Vísir - 16.11.1953, Blaðsíða 7

SINCE THIS IS A
TW0-WAV5ET,
.THEV'LLBE ABLE
TO SEE US AS .
WE'LL. SEETKEM
UNLESS.WEáíUT
K^mk&R^áBa
SVE'LL KNOW
IN A MATTER
ÖFMINUTES. ,
' IF WE CAN SPOT 1>IE LOCATION
OF THE MAIN SENPINS STATION,
IT MEANS IVS LOCATE THE HEAC-
QUA'KTERS OF THE TWIN -á
N 'EARTH SPY RlNS/ /rTV
I CHECK8P THE SET CARErULLV, A
6AKRY. WE COULPN'T ESTABLISH J
CÓMTACT UNLE5S THE CAMBZA EVS^-
ANP MiKE ARE IN OPERATION...HOLP l~J-
WE'RE GSTTim SQ&ETHING.' ,
Anneke þgit
A}ineke,“ sa^gjj
Svp leit hún
henpi- ,,En lá^i
C. B. Kclfand
kurteisi.
vywwywvyyií
Pappirspokapríia ii.l.
I VttmiÍQ 3, 4Uí$. pappirtpolt** i
Sólvallag. 74 —Barmahlíð 6.
og taekið er ekki í progt, neijia s-mi
bæði hliáSneminn og mynda- Ilreia,suin 0g~prWum
tökutækjðrséw 4 sambandj, — j M fatnaí á 2 diigum_ ' '
en bíðum við. Nú er eitthvaðj TrlehlorhreinsUn.
að gerast. ------------------! ' ■»
Mánudaginn 18. nóvember 1953.
VÍSIR
á wfir sér. „h-áttit hFF ekkj verða nein mistök á,
hÍLn við sjátfa sig.
á steininn í Ipfa sér og fagurt bros lék um varir
,,r.n látfri þfh aldlrpi liapp úr hendi sleppa.“
Heph?ihah fylgdi Anneke Villard að dyrunum á húsi Fran-
cois Pi.pche. Hún hafði gætt þess vandlega, að koma er henni
bezt hentaði. Úr glugganum á íbúð sinni gat hún fylgzt ná-
kvæmlega með því, hvaða gestir komu, og hún lagði af stað
sjálf, þegar hún taldi hið rétta augnablik komið. Henni var
boðið inn í lítinn sal, þar sem þegar voru fyrir nokkrir karlar
og konur úr hefðarfólksstétt, sem lengi hafði búið í San Fran-
cisco. Húsráðandi heilsaði henni af sinni alkunnu, frönsku
og hún var ekki í neinum vafa um, að hann hauð hana
velkomna af heilum huga.
Hann gekk til dyra ásamt hinum þögla félaga sínum, Slack, Þótt Pioche hefði komið til San Francisco 1847, og væri ekki
og Hephzibah vísaði þeim til dyra, með nístingskulda í hverjum í neinum tengslum við spænskan aðal, hafði hpnn unnið-sér
andlitsdrætti. " ást og virðingu gamla hefðarfólksips, serp vgr margt pf spaensk-
„O, jæja,“ sagði hún, „hver skyldi tilgangurinn hafa verið?“ um uppruna.
spurði hún, þegar hún kom aftur inn í setustofuna. Aldrei fyrr hafði Anneke verið þar, sem var slík mergð
Anneke var í vafa. í raun og' veru var erindið ekkert, þyí fagurra og fágætra listaverka og muna. Þarna voru málverk
að ekki gat hún tekið það trúanlegt, að um kurteisisheimsókn mörg, mikið um postulínsmuni, þronzestyttur og fleira. Anneke
væri að ræða, eins og Arnold vildi vera láta. I Var ung og' þess því ekki að vænta, að hún hefði séð mikið af
„Eg hafði augun hjá mér og er viss um, að þeir stálu ekki ■ slíku eða að hún hefði þekkingu til mats á því frá listrænu
Á kvöldvökunni.
Mamrria er að þvo fingraför
af hurðunum og segir: „Anna,
nú ertu óhrein á höndunum?
Hefir þú sett þessi fingraför á
hurðirnar?“
„Nei, nei,“ segir Anna. „Þessi
fingraför eru ekki eftir mig.
Eg sparka alltaf í hurðirnar
þegar eg opna þær.“
•
Engar stúlkur verða fyrir
meiri vonbrigðum en þær, s.em
giftast pf því að þær voru qrðn-
ar leiðar á að vinna.
neinu,“ sagði Hephzibah, „hvorki hann eða þessi Slack. Hvers
vegna ætli þeir hafi komið hingað til að snuðra? En hvað er
þetta?“
Hún beygðj sig allt í einp niður. „Hann hpfir þá misst eina
af þessum smávölum á gólfið.“
Hún tók upp lítinn stein og rétti Anneke hann, sem handlék
hann og yjrti vandjega fyrir sér. Var þetta demantur — óslíp-
aður demantui'. Höfðu fundizt demantar í Bandríkjunum, þar
seiTí aldiæi höfðu fundizt demantar fyrr? En þetta var svo hvers-
dagslegur smásteinn —
„Kallaðu á herra Arnold, og afhentu honum steininn,“ sagði
Anneke.
Hephzibah flýtti sér til dyra og leit út, en þeir voru horfnir,
Arnold og Slack.
„Ef þetta er demantur,“ sagði Hepsie, er hún kom aftur, „þá
er eg Sioux Rauðskinni með fjaðraskreyttan koll.“
„Hvað sem þessu líður,“ sagði Anneke, „gæti verið gaman
að komast að raun um hvort þessi steinn er nokkurs virði eða
ekki.“
Síðdegis þennan dag fór Anneke í búðir og Hephzibah var
vitanlega verndari hennar á því ferðalagi. Anneke leit inn í
verzlun Tuckers gimsteinasala við Suttongötuna. Þjónninn,
sem var fyrir innan borðið með öllum sýningarkössunum, var
hinn ákafasti að sýna henni allt, sem hún óskaði eftir, og bjóst
við að hún væri komin til þess að skoða skartgripi, en þess í stað
tók hún upp snaásteininn og sagði:
„Mér var að detta í hug, að hér kynni að vera einhver, sem
gæti frætt mig á því, hvort steinn þessi væri einhvers virði.“
„Það skal eg gera með mestu ánægju,“ sagði afgreiðslumað-
urinn og leið nokkur stund, þar til hann kom aftur, en er hann
loks kom var hann allæstur á svip.
„Frú mín góð,“ sagði hann, „sérfræðingur okkar segir, að
þeir séu vissii- uni að þetta sé óslípaður demantur.“
„Já, einmitt. Og vildu þeir nokkuð segja um verðmæti hans.“
„Hann sagði, að erfitt væri að segja um verðmæti óslípaðra
demanta, en gizkaði á, að hann myndi 100—200 dollara virði.“
„Eg þakka yður kærlega fyrir — hvað ber mér að greiða?“
„Alls ekkert, frú. Okkur er það alltaf ánægjuefni, að geta
gert viðskiptavinum greiða.“ -'A / ,
Anneke var mjög hugsi, er hún gekk út úr búðinni. Það var
þá ekki hugarburður einn. Arnold hafði ekki logið þessu upp.
Og þar sem hún var kona, sem leitaði óvanalegra tækifæra,
var hér vissulega urn umhugsunarefni að ræða. Demantur —
kannske 200 doliara virði. En nú flaug henni dálítið í hug.
Hvers vegna hafði Arnold skilið hann eftir á gólfinu í setu-
stofu hennar? Hafði hann misst hann á gólfið, eða látið hann
detta svo lítið bar á, og ef svo var, þá var það án nokkurs vafa
í einhveyjum tilgangi gert.
sjónarmiði, en hvað um það, þessir fögru gripir vöktu áður
óþpkktar tilfinningar i brjósti hennar. Slík áhrif hafði fegurð
þeirra 4 hana. Hyert sem hún renndi augunurn var eitthvað
fagurt að líta.
Hún var þegar komin inn í gestaþyrpingunp qg var fagnað
af Ralston-hjónunum, og kynnt fólki, sem bar fín nöfn. Henni
var lj.óst, að hún vakti athygli og forvitni, en hún kom fram
af mikilli hógværð og háttvísi, og það var í rauninni ekkert
hægt út á hana að setja. Henni var ljóst, að undir því, sem
gerðist í kvöld og framkomu hennar, væri framtíð hennar í
Sap jFrancisco komin.
Ajlt gekk eins og í sögu, þar til spinasti gesturinn kom.
Henni varð svo bilt við, að við lá, að henni yrði óglatt. Það
var ungi maðurinn, sem hafði smeygt sér úr jakkanum og
lagt ofan í aursvaðið, sem kominn var. Hann virtist hinn full-
komni heimsmaður. Það var eins og lifnaði yfjr öllu, er hann
kom. Þeir, sem í kringum hann voru, urðu broshýrir og kátir,
og það var eins og þetta smitaði. Það var eitthvað unglingslegt
við hann, sem þó virtist samrunnið ábyrgðaj'tilfinningu run
rétta hegðun. Anneke furðaði sig á þessu. Hið tigna fólk, karlar
Qm Mmi
Meðal bæjarfrétta Vísis hinu.
18. nóv. 1923 voru þessar:
Laxveiði í skrifstofu.
Það bar til í morgun, að lax
veiddist inrú í skrifstofu P.
Stefánssonar, Lækjartorgi 1.
Fréttin kann í fljótu bragði að
virðast ótrúleg, en „sanníeik-
urinn er sá“, að þar í skrifstof-
unni stíflaðist vatnskrani, og
þegar hann var skrúfaður af,
lá ofurlítið laxseiði í vatnspíp-
unni, og hafði heft vatnsrásina.
Seiðið var nýdautt, og hafði
hausinn slitnað af því, en hann
„kom í leitirnar" líka.
Landhelgisbrot.
Islands Falk tók tvo þýzka
botnvörpunga að veiðum í land-
helgi fyrir sunnan land og fór
með þá til Vestmannaeyja í
fyrradag. Báðir þrættu fyrir
brot sín, en annar var sektaður
í gær um 6 þúsund krónur, en
mál hins var ekki útkljáð í
morgun.
„VOTTADUFTIÐ
gefur beztu raun!
BURSTINN
II A N S A H. F.
Laugaveg 105. Sími 8-15-25.
MARGT A SAMA STAÐ
Reynið nýia Geysi!
109
IVÍeilRAJÖRBIN - efíir Lebeck og Wiiiiams.
Garry: Ef okkur tekst að
finna aðal-sendistöðina, mun-!
um við líka finna aðalbæki-
stöðvar njósnara Tvíburajarð-
arinnar hér. — Ég veit það, —
við sjáum til.
Sérfræðingurinn: Nú er þetta
tæki í gangi,. — (^arry: Úr því
dð þetta er bæði sendir ,og mót-
tökutæki, hljóta þeir að sjá
okkur, eins og við sjáum þó,—
nema við iokum fyrir út-
sendingvma okkar megin. —
Sérfræðingurinn: Ég hef kann-
að tækin mjög gaumgæfilega.
LAUGAVEC. 10 - SIMI 3367
Gísli Einarsson
héraðsdómslögmaðpr
Laugavegi 20B. Sími 82631,