur út ♦ Ás og K, en í þau
spil lætur V ♦ 3 og A 2. —
Hvernig fer S að spila spilið?
Bæðí tvöföldunin og útspihð
bendir til áð ¥ K sé hjá Aust-
ur, sennilega líka A K (tveir
kóngar bak víð ásá í sömu iit-
um). Væri tígullinn jafnt skipt
skipting hjartans var.i ekki því
óeðlilegri. En tígullengdin hjá
Austur krefst 5 tígla frá S. —
Suður tekur fyrst 5 tigla og
fleygir úr borði 4 A og 1 ¥
Síðan 3 slagir í A og lætur
borðið vera inni. Þegar 3ja A
er spilað, er A í vanda. Hann
verður annað hvort að fleygja
hjarta og þá spilar N út ¥, sem
S drepur með ♦, eða
frá Á K. Þá sþilar N ut lauf
Ás óg síðan kemst S inn með að
drepa ¥ með ♦ og seinasti
ur, væri auðvelt a# rirma, ef slagur er A G.
— Laugardagssagan.
Frh. af 6. síðu.
kvæma þetta óþægilega ei'indi,
En varlega varð að fara og
hneyksli mátti ekki vekja. —
Hann andvarpaði. Það var svo
mai'g't illa þenkjandi fólk i
kringum hann.
Hann ók þangað í lokuðum
vagni. Sætið var mannlaust en
stór amerísk bifreið stóð auð
við næsta götuhorn. Hús Weisí-
manns var ólæst og hann opnaði
hurðina gætilega. Hann hafði
hjartslátt eins og lítill drengur.
Þegar inn kom sá hann þegar
að hei'foringjafrakki lá þarna
á stól. Hann þekkti að það var
frakki Utrillos.
í fyrstu skildi hann ekkert.
En jafnskjótt sá hann þó
1 hvernig í öllu lá. Þetta voru þá
saman tekin ráð og hann hafður
að fífli. Fyrst hafði Utrillo
ætlað að reyna að hi'æða Weiss-
mann til undirgefni og að játa
á sig glæpi. Þegar það mistókst
átti frúin að leika á Hernandés
og fá hann til að kveða upp
dauðadóm, þó að hún þættist
biðja um líkn fyrir manninn
sinh. Og Utrillo hafði lengi
undirbúlð þetta með því að
koina stórfé undan til útlarida!
Hernarides varð liamstola af
bræði. Hann reif upp hurðiria
að stofunni og þar stóðu þau
skötuhjúin í faðmlögum við
opnar dyr sem lágu í garðinn og
hlógu að einhverjum gaman-
yrðum. Þau hrukku hvort frá
öðru. — Hernandes formælti
hx-yllilega. Hann bölvaði Utrillo,
Weissmann og kvenmanninum.
Hann bölvaði byssunni sinni,
sem hafði bara eitt skot.
Annað hvort hlaut að komast
undan. En annað skyldi deyja,
En hvort þeirra? Hvort?
Hann bölvaði um leið og
hann þrýsti á gikkinn.
Hann skaut kvendið. Það var
sjálfsagt. Hún hafði framið þá
ófyrii'gefanlegu synd að nota
sér blygðunarleysi hans, hræsni
og hégómaskap. En Utrillo hik-
aði ekki. Hann hljóp út um
dyrnar meðan Hernandes var
að hlaða skammbyssuna af
nýju. Hann stökk inn í bifreið
sína, sem beið og flýði til fjálla.
Eftirleikurinn kom síðár. —
Utrillo hafði í rauninni elskað
konu Weissmanns og hann sor
Hernandes eilífa hefnd. Hann
flýði til fjalla og safnaði þar að
sér skæruliðum. Tveim árum
síðar réðst hann inn í San
Pedro og hratt Hernandes frá
völdum. Og eftir skipan for-
setans, Utrillos hershöfðirigja,
var Hernandes skotinn í bak-
garðinum við Katalonaskálana.
Utrillo var sjálfur viðstaddur,
aftökuna. Hernandes varð illa
við dauða sínum, féll á kné,
æpti og reif bindið frá augum
sér. i
Þegar því var lokið gekk
Utrillo út um hlið á bakgarð-
inum. Hann var ánægður á svip
og brosti grimmúðlega. Þá kom
þar að stúderit — hann hafðí
hlustað á ræður Hernandes, þar
sem hann lýstl sjálfur mann-
gæzku sinni og mildi. Hann
trúði orðum Hernandes og áleit
að nú hefði harih, hinn göði1
landsfaðir, verið ranglega
myrtur af uppréistarrixönnum,
Og þessi glámskyggni pilfiip
hóf upp lánaða -Luger-marg-t
hleypu og skaut Ulrillo
hjartastað. ,