Vísir - 24.12.1953, Blaðsíða 32

'452
JÖLABLAÐ VÍSIS
svara fátt. Allt í einu rekur!
stýrimaður upp skellihlátur
'Og segir það er bara „Nissa“
greyið, sem er að narra okkur.
Ég rak upp stór augu, hafði
aldrei heyrt „Nissa“ nefndan
-og vissi hvorki upp né niður.
Eg spyr því. Hvao er „Nissi?*'
Þeir hlæja báðir, skipstjóri og
stýrimaður, en segja um leið,
það er bara skipsdraugurinn.
Draugur, segi eg — eg hélt nú
;að þeir héldu sig helst á þurru
landi en ekki úti á sjó! Það
-er nú tilfellið segja þeir; að
flestum skipum fylgir draugur.
Von bráðar lögðum við okkur
og fórum að sofa.
Kl. 4 morguninn eftir vorum
við komnir undir segl, og lagö-
ár af stað til Keflavíkur.
Það var bezta veður, svo-
iítill austan kaldi, og sléttur
íjór. Og fór Túlla litla sér
nægt, því kl. 5 um kvöldið
;orum við á móts við Keilisnes,
J>á var þann farinn að glæða
Æustan kaldann, og var komið
þéttings vindur, og þá fór
gamla „knorran“ að bæta við
sig og auka skriðinn, og kl.
Á áttunda tímanum lögðumst
við á Kefiavík framundan
verzlunarhúsum Edinborgar
sem voru syðst í þorpinu. Við
Jétum fyrst stjórnborðs akkerið
fara, en af því að stormurinn
var að þyngjast, létum við
hitt líka fara. Legufærin voru
víst það bezta sem skútunni til-
heyrði. Akkerin voru stór, og
keðjurnar nýlegar, en margur
svitadropinn kom út úr okkur,
■ekki nema þremur mönnum, að
hafa þau upp.
Stormurinn þyngdist óðum,
! og kvikurnar með og er ekki
að orðlengja það eftir fáar
mínútur var skollið á austan
fárviðri og fylgdi því stórsjó
innan úr flóanum. Þeim skip-
stjóra og stýrimanni kom
saman um að gefa út af keðj-
unum það sem þær entust, og
þegar var búið, að gefa út eins
og hægt var, vorum við nú
komnir ískyggilega nálægt
Hólmsberginu sem var rétt fyr-
ir aftan okkur, og var að sjá
í bergið eins og hvítan skafl,
því brimið virtist ganga, alveg
upp á brún. Skútan reií og
sleit í lceðjurnar, það brakaði og
ískraði í öllu, hún stakk trýninu
á kaf í kvikarnar og var oftast
lunningafull af sjó. Við áttum
ekki von á öðru en annað hvort
kipti hún upp eða sprengdi af
sér. Færi svo værum við komn-
ir í bergið á einni mínútu. Þá
segir Ottó stýrimaður: Það
verður að setja talíu á báðar
keðjurnar, það tekur af þeirn,
mestu rikkina. Þá er að reyna
það, segir skipstjóri, en það var
hægra, sagt en gjört, dollan
alltaf undir stór áföllum og
sem sagt allt í grænum sjó.
Þetta lukkaðist samt, og var
gengið frá öllu eins vel og hægc
var, þó við værum mest á kafi
meðan við vorum að koma talí-
unum fyrir, en ég held ég hafi
aldrei séð liðlegri handtök en
í þetta sinn hjá þeirn Ottó og
Vigfúsi.
Nú vorum við búnir að gjöra
allt, sem í okkar valdi stóð og
varð nú guð og lukkan að ráða.
Bilaði eitthvað, vorum við á
skammri stundu komnir i
bergið. En það varð ekki. Því
ekki sæti ég hér við skrifborðið
mitt éftir hér um bil 49 ár, óg
reyndi að færa þetta í létur, ef
svo hefði fafið. Allt í einu
segir Ottó stýrimaður. Þá er
það dréngurinn (kokkurinn).
Hann getur orðið vitlaus, ef
hann er einn þarna niðri, og
veit ekkert um okkur. Við
höfðum orðið að harðloka
lúkax-num þegar veðrið skall á.
Þeim kom svo saman um að
ná honum upp, og reyna að
koma honum aftur í káetu-
kompuna ‘ því lielzta viðlitið
fyrir okkur vai' að forða okk-
ur aftur á, og reyna að hanga
við stórmastrið eða fyrir aftan
káetukappann. Ottó handstyrkti
sig að lúkai-skapanum, og kall-
aði til drengsins og sagði hon-
um að koma efst upp í stigann
og halda sér þar og vera tilbún-
inn þegar hann opnaði. Ég
færði mig að hliðinni á stýri-
manni og þegar okkur sýndist
vera lag reif Ottó opna hurð-
ina. Drengurinn stóð í efstu
tröppunni,- allur út grátinn.
Svarta myrkur var niðri. Það
hafði sloklcnað á lampanum. Eg
þreif drenginn í fangið og
komst með hann aftur á og
stakk honum riiður í-káetuna.
Hinir komu svo á eftir, og fór
Ottó niður sem snöggvast til
að búa um hann og hlynna að
honum. Þegar við komum
aftur á sáum við að skútan var
farin að bi’otna, ofan dekks,
aftur á. Komið var stórt skarð
í lunninguna, og á skansklæðn-
inginn var komin stór glompa.
Báturinn var farinn. Og hélt
svo sjórinn áfrám að brjóta
skansklæðningu og lunningu,
einkum stjórnborðsmegin, allt
fram undir miðsiðu. Þetta var
bara betia, því nii hafði sjórinn
minni viðstöðu, og gat fossað
fyrirstöðu minna aftur af, þvi
alltaf gekk sjórinn yfir okkur
eins og flatt sker. Ekkert dró
úr stoi'minum. Við hengum við
mastrið aftast á kafi í sjó, og
var það ekki þreytulaust, að
ríghalda sér, og veltast um í
sjónum en enginn talaöi æðru
orð, allir vorum við rólegir og
biðum þess sem verða vildi.
Nóttin sniglaðist áfram, en
okkur fannst hún löng.
Alltaf sáum við öðru hvoru,
að einhverjir voru á ferð með
luktir í landi í kringum bryggj-
una, því það var ekkei't mjog
dimmt.
Mér datt í hug um nóttina
vandvirkni stýrimanns við
fráganginn á lestinni, því ef
það hefði bilað hefðum við að
öllum líkindum fljótlega farið
á botninn, en ekkert haggaðist,
ekkert bilaði. Við hjengum i
mastrinu, oftast í grænum sjó
oft var það kaldsamt, en þar
sem það var ekki erfiðislaust að
haida sér upp á líf eða dauða,
hélt það í oklcur velgju. Já,
okkur fannst nóttin lengi að
líða. Við áttum von á því að
skútan hrykki upp þá og þegar,
eða sprengdi af sér en allt hélt.
Okkur taldist nú til eða giskuð-
um á að það hlyti að vera
komið fram undir mox'gun.
Okkur fannst heldur draga úr
ofsanum. Áílt í einu kallaði
Ottó: Þarna er bátur að koma!
Við hinir lítum upp, jú, það
var rétt. Þai-na kom bátur og
nálgaðist óðum. Ottó fikrar sig
að káetudyrunum og hverfur
niður kemur að vöi'mu spoi'i
aftur og er þá með drenginn,
og var það jafn snemma og
báturinn beitti upp x fram með
stjórnborðs siðunni, og hafði
stýrimaður engar sveiflur á því,
kastar drengsa í fangið á ein-
um manninum, sem stóð aftán
í bátnum. Við hinir köstuðum
okkur á eftir niður í bátinn, og
vorum við víst allir teknir á
lofti, því þar voru hraustar
hendur fyi'ir. Var svo snúið til
lands. A bátnum voru 11 menn,
8 réru, 1 stýrði en 2 voru auk-
ritis. Það gekk vel í land, og tók
Olafur heitinn Arinbjarnarson
á móti okkur á bryggjunni.
Hann hafði verið á fótum alla
nóttina með skipshöfnina tii-
búna að sækja okkur, en þeir
ekki treyst sér fyrir rokinu fyir
en þetta. Þá var klukkan liðlega
5. Olafur Arinbjarnarson var
þá verzlunarstjóri fyrir Edin-
borg, og fengum við hinar á-
kjósanlegustu viðtökur og að-
hlynningu hjá honum. Kl. 10
um morgunin var komið logn
að heita mátti, en þá var búið
að þurrka föt okkar. Við fórum
um borð, og rerum úr landi
með bát til að losa saltið og
gekk það greiðlega. Lét svo
Ólafur hjálþa okkur til að létta
og vorum við komnir að í
rökkurbyrjun. Fengum útsurtn-
an besta leiði og vorum lagstir
á Reykjavíkurhöfn um mið-
nætti.
Og þar með var þessari eftir-
minnanlegu Keflavíkurféfð
lokið.
S. J. L.
Framan ritað hefur Stefán
J. Loðmfjörð lesið fyrir mig og
votta ég það er að öllu léyti
rétt með farið.
Ottó N. Þorláksson '
stýrimaður.
Útveaum
gerðir af FORD bífreiíium
Mw'. MaKSHHPv
Frá Þýzkaiandi:
500 kg. sendibifreiðir.
Frá Þýzkalandi:
4—5 farh. fólksbifreiðir.
Frá U.S.A.: Fólks- og vörubifreiðir.
Frá Englandi:
5 gerðir fólksbifreiða frá 30 tii 08 hcstÖlf.
Frá Þýzkalandi:
1000 kg. sendibifreiðir,
Frá Þýzkalandi:
7—8 farþ. fólksbifreiðir-
EGILSSON H.F., Reykjavík
©
o

O
9
9
O
#
o
©
O
*
*
#
•
o
ð
o
o
©
e
9
O
ícas-c *

V»*;®í5$©SM5ií*0*«©»0©0©Í