Vísir - 14.10.1953, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 14. október 1953
VÍSIR
i
an, áður en þeir skildu, var þeim orðið ljósara en áður, að
Collier hafði falið son sinn einlivers staðar, og Close var enn
sannfærðari en áður um það, að sú væri ástæðan fyrir því,
að Anna hafði orðið honum að bana.
„Hvers vegna heldur þú það af þeim sökum?“ spurði For-
sythe eins og áður. „Þegar búið hefði verið að drepa hann,
hefði ekki verið nein leið til þess að komast að því, hvar dreng-
urinn væri niður kominn.“
„Hvernig veiztu, að hann hafi ekki sagt henni, hvert hann
hefði farið með drenginn?
„Þetta var heimskulegasta setning, sem eg hefi heyrt þig
segja, og er þó áreiðanlegt, að þú ert með heimskustu mönn-
um. Hefði hún vitað það, er áreiðanlegt, að hún hefði ekki hugs-
að um annað en að ná drengnum aftur. Þú sást hana og tal-
aðir við hana. Hún hefir enga hugmynd um, hvar drengurinn
er niður kominn.“
En um það var ekki að villast, að drengurinn var týndur,
og þetta laugardagskvöld var bókstaflega skorin upp herör
innan borgarinnar, til þess að finna drenginn. Lögreglan hafði
fengið að láni mynd drengsins frá ungfrú Warrington, og hún
var send í óteljandi eintökum út um borgina, ásamt lýsingu,
svo að hver lögregluþjónn gæti svipazt eftir honum.
Forsythe fannst sunnudagurinn aldrei ætla að líða til kvölds.
Anna Collier hafði fengið sótthita, svo að enginn fekk að líta
inn til hennar. Forsythe var því heima um daginn, stikaði
lengstum fram og aftur um setustofuna og reyndi að finna lausn
gátunnar.
Hvers vegna hafði Collier telcið drenginn og falið hann?
Hvað g'ræddi hann á því að gera það? Hafði hann ætlað að
nota drenginn eins og vopn á Önnu — til þess að neyða hana til
að gera eitthvað gegn vilja hennar? Til þess að neyða hana til
þess að taka féð úr bankanum eða þá einhvern hluta þess? Það
mundi tákna, að hann vissi um tekjur Önnu, ekki aðeins að hún
ætti nokkurt fé á vöxtum heldur jafnvel og, hversu mikið fé
henni hafði áskotnazt síðustu árin.
Það var útilokað, að bankinn hefði gefið Collier nauðsynlegar
upplýsingar í þessu efni, en ungfrú Simmons hafði getað gert
það. Ef til vill ef einhverri þvingun var beitt við hana, eða af því
að þau höfðu, þokkahjúin, gert eitthvert bandalag sín á milli.
Þó taldi Forsythe ekki sennilegt, að síðari tilgátan væri rétt.
Hún hafði látið skoðun sína á Collier óhikað í Ijós. En það gat
líka verið, að hún vissi eitthvað um drenginn. Hann rifjaði það
upp, sem gerzt hafði daginn áður, þegar hún hafði ekið á eftir
honmn til Danbury.
Setjum svo, að Collier hefði hótað að stela Billy og sagt henni
frá því? Hvert yrði þá fyrsta skref hennar, þegar hún hefði
fengið að vita um það, að Collier hefði verið myrtur? Að kom-
ast að því, hvort drengnum væri óhætt, hugsaði hann, og honum
flaug í hug, hvort hún hefði kannske verið í grenndinni þegar
hann og Eliza fóru frá Danbury, án þess að hafa drenginn með
sér. Þá mundi hún vita, hvernig komið væri, hugsaði hann. Þá
gat vel verið, að hún hefði verið alveg að sturlun komin, þegar
hún kom aftur til borgarinnar.
Forsythe gerði sér grein fyrir því, að hann yrði að hafa tal
af henni, en hann hafði aðeins getað fundið skrifstofu hennar í
símaskránni. Hann gerði tilraun til þess að ná sambandi við
hana þar, en það bar engan árangur.
Frá lögreglunni bánist engar fréttir. Close var ekki í skrif-
stofu sinni og þegar komið var fram að hádegi, tók Forsythe bíl
og ók til lögreglustöðvarinnar við Centre-stræti. Allt hafði verið
á ferð og flugi þar daginn áður, en nú hvíldi einhver sunnudags-
kyrrð yfir lögreglustöðinni. Þó var nóg að gera í deild þeirri,
sem hélt uppi spurnum eftir horfnu fólki. En þegar Forsythe
tókst loks að hafa tal af þreytulegum lögregluforingja, sem sat
þar við skrifborð sitt, varð lítill árangur af fyrirhöfn hans. Það
var hverju orði sannara.
„Collier-drenginn?“ svaraði lögregluforinginn. „Nú, við er-
um svo sem að rannsaka það mál. En það er nú einu sinni sunnu-
dagur í dag. Fólk heldur sig heima við í dag. Jafnvel börnin
eru ekki mikið á ferli úti við, enda er líka enginn skóli opinn
í dag. Svo er líka það að athuga, að drengurinn hefir ef til
vill alls ekki verið fluttur til borgarinnar. Sahrkvæmt því, sem
m
TVÍBURAJÖRÐIN — eftir Lebeck og Wiiliams,
COULP IT BE P055I3LE,
ÍAISS VAMATHATTHE J MV T
WOMENOP ^—''PEOPLE
TESKA ARE \ HAVE NO ■*
PLANNINSTO / ff ASSKES5IVE
INVAPE US ? J SL INTENTIONS.
IP THEV ALL
LOOK LIKE VANA,
WHAT WOULP BE
WRONS WITH ^
(that,chief? J
ON THE CONTKARV, THEV’ FtARTHAl
YOU HEKE AKE A TMPEAT TO THEM
NOW THAT YCUK SCIENTISTS ARE
- BEGINNINS TO PLAN TME
SM BUILPINS OF SPACE SHIP5/ Jg.
IF THIS WEREN'T x
A PHOTOSKAPH TAKEN
0Y OUR OWN TECHNICIANS,
. I WOULPN'T ^
T BELIEVE IT/
Yfirmaðurinn: Ef þetta væri
ekki mynd, tekin aif okkar eig-
in sérfræðingum, þá mumdi eg
alls ekki trtia þessu. Gæti það
verið ungfrú Vana, að.konurnar
a Tvíburagörðiniii.. vi hefðu í
hyg’gju að gera innrás á jörð-
ina?
Vana: Þær hafa ekki í hyggju
að hefja árás.
Garry: Ef þær eru aliar jafn
laglegar og Vana, hvað væri
þá við það að athuga?
,Vana: Þvert á móti„ þá óttast
þær frekar yfirgang af ykkar
hálfu, nú þegar þið eruð að
ráðgera smíði fljúgandi i varð-
stöðva.
Veðúrhoríur.
Faxaflói: Austan og norðaust-
an hvassviðri eða stormur í dag
með slyddu og síðan rigningu,
en hvass eða allhvass sunnan
og suðvestan skúrir í nótt.
Þetta var m. a. í bæjarfrétt-
um Vísis hinn 13. október 1918:
Cíhu Aimi iar....
Dökk
mikið úrval.
GEFJUN -
iÐUNN
Margt manna
hafði farið héðan úr bænum
á bifreiðum austur á Kamba-
brún í gær og í gærkvöld til
þess að sjá gosið betur, en munu
lítið hafa haft upp úr því.
Ingólfur,
Faxaflóabáturinn, er nú koni-
inn á flot aftur og aðgerð lolcið
á 'honurn. Fór hann í gær út í
flóann til að reyna vélarnar og
veit Vísir ekki betur en að
ferðin hafi gengið vel.
„Trilby“,
leikurinn, sem Leikfélag
Reykjavíkur lék hér um áriS,
er nú sýndur í kvikmynd í
Gamla Bíó þessi kvöldin og
mun mönnum vera forvitni
mikil. á að sjá hann þar. Fjórir
menn leika á hljóðfæri meðaJi
á sýningu stendur, þeir Bern-
burg (fiðla), Reynir Gíslason.
(píanó), Torfi Sigttmndsson
(clarinett) og Þórhallur Ártia-
son (cello). < . ■, /, -.j