Vísir - 08.10.1953, Qupperneq 7

Fimmtudaginn 8. október 1953.
TlSIS
Ottaslegin eiginkona.
^tir 'Wja.rty féolerti f^kinekart.
18
hættulega særð og grunuð um morðið á manni sínum. Gamla
konan var hsggdofa yfir þessum ógurlegu frétttum.
„En hvað hefir hann eiginlega gert við Billy,“ stundi hún
um síðir. „Hann hlýtur að hafa falið drenginn einhvers staðar,
til þess að ógna henni með hvarfi hans. Ó, Guð minn góður,
hvar getur hann verið niður komirín? Hann er aðeins sex ára
gamall. Hami getur ekki bjargazt á eigin spýtur. Ef hann hefir
verið lokaðm' inni einhvers staðar----—---“
„Vitið þér um útvarpsþáttinn, ungfrú Warrington?"
„Já, eg hlusta stundum á það.“
„Aðalatriðið er,“ hélt hann áfram, og' reyndi að vekja hana
af drunga þeim, sem hafði náð tökum á henni við fréttina, ,,að
hún ætlaði sér að semja erfðaskrá, þar sem eiginmaður hennar
fengi ekkert en sonur hennar alla fjármuni hennar, sem voru
orðnir allmiklir. Það er rétt aðeins mögulegt, að hann hafi
vitað um þetta ’eða grunað, hvað fyrir dyrum stóð, og hann
hafi þess vegna ríáð í drenginn, til þess að nota hann sem vopn
gegn henni. Hann hefir líkas.t til ætlað að fela drenginn, þar til
hann væri búinn að neyða hana til að afhenda peningana.“
Um leið og hann sagði þetta, rann það upp fyrir honum, að
ef lögreglan fyndi drenginn, mundi hún samstundis líta svo á,
að þar væri fengin fullkomin ástæða fyrir Önnu til þess að
myrða eiginmann sinn, þar sem hann hefði rænt barninu og
hún viljað hefna þess.
Ungfrú Warrington hafði orðið svo um þetta, að hún hallaði
sér aftur á bak í stölnum og lokaði augunum. „Ef hann hefir
sagt henni frá Billy, þá hefir hún orðið honum að bana,“ sagði
hún þurrlega. „Ég er ekki þeirrar skoðunar að rétt sé að svipta
nokkurn mann lífinu, en hún hafði fullkomna ástæðu til að
gera það.“
„En hvers vegn.a er ástæða til að ætla, að hún hafi gert það?
Hugisið mn þetta rétt sem snöggvast. Hann var sennilega sá
eini, sem vissi, hvert hafði verið farið með drenginn.“
„Kannske hún hafi bara alls ekki hugsað um það. Eg held, að
það sé bezt að eg fari og tali við hana.“ Hún stóð seinlega á
fætlur. Hún -virtist hafa elzt til muna síðustu mínúturnar. „Væri
yður ekki sama, þótt þér tækjuð mig með yður? Eg á ekki
bíl “
í rauninni vildi Wade ekki, að hún færi til New Yokr, þar
sem lögreglan gæti náð til hennar. Og einmitt ekki af því, að
hún virtist sannfærð um, að Anna hefði orðið manni sínum að
banna, vegna þess að hann hafði stolið syni hennar. Hann varð
þess var, að gamla konan var þrá og lét ekki íiiut sinn að óréyndu.
Hún leit svo á, að systurdóttir hennar hefði haft fullkomna
ástæðu til að fremja morðið. En ef hann skildi hana eftir í
Danbury, mundi hann aðeins skjóta því á frest um nokkurt
skeið, sem hlaut að verða fyrr eða síðar.
„Sjálfsagt,“ svaraði hann og beið síðan eftir henni, meðan
hún var að ferðbúast.
Það er mikið vandamál, hvað orðið hefir af dregnnum, sagði
hann við sjálfan sig. Hár var ekki um mannrán að ræða, því
að ekki var hægt að ásaka föður um að ræna syni sínum.
En þar sem maður eins og Coliler átti hlut að máli, maður,
sem hafði áreiðanlega samband við glæpalýð stórborgarinnar,
mtáti ganga út frá því vísu, að hann hefði látið geyma dreng-
inn einhvers staðar. Og það var líka alveg áreiðanlegt, að
Eliza gamla Warrington ætlaði sér ekki áð sitja auðum höndrím
og b.íða eftir því, að eitthVert óviðkomandi fólk fyndi úreng-
inn. Hann var ■ sannfærður um áð fyrsta verk hennar yrði að
léita til lögreglunnar. Ög ’hann ságði við sjálfan sig, að hann
yrði að koma í veg fyrir það með einhverju móti.
Gamla konan var ekki lengi að tygja sig til ferðar. Hún
hringdi ti’l nágrannakonu, hárrar konu og renglulegrar, sem
féllst á að loka húsinu og taka köttinn. Grannkonan virti For-
sythe fyrir sér með forvitni, er hún kom, og rétt á eftir kom
ungfrú Warrington út úr húsinu með gamla ferðatösku og sett-
ist upp í bílinn hjá honum.
Á leiðinni til New York varð Forsythe ekki var við Mörthu
Simmons og skimaði hann þó talsvert eftir henni. Hvaða erindi
hafði hún átt til Danbury? sagði hann við sjálfan sig. Hafði hún,
eins og hann sjálfur, gert sér vonir um, að Eliza Warrington
gæti sagt henni eitthvað? Og hafði hún snúið frá, þegar hún sá
bíl hans fyrir utan, og beðið unz hún sá að gamla konan fór
méð honum? Það var engu líkara en að hún yrði að ráða eins
erfiða gátu í máli þessu og hann sjálfur. Hann hafði haldið eftir
samtál sitt við Mörthu Simmons, að hún hefði fer.gið mætur á
Önnu eða dáði hana að nainnsta kosti, enda þótt erfitt væri að
ráða í þáð, hvað ungfrúnni þætti. En það kom einnig til greina,
að þaö hlaut að vera þungt á metaskálunum hjá henni, ef út-
varpsþátturinn legðist nlður.
Hánn fór ekki alveg eins hratt, þegar harm ók áftur til stór-
borgarinnar. Hann og gamla konan voru þögul mestan hluta
leiðáririnar, beit á jaxlinn og augun voru kuldaleg.
„Hafið þér hugsað nokkuð um það, hvað þér ætlið að gera,
þegar þér komið til borgarinnar?“ spurði Wade.
,,Eg get farið til íbúðar Önnu og verið þar, er það ekki?“
svaraði ungfrú Warrington.
„Eg er hræddur um, að það sé ekki hægt. Lögreglan hefur lok-
að henni og innsiglað hana til bráðabirgða.“ Það var ekki fyrr
en hann sagði þetta, sem hún virtist verða dálítið reikul, svo
að hánn hugsaði, að það væri bezt að hann reyndi að nota tæki-
færið. „Eg bý með systur minni,“ sagði hann. „Við eigum enn
húsið, sem foreldrar okkar bjuggu í. Eg er viss, að hún mundi
fagna því, ef þér vilduð búa hjá okkur.“
Hún samþykkti þetta og þó með nokkrum semingi. ,,Eg geri
ráð fyrir því, að allt sé í lagi með það, ef hún vill fallast á það,
eg greiði fyrir gistinguna og fæði,“ sagði hún og mælti síðan
ekki orð, fyrr en þau voru næstum komin til .Manhattan. Þá
spurði hún allt í einu upþ úr þurru: „Hvar var hann skotinn?
í hvaða líkamshluta?"
„í hríakkann,“ svaraði Forsythe og var þó ekki alveg rótt,
því, að hann óttaðist að gamla konan þættist finna einhverja
frekari skýringu á því, að systurdóttir hennar hefði raunveru-
lega framið morðið, ef hún vissi, hvar kúlan hefði lent í Collier.
Ungfrú Warrington kinkaði kolli. „Eg veit ekki til þess, að
Anna hafði nokkru sinni tekið á byssu, en það er ekki nokkur
vafi á því, að hún hafi hæft í mark að þessu sinni.“
„Nei, heyrið þér nú, ungfrú Warrington,“ sagði Wade í mót-
mælaskyni, „ef þér snúið yður til lögreglunnar, og eruð sann-
færð um það, sem þér hafið talað, við mig, þá getur svo farið,
að þér verðið til þess, að Anna verði send í rafmagnsstólinn.
Og þér skuluð ekki halda, að þér getið snúið á lögregluna, því
að hún hefur mönnum á að skipa, sem vita lengra nefi sínu.
Þeir munu ná því út úr yður fyrr en síðar, að þér séuð alveg
handviss um, að hún frænka yðar sé sek.“
Allt í einu tók hann eftir því, að gamla konan var farin að
gráta, og það kom honum á óvart, því að hann hélt, að hún væri
harðari af sér. Tárin streymdu niður hrukkótta vanga hennar,
og hún fálmaði ofan í tösku sína eftir vasaklút.
„Billy er svo lítill og varnarlaus,“ kjökraði hún. „Hann var
að gera við tindátana í gluggakistunni í gær rétt áður en faðir.
hans kom. Hvar er hann núna?“ Auk þess sem hún hafði tekið
vasaklútinn úr tösku sinni, hafði hún fundið ljósmynd þar. Hún
rétti hana til Forsythes. „Lítið bara á blessaðan drenginn,“
ságði hún. „Hugsið yður aðeins, ef það væri yðar sonur, sem
um vseri að ræða.“
&
.enmlciáar
lokaðir 12—30 cm.
opnir 35—65 cm.
í mörgum litum.
H. Toft
Skólavörðustíg 8. Síríii 1035.
Ljúffengt og
hressandi
Emn
kaldan
Cöke
Cim Aimi
Erfitt heyskaparsumar.
Srímarið 1918 var erfitt héy-
skaparsumar hér á landi og
grasspretta rýr, eins og eftir-
farandi grein í Vísi ber með
með sér, en hún birtist 7. okt.
um haustið: „Sláttur er nú úti
hjá flestum. Sumir eru hættir
slætti fyrir hálfum mánuði, en
aðrir hafa vefið að slá til þessa,
sem slægjur hafa haft. Ekki
muna merín hér eftir öðru eins
grásleysissumri. Tilfinnanleg-
astur grasbrestur hefir verið £
þeim sveitum sem liggja til
fjalla. Einna mest hefir bori®
á grasleysi í Landsveit, einkum
á Upp-Landinu. Bændur, sem
áður hafa heyjað 5—700 hésta,
hafa nú fengið kringum hundr-
að af heimajörðum sínum og
dálítið fengið af aðkeyptum
slægjum.....“
(Z. Burrtwaká.
MZ6
Síðan læddust
aí'hír u'pp'-'djrrímaf tröþpáíúunz þeii'
komu tíl varðherbergisins, þar sem
vopnin voru geymd.
Síðan- stöð 'Rondar á vérði við
dyrnár á'rríeðan^Tarzan, Gemnon og
Thudos vopnuðust í skyndi. Að því
loknu hröðuðu þeir sér út úr fang-
■elsinu!’óé* lædjlust eftir auðum og
dimmum göturri bcrgarinnar. Miklar
líkur voru á. því, að þeir kæmúst
óséðir út fyrir börgiaa, en svö- fór- þó.
Uf U-i.rí'
ekki, því að þegar -þeir gengu frám
hjá .húsi nokkru, gekk Tomos út á
götuna. Þegar hann sé flóttamcnnina
. faldi hann..sigk.í skyndi.........