Vísir - 24.10.1953, Blaðsíða 7

Laugardagmn 24. október 19.53.
VÍSIR
in
£fu- VI.-, f^alertá IQhinehart.
legur lögfrseðingur og betri borgari, svo að honum þótti óhætt
að láta ungfrú Potter hleypa blaðamönnum inn.
Það voni séx blaðamenn og tveir ljósmyndarar í hópnum.
sem ruddust inn til hans, og honum leizt ekki á blikuna,’ þegar
hann virti þá fyrir sér.
„Engar myndatökur, ef þér viljið gera svo vel,“ sagði hann.
„Ef það er ósk ykkar, að eg segi ykkur eitthvað, þá má engar
myndir taka. Það er ófrávíkjanlegt skilyrði.“
Ljósmyndararnir mótmæltu þessu harðlega, en létu svo
undan og fóru leiðar sinnar, en hinir skipuðu sér í hálfhring
umhverfis skrifborðið hans.
„Okkur þykir leitt að gera yður þetta ónæði, lögfræðingur
góðm',“ sagði einn þeirra, „en okkur hefir skilizt, að þér 'hafið
fundið líkið af mvrtu konunni í gærkvöldi."
„Það er alveg rétt,“ svaraði Forsythe rólega. „Eg var að vinna
að rannsókn skattamáls, og konan, sem ungfrú Simmons leigði
hjá, réð mér til að leita að henni á skrifstofu hennar. Hún sagði,
að það væri ekki venja ungfrúarinnar að vera að heiman á
sunudögum, svo að hún var áhyggjufull hennar vegna.“
„Hvernig var líkið útlits, þegar þér funduð það?“ Það var
einn mannanna frá æsifrættablöðunum, sem spurði þessarar
spurningar, og Forsythe lét sem hann heyrði ekki til hans. Ann-
ars trúðu þeir yfirleitt því, sem hami skýrði þeim frá. Hann
hefði ekki verið tekinn til yfirheyrslu. Hann þekkti Close
lögregluforingja frá fornu fari, og þeir hefðu þess vegna viljað
ræða málið. En einn blaðmannanna, slyngur náimgi, hafði þag-
að lengi, meðan hann virti Fórsythe fyrir sér.
„Er eitthvert samband milli þessa morðs og Collier-morðs-
ins?“ spurði hann. „Mér hefir skilizt, að þér þekkið frú Collier."
„Eg þekkti bróður frúarinnar, meðan við gengum í skóla
saman forðum daga,“ svaraði Forsythe stuttur í spuna. „Hvað
það snertir, að málin sé rannsökuð samhliða eða réttarhöld
fari fram á þeim í einu lagi, þá verður lögreglan að sjálfsögðu
að taka ákvarðanir um það. Eg er aðeins venjulegur lögfræð-
ingur og ræð engu um það.“
„Og hvernig tókst yður að fá þetta glóðarauga, sem þér eruð
með?“
„Nú, það,“- svaraði Forsythe og brá næstum á glens. „Eg
rakst á hurð, ef eg man rétt.“
Þeir hlógu að þessu og fengust loks til að fara leiðar sinnar.
Þegar þeir voru farnir, fann Forsythe, að hann þurfti að þerra
af sér svitann. Þetta hafði tekið á taugarnar, en hann hélt, að
sér hefði tekizt sæmilega að hafa áhrif á blaðamennina.
Hann reyndi að vinna um morguninn, en það gekk illa. Ekki
bætti úr skák, þegar Margei-y hringdi til hans og virtist næstum
hafa fengið móðursýkiskast.
„Eg var einmitt að sjá blöðin, Wade,“ stundi hún. „Eg trúi
ekki þvi, sem þar stendur.“
„Það er svo sem ekkert fallegt, Margery, en það er þó ekki
of slæmt, að því er mig snertir. Eg var til dæmis aldrei hand-
tekinn.“
„En vírinn, Wade. Var hánn — var hann eins og vírbútur-
inn, sem þú varst að leita að um daginn?“
En nú missti Forsythe alveg þolinmæðina, enda þurfti ekki
mikið til þess. „Drottinn minn dýri! Heldur þú kannske, að eg
hafi kyrkt hana?“ sagði hami reiðilega. „Eg vona annars, að
þú hafir vírinn enn á öruggum stað? Eg stakk honum í vasann
á einum jakkanum mínum, þegar eg hafði fundið hann í sorp-
tunnunni."
„Það var einmitt vegna þéss, sem eg hringdi,“ sagði Margery
og gat þó varla stunið orðuhum upp. „Jafnskjótt og eg hafði les-
ið blöðin, leitaði eg að virnum og fleygði honum í ána. Nú vill
lögreglan endilega fá hann til athugunar.“
„Ágætt — alveg dásamlegt!" hrópaði hann í símann. „Ef mað-
ur aðeins á systur til að hjálpa sér, þá er manni óhætt. Þakka
þér fyrir, Margery. Ef þú fréttir ekki frá mér mjög bráðlega, þá
er það sennilega vegna þess, að eg hafi verið settur inn.“
Hann skellti símatólinu á og sat lengi hreyfingarlaus, meðan
hann velti fyrir sér, hvað hann ætti að gera næst. Það var þá
svo komið, að Close væri farinn að tortryggja hann. Þeir höfðu
sennileg'a reynt paraffin-prófið á höndum Öimu, svo að þeir
vissu, að hún hefði ekki hleypt af byssunni, sem hafði verið
notuð til að myrða Collier. Hann varð að játa, að aðstaða sjálfs
hans var ekki of góð, þegar búið var að söltkva vírnum í Aust-
urá.
Honum létti nokkuð, þegar Close hringdi til hans klukku-
stund síðar eða þar um bil. Lögregluforinginn virtist jafnvel í
bezta skapi, sem var óvenjulegt.
„Við höfum náð í dálítið,“ sagði hann. „Það er ekki mikið, en
þó nokkuð. Við höfum fundið leigubílstjóra, sem ók karlmanni
og litlum dreng til Bronx-hvérfis kvöldið, sem um er að' ræða.
Það virtist allt í betza lagi með drenginn. Bílstjórinn hélt, að
hann hefði verið að gráta í fyrstu, en svo varð hann hressari.
Hann hléypti þeim úr bílnum á Fordham-vegi, skammt frá
Jurtasafninu.“
„Hefur hann ’gefið nokkra lýsingu á manninum?"
„Þetta gæti verið Hellinger eftir þeirri lýsingu, sem maður-
inn gaf. Hann var meðalmaður á hæð, svo að þú kemur ekki
til greina. Bílstjórinn tók þá upp um klukkan fjögur um morg-
uninn á Lexington Avenue. Hann var á leiðinni heim til sín,
annárs hefði hann elcki getað tekið þá upp í. Hann býr í Bronx.“
„Klukkan fjögur um morgunin! Hvar hefir drengurinn eigin-
lega verið allan tímann?“
„Hvað heldur þú? Drengurinn hefir séð eitthvað, svo að það
hefir þurft að láta hann hverfa um tíma.“
„Eða fyrir fullt og allt,“ mælti Forsythe gremjulega. „Það
er annars rétt, að þú vitir það, að peningar Önhu eru horfnir.
Annað hvort hafa þeir aldrei verið lagðir í bankann eða þeir
hafa verið lagðir inn þar á öðfu nafni.“
En Close starfaði við mórðdeildina, svo að hann hafði engan
áhuga fyrir því, að peningamir fyndust ekki. En honum var
skemmt af einhverju.
„Þú átt sannarléga góða systur,“ sagði hann eins og út í
hött. „Henni þykir vænt um þig, er það ekki?“
„Við hvað áttu eiginlega?“ spurði Forsythe snögglega.
„Ekki nema það, að þetta fór ekki alveg eftir áætlun með
vírinn. Hann festist í gömlu drasli og fljótalögi'eglan náði í
spottann og afhenti okkur.“
„Svo að fljótalögreglan er líka komin í spilið?“
„Já, og þú gætir verið þakklátur fyTÍr það,“ sagði Close
þurrlega. „Þetta kemur sér kannske illa fyrir þig, nema þú
eigir „rúllu“ einhvers staðar, og hafir af nógu að taka.“
Forsythe, sem sat við skrifborð sitt, hallaði sér aftur, og
reyndi að komast að skjótri niðurstöðu. Sumt var deginum
ljósara. Til dæmis það, að hótun Önnu um að gera erfðaskrá,
og leggja fram nauðsynleg skilríki í bankanum þar að lútandi,
hafði komið Mörthu vægast sagt mjög óþægilega, þar sem af
því hlaut að leiða, að upp run hana kæmist. En það var og
ljóst orðið, að.einhver væri í vitorði með henni. Hvar sem pen-
ingarnir voru niður komnir, gat honum vart til hugar komið
annað en að hún hefði tekið þá út, ef til vill í reiðu fé, og læst
þá í fjárhirzlu sinni. og svo, þegar hún ætlaði að flýja með þá,
hefði samverkamaður hennar komizt að flóttaáforminu og
drépið hana.
Hann þóttist vita fyrirfram, að ekkert myndi á því að græða,
en hringdi samt í bankann, og fekk lista með nöfnum bókhald-
aranna. Það var heil tylft, en hann kannaðist ekki við nafn
neins þeirra — og að tveimur undanteknum voru þeir allir
heilbrigðh' og að störfum. Annar var í Florida að ná sér eftir
inflúenzu, en hinn lá í sjúkrahúsi.
Hann tók til starfa af kappi, því að ér hann leit á dagatalið
Á kvöidvökunnr.
Gestur á veitingastað við
þjóninn: Gætið þér ekki sagt
mér hvað þessir svörtu deplar
eru, sem fljóta í mjólkinni?
Þjónn: Nei það get eg ekki.
En eg get hugsað mér að þeir
sé eitthvað af þessum svoköll-
uðu ,,vitaminum“, sem svo
mikið er talað um nú á dögum,
®
Mamma er að þvo af hurð-
unum svört fingraför og segir:
„Anna mín, ert þú óhrein á
höndunum? Hefir þú sett
fingraför á hurðina?“
Anna litla: „Nei, nei, þau geta
ekki verið eftir mig. Eg sparka
alltaf í hurðina þegar eg opna.
Bridge-þátturinn er birtur
hér aftur vegna prentvillu, sera
var í honum í gær.
A Á-G-5
V Á-8-2 J í
♦ K-7-6 ; ' j
* Á-8-7-6
■ - i
Útsnil A K
A K, 7, 6
V K-Ð-G-10-9
♦ Á-D-G#
* 5
Suður spilar 7 V og Vestur
lætur A K út. Hvernig á að
spila spilið?
Géir
er í ketilhreinsun og fer aftur
á karfaveiðar að henni lokinnn
Sansu,
sanddælingarskipið, kom frá
Hornafirði í gær, og er í dag
inni í -Sundum til athugunar á
skilyrðum, til þess að dæla upp
steypusandi. Mun koma aftur í
kvöld.
ioi
- TVÍBURAJÖRÐIN — eftir Lebeok og Williams.
ALL 0UAR7EP.5
OPTHE SKY.AÍSE
SCAMNEP PROM
VARIOUS POINTS T. V. SKY) 60 BROKE
AHPTRANSMlTTBPj MAP?/ BUILPIMG
70 ONE MA5TER
SCREEN.
Lögregluforinginn: Nú er ég
að láta setja upp öflugan
atjöniukíki á íþakinú þama.
Vana: Þið ættuð- að koma
fyrir. fullkomnum sjónvarps-
móttökutækjum - hjá ykkur,
éins og tíl eru á Tvíburajörð-
inni.
Með þeim má skoða alla hluta
himinhvolfsins, en árangurinn
sést svö á einu tjaldi. i
Garry og lögregluforingjan-
uni vex þetta mjög í augum,
og lögregluforinginn heldur, að
það mýndi reynast þeim' öfviða.
Cmu ÁihHí
Meðal bæjarfrétta Vísis himti
23. októbér 1918 voru þessar:
Öskufall á Akureyri.
Símað var fró Akureyri í
gær, að öskufall hefði verið
þar svo mikið í fyrradag, að
menn héldust ekk'i við á götum
úti. Vindur var sunnan og all-
hváss;
V.b. Mínerva
kom hingað í fyrrakvöld
norðan af Akureyri. Hafði bát-
urinn hreppt illt veður fyrir
Vestfjörðum og þar sökk annar
vélbátur, sem var honúm sam-
ferða, en skipshöfninni var
bjargað. Báturinn, sem sökk,
hét Vísir.
Milljónirnar,
sem bærinn ætlaði að taka til
láns í Danmörku til hafnarinn-
ar, eru.enn ófengnar. Er þess
tfl. getið,; að það iriúni. dragast.
þangað til séð verður, hvernig
atkvæðagreiðslunni um sam-
bandslögin lýkur, en fleira get-
ur táfið en það.
Alm. Fasteignasalan
Lánastarfsemi
Verðbréíakaup
Austurstræti 12. Sími 7324.
PELSAR OG SKINN
Kristinn Kristjánsson,
feldskeri, Tjarnagötu 22.
Sími 5644.