Vísir - 26.09.1953, Blaðsíða 7

Laugardaginn 28. september 1953.
TlBIK
Hann stökk snögglega á Forsythe, sem varðist atlögunni auð-
veldlega. Collier hafði ekki aðeins drukkið talsvert. Hann var
heldur ekki eins harður og á stríðsárunum. En hann var stór
maður engu að síður, handleggjalangur, og hann kom nær strax
höggi á höku Forsythes, svo að hann missti næstum fótanna.
Hann hrökklaðist aftur á bak að borði, lenti með mjóhrygginn
á röndinni og stóð á öndinni. En hann var fljótur að ná sér,
og mátti þá ekki á milli sjá, hvor hafa mundi betur — en borð
og stólar hrutu í allar áttir — unz Forsythe kom þungu höggi
á annað kjálkabarð Colliers, svo að hann féll eiris og skofinn.
Það var ekki fyrr en hér var komið, sem Wade veitti því
eftirtekt, að áhorfendur höfðu verið að viðureigninni. Hellinger,
húsvörðurinn, og roskinn maður, er hélt á tösku, stóðu í dyra-
gættinni og virtust báðir hinir ánægðustu á svipinn.
Forsythe var móður, er hann sneri sér að svefnherbergisdyr-
unum og kallaði til Önnu: „Vertu óhrædd! Hann nær sér aftur.
Eg sló hann aðeins i rot!“
Læknirinn hafði lagt töskuna frá sér og laut nú yfir Collier.
„Vel af sér vikið!“ sagði hann við Wade. „Fullur, býst eg við?
Hami mun ekkert gera af sér um hríð.“
Síðan gekk hann inn í, svefnherbergið og ávarpaði Önnu.
„Þetta hefir verið talsvert högg, sem þér hafið fengið,“ sagði
hann, „en heppnin var með yður. Þér eruð alveg óbrotin."
„Hvað um Jamison?“ spurði hún.
„Hann er alveg eins og óður maður. Segist hafa brákast á
fæti. Það getur svo sem verið. Hann segir, að hann hafi alltaf
haldið því fram, að stiginn væri hættulegur.“
Þegar læknirinn kom aftur, tóku þeir þrír í sameiningu Collier
upp, og fleygðu honum á rúm hans. Síðan tók Hellinger lykiliftn
að herberginu og aflæsti að utan.
„Hann ætti að vera kyrr, meðan lásinn heldur, sá þorpari,“
sagði hann og glotti. „Viljið þér, að eg kalli á lögregluna, herra
minn?“.
„Aðeins að Collier kom heim og lét eins og óður maður, að
því er Hellinger segir,“ mælti hann.
„Voruð þið heima, þegar konan hans datt niður stigann?
Hún datt illa og meiddist nokkuð.“
Hann grunaði, að Heliinger hefði sagt þeim frá vírnum, því
að hann tók eftir því, að þau gutu sem snöggvast augunum
hvort til annars.
„Við fórum í kvikmyndahús,“ svaraði Kerr. „Við höfum
aðeins v.erið heima svo sem klukkustund. En stigarnir hérna
eru hættulegir. Þess vegna viljum við ekki búa hærra.“
Forsythe bauð góða nótt og tók leigubíl heim. Á leiðinni
reyndi hann að komast til botns í málinu. Menn voru ekki van-
ir að myrða konur sínar, til þess að koma í veg fyrir, að þær
gætu fengið skilnað. Ef það var raunverulega Collier, sem
hafði komið vírnum fyrir, þá virtist hann hafa einhvern grun
um auð konu sinnar. Það var líka mögulegt, þegar á það var
litið, sem Martha Simmons hafði sagt um leynifundi þeirra í
Central-garðinum.
Ef hann hefði einhvern tíma elt Önnu þangað og séð hana
hitta ungfrú Simmons, hvað var þá auðveldara en að veita
henni eftirför til skrifstofu hennar? Og Marhta Simmons hafði
* V BBIÐGEÞÁTTIIR
4 4
* VISIS $
JLmt&sn á Mtridge-þraui:
A 8-7
V Á-7
♦ K-10-3-2
* K-10-7-4
A Á-Ð-10-5-2
-T K-D-10-5-2
♦ 6
* 6-5
A K-9
V 4
♦ Á-D-9-8-7-5-4
* Á-8-2
Suður hóf sögn á 1 * og
sagði Vestur 1 V, N. fór í 3 ♦,
en Austur sagði 3 A. Suður
! sagði þá 5 ♦, sem varð loka-
Forsythe hristi höfuðið, og kom það sér ekki vel, því að hann
hafði sjálfur orðið fyrir nokkru tjóni. Hann svimaði, settist og
sá í anda, er ungfrú Potter tæki eitthvert árdegisblaðanna og
rækist þar á nafn hans í frásögn er greindi frá því, að hann hefði
verið flæktur í handalögmál.
„Nei, enga lögreglu, ef þér viljið gera svo vel,“ sagði hann.
„En eg verð kyrr. Eg þekkti manninum í stríðinu, svo að eg
veit, að jafnvel fangelsi geta ekki haldið honum, þegar hann er
staðráðinn í að komast út.“
En Anna mátti ekki heyra það nefnt, að hann yrði um kyrrt.
„Hann lætur sér þetta að kenningu verða,“ sagði hún. „Hann
man ekkert eftir þessu í fyrramálið, og eg þarf ekki á neinni
hjúkrun að halda. Mér verður alveg óhætt, eg segi það satt.“
Forsythe vildi helzt ekki fara, en Hellinger bauðst þá til að
hafa gætur á öllu, svo að hann lét loks undan. En þegar hann var
kominn út á ganginn, spurði hann húsvörðinn um vírinn, og
fékk hann, þó með r.okkurri tregðu væri.
„Ef fanturinn þarna uppi ætlar að gera einhvern uppsteit,
þarf eg á vírnum að halda,“ sagði Hellinger.
„Þér skuluð fá hann aftur,“ svaraði Forsythe. „Eg þarfnast
hans aðeins nokkrar stundir.“
Hann vissi eiginlega ekki, hvers yegna hann vildi fá vírinn
— nema ef vera skyldi vegna þess, að það hafði átt að nota
hami til þess að myrða Önnu. Hann vafði honum sa.man og' stakk
honum í frakkavasa sinn.
Þegar hann var á leið út, rakst hann á Kerr-hjónin, ór biðu
í anddyrinu. Þau voru báeði í sloppum yfir náttfötunum, og
stöðu á hann eins og tröll á heiðríkju.
„Hena minn trúr,“ stundi maðurinn forviða., „Eitthvað hef-
. ir nú géngið á.“
Nú nam Forsythe fyrst staðar, til þess að :athugá,‘ hvérnig
hami væri til reika. Önnur ermin hafði naér rifriað af jakkari-.
um og hún vár' auk þess óhréin. Annað augáð var að byrja at>
bólgna. Sprungið hafði fyrir á neðri vör og lak blóðið niður á
skyrtuna, svó að það rann upp fyrir honum, að hann mundi líta
heldur illa út. Honum varð einníg Ijóst, að frú Kerr var að
reyna að verjast 'hlátri.
„Eg-------afsakið,“ stundi hún. „Get eg ekki gert eitthvað
fyrir yður?“
„Eg þakka,“ svaraði hann kurteislega, en talaði nieð hægð,
því að hann fann til í vörinni. „Vitlð þið nokkuð rirri’ það, sem
gerðist þarna uppi í kvöld?“
Kerr var hávaxinn og gramiur, næsturn eins og unglingur,
senriilega hálffei-tugur, með örmjótt skegg á; efri vön og stórt
barkakýli, sem fór á fleygiferð, þegar hariri tók til máls. Kona
hans var hinsvegar lagleg, enda þótt hún hefði roðið kremi á
andlit sitt. Kerr varð fyrir svörum.
sögn. V. kom út með V K. —
Hvernig er tryggt fyrir S að
spila spilið?
Suður á undir eins að sjá það
fyrir, að Austur gæti komist
inn á •&, en gegnum spil í Á
þolir hann ekki, því þá er sögn-
in töpuð. Hann gefur því V K.
Vestur kemur að líkindum aftur
út í V og tekur N. með Ás, en
S lætur í eitt *. Síðan er ♦
spilað og þrisvar, þannig að
í 3. sinn tekur S. með ♦. Á
þenna hátt vinnur S. 6 ♦ báðir
♦ falla í frí ♦. Sé 4» skipt
4—1 vinnast 5 eða sögnin, því
annar A fellur í frítt
Á kvöldvöknnni.
Heittrúaður sveitaprestur í
Skotlandi tók einu sinni upp á
því að sitja fyrir fólki á sunnu-
dögum, í nánd við læk, sem
rann hjá þorpi þeirra. Þemia
umrædda sunnudag valdi hann
sér óheppilegan stað, því að
hann settist á mauraþúfu. Þessi
litlu, starfsömu kvikindi undu
illa veru hans þarna og gerðu
honum mikil óþægindi. Tók
hann að óttast að áheyrendur
veittu ókyrrð hans eftirtekt og
hann afsakaði sig á þessa lund:
„Bræður, þó að ég voni að
ég hafi Guðsorð á vörunum,
þá held ég að djöfullinn sjálfur
hafi sest að í buxunum mín-
urn“. - - ! :
þeirra: „Þetta hlýtur að vera
gáfuð skepna!“
„Haldið þér það?“ sagði mað-
urinn við taflið. „Nei hann er
fjandans ári heimskur. Hann
er búinn að tapa þrem skák-
um“.
■Koria vár á gangi úti ög hitti
vinkonu sína. „Nei, hvað !>ú átt
þarna yndislegan bláref“, sagði
vinkonan. „Mig hefur svo lengi j Skjaldarmerki fyrir ísland.
únu Mnni
Einu sinni var ..
Fyrstu þjóðaratkvæðin.
Frétt úr Vísi fyrir 35 árum:
„Fyrstu þjóðaratkvæðin um
sambandsiagafrumvarpið voru
greidd á Botniu í gær af far-
þegum, sem utan ætluðu með
s.kipinu, eftjr ráðsíöfun stjórn-
arinnar.
Nýkomið
mikið urvai af
POPULAR
MECHANICS
bókum
(amerískar)
Bókabiíð Norðra
Hafnarstr. 4. Sími 4281.
Ptsunáir vita aö gœfan tfUM
hringunum frí
SIGURÞÓR, Rafnarstræti 4,
Margar aerSlr fyrirUoojandí.
Kacpl gull og silfur
langað til þess að eignast svona
fallegan bláref. Gaf maðuriim
þinn bér betta“.
„Það mætti kannske orða
það svo“, sagði sú nieð refmn.
„En eiginlega átti ég hugmynd-
Maður tht • við; borð í kaiffí-'
húsi óg telfdi skák við hundinn
sinn. Gestir stóðu áiengdar og
undruðust þetta og. sagði' eixm
Frétt úr Vísi haustið 1918:
„Forsætisráðhen-a hefir að
sögn falið þeim Ásgrími Jóns-
syni málara og Ríkharði Jóns-
syni myndhöggvara að gera
uppdrátt á skjaldarmerki.handa
íslandi. Hafði hann gert það
með símskeyti frá Khöfn og má
af því ráðá, dð stjórnin ætþ að
ákveða skjaldarmerkið án þess
að bera það undir þing eða
þjóð.“ , , „j
Vogabúar
Munið, ef þér þurfið
að auglýsa, að tekið er
á rnóti smáauglýsingum
í Vísi í
X /»'
Verzlun ArnaJ.
Sigurðssonar,
LimghoIísTegi 174
Smáauglýsm^ar Vísis
eru odýrastar og
fljótvirkasiar.