Vísir - 07.12.1953, Side 10

£ Suwwgkó:
TAHZA
/446
Þegar Óla óheppna varð ljóst að
Tarzan ætlaði ekki að ráðast á sig,
þá tók heili hans án tafar til starfa;
Hann hallaði sér aftur á bak og brosti lítið eitt. „Við erum
komin langar leiðir frá umræðuefninu — er það ekki? Meðan
okkur er báðum eins innan brjósts og nú, þurfum við eklci aö
hafa neinar áhyggjur af ráðabruggi þéssara góðu kvenna.“
„Alls engar,“ svaraði Anneke ákveðin.
Nokkru síðar var Anneke af tilviljun stödd á milli Ralstons
og roskins manns, er hét Wiggins, en hann var hin mesta
nöldrunarskjóða.
„Nei, ekki fyrir það verð,“ mælti Ralston, þegar Anneke
heyrði fyrst til hans. „Eg mundi ekki hafa neinn áhuga fyrir
því undir þeim kringumstæðum.“ Svo sneri hann sér vinsam-
lega að Anneke og hélt áfram: „Herra Wiggins hefir mesta
reynslu okkar allra i að hafa áhyggjur af öllum sköpuðum
hlutum. Hann hefir áhyggjur af því að stríð skelli á, að bólu-
sótt komi upp, að almenningur verði hræddur um að missa
peninga sína, og þó hefir hann mestar áhyggjur af því að land-
skjálftar gangi yfir.“
„Þér viljið að vísu ekki taka rnark á oi'ðum mínum,“ sagði
Wiggins þungbúinn, „en þér getið ekki neitað því, að mög'U-
leikax-nir eru fyrir hendi. Það hafa komið landskjálftar hér.
Það gætu komið miklar jarðhræringar, svo um stói'kostlegar
náttúruhamfarir væri að ræða. Stundum er eg næstum stað-
í'áðinn í að fara úr boi'ginni og koma hingað aldrei framar."
Hann snerist snögglega á hælnum og skálmaði leiðar sinnar,
en Ralston hristi höfuðuð. „Hann er dugandi kaupsýslxxmaður,“
mælti hann. „Hann hefir komizt, vel af, en hann hefir eyðilagt
líf sitt með hugleiðingum sínum um yfirvofandi tortímingu
af einhverju tagi.....Meðal annara orða, Anneke, viljið þér
ekki koma sem snöggvast með mér inn í bókaherbergið rétt
sem snöggvast? Eg brýt í'eglur minai', með því að bjóða yður
þangað, en konan mín krafðist þess. Hún hefir rniklar mætur
á yður.“
„Það gleður mig að heyra, að henni skuli falla vel við mig,
herra Ralston. Hún hefir verið mér dæmalaust góð.“
Þegar þau voru komin inn í bókaherbergið, lokaði. Ralston
hurðimxi kyrfilega á eftir sér. Svo tók hann til máls: „Mér
sýnist, Anneke, að þér háfið yfir talsverðum fjármumun að
i'áða. Allir vilja þó auka við eignir sínar. Fögur stúlká eins og
þér gætuð alltaf fundið aðfei'ðir til þess að eyða meii'a en hún
hefir efni á.“
„Það var fallega gert af yður að hugsa til mín. En eg held.
að eg skilji yður ekki.“
„Það, sem eg segi yðui', er auðvitað ti'únaðarmál,“ mælti
bankastjórinn. „En ef þér hefðuð áhuga fyrir að. leggja svo sem
tvö eða þrjú þúsund dollara í fyrirtæki, þá get eg næstum tryggt
yður, að þér getið hagnazt vel á því á fáum vikum.“
„En eg hefi ekkert vit á að kaupa verðbréf eða hlutabréf,“,
xnaldaði Anneke í móinn.
„Bankinn gæti alveg séð um þá hlið málsins fyrir yður, eða
þér gætuð snúið yður til einhvers verðbréfamiðlara, sem. hefði
orð fyrir að vera heiðarlegur. En gleymið því ekki, að þetta er
konu minni að kenna. Hún heimtaði þetta, en sjálfur er eg and-
vígur því að benda fólki á, hvernig það á að verja fjármunum
Hann var nú kominn yfir alla hræðslu aði sér í höfðinu. Öðru hverju lagði
og gekk varlega hringinn í kringum hann hrjúfa höndina á hinn hraust-
apamarminn um leið og hann klór- byggða líkama Tarzan eins og til
VÍSIR
sínum-,á verðbréfamarkaðinum, En ef yður leikur hug'ur á að
kaupa fyrir sjálfa yðux- nokkur hundruð lilutabréf í námafé-
lagiríu Califo'rni-Comstock —:——“
„Ég. v,eit, að . þér eruð meirá en góðui- við rhig,“ mælti Ann-
eke nú, en híkaði þó, eins og vænta mátti af henni. Hún var
önnum kafin við að hugsa þetta mál. Hér mundi ver aum mikil-
vægt. atriði að ræða. Það gat verið, að uppástunga þessi
ekki runnin undan rifjum frú Ralston, heldur væri maður
hennar aðeins að prófa hana, Anneke, til þess að ganga
um, hvort hægt væri að treysta henni. Það gat vel
hann væri prðinn eitthvað totrrygginn gagnvart henni. Það gat
vel verið, • að haxm óttaðist að hún notaði skilningarvit sín um
of í húsum hans og vina hans, svo.að-ekki væri óhætt að gefa
henni kost á að koma þar. Hvort sem þessi tilgáta var rétt eða
röng, mundi hyggilegast fyrir hana að koma fram eins og víst
væri; að Ralston tortrýggði hana.
,Eg veit, svei mér ekki, hvexrdg eg get þakkað yður og konu
yðar,“ sagði hún einlæglega, „en eg hefi bara ekkert; vit á í
þessum xnálum. Faðir minn var eiiistaklega gætinn maður.
Hann torti-yggði alla verðbréfaverzlun og sagði mér að eg skyldi
aldrei kaupa verðbréf. Eg vona, herra Ralston, að þér móðgizt
ekki, en; eg held, að eg hætti ekki á þetta. Eg er viss um, að
pabbi hefði - ekki viljað, að 'eg færi að braska, eins og hann
hefði áreiðanlega kallað þetta.“
„Nei, góða mín, vitanlega felst ekki í þessu nein móðgun
gagnvart mér. í rauninni vil eg hrósa yður fyrir gætni yðar.
Hún er lófsamlég. Víð nefnum þetta þá ekki framar."
Þau gengu aftur frani í salinn til hins veizlufólksins. Ralston
var enn vinsamlégri við hana, eh nann hafði nokkru sinni
verið; enn kátári og föðurlegri. Amieke sagði við sjálfa sig,
að hún væri nú í meiri metum hjá honum en nokkru sinni áður.
Hann kynnti hana svo fyrir manni, sem hún hafði ekki séð
áður. r .
,;Janih,“ tók: hánh til máls. „Mig langar til að kynna þig
fyrir hægjusámi'i' ungri .konu. Ungfrú Anneke Villard frá Ken-
tucky. Herrá Jánin er reyndasti námaverkfræðmgur okkar.“
Hann 'brosti kankvíslega til Anneke. „Mér hefir skilizt að einn
vina ýður sé meðal starfsmanna herra Janins," bætti hann svo
við. ' ' ‘
„Það er' víst ekki þrjóturinn hann Juan Pamell?“ svaraði
Janin um leið og: hann lmeigði .sig..
„Stendur heima,“ mælti Ralston.
„Eg verð að segja, að hann hefir góðan smekk, er .hann velur
sér vini,“ sagði Janin kurteisiega. „Iiann er bezti drengur, en
það þarf að ternja hann dálítið betur....Meðal annarra orða,
Ralston, Harpending er farinn til Lundúna, er það ekki?“
i „Það er svo langt s.íðan hann lagði af stað,“ svaraði Ralston,
„áð hánrí; ætti' að vera komirín þangað.“
„Hvað er eiginlega að segja um þessa demantanámuvitleysu,
"se'm hann hafðí svo mikinn áhuga fyrir? Það var einhver maður,
sem hét Árnold, er sagði tröllasögur á því sviði.“
„í því niáli hefir ekkert gerzt. Þessi Philip Amold og félagi
hans, Slack, hafa farið á ný út í auðnir Arizóna-héraðs,“ Ral-
ston hló dátt, „til þ'ess áð sækja frekari sannanir fyrir þeirri
ótæmandi námu, sem þéir segjast hafa fundið þar.“
„Ætli það sé ekki líklegast, að maður heyri ekki meira frá
þeim?“ sagði Janin þá.
Það var ekki löhgu eftir þetta, sem g'estirnir fóru að halda
heimleiðis. Juan Parnell fýlgdi Anneke heim að dyrum hjá
henrii, og hafði þar skamma viðdvöl, meðan Hepsiba beið á
tröppunum. Hann laut yfir hönd Anneke, eins og spænskir aðals-
menn höfðu gert, meðan veldi þeirra var mest. Svo rétti hann
úr'sér'og brosti dálítið stríðnislega niður til hennar.
„Þar sem við hofum nú rætt um fyrirætlanir hefðarfrúa borg-
arinnar, og erum sammála að því er þær snertir, hvernig eigum
við þá að hegða okkur? Á eg að hverfa?“
„Eg fæ ekki séð, að þörf sé á því.“
,,Eg. get ekki,“ hélt hann áfram, „tilkynnt heiminum — án
£im AÍmi tiar...*
í Vísi hinn 5. dés. 1923 . var
eftirfarandi frásögn af fólsku-
legri árás hér í bæ:
í kvöldmyrkrinu.
Kvöld eitt fyrir skömmu var
ráðizt á stúlku, sem var á leið
heim til sín í suðurenda Garða-
strætis. Varð stúikan vör við
það á Kirkjugarðss.tígnum, að
maður veitti henni eftirför, en
er hún var komin heim undir
húsið, náði hann henni og tók
utan um hana og ætlaði a3
bera hana burtu. Hún hrópaði
á hjálp, en þá sleppti maðurinn
henni, en tók þá að berja hana.
Stúlkan komst þá undan, upp
á húströppurnar, en dyrnar
voru lokaðar. Maðurinn gerði
sig' þá líklegan til að ráðast
á hana aftur, en í því var kom-
ið til dyra og hvarf hún þá. í
burtu. Dimmt var um kvöldið,
því að ekki var kveikt á götu-
ljóskerunum, og sá stúlkan því
ekki manninn svo yel, að hún
geti lýst honum.
þess að ganga úr skugga um að þetta
væri ekki allt bleltking. — Óli
óheppni hafði skyndilega fengið stór-
kostlega hugmynd.
B. KeNand.
Engiil eða
glæfrakvendi ?
Mánudaginn T. désember 195?
... I,., . I. I
ítöLshu
huttarnir
húntnir
aítur
Þútundtr vtta aO omian /yicrtfl
hringumim frá
SIGURÞÖR, KafBarstt»*tl 4.
Uarffar gerlfir tvHrUaffier U.