Vísir - 24.12.1953, Blaðsíða 12

12
JÓLABLAÐ VÍS-IS
,.Hún þrýsti sér að honiun, stakk höndunum inn á brjóstið á
honum-------------------------“
Elínmundi haldin tvö samsæti
og gefnar gjafir, og glaður og
reifur fór hann til Reykjavíkur.
Hann keypti allstóran hús-
hjall við vægu verði, því að
þetta var einmitt á þeim árum,
sem bankarnir höfðu stundum
á boðstólum með sæmilegum
skilmáíum húseignir ýmsra at-
vinnulausra vanskilamanna,
sem voru velflestir þannig'
gerðir, að þeir vildu ekkert
frekar en standa í skilum. Elín-
mundur settist að :r iu her-
bergi í húsinu, en leibði ekki
minna en fjórum fjölskyldum.
Fæ'ði keypti hann hjá hjónum,
sem flutzt höfðu í borgína að
austan. Þau iitu upp til hins
fyrrverandi kaupfélagsstjóra og
oddvita og seldu honum fæðið
iægra verði en hann gat fengið
það í matsöluhúsum. Hann
hafði ekki hátt kaup, en þaö
var samt drjúgur skildingur a
mælikvarða Vallamanna, sem
I hann gat lagt fyrir á mánuði,
! og það var snotur upphæð, sem
hann fékk í húsaleigu. í skrif-
stofunni var í fyrstu gert mikið
gys að honurn, og heyrt hafði
hann nafnið rostungurinn með
gleraugun, en hann leiddi alll
gems og alla hvefsni hjá sér,
og áður en langt leið tók sam-
verkafólkið að verða leitt á að
skopast að honum. Fyrst var
honum falið j'mislegt ómerki-
legt snatt og ósköp auvirðdleg
smástörf, en leikar fóru þannig,
að honum var trúað fyrir verk-
urn, sem kröfðust samvizku-
semi, skarpskyggni og þraut
seigju, og ekki leið á ýkjalöngu
unz það fór að verða viðkvæðið
hjá skrifstofufólkinu, að hann
Elínmundur mundi vita eða
muna þetta eða hitt. Hann fékk
og fljótlega aukavinnu, sem var
vel borguð, og loks kom þar,
að hann sat flest kvöld við slík
aukastörf í herbergi sínu, ef
hann var ekki á einhverjum
fundum eða samkomum, seni
FlokkÚrirtri stóð að’, Hjá
Flokknum voru honum falin
ýmis trúnaðarstörf, einkum á
sviði fjársöfnunar, fjárheimtu
og fjárgæzlu, og þar og annars
staðar, þar sem menn þekktu
eitthvað náið til hans, var við-
kvæðið ævinlega:
„Hann Elínmundur lætur
ekki snúa á sig, hann Elín-
mundur lætur eklti snuða sig!“
Elínmundur hafði ekki frekar
en áður gefið sig að kvnfólki
eftir að hann fluttist til Reykja-
víkur. í rauninni lá við, að við-
horf hans gagnvart Ileykjavík-
urdömum væri ekki ósvipað og
við draumadisum og huldu-
meyjum bernskuáranna. Hann
trúði því vart innst inni, að
þær gætu verið raunverulegar,
minnsta kosti ekki þannig, að
hann, Elínmundur Bogason,
gæti haft við þær nokkur þau
mök, sem mættu verða honum
fróun. Það kom líka fyrir, að
hann dreymdi, að þær kæmu
til hans, en allt strandaði á
furðulegustu staðreyndum, þeg-
ar koma skyldi til hinna inni-
legustu samskipta. Ein reyndist
vera úr holdslitu gifsi, eins og
kvenlíkönin í búðargluggunum,
á annarri voru einhverjar
tæknilegar tilfæringar af svo
fínni gerð, að Elínmundur gat
þar ekki greint eitt frá öðru,
þó að hann ýmist færði gler-
auTun fram á nefbrodd, hefði
þau efst á nefinu eða tæki þau
alveg af sér, og á þeirri þriðju
stóðbeinlínis með rauðu ’nættu-
letri: Háspenna! Lífshætta!. . . .
Það var sjálfsagt að hverfa frá
slíku kvenfólki.
Stúlkurnar, sem unnu í sömu
skrifstofu óg hann, höfðu þeg-
ai- í uþphafi gert svo lángt bil
miíli sín og hans, að þær urðu
honum fjarlægar, jafnvel eftir
að þær voru farnar að viður-
kenna hlutgengi hans sem
starfsmanns og teknar að gera
sér far um að vera elskulegar
við hárin á sinn hálfyfirlætis-
lega og' skopblandna hátt, og
þó að sumar þeirra, sem hann
kynntist í Flokknum, létu dátt
við hann í orði og hældu. hon-
um f.yrir, að hann væri maður,
sem ekki léti snúa á sig eöa
snuða sig, þá tortryggði hann
þær og lét það ekki að sér
flögra að taka orð þeirra fyrir
annað en það, sem þau voru.
En nú fyrir nokkrum vikum
vildi svo til, að konan, sem
Elínmundur haðfi ávallt borðað
hjá, síðan hann fluttist ti!
Reykjavíkur, veiktist og varð
að fara í sjúkrahús. Þetta var
vitaskuld óréttlæti í garð Elín-
mundar, en því varð þó að taka
með þögn og þolinmæði. Hann
hafði skrínukost í nokkra daga,
en gafst síðan upp á því og
pantaði fast fæði hjá matselju
nokkurri. Þar borðuðu aðeins
átta manns, og þar var mjög
rólegt. Matseljan var ekkja eftir
mann, sem hafði í mörg ár verið
öryrki. Hún var um fertugl,
myndarleg í sjón, holdug nokk-
uð, glaðleg og blátt áfram, en
ekki frek. Hún bjó til góðan
mat, og hún var þannig í fram-
komu við Elínmund, að hann
varð þess alls ekki var, að
henni hefði fundizt hann. neitt
andkannalegur. Hún var hressi-
leg og hlýleg, og þó eins og
vottur af virðingu í svip og
fasi. Einhverju sinni kom það
til tals, að hann yrini rnikiö
héima á kvöldin. Daginn eftir'
kalláði hún hann á eirital pg
tjáði honum lágróma, að hann
gæti skroppið að kvöldinu og
fengið sér bita og sopa. Hún
væri ekki vön að reikna slíkt,
þegar menn eins og hann ættu
í hlut. Hann kom kvöldið eftir
og þáði góðgerðir, þau röbbuðu
um alla heima og geima, og
hann sagði henni frá sínum
mannaforráðum eystra og kosn-
ingunum fx-ægu, sínum kunn-
ingsskap við helztu menn
Flokksins og sínum trúnaðar-
störfum í þágu hans, og hún
kvaddi hann með látlausri en
samt einstæðri hlýju. Þetta
endurtók sig nokkrum sinnum,
unz svo var komið, að Elín-
mund dreymdi tálmunarlausan
kvenmann, sem honum i
draumum virtist aðra stundina
vera stúlka, sem hann hafði dáð
á æskuárunum, en hitt veifið
matseljan hans, sú alúðlega
myndarkona. Þegar hann vakn-
aði, leið honum sérlega vel.
Hann var undurrór og þá í
honum sætleikatilfinníng. Og
hvað gerðist? Hann fór ekki til
vinnu sinnar þennan dag, Elín-
mundur Bogason. Hann sofnaði
aftur og svaf fram undir há-
degi. Svo fór hann út og gekk
vestur að sjó og hnusaði út í
loftið, eins og skepna, sem veit
á sig vor. Á göngunni endur-
lifði hann drauminn að vissu
marki, og nú var það eingöngu
matseljan, sem hann sá og
fann, en þó umlukti hann minn-
ing dáðrar æskumeyjar líkt og
hlýr og næstum ölvandi and-
• Frh. á bls. 30.
«****«»*«e»«e««««««e«e»ee«««ee*«••»»««•»*««*»«»••««««•*•»•«•
e
«
©
e
®
e
@
o
©
.© 6
a;p - !ii
AndréAai- AnfaéAMnar
o o
© o
o o
• o
© ©
© o
0 o
• o
© o
© o
© ©
© o
© ©
© ©
© ©
© ©
G ©
© o
@ ©
© ©
Ö ©
O ©
© ©
o ©
© ©
© &
©
© o
© ©
© ©
©
© ©
© ©
o ©
© ©
• ©
© &
• Q
© ©
© o
© ©
o ©
o o
• ©
• o
o ©
o 0
• o
© o
o 0
o o
o o
•. o
o o
o o
o ©
o ©
© o
o o
O ’ o :
© o
® . o
e o
o o
o o
o o
o ©
• o
© o
© o
o o
o
© o
o
© o
© ©
& ©
o o
© o
© o
© ©
& e>
o o
© ©
©
• o
© ©
© o
o &
V
Á STATIVI
isarf aö vera á
hverft: skrif&sorM
Fuifo'fj statié
n tj ii <> nt i n
Paniið sfrax h|á
næsta bóksala