Vísir - 20.04.1954, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 20. apríl 1954.
VlSIB
ias bííí’b ■■■■* h *■■■■* til "■'■*■■ *■■*■■ M '■■»«'É' '■■■■’’■■■«'É’*
| CttfftHH Mt ÁÍHú I

•M
ævrna
SESE
Eitir F. r«» ÍVyeh 3S<jsv<&at.
45
y.W OiB ■■■■ IUII ■■■■ ÍHII ■■■■ nui ibsbi Iflll shbb ?HS ■■■■ gjj? ■■■■ í!ij) mmam's
„Velkominn til Annaberg, Burnham læknir, velkomnir til
Annaberg.“
Hann hafSi staulazt á fætur og studdi bambusstaf sínum fast í
jörðina um leið.
„Afsakið, að eg lét yður bíða,“ sagði Pétui', er þeir tókust í
hendur. „Eg var rykugur eítir ferðalagið og þurfti að þvo mér
— og' bursta föt mín.“
„Hvað er þetta, þér? Er allt á afturfótunum í þessu húsi?
Eg hélt að nógir væru þjónarnir, Wulf!“
Wulff neri sarnan hönduhum eins og í örvæntingu.
„Náðu í bambos“.
Frydendahl róaðist aftur, en andartak hafði hann verið rauð-
ur sem blóð.
„Letinginn hann Piet, hann átti að þjóna yður. Hann hefði
gott'af að fá nokkur högg með bambusstaínum.“
„En eg kallaði ekki á hann?“
„Það er alveg sama. Blökkumaður hefir alltaf gott af nokkr-
um höggum.“
„Hvar lærðuð þér svona ágæta ensku?“.
Eiginmaður Trinu kvaðst haía unnið fyrir allmörgum árum
í br'ezkri skipasmíðastöð. Auk þess hafði hann leiigi skipt við
enska menn í Tortola, á Jamaica og fleíri eyjum í Brezku
Vestur-Indium.“
Um sólsetursbil, er þeir sátu þarna fyrir dyrum úti og sötruðu
drykk sinn og reyktu langa, mjóa vindla, ræddust þeir við eins
Qg gamlir kunningjar. En Pétur lagði sifeilt við hlustirnar eftir
fótataki konunnar, sem hann hafði fengið ásí á, en hún kom
ekki. Skorkvikindi suðuðu og er dimmt var orðið voru leður-
blökui’ á ferð. Ekkert lát var á viðræðunni, en ekki var minnst
einu orði á húkfreyjuna í Annaberg. Pétri fannst það furðulegt.
„Og' nú, herra, veikindi yðar —“
„Getið þér orðið nokkurs vísari af íljótlegri skoðun — eða
bendir útlit mitt til nokkurs sérstaks?“
„Útlit yðar bendir til, að þér þjáizt af gallsteini,“ svaraði
Pétur.
„Já, það er það. Gallsteinn. Guð minn góður hvað eg hefi
þjáðst.“
„Hvaða meðferð hafið þér notið?“
„Asninn hann Bodger læknir hefur látið mig drekka aqua
animalis“.
, Pétur leit upp með furðusvip, þótt hann vissi, að þetta hafði
vei'ið notað fyrr á árum í heimalandi hans.
„Og var það kvalarstillandi?“
„Nei, og helvíti vont ér það á bragðið.“
„Já, eg gæti trúað því, að það bragðist ekki vel. Vitið þér. um
samsetningu þess?“
„Nei, gerið svo vel að segja'mér það.“
„Það nægir að geta þess, að það er lögur framleiddur úr hús-
dýraáburði o. fl. Það er byrjað á að taka glænýtt hrossaíað og
hella yfir það gallóni af hvítvíni —“
„Hættið, það er nóg komið!“
Hann virti fyrir sér hihn unga lækni meðan hann las og sagði
við sjálfan sig, að hann væri gáfulegur þessi ungi læknir, og ó-
líkur öllum öðrum læknum, sem hann hafði komist í kynni við
á æfinni. Það var ekkert leýndardómslégt við hann og hann
talaði eins og. harin hefði vegið Kvért orð. ■
„Furðar yðúr nú á því, að batinn hafi verið hægfara?c<
Andartak gleymdist honum ráð Townsend læknis, að gagn-
rýna aldréi vérk stéttarbræðra sinna.
„Svo að helvítis karlinn hefur farið eftir hundrað ára gömlu
recepti,“ sagði hann og hrælcti. „Það ér víst éngin furða, að
mér hefir ekkert batnað. Og hvað ráðleggið þér, Burnham
læknir?“ . ........
^étui’ minniiist annars' ráðs Töwnsérids læknis, að flariá ekki
;að ákvorðupúm: ' .
„Eg hefi engan efa um, að það er gallsteinn, sem kvölúm
yðar veldur. En eg verð að athuga vel mataræði yðar og
fyigjast með öllu í bili, áður en eg tek ákvörðun.“
En Frydendahl brast riú skyndilega þolinmæði:
„Eg get ekki beðið. Eg er að drepast af kvölum. Eruð þér
læknir eða spámaður?“
„Veríð rólegur, herra Fryderidahl. Nokkurra daga bið munuð
þér getað þoíað.“
Það var eiris og Daninn ætlaði að springa, en svo lét hann
undán.
„Og hvað ber mér að gera?“
„Þér megið ekki drekka neitt sterkt, aðeins veikt te. og svo
mun eg byrja á þvagrannsóknum.“
„Óhugsandi, án þess að eta ki-yddaða fæðu og drekka vín
hvorki get eg eða vil eg lifa.“
„AthUgið yðar gang, — ef þér viljið kveljast áfram, skal eg
hypja mig þégar í stað?“
„Afsakið mig, læknir. Bráðlyndi mitt hleypur stundiim xneð
mig í gönur —■ einkum þegar það er eins og glóandi teinar séu
rekhir í bak mér.“
„Þér ætlið þá að fara að mínum ráðum?“
„Já.“
„Og yður' skilst, að þegar eg 'liefi rarinsákáð ýður bétur kánn
eg að taka ákvörðun um uppskurð?'*
„Og hver munduð þér krefjast að laúhum?“
Frydendahl hnyklaði brúnir og hugsaði sem svo:
„Hann heldur að eg sé auðugur og muni borga hvaða upp-
hæð sem hann 'setur upp, en honum skal nú ekki verða kápan
úr því klæðinu.“
Pétur hafði aldrei verið spurður slíkrar spurningar fyrr.
„Hvað hafið þér gréitt Bodger lækni — eða öðrum læknum?“
„Bodger lækni hefi eg greitt 100 ríkisdali fyrir heimsóknina.“
Raunar hafði hann greitt honum helmingi meira.
Pétur var frá Nýja Englandi og taldi því víst, að Frydendahl
mundi hafa nefnt helmingi lægri upphæð en hann greiddi.
„Ef eg fjarlægi gallsteininn kostar það j'ður 500 ríkisdali.“
„Já, ekki er það gefið.“
„Eg hélt, að þér telduð líf yðar dýrmætt.“
„Að vísu, en ekki veit eg nema þetta verði minn bani.“
Fáúm dögum síðar hafði Pétur ástæðu til þess að minnast
þessara orða.
„Enginn læknir getur ábyrgzt, að slíkur uppskurður heppn-
ist. Nú hefi eg sagt yður, hvað eg set upp, fríherra, og þér getið
gert sem þér viljið, tekið því eða hafnað. En ef þér fallizt á
það ætlast eg til, að fá greiðsluna fyrirfram í gulli.“
„Þér haldið, að eg muni deyja, ha?“
„Það gæti farið svo, því að það er auðséð, að þér hafið ekki
lifað heilsu’samlegu lífi, en vei'ði steinninn ekki fjarlægður mun-
uð þér lifa kvalafullu lífi, ef til vill árum saman. Þér hafið
vafalaust tekið eftir, að þvag yður er mjög gruggugt.“
„Já, jæja, við kaupum þá þessu,“ sagði hann og dæsti. „Þeg-
ar al'lt kemur til alls er það ekki mikið, ef maður losnar við
þessar kvalir.“
Hann horfði fast og lengi á Pétur.
„Eg get ekki gert mér grein fyrir því, læknir, en eg treysti
yður, og eg þekki ekki marga, sem eg treysti sem yður, ókunn-
ugum manninum.“
Kvöldverðar var neytt og mikill matur á borð borinn, en að
kvöldverði loknum sátu þeir og reyktu.
„Ef til uppskurðar kemur þarf eg aðstoðar tveggja, hvítra
greindra manna,“ sagði Pétur. „Getið þér útvegað slíka aðstoð?1
Cíhu Mmi Oat....
Úr Vísi í apríl fyrir 35 árum:
„Rottu-skildir“.
Meðal skipa þeirra, r sem,
bundin voi'u v'ið austurgarð
hafnarinnar er björgunarsþipið
Geir, og eru málmskildir
dregnir á alla kaðla, sem liggja
úr skipinu til lands. En skildir
þessir eru festir á kaðalinn til
þess að varna rottum að ganga
um kaðlana milli skipa og
lands. Þennan útbúnað er skylt
að hafa á landfestum í mörg-
um höfnum Bandaríkjanna og í
sumum dönskum höfnum.
Lögregluþjónarnir
eru nú tveir önnum kafnir
við að stefna mönnum fyrir
bæjarfógeta fyrir vanrækslu á
því að mæta til skráningar í
varaslökkvilið bæjarins. Aðrir
tveir halda vörð við liöfnina og
hafa gát á öllum skipum og
bátum, sem af hafi koma. Hvað
verða þeir margir eftir til að
gegna venjulegum störfum daga.
og nætur?“
Þúsundir vita að gæfan fyigiir
hringunum frá
SIGUSÞÓR, Hafnarstræti 4.
rican mrways
pg- Y&V*"
Frá New York öll miðvikudagskvöld, í Keflavík alla
fimmíudagsmorgna kl. 10,30, þaðan til Osló—-Stokkhólms—
Heisinld.
Erá Helsinki alía þriðjudaga kl. 12,00 um Osló/Síokkhólm
til Kéfiayíkuf kl.! lð,45 sama dag. í New York næsta
morgnn kl. 5,00, c
MÞ€6 M Ciipper
með þrýstiloftsútbúnaði verða notaðar, svo óþægindi eru engin og súrefnisg'rímur ó-
þarfar, þó flogið sé í 20.000 til 24.000 feta hæð fyrir ofan öll óveðursský. — í hverri
flugvél verður fyrsta og .annað' farrými. Á fyrsta farrými er komið fyrir „Sleeperette“
svefnstólum. Annað fafrýmí er útbúið með venjulegum sveigjanlegum „túrista“-sætúm
eins og hefur yeríð undanfarið á á’ætluriarflugvélum, isem ’ flogið hafa um Keflavik.
G.
ék MELSTEB M.F.
SsBteeMr: ‘Í&&375^MÍi&4l
WVWVVWtfWVftWIA'WVMVWWVWV'JVWAWWWWWVWWVUVVWWVJWWWWVWVWVW