Vísir - 24.12.1953, Blaðsíða 35

innilokuð. Og þar heíur hann
séð beztan árangur af starfi
sínu. Þau verða svo hrifin og
hamingjusöm, þegar. jóla-
sveinninn kemur í heimsókn og
hefur jafnvel orðið heilsubót
að heimsóknum hans og þeirri
gleði, sem þær hafa valdið. Má
nærri geta að hverjum góðum
manni eru þessháttar verðlaun
dýrmætust. (Endursagt).
Listahjónin -
Frh. af 3. síðu.
að tvenn tímamót í lífi hennar.
Ekki kvéðst hún geta fúll-
þakkað prófessor Nielsen þá;
kennslu og listreynzlu, er hann
lét henni í té. Hún kvað hann
að vísu hafa vera strangan
kennara, óvæginn og miskunn-
arlausan, hlífðarlausan og rekið
nemendurna áfram til námsins,
en réttsýnn hafi hann verið og
drenglundaður í hvívetna. Enn
er þessi aldni kennari í fullu
fjöri þótt kominn sé á níræð-
isaldur, og í sumar var hann,
norður í Grænlandi, hljóp þar
um fjöll og firnindi og lét eng-
an bilbug á sér finna. Hanr,
tók frá öndverðu ástfóstri við.
hin íslenzku listhjón — nem-
endur sína — og heimsótti þau.
ekki alls fyrir löngu hér í
Reykjavík. En fyrir vonbrigð-
um varð hann þegar hann sá
ekki eldspúandi fjöll á hverj-
um morgni út um glugga sinn
eða sjóðandi hver spretta upp
undan rekkju simii. Svo vat
fjör hans og lífsþróttur ó-
snortið, þrátt fyrir háan aldur.
Á Listaháskólanum var Karen
Agnete í 4 ár. Síðast — að
námi loknu — var hún sumar-
tíma í Frakklandi, en kom heim
til íslands, ásamt bónda sínum
1929. Kvað hún sér minnistæða
komuna til Reykjavíkur með
þessum litlu, grálitu bárujárns-
húsum, sem framar öðru settu
svip á höfuðborg íslands. Þetta
var fátækleg sjón og ömur-
leg' — og ekki tók betra við
þegar norður á Húsavík kom
og hún leit augum þetta litla
afskekta þorp á hjara veraldar,
sem var einmanalegra og fá-
tæklegra en allt annað sem
hún hafði séð til þessa. En
þetta breyttist — og þegar hin
danska kona, sem alin hafði
verið upp við aðstæður stór-
borgarans í Kaupmannahöfn,
var búin að dvelja tvo mánuði
í torfbænum í Kílakoti, og
kom svo til Húsavíkur aftur,
fannst henni þetta líkjast stór-
borg með menningarbrag í
hvívetna.
Engum þeim, sem þekkja til
listar frú Karenar Agnete, dylst
hvílíkum geypi áhrifum hún
hefur orðið fyrir af torbæjar-
JÓLABLAÐ VÍSIS
dvöl sinni og sveitamenningu
vorri yfir höfuð. Enginn ís-
lenzkur málari hefur tekið því-
líku ástfóstri við gömlu bað-
stofurnar, hlóðaeldhúsin og inn-
sta kjarna íslenzkrar sveita-
memisku og menningar sem
þessi útlenda kona. Og þetta
er í raun og veru skiljanlegt,
að einmitt hún, sem útlending-
ur, skynji og skilji hið sérstæða
og frábrugðna í torfbæjarmenn
ingu okkar og andstæðurnar
við hallir og húsastíl heims-
borgai'innar. Vegna þess að
þetta var ólíkt öllu því sem
hún hafi áður séð orkaði
það stei'kt á hana og sköpunar -
;þrá hemiar,. enda hefur þessu
at.riði íslenzks þjóðlífs aldrei
verið gerð þvílík skil, hvorki
fyrr né síðar.
Frú Karen Agnete hefur lagt
mikla stund á allt það sem
ramast er, íslenzkast og forn-
eskjulegast í menningu vorri.
Hún hefur lagt sérstaka alúð
við lestur íslendingasagna og
þjóðsagna vorra, hún dáir Kilj-
an og hún saknar torfbæjanna
úr sveitunum. Síðan þeir hurfu
finnst írúnni ísland vera sneytt
öllum byggingarstíl.
Auk þess sem að framan
greinir, eru það ekki sízt vet-
urnir hér heima sem markað
hafa spor í sálarlíf og list frú
Karenar Agnéte. Hún segir að
þessir vetur með drifhvíta
mjallblæju sína yfir fjöllum og
byggð og leiftrandi norðurljós-
um um gjörvallt himinhvolfið
hafi haft óendanlega djúp á-
hrif á sig. En að því leyti er
þessi vetur þó svarinn óvinur
hennar og fjandi, að hann ger- |
ir henni erfitt fyrir um að
mála. Næturnar eru svo langar
og dagsbirtan stutt, en hún
kveðst ekki getað málað nema
við dagsbirtu.
En þrátt fyrir það hvað torf-
bæir, islenzk sveitamenning,
þjóðsögur, bókmenntir og hirni
tindrandi vetur hafa haft djúp
og mikil áhrif á frú Karenn
Agnete, er það þó enn eitt sem
hún hefur tekið meiru ástfóstri
við en nok'kuð annað, ann heit-
ast og dáir mest —- það er fólk.
Fólk er í hennar augum há-
tindur allra gæða, alls unaðar
og allrar fegurðar, þess vegna
kveðst hún ekkert frekar vilja
mála en emmitt það.
Og nú er þessi sagá áf lista-
hjónunum á Kvisthaga 13 á
enda. En þar ríkja þau nú í
fögru húsi og við ákjósanleg
skilyrði eins og konungar í
höllu. Og út um glugga sinn sjá
þau til hafs, sem vera má þeirn
tákn hins ótakmarkaða víð-
feðmis og fegurðar — þeirrar
fegurðar og þess takmarkaleys-
is sem sannri list ber að túlka.
Þ. J.
Sí-
Einstein er sagður mjög utari-
við sig, en fleiri geta verið það-
Og dag' nokkurn bar svo við*.
að hann snæddi miðdegismat-
ásamt nemanda sínum. á mat—
sölustað í nánd við háskólann,
Þegar þeir voru að fara, varð
nemandanum það á að taka
hatt prófessorsins í ógáti og
setja hann upp. Þegar hanrt
varð þess var sagði hann hrif-
inn: „Nei, hvað er þetta. Sjáið-
þér það; herra Einstein, að hatt-
urinn yðar er alveg mátulegur
mér. Höfuðið á mér er eins og
á yður!“
„Já, utan á!“ sagði Einsteiit
og tók hatt sinn.
•
Kristófer var pöi'upiltur og
fór einn dag í kvikmyndahús
með pabba sínum, en frá hon-
um hafði hann erft sitt af
hverju. Þegar heim kom spurðí
mamma hvernig þeir hefðí
skemmt sér.
„Myndin var hreint ekki svc
afleit,“ sagði sonur hennar. „En-
mest var þó gaman að því þeg-
ar stúlkan, sem sat við hliðina
á pabba gaf honum rokna löðr—
ung!“
„Þú hættir að drekka fyfir
hennar orð?“
„Já.“
„Og af sömu ástæðu hættirðu
að reykja?“
„Já.“
„Og fyrir hana ætlarðu a'ð
þætta að dansa, spila á spil og,
leika knattleik?“
„Já, þetta er alveg satt.“
„En hvers vegna kvæntistu .
henni þá ekki?“
„Þegar eg var búinn að gera
þessa yfirbót áleit eg að eg ættí
skilið betri konu.“
••••••••••••••••••••••••••e*s*•»•••••••••••••••••«•••••**••• •••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
• • ®
• • •
S • 2
ÚTGEROARMENN
VÉLSTJÚRAR
BIFREIBAEÍGENDUR!

Eldsneyti
Viðgerðarkosftnað
og vélahreinsanir
Rafsuðutæki
(Ný af rectifiergerð)
Rafsuðuvír
Dieseivélar
Skurðgröfur
Rafmagnslyftur

©
©
9 i
ASalnmbðð lyrir Si:H
,*x
© © ©© ©©©©©-•©© & 9 # © 9