Vísir - 07.12.1953, Blaðsíða 10

10
iuVtíSVB.,
Mánudagínn #: desember 1933'
Hiíii'jí'd M!'.^ fn _n," V.J. iíTi "' in»' )'i'i'\ji' xj'^pmmmM^mim''^
fíj%tiyvií*y4JV*f&ii*i&ify%Ajsj%Frfv*iMí*f&^
C. B. KeHand.
Engill eða
glæf rakvendi ?
23
Hanri hallaði sér aftur á bak og brosti lítið eitt. „Við erum
komin langar leiðir frá umræðuefninu — er það ekki? Meðan
okkur er báðum eins innan brjósts og nú, þurfum við ekki að
"h'á'fá neinar áhýggjur af ráðabruggi þéssara góðu kvenna."
„Alls engar," svaraði Anneke ákveðin.
Nökkra síðar var Anneke af tilviljun stödd á milli Ralstons
og roskins manns, er hét Wiggins, en hann var hin mesta
nöldrunarskjóða. *.. * ;:-".'. -
. „Nei, ekki fyrir það verð," mælti Ralston, þegar Anneke
heyrði fyrst til hans. „Eg mundi ekki hafa neinn áhuga fyrir
því undir þeim kringumstæðum." Svo sneri hann sér vinsam-
lega að Anneke og hélt áfram: „Herra Wiggins hefir mesta
reynslu okkar allra í að hafa áhyggjur af öllum sköpuðum
hlutum. Hann hefir áhyggjur af því að stríð skelli á, að bólu-
sótt komi upp, að almenningur verði hræddur um að missa
peninga sína, og þó hefir hann mestar áhyggjur af því að land-
skjálftar gangi yfir."
|sínum--á.¥eKðbréfamarkaðinum. En ef: yður leik'ur hugur á-að
kaupa fyrir sjálfá yður nokkur hundruð hlutabréf í riámafé-
lagiriu'CaiÉorni-Comstöck —-;-——"
,,^g'véit'(,að,;þér .eruð meira en góður við rriig," mælti Ann-
eke nu,; ,en, híkaði. þó, eins.og: vænta mátti af henni. Húri var
önnum kafin yið að riugsa, þetta mál. Hér mundi ver aum mikil-
vægt. atriði að ræða. Það gat verið„ að uppástunga þessi væri
ekki runniri undan rifjum frú Ralston, heldur væri maður
hennar aðeins að prófa hana, Anneke, til þess að ganga úr skugga
um, hyort hægt væri. að treysta henni. Það gat vel verið, að
hann yæri orðinn eitthváð totrrygginn gagnvart henni. Það gat
vel yerið.jaðhann óttaðist að hún notaði skilningarvit sín um
of í húsum h?ins pg vina hans, svp.að-ekki væri óhætt að gefa
henrii.kost* á að kóma þar. Hvprt sem þessi tiigáta var rétt eða
röng, mundLhyggilegast fyrir hana að koma fram eins og víst
væri, að Ralston tortrýggði hana. - . -
. ,Eg veit, svei mér ekki, hvernig eg get þakkað yður og konu
yðar,", ságði hún -einlæglega, „en eg hefi bará' ekkert vit ái
þessum -málum. ¦. Faðir minn var einstaklega gætinn . maður.
Hann tortiyggSi alla verðbréfaverzlun ogsagði mér að eg skyldi
aldrei/kaupa'vepðbréf. Eg vona, herra Ralston, að þé-r móðgizt
ekki, en'eg helds að eg hætti ekki á þetta. Eg er viss um, að
pabbi hefði - ekkr viljað, að -eg færi að braska, eins og hann
hefði áreiðanlega kallað þetta." ?.--';¦?.
„Nei, 'góða :mín.i; vitanlega felst ekki í þessu nein móðgun
gágnvart mér. írauriinni vil eg hrósa yður fyrir gætni yðar.
Húner ilófsamlég.. Viðnefnum þetta þá ekki framar."
Þau gengu aftur ffam í salinn til hins veizlufólksins. Ralstpn
var enn vinsamlégri við hana, eh nann hafði nokkru sinni
verið;-;enn kátári, "og föðurlegri. Amieke sagði við sjálfa sig,
að hún væri nú í meiri metum hjá honum en nokkru sinni áður.
Hann kynnti hana svo fyrir manni, sem hún hafði ekki séð
áður.:" ." " ;'" ',- • ¦'", ,] ...¦,'¦¦ ' - u.if, ;
'.jjáhih'i" 'tófc hánn tii máis. „Mig langar til að kynna þig
„Þér viljið að vísu ekki taka mark á orðum mínum," sagðijfyrir riægjusámri" ungri ,konu. Ungfrú Anneke Villard frá Ken-
Wiggins þungbúinn, „en þér getið ekki neitað því, að mögu-
leikarnir eru fyrir héndi. Það hafa komið landskjálftar hér.
Það gætu komið miklar jarðhræringar, svo um stórkostlegar
náttúruhamfarir væri að ræða. Stundum er eg næstum stað-
ráðinn í að fara úr borginni og koma hingað aldrei framar."
Hann snerist snögglega á hælnum og skálmaði leiðar sinnar,
en Ralston hristi höfuðuð. „Hann er dugandi kaupsýslumaður,"
mælti hann. „Hann hefir komizt, vel af, en hann hefir eyðilagt
líf sitt með hugleiðingum sínum uni yfirvofandi tortímingu
af einhverju tagi.....Meðal annara orða, Anneke, viljið þér
ekki koma sem snöggvast með mér inn í bókaherbergið rétt
sem snöggvast? Eg brýt reglur minár, með því að bjóða yður
þangað, en konan mín krafðist þess. Hún hefir miklar mætur
á yður."
„Það gleður mig að heyra, að henni skuli falla vel við mig,
herra Ralston, Hún hefir verið mér dæmalaust góð."
Þegar þau voru komin inn í bókaherbergið, lokaði. Ralston
hurðinm kyrfilega á eftir sér. Svo tók'hann til máls: „Mér
sýnist, Anneke, að þér háfið yfir talsverðum fjármunum að
ráða. Allir vilja þó auka við eignir sínar. Fögur stúlká eins og
þér gætuð alltaf fundið aðferðir til þess að eyða meira en hún
hefir efni á."
„Það vaf fallega gert af yður að hugsa til mín. En eg held.
að eg skilji yður ekki." '.-
„Það, sem eg segi yður, er auðvitað trúna.ðarmál," mælti
bankastjórinn. „En ef þér hefðuð áhuga fyrir að leggja svo sem
tvö eða þrjú þúsund dollara í fyrirtæki, þá get eg næstum tryggt
yður, að þér getið hagnazt vel á því á fáum vikum."
„En eg hefi ekkert vit á að kaupa verðbréf eða hlutabréf,"
maldaði Anneke í móinn.
„Bankinn gæti alveg séð um þá hlið málsins fyrir yður, eða
þér gætuð snúið yður til einhvers verðbréfamiðlara, sem hefði
orð fyrir að vera heiðarlegur. En gleymið því ekki, að þetta er
konu minni að kenna. Hún heimtaði þetta, en sjálfur er eg and-
vígur því að benda fólki á, hvernig það á að verja fjármunum
tucky.'Herra Járiin er reyndasti námaverkfræðingur okkar."
Hanh 'brosti kankyísléga til Anneke. „Mér hefir skilizt að einn
vina; ýður éé;. riieða.1 starfsmanna herra Janins," bætti hann svo
við. • '..'¦"¦ .':. r- ¦' - i """ ."' .;.'.'¦' '-.
,;Það 'er víst ekki þrjóturinn hann Júan Parnell?" svaraði
Janin um'ieið ogrhann hneigði.sig.. >-. = ¦: . - . ¦¦'¦•.¦.¦
„Stenduf heim'a," mæiti Ralston.
' „Eg'verð. að segja, að hann hefir góðansmekk, er.hann velur
sérvirii," sagði Janin kurteislega. „Hann er bezti drengur, eri
það 'þaií að teipja hann dálítið betur.....Meðal annarra orða,
Ralston, Harpenðing er farinn ..'til Lundúna, er það ekki?"
„Það er syo langt síðan hann lagði af stað," svaraði Ralston,
„áð hánri; ætti áð"vera komirin þangað."
" „Hvað er eiginlega að segja um þessa demantanámuvitleysu,
'sem hann hafði svomikinn áhuga fyrir? Það var einhver maður,
sem hét Arnold, ,ér sagði tröllasögur á því sviði."
„í þvímáli hefir ekkert gerzt. Þessi Philip Arnold og félagi
hans,, Slack; hafa farið á ný "út í" auðnir Arizóna-héraðs," Ral-
ston hió dátt, „til þéss" áð sækja frekari sannanir fyrir þeirri
ótæmandi námu, seiri þéir segjast hafa furidið þar." ¦"
„Ætli það sé ekki líklegast, að maður heyri ekki meira frá
þeim?" sagði Janin Ipk.
Það váf ekki lörigu eftir þetta, sem gestirnir fóru að halda
heimleiðis. Juan -Pafneli fylgdi Anneke heim a'ð dyrum hjá
henrii, og hafði þar skamma viðdvöl, meðan Hepsiba beið á
tröppunum. Hann íaut yf ir hönd Anneke, eins og spænskir aðals-
menn höfðu'gert, meðan veldi þeirra var mest. Svo rétti hann
úr 'sér og brpsti dálítið stríðnislega niður til hennar.
„Þar sem við hofum núrætt um fyrirætlanir hefðarfrúa borg-
arinnaf.og érum;sammála að því er þær snertir, hvernig eigum
við þá að hegða okkur?Á eg að hverfa?"
„Eg fæ ekki séð, að þörf sé á því."
,\Eg. get ekki," hélt hann áfram, „tilkynnt heiminum —/ án
ítöishu
hatitwrnir
h&snweir
afiur
BmjΒR
Þútun&ir vtta að gœr&n íwig%
hringunum p-d.
8IGDR3ÞÖR, mfnarstmtí 4,
Marcar yerðlr fvrírUaaiér it'
C/hu Jíhhí- $ar..*
. í Vísi hinn 5. dés. 1923 var
eftjrfarandi. frásögn af fólsku-
legri árás hér í bæ:
í kvöldmyrkrinu.
Kvöld ¦eitt fyrir skömmu var
ráðizt á stúlku, sem var á leið
heim til sín í suðurenda Garða-
strætis. Varð stúlkan vör við
það á Kirkjugarðsstígnum, að
maður veitti henni eftirför, en
er hún yar komin heim undir
húsið, náði hann henni og tók
utan um hana og ætlaði að
bera hana burtu. Hún hrópaði
á hjálp, en þá sleppti maðurinn
henni, en tók þá að-berja hana.
Stúlkan komst þá undan, upp
á húströppurnar, en dyrnar
voru lokaðar. Maðurinn gerði
sig þá líklegan til að ráðast
á hana aftur, en í því var kom-
ið til dyra pg hvarf hún þá. í
burtu.. Dimmt. var um kvöldið,
því að ekki var kveikt á götu-
ljóskerunum, og sá stúlkan því
ekki manninn svo yel, að hún
geti lýst honum.
C Q Sumugkói
mmamm ' «w "HrVh. mmmm mm
TARZA —
1446
Þegar Óla óheppna varð ljóst að
Tarzan ætlað.i,.ekki að.ráðast á sig,
þá tók heili hans án tafar til starfa.
Hann var nú kominnyfir alla hræðslu ;
og gekk varlega hringinn í kringum
apamanninn um leið og hann klór-,
aði sér í höfðinu, Öðru hverju lagði
hann hrjúfa höndina á hinn hraust-
byggða líkama Tarzan eins og til
þess að ganga úr skugga um að þetta
væri ekki allt blekking. —- Öli
óheppni hafði-skyndilega fengið stór-
kostlega hugmynd..; . ¦.. , i